Χριστούγεννα

Τα χριστούγεννα ήταν ανέκαθεν η αγαπημένη μου εποχή του χρόνου. Όπως και πολλών άλλων βέβαια γιατί κρύβουν όλη τη μαγεία, τη θαλπωρή, την αγάπη, την ευτυχία που μπορεί να ζητήσει ένας άνθρωπος.

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου τα Χριστούγεννα στολίζαμε δέντρο, ανάβαμε φωτάκια και φτιάχναμε πολλά κιλά μελομακάρονα και κουραμπιέδες για να πάμε σε όλους. Μικρή ίσως να μην εκτιμούσα σε μεγάλο βαθμό αυτά που είχα μέχρι που έφυγα από το σπίτι. Τα Χριστούγεννα σήμαιναν επιστροφή, δώρα, όλα τα αγαπημένα μου φαγητά, μα πάνω απ' όλα τους πιο αγαπημένους μου ανθρώπους να με περιμένουν με αγκαλιές ανοιχτές και δάκρυα στα μάτια. Ένιωσα θυμάμαι την ευτυχία πέρυσι όταν βγήκα για πρωτοχρονία με όλη μου την οικογένεια και μετά με φίλους. Μέθυσα από το κρασί,μέθυσα κ από τα χαμόγελα. Και δεν μ΄ένοιαζε γιατί τα είχα όλα και όλους.

Φέτος κοντεύω να μισήσω τα Χριστούγεννα. Η δουλεία με κρατάει εδώ τις περισσότερες μέρες και πρέπει να διαλέξω αν θέλω να κάνω Χριστούγεννα ή Πρωτοχρονία μακριά από τους δικούς μου. Δεν θέλω. Απλά δεν θέλω. Η άδεια μαζί με τα ρεπό μου είναι 26-1. Είναι αρκετές μέρες για να ξεκουραστώ αλλά αυτό σημαίνει πως παραμονή Χριστουγέννων θα κάνω ολομόναχη γιατί ακόμη και οι φίλοι μου θα λείπουν και πως ανήμερα Χριστούγεννων θα ταξιδεύω. Το σκέφτομαι και θέλω να κλάψω πραγματικά πικρά. Απ΄την άλλη είναι μόνο δύο μέρες. Αξίζει για δυο μέρες να χάσω τη δουλειά μου? Μπορεί να μην είναι καθόλου σημαντική δουλειά αλλά μου προσφέρει ένα ικανοποιητικό μισθό και τη δυνατότητα να τα βγάζω πέρα με το μυαλό ήσυχο πως δεν πιέζονται οι γονείς μου.

Όλοι οι γνωστοί και οι φίλοι από αγάπη και ενδιαφέρον μου λένε τη γνώμη τους. Ο καθένας όμως τυχαίνει να έχει διαφορετική και έχω τρελαθεί εντελώς. Σκέφτομαι ακόμη και το ενδεχόμενο απλά να μην έρθω τις μέρες που θέλω αλλά παίζει και η απόλυση τότε. Κάθε φορά που παίρνω μια απόφαση κάτι γίνεται και ανατρέπονται όλα ή κάποιος μου λέει κάτι που με κάνει να κάνω πίσω και η πίεση είναι αφόρητη.

Και σαν να μην έφταναν όλα τ΄άλλα έχω και ένα απαίσια κακό προαίσθημα που με τρελαίνει. Μπορεί του χρόνου να μην έχω τη δυνατότητα να είμαι με τους αγαπημένους μου. Τι είναι πιο σημαντικό τελικά? Μήπως απλά είμαι μελοδραματική?

Πόσο μου λείπεις

Πόσο μου λείπεις-Τάνια Κικίδη-Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Έχω τόσα βράδια να σε δώ
και περιμένω
μέσα μου ένα άλογο τυφλό
αγριεμένο

μη καπνίζεις τόσο σ'αγαπώ
και να προσέχεις
μη σε πάρει σύννεφο λευκό
και να μη τρέχεις.

Πόσο μου λείπεις πόσο μου λείπεις.......

Ένα τηλεφώνημα προχτές
μη μου αλλάξεις
πάγωσε στα χείλια ο καφές
μη με ξεχάσεις

μια φωτογραφία δυο διπλά
και στην υγειά σου
δυο τσιγάρα όπως μια φορά
κι όλα δικά σου.

Πέρασαν δυο μήνες σε ζητώ
και με πονάω
κόλλησαν οι δείχτες στο κενό
μα πού να πάω...


Για πρώτη φορά μετά από καιρό αυτό το τραγούδι με αγγίζει όχι γιατί πάει σε κάποιον συγκεκριμένο αλλά σε όλους και σε κανέναν..

Το αφιερώνω λοιπόν...

....σ' αυτούς που κάποιος τους λείπει γιατί είναι μακριά ή γιατί είναι κοντά αλλά δεν είναι δίπλα τους...

...σ΄αυτούς που δάκρυα γέμισαν τα μάτια τους αφού ότι ονειρεύτηκαν απόψε μοιάζει μακρινό...

...μα πιο πολύ  σ΄αυτούς που απόψε είναι ή νιώθουν μόνοι...

Μη καπνίζεις τόσο σ'αγαπώ και να προσέχεις......

Μακάρι να μην ξεχάσουμε αυτούς που αγαπάμε, μακάρι να μην μας ξεχάσουν κι αυτοί. Μακάρι να μην ξεχάσουμε τα όνειρα μας...

Καληνύχτα...

Love

Να η αγάπη...
Love, photo by maxlake2 in deviantART

Στη Θάλασσα

Η βροχή είχε πια σταματήσει. Έβρεχε πολύ ώρα μα δεν ήξερε πόσο.. Είχε σταματήσει εδώ και καιρό να μετράει το χρόνο. Τι νόημα είχε άλλωστε? Απλά περνούσε και περνούσε. Και μαζί του περνούσε και όλη της η ζωή. Σαν το νερό που γλιστράει από τις παλάμες της κι ας προσπαθούσε να το κρατήσει. Πέρασε κι άλλη μια μέρα χωρίς να γίνει τίποτα. Εκείνη έφταιγε. Το ήξερε μα απογοητεύτηκε πάλι. Πώς να τα βάλει με τον ίδιο της τον εαυτό? Πώς να νικήσει τους δαίμονες του μυαλού της? Τις αδυναμίες της. Ήθελε μα δεν είχε κίνητρο. Δεν έβρισκε σε τίποτα δύναμη πια. Από ποιον περιμένεις να πάρεις δύναμη της φώναξε μια μέρα η φίλη της, από ποιον αν όχι από σένα? Χαμήλωσε το βλέμμα. Έτσι έκανε πάντα όταν ήξερε πως κάποιος είχε δίκιο αλλά ήξερε πως δεν θα τον άκουγε, ντρεπόταν.

Τι ώρα να ήταν.. Είχε νυχτώσει. Μα δεν υπάρχει ένα ρολόι μέσα σ΄ αυτό το σπίτι σκεφτόταν δυνατά. Άνοιξε την τηλεόραση και είχε ειδήσεις. Κόντευε 9 λοιπόν. Την είχε πάρει ο ύπνος. Τώρα θυμόταν. Είδε πάλι τον ίδιο εφιάλτη. Το παλιό της σπίτι, γεμάτο κόσμο κ εκείνη έξω να κοιτάει μα να μην μπορεί να μπει. Να απλώνει το χέρι μα να μην αγγίζει. Να θέλει να φωνάξει και να μην μπορεί. Έβαλε καφέ για να ζεσταθεί. Μπα πάλι κρύωνε. Είπε να πάρει κάποιον τηλέφωνο μα το μετάνιωσε. Τι νόημα είχε να τους μεταδώσει τη μιζέρια της? Κι απ΄ την άλλη τι νόημα είχε να προσποιηθεί τη χαρούμενη αφού δεν ήταν. Ίσως και να ήταν όλα μέσα στο μυαλό της. Πάντα η μιζέρια τη βόλευε, ίσως και να ήταν πιο ασφαλής έτσι.

Το σπίτι άρχιζε να την πνίγει. Ήταν ζεστό κ εκείνη κρύωνε. Από την μπαλκονόπορτα μπορούσε να δει τη θάλασσα μα δεν της έφτανε. Ήταν όπως στο όνειρο της που έβλεπε και δεν άγγιζε. Το πήρε απόφαση. Θα έβγαινε. Ντύθηκε ζεστά και έφυγε βιαστικά. Περπατούσε γρήγορα για να αποφύγει τον κόσμο. Δεν ήθελε να τους βλέπει ούτε να τη βλέπουν. Γι΄ αυτό κατάντησα έτσι σκέφτηκε χαμηλόφωνα αυτή τη φορά. Θα την περνούσαν και για τρελή. Δεν ήθελε. Ευτυχώς η βροχή και ο αέρας κράτησε μέσα τον κόσμο κ χωρίς να το πολύ-καταλάβει έφτασε στο μικρό λιμάνι. Κατέβηκε κάτω που δεν είχε κόσμο. Η μυρωδιά και ο αέρας της θάλασσας την έλουσαν και την ανακούφισαν. Πάντα ηρεμούσε στη θάλασσα και στη βροχή. Και μόνο σαν εικόνες της γιάτρευαν την ψυχή για λίγο τουλάχιστον. Περπατούσε αργά για ώρα πολύ. Δεν ήξερε πόσο. Δεν είχε ρολόι γιατί είχε σταματήσει να μετράει το χρόνο. Συνέχισε να προχωράει. Πέρασε το λιμάνι κ συνέχισε.

Ξέσπασε σε κλάματα. Τα δάκρυα μούσκεψαν τα μάτια της κ έτρεξαν στα μάγουλα της. Τα σκούπισε με μια κίνηση και συνέχισε. Που θα ‘φτανε? Όχι που θα ‘φτανε τώρα, μα που θα πήγαινε αυτή η κατάσταση? Δεν άντεχε άλλο. Ήταν βάρος στους γύρω της. Ήταν βάρος στον ίδιο της τον εαυτό. Από τότε που γεννήθηκε ήταν περίεργος άνθρωπος. Φοβόταν να μείνει μόνη μα φοβόταν περισσότερο τους άλλους ανθρώπους. Και τα κατάφερε τελικά. Ήταν μόνη. Όχι ότι ήθελε και πολύ προσπάθεια. Έδιωχνε εύκολα τον κόσμο από κοντά της. Μόλις τη γνώριζαν ήθελαν να το βάλουν στα πόδια. Δεν τους αδικούσε. Κι αυτή το ίδιο θα έκανε αν τη γνώριζε. Κι όσοι είχαν μείνει (σίγουρα υπομονετικοί άνθρωποι) πόσο θα άντεχαν τις κρίσεις και τα ξεσπάσματα της. Ευτυχώς τα είχε πια όλα υπό έλεγχο. Ή έτσι νόμιζε.

Έφτασε στο τέλος της προβλήτας. Τα νερά ήταν μαύρα και σκοτεινά. Τρομακτικά και θελκτικά ταυτόχρονα. Μήπως να έπεφτε? Θα τελείωναν όλα. Με μια κίνηση. Μια απόφαση. Κάποιοι θα λυπόντουσαν. Δεν θα το ΄θελε . Απ΄ την άλλη ήταν σίγουρη πως σταδιακά όλα και για όλους θα ήταν καλύτερα χωρίς αυτή. Έκανε ένα βήμα πίσω και ετοιμάστηκε. Ζήτησε από το Θεό να τη συγχωρέσει και έκανε να τρέξει. Μα λύγισε. Λύγισαν τα γόνατα της κ έπεσε κάτω. Την πρόδωσε το σώμα της. Ή μήπως την έσωσε? Έβάλε πάλι τα κλάματα κ έμεινε για ώρα εκεί πεσμένη. Κανείς δεν την είδε. Σηκώθηκε σιγά σιγά και γύρισε σπίτι. Χάρηκε που ήταν ζεστό. Οι φίλοι της την έψαχναν από ώρα. Τους μίλησε και χάρηκε που τους είχε. Δεν τους είπε τίποτα όμως, μόνο πως την πήρε ο ύπνος και είδε ένα περίεργο όνειρο..

Άνθρωποι Μόνοι

Θα τους δεις να κλαίνε κρυφά
είναι άνθρωποι μόνοι

θα σου πουν πως είναι καλά
μα είναι άνθρωποι μόνοι

Συχνά, θα βρίσκουν χαρά
μόνο στη δουλειά τους
θα αγαπούν πολύ τα παιδιά,
δεν θα ‘ χουν δικά τους

Μην τους μοιάσω πόσο φοβόμουν
να σ’ είχα για πάντα ευχόμουν
Κι εγώ…κι εγώ που μπορεί να είχα σχεδιάσει αλλιώς τη ζωή
τώρα κι εγώ τον κόσμο μου εδώ με μόνους ανθρώπους τον φτιάχνω και ζω

Προτιμούν να μένουν μισοί να μη δοκιμάζουν
πως θα ήταν απ’ την αρχή το εγώ να μοιράζουν
κρατούν μια θέση κρυφή για τον άνθρωπό τους
για όποιον έφυγε μακριά και ζει στο όνειρό τους

Μην τους μοιάσω πόσο φοβόμουν
να σ’ είχα για πάντα ευχόμουν
Κι εγώ…κι εγώ που μπορεί να είχα σχεδιάσει αλλιώς τη ζωή
τώρα κι εγώ τον κόσμο μου εδώ με μόνους ανθρώπους τον φτιάχνω και ζω

Άνθρωποι μόνοι-Monitor

Το δάσος

Πρίν λίγη ώρα έφυγαν οι κολλητές μου από το σχολείο. Είχαν έρθει για Σαββατοκύριακο για να με δουν. Τελικά έγινε συνάντηση παλιών συμμαθητών. Πέρασα υπέροχα. Είδα φίλους μου παλιούς που είχα καιρό να δω, έκανα πράγματα που δεν είχα ξανακάνει, πέρασα τέλεια στα μπουζούκια (ποια εγώ, που ακούω τη λέξη κ βγάζω σπυράκια:P).

Μα οι μέρες πέρασαν γρήγορα κ έφυγαν πάλι. Λίγο αυτό, λίγο οι αναμνήσεις που μας γέμισαν μου μελαγχόλησαν.. πολύ.

Εχθές το βράδυ βγήκαμε σχεδόν όλη η σχολική μου παρέα κ η ocsoul(την τρελάναμε νομίζω). Η Μ. ήθελε μπουζούκια κ δεν θέλαμε να της χαλάσουμε χατήρι. Δεν έρχεται δα κ κάθε μέρα στην Αθήνα. Η βραδιά ξεκίνησε επεισοδιακά. Τα αγόρια της παρέας πήγαν νωρίτερα για να ελέγξουν το τραπέζι κ παραλίγο να παίξουν ξύλο. Τελικά λάδωσαν το σερβιτόρο για να κάτσουμε σ ένα αξιοπρεπές τραπέζι κ μας πήραν τηλέφωνο για να πάμε.

Ήταν όμορφα. Παρόλο που είμασταν πολύ δαφορετικοί σε σχέση με παλιά,παρόλο που παρεξηγήσεις και θέματα ανοιχτά υπήρχαν εγώ ένιωθα σαν να σταμάτησε ο χρόνος.Ήμουν εκεί με τους φίλους μου τους πιο παλιούς, κάποιους από τους πιο αγαπημένους, κάποιους καινούργιους αλλά καλούς κ ναι νομίζω πως ένιωθα απέραντα τυχερή. Τους κοίταζα και χαιρόμουν τόσο πολύ που τους έχω κ ας μην τους βλέπω συχνά. Γιατί υπάρχουν στη ζωή μου και θα υπάρχουν πάντα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Γιατί είναι κομμάτι από μένα ο καθένας με το δικό του τρόπο. Άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο.

Όμως επειδή τόση ευτυχία δεν θα την άντεχα, λίγο το ποτό,λίγο τα καψουροτράγουδα (έχει και καλά το παραδέχομαι) μ' έκαναν να νοσταλγήσω κάποιον άλλο αγαπημένο. Κάποιον που από πρωταγωνιστής στη ζωή μου έγινε κομπάρσος. Έγινε ή τον έκανα δεν ξέρω.. Πάει καιρός που έχει βγει από τη ζωή μου κ εξακολουθεί να μου λείπει. Φοβάμαι βέβαια μήπως δεν
μου λείπει ο ίδιος αλλά αυτό που είχαμε. Φοβάμαι πως σκέφτομαι πάρα πολύ κ μένω πίσω χωρίς λόγο. Όπως και να χει μου λειψε κ αυτό μ' έκανε να σκεφτώ τι έχω κάνει στη σχέση μου μαζί του.

Από τότε που χώρισαν οι δρόμοι μας. Επέλεξα να μην του λέω τπτ απ όσα νιώθω. ΤΙΠΟΤΑ. Καθαρός εγωισμός, ή καθαρή άμυνα?? Ούτε κ αυτό το ξέρω. Εδώ και μήνες δεν τον πήρα ποτέ πρώτη τηλέφωνο, δεν του έστειλα ποτέ πρώτη μήνυμα για να δω τι κάνει. Δεν του είπα ποτέ πόσο μου έλειψε. Δεν θέλω να πιστέψει πως με νοιάζει ενώ τον νοιάζομαι εννοείται πολύ. Δεν είναι σκέτη υποκρισία? Όποτε του μιλάω είναι σαν να μην συμβαίνει τπτ. Σαν να είναι απλά ένας γνωστός που μοιράζομαι τα νέα μου. Όπως έστρωσε θα κοιμηθεί. Δεν με νοιάζει γι΄αυτόν. Μα εγώ που τώρα θέλω να του μιλήσω τι να κάνω? Κι αν δεν θέλω να μιλήσω σ΄αυτόν τελικά αλλά είναι η μοναξιά που νιώθω που μ οδηγεί? Δεν είναι άδικο?

Σκέψεις κ άλλες σκέψεις πλημμυρίζουν το μυαλό μου. Όπως η (τέλεια) βροχή πλυμμηρίζει τους δρόμους την ώρα που γράφω. Μόνο που η βροχή ξεπλένει τη βρωμιά του δρόμου, ενώ οι σκέψεις βρωμίζουν το μυαλό μου και με μελαγχολούν χωρίς λόγο.

Τελικά καλά μου το 'λεγε ένας καθηγητής στο λύκειο κ τον κορόιδευα. "Το πρόβλημα σου είναι ότι σκέφτεσαι πάρα πολύ.., Βλέπεις το δέντρο και θα χάσεις το δάσος......."

Some morning rain...

will wash away our pain...

Δευτέρα,1 Οκτωβρίου
Επιτέλους μπήκε ο Οκτώβριος. Θα χειμωνιάσει σκέφτομαι με αφέλεια χειρότερη κ από παιδική. Ο Σεπτέμβριος ποτέ δεν λογαριάζονταν στους μήνες που κάνει κρύο. Ο οκτώβριος όμως?? Σήμερα πήρα μαζί μου ζακέτα.

Τετάρτη,3 Οκτωβρίου
Δεν κάνει κρύο αλλά φυσάει.Το βράδυ έχει ψύχρα. Όμορφα. Επιτέλους... σαν να γυρίζω σπίτι νιώθω.

Παρασκευή,5 Οκτωβρίου
Όσο και να σκοτώνομαι να φοράω φθινοπωρίνα δεν βρέχει και δεν φυσάει. Φόρεσα και κλειστά παπούτσια.. Τι το θελα? Σήμερα έσκασα από τη ζέστη.

Κυριακή, 7 Οκτωβριόυ
Και σήμερα ζέστη. Έβαλα καλοκαρινά πάλι.. Σταμάτησα να το παλεύω.


Πόσο περίεργο είναι να περιμένω να χειμωνιάσει για να ζεσταθώ? Πόσο τρελό ακούγεται να νιώθω παγωμένη με τόση ζέστη?? Θέλω να βρέξει.. να βρέξει μια βροχή που θα τα παρασύρει όλα.. Θα ξεπλύνει τον πόνο, και θα γίνει ένα με τα δάκρυα. Αυτά που φαίνονται κ αυτά που δεν φαίνονται. Θέλω να βρέξει μια βροχή που θα παρασύρει τις πίκρες και τα γιατί όλων μας. Μια βροχή που θα μας ζεστάνει με το δικό της μοναδικό τρόπο.

Ίσως και να περιμένω να βρέξει γιατί η μελαγχολία μου πάει καλύτερα και όλα τα παραπάνω είναι δικαιολογίες, Μπορεί. Είμαι εξαιρετικά καλή στο να βρίσκω δικαιολογίες για τον εαυτό μου και για τους άλλους και να τις πιστεύω κιόλας.

Αυτές τις μέρες ένιωθα να μου λείπει ζεστασιά. Κ όχι οποιαδήποτε ζεστασιά αλλά η ζεστασιά του σπιτιού μου. Τους τελευταίους 5 μήνες είδα τους γονείς μου 5-6 μέρες. Μου λειψαν. Μου λείψε το αίσθημα εκείνο της αγάπης, της ζεστασιάς, της ασφάλειας που ένιωθα από μικρή όταν ήμουν στο σπίτι μου. Όταν τα βράδια πεταγόμουν από τους εφιάλτες μου κ πήγαινα να τους δω πως κοιμούνται εκεί για να ησυχάσω. Ότι κ αν συνέβαινε θα βαζα μια φωνή κι όλα θα ταν εντάξει. Μου λειψε κ ο αδερφός μου που τσακωνόμαστε όλη την ώρα αλλά τον λατρεύω. Δεν είναι πως δεν μπορώ να τα καταφέρω μόνη μου aλλά μ΄έπιασε νοσταλγία...

Μη μου δίνετε σημασία, θα μου περάσει μόλις βρέξει...

Φεύγω-Stereo Mike

Εγώ για μένα, καταργώ τα φρένα, Φεύγω για τα ξένα...

Σκέφτομαι...

"...Τώρα όμως είμαι στενοχωρημένος και δυστυχισμένος. Τι να κάνω?

Δε Θα έχω πια εμπιστοσύνη στους ανΘρώπους, γιατί κάποιος με πρόδωσε.

Θα μισώ όσους βρήκαν κρυμμένους Θησαυρούς, μόνο και μόνο επειδή εγώ δε βρήκα τον δικό μου.

Και θα προσπαθώ να διατηρώ τα λίγα που έχω, γιατί παραείμαι μικρός για ν'αγκαλιάσω τον κόσμο...."

Από τον Αλχημιστή του Coelho.

Είναι τόσο εύκολο να το βάλεις κάτω. Τόσο εύκολο να πληγωθείς και να τα παρατήσεις. Να συμβιβαστείς. Να παραδεχτείς την ήττα σου. Είναι τόσο εύκολο να σκύψεις το κεφάλι και να μην το σηκώσεις ποτέ. Πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που θα σε πληγώνουν.Καταστάσεις που θα σε κουράζουν και θα σε φοβίζουν κ εκεί είναι που πρέπει να δείξεις όλη σου τη δύναμη. Εξάλλου "όταν θέλεις κάτι πολύ όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις". Ο Coelho το είπε, κάτι παραπάνω θα ξέρει!

I Will Fade

Find answers on the street
In cracks between my feet
But I can't see

Try so hard in vain
To wipe away the stain
Of everyday pain

And you never see me walking towards you
If you did I would surely fade
And you never feel me trying to hold you
If you did I would surely fade away

With the wounded in my way
There's so much to say
But not today

I wonder if it will turn
Not fall apart and burn
When will I learn

And you never see me walking towards you
If you did I would surely fade

And you never see me trying to hold you
If you did I would surely fade away


(Έχω κολλήσει απίστευτα με αυτό το τραγουδάκι των Archive. Δεν είναι κάτι το φοβερό μα λίγο η μελαγχολική μουσική λίγο οι στίχοι μ' έκαναν να το ακούσω πάνω από 100 φορές απόψε. Ήθελα με κάποιον να το μοιραστώ οπότε το ανεβάζω εδώ.. Ελπίζω να σας αρέσει...)

Here it is ----> Αrchive-I will fade

Lost and Lonely

Προσπαθώ εδώ και ώρα να γράψω και δεν μπορώ από την κούραση.Το μυαλό μου πραγματικά υπολειτουργεί. Δεν ακολουθώ τις εξελίξεις. Δεν με νοιάζει τίποτα.Δεν ξέρω και εγώ τι μου συμβαίνει.

Έχασα το Mp3 player μου. Ε και? θα σκέφτεστε... Σοβαρή απώλεια. Όντως δεν είναι. Θα μπορούσα αύριο το πρωί κιόλας να πάρω ένα ίδιο. Ούτε πανάκριβο ήταν, ούτε κάτι το εξαιρετικό. Μα γαμώτο έχω καταστεναχωρηθεί που το έχασα. Το αγόρασα με τον πρώτο μου μισθό. Το ήθελα καιρό και περίμενα να το πάρω με τα δικά μου χρήματα. Ήταν λυπηρή η διαπίστωση πως αποτελούσε ένα από τα ελάχιστα πράγματα εδώ και καιρό που μου έδινε χαρά. Και εγώ το έχασα, πολύ σοβαρή αντιμετώπιση...

Το έχασα στη δουλειά. Στην ίδια δουλειά που μου δωσε τους πόρους για να το αγοράσω. Μια δουλειά που έχει αρχίσει να με διαλύει. Μια δουλειά που κάνω πεισματικά με σφιγμένα δόντια. Γιατί έτσι θα μου πείτε? Δεν ξέρω.. Μόνο έτσι νιώθω χρήσιμη ίσως.Ίσως τιμωρώ τον εαυτό μου. Ίσως γιατί δεν δέχομαι να τα παρατήσω ρε γαμώτο. Κουράστηκα. Ε και? Όλοι κουράζονται και δεν θα το βάλω στα πόδια ακόμη κ αν νιώθω πως δεν πάει άλλο.

Οι τελευταίες μέρες ήταν δύσκολες. Πολύ δουλεία. Πολύ ένταση. Νυστάζω και δεν μπορώ να κοιμηθώ. Λέω άλλα αντί άλλων ώρες ώρες. Δεν τρώω. Έτυχε. Το πιστεύω. Δεν ήταν και συνέχεια έτσι. Μπορώ να γλιτώσω τον εαυτό μου από αυτό αλλά δεν θα το κάνω. Γιατί μπορώ να τα καταφέρω? Η γιατί θέλω να καταστραφώ? Δεν ξέρω πια...

Απόψε νιώθω μόνη. Απόψε θα θελα μια αγκαλιά (ντρέπομαι που το παραδέχομαι) βουβή. Χωρίς λόγια, γιατί δεν αντέχω να ακούσω τίποτα. Χωρίς λόγια γιατί είναι ψεύτικα. Χωρίς λόγια γιατί δεν τα πιστεύω πια... Μπορώ να βγάλω τον εαυτό μου από αυτό μα δεν θα το κάνω.Γιατί πρέπει να συνηθίσω έτσι. Γιατί μόνη μου πρέπει να μάθω να τα βγάζω πέρα.

Αν είσαι Θεός...

...γιατί δεν μας λυπάσαι? λέει ένα τραγούδι... Από εχθές το σκέφτομαι. Ήταν πολύ πιο εύκολο από την αρχή αυτής της τραγωδίας να ρίχνω το φταίξιμο στο Θεό. Αν δεν φυσούσε τόσο... Αν έπιανε βροχή... Αν... Μα γιατί δεν βρέχει ρώταγα την ocsoul? Γιατί δεν γίνεται κάτι, αφού εμείς δεν μπορούμε μόνοι μας...

Είδα στις ειδήσεις που καιγόταν ένα μοναστήρι εδώ κοντά.Η αγία Σκέπη. Οι μοναχοί κρατούσαν σφιχτά εικόνες κ σταυρούς κ προσεύχονταν να σωθούν, να σωθεί το σπίτι του Θεού, το σπίτι τους. Μα τίποτα δεν γινόταν. Κλαίγοντας τους απομάκρυναν οι πυροσβέστες από τις φλόγες που τους έζωσαν. Δάκρυσα με την αδυναμία του ανθρώπου απέναντι στη φύση.... με την απουσία του Θεού από τη σκηνή.

Θυμήθηκα μια ταινία που είχα δει πρόσφατα. Σκληρή και τρομακτική. Μια παλιά καμμένη πόλη και στάχτες που έπεφταν από τον ουρανό . Ένα ουρανό που είχε πάρει εκείνο το τρομακτικό κίτρινομαυρο χρώμα.(χρώμα που έχει ακόμη κ εδώ ο ουρανός αυτές τις μέρες)

Είχε στο τέλος μια τρομακτική σκηνή, σκηνή γεμάτη κακία και μίσος γέματη δαίμονες και εκδίκηση, πόνο και δάκρυα."Μα που είναι ο Θεός σ΄αυτήν την ταινία?" φώναξα μέσα στην αίθουσα. Πουθενά. Κ δεν ήταν εκεί γιατί κ στην χαζοταινία μου κ σε τούτο τον αληθινό εφιάλτη υπέυθυνοι είμαστε εμείς. Τα κάναμε θάλασσα. Παίξαμε με τη φωτιά(κυριολεκτικά δυστυχώς) και καήκαμε(κυριολεκτικα κ πάλι κ ακόμη πιο δυστυχώς).

Είχα εχθές μια συζήτηση μ΄ένα καινούργιο φίλο. Του είπα πως ελπίζω να γίνουν καλύτερα τα πράγματα. Να σωθούμε, να μην έρθουν τα χειρότερα. Διαφώνησε. Ελπίζεις? μου είπε. Με το να ελπίζεις δεν γίνεται τίποτα. Πρέπει να πιστεύεις, να πράττεις. Να κάνω τι? τον ρώτησα. Πιστεύω πως σκέφτομαι υπέυθυνα, δεν θα έβλαπτα κανέναν, δεν θα πείραζα κανέναν κ νιώθω τύψεις κ γι΄αυτά που δεν φταίω ακόμη. Τα λές πουθενά αυτά μου είπε? Τα λες στους άλλους? Όχι.. είμαι ευχαριστημένη που εγώ δεν κάνω τίποτα κακό. Τόσο πολύ που δεν θα έκανα κ τίποτα καλό. Ελπίζω (πάλι) να μας έρθει η Θεία φώτιση. Να σταματήσουμε να σκέφτομαστε μόνο τον εαυτό μας οι άνθρωποι. Κ έτσι πάλι δεν γίνεται τίποτα. Κ έτσι δυστυχώς κάνουμε οι περισσότεροι. Άλλοι κάνουν εγκλήματα κ άλλοι δείχνουμε ανοχή. Ή αν προτιμάτε βγάζουμε την ουρά μας απ' έξω. Δεν κάνουμε τίποτα, μετά τα ρίχνουμε ο ένας στον άλλο κ τελικά στο Θεό. Είναι κ πιο εύκολο έτσι.

Ακόμη κ τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, φοβάμαι πως δεν ξέρω τι να κάνω. Δεν ξέρω τι να κάνω που να μην κάνει μόνο εμένα καλή στα μάτια των άλλων, αλλά που θα μας κάνει όλους καλύτερους κ θα αποτρέψει στο μέλλον εφιάλτες σαν κ αυτόν που μας τρομάζει ανελέητα αυτές τις μέρες.

Γιατί πρέπει ρε γαμώτο, να αλλάξουμε τρόπο σκέψης. Γιατί φταίμε όλοι.

Μακάρι να καεί κ η Αθήνα μου είπε θυμωμένα ένας άλλος φίλος σήμερα. Ίσως τότε ξυπνήσουμε... Μακάρι να μην θρηνήσουμε άλλο άνθρωπο λέω εγώ για να καταλάβουμε... για να αντιδράσουμε.

Αυτή η φωτιά ξεκίνησε από κάποιους (δεν θα χαρακτηρίσω) εμπρηστές. Αυτή η φωτιά δεν έσβησε γιατί δεν υπήρχαν αρκετοί (ήρωες είναι λίγο) πυροσβέστες. Αυτή η φωτιά καίει ακόμη γιατί δεν υπήρχε σχέδιο. Αυτά είναι τα γεγονότα αν τα έχω καταλάβει καλά.

Μα νιώθω πως αυτή τη φωτιά την βάλαμε όλοι μαζί. Κ είναι το αποτέλεσμα της δικιάς μας έλλειψης ευαισθησίας και ευθύνης. Έλλειψη ευθύνης απέναντι στη φύση, τους ανθρώπους, ακόμη κ απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό.

Μακάρι να μας λυπηθεί ο Θεός τελικά κ κάτι να γίνει. Να μην φύγουν άλλοι άνθρωποι. Να σωθεί ο κόπος μιας ζωής για εκατοντάδες ανθρώπους.

Κ όσο για μένα, μακάρι να μην ξεχάσω τούτες τις σκέψεις με το που θα σβήσουν οι φλόγες και θα σταματήσουν τα δελτία ειδήσεων...

Καλό κουράγιο σ΄αυτούς που παλεύουν. Καλή δύναμη στον αγώνα τους..

Δύσκολοι αποχωρισμοί...Η ζωή μου (Μέρος ΙΙ)

"Όλη η ζωή μου καλώς ήρθες και αντίο" Όμορφος στίχος τώρα τον ξέρω και το κακό είναι πως ακόμη με εκφράζει.

Πραγματικά τις μισώ τις αποστάσεις και τους αποχωρισμούς και τα αντίο. Και τα μισώ, γιατί σε αναγκάζουν να δεχτείς πως πρέπει να μείνεις μακριά από τους αγαπημένους σου.Γαμώ τις ευαισθησίες μου...

Πρίν λίγες μέρες κατέβηκα Κρήτη στην οικογένεια μου. Ήταν μόνο για τέσσερις μέρες ( μόνο τόση άδεια είχα) και έπρεπε σε τόσο λίγο να τους χορτάσω όλους. Και δεν πρόλαβα.. Είδα τους γονείς μου και τους παππούδες μου και τον αδερφό μου- που ευτυχώς κουβάλησα μαζί μου κ δεν είμαι μόνη μου(θα σας μιλήσω άλλη φορά γι΄αυτόν). Δεν τους χόρτασα αλλά τους είχα δει και πριν λίγο καιρό και θα τους ξαναδώ πάλι σύντομα. Είδα όμως μετά από μήνες ολόκληρους την πιο παλιά μου κολλητή και τον κολλήτο μου που κόντευα να ξεχάσω πως υπήρχαν. Πόσο μου είχαν λείψει...

Η Μ. είναι η πιο παλία μου φίλη. Γνωριζόμαστε 9 χρόνια, από τότε που ήμουν 12 δηλαδή και κλαψούριζα όλη μέρα πως δεν θα κάνω ποτέ φίλους (δύσκολο παιδί από μικρό).Στην αρχή τσακωνόμασταν όλη την ώρα με μαλλιοτραβήγματα και ξύλο. Μετά τα βρισκάμε και σουλουπώναμε η μια την άλλη. Όλα αυτά την πρώτη χρονία γιατί μετά δεν τσακωθήκαμε ποτέ ξανά. Στα 6 κοινά μας σχολικά χρόνια, πέρναγα μαζί της τουλάχιστον 10 ώρες κάθε μέρα σε σχολεία φροντιστήρια και βόλτες.

Τον Ν. τον γνώρισα αρκετά αργότερα, όταν ήμουν δευτέρα λυκείου. Κάναμε πολύ παρέα από την αρχή και έμαθα από αυτόν όλα τα αγορίστικα μυστικά. Βγαίναμε μαζί καθε σάββατο και γελάγαμε πάντα πολύ. Με βοηθούσε και με στήριζε πάντα και κάποτε συμφωνήσαμε πως θα μου φτιάξει ένα σπίτι με μεγάλη πόρτα.

Και τους δύο είχα να τους δω πολύ καιρό. Είχα ξεχάσει πόσο καλά νιώθω όταν μιλάω μαζί τους και πόσο μπορούν να με καταλάβουν. Θυμήθηκα τις παλίες μας μαραθώνιες συζητήσεις και τους προβληματισμούς που μοιραζόμασταν. Πραγματικά, σαν να μην είχε περάσει ούτε μια μέρα.

Το πόσο λυπήθηκα όταν τους αποχαιρετούσα δεν λέγεται. Ήθελα να τους αγκαλιάσω και να μην τους αφήνω με τίποτα. Πραγματικά μισώ τις στιγμές του αποχωρισμού. Και το χειρότερο? Όλοι μου οι αγαπημένοι φίλοι είναι διασκορπισμένοι ανα την Ελλάδα. Νησιά, κεντρική Ελλάδα, βόρεια Ελλάδα όπου θες.. Ευτυχώς πολλοί από αυτούς θα γυρίσουν σύντομα. Τους υπόλοιπους τους έχω προσκαλέσει για βόλτα μόλις μπορέσουν!

Καλά να περνάτε καλοί μου! Όπου και να είστε! Σας αγαπάω και μου λείπετε πολύ..

Η γιορτή

Φάση πρώτη: Η προετοιμασία

Μέρες ετοίμαζε τη γιορτή. Ήταν τα γενέθλια της και φέτος πιο πολύ από κάθε άλλη φορά ήθελε να είναι με κόσμο. Τα μισούσε τα γενέθλια. Την έκαναν να θυμάται τα χρόνια που περνούσαν κ δεν την άγγιζαν. Φέτος ειδικά η χρονιά έφυγε βιαστικά. Για την ακρίβεια, δεν έφυγε την έδιωξε γιατί κάθε μέρα της φαινόταν χειρότερη από την προηγούμενη.

Στα γενέθλια της όμως θα ήταν αλλιώς. Θα έρχονταν οι φίλοι της και η οικογένεια της που υπεραγαπούσε κ είχε καιρό να δει. Μπορεί να ερχόταν κ εκεινός για να της ευχηθεί.

Η γιορτή θα γινόταν σπίτι της για να έχει τη χαρά να δεχτεί κόσμο μετά από καιρό. Τους πήρε έναν έναν τηλέφωνο για να τους προσκαλέσει και να μοιραστεί τη χαρά της. Κάλεσε και φίλιους παλιούς που είχε καιρό να δει και καινούργιους γνωστούς. Θα τους αγαπούσε όλους εκείνη τη μέρα. Γιατί ήθελε να είναι αλλιώς. Να δώσει και να πάρει αγάπη σε μια μέρα ιδιαίτερη.

Καθώς διάλεγε την τεράστια τούρτα, θυμήθηκε πριν χρόνια ένα πάρτυ που της είχαν κάνει. Πόσο είχε χαρεί. Δεν ήταν όλοι εκεί μα ήταν η πιο γλυκιά γιορτή. Τώρα θα ήταν καλύτερα σκέφτηκε και ζήτησε την πιο όμορφη τούρτα.....

Φάση δεύτερη: Η γιορτή

Επιτέλους η μεγάλη μέρα είχε φτάσει. Η καρδιά της κόντευε να σπάσει. Είχε στεναχωρηθεί που τελικά δεν θα μπορούσε να έρθει η οικογένεια της αλλά καταλάβαινε. Είναι μακριά σκέφτηκε κ θα ΄ναι κουραστικό. Εξάλλου την αγαπούσαν κ από μακριά. Η μαμά της την πήρε πρωί πρωί για να της ευχηθεί. Την πήραν κ μερικοί ακόμη. Την πήρε κ η κολλητή της, κάτι προέκυψε κ δεν μπορούσε να έρθει. Τη διαπέρασε ένα ρίγος. "Λες" σκέφτηκε? "Δεν μπορεί..."

Έφτασε το βράδυ. Πλησίαζε η ώρα της γιορτής. Τα μπαλόνια ήταν στη θέση τους. Κ τα φαγητά και τα ποτά και η τούρτα. Μα οι καλεσμένοι δεν είχαν έρθει. Κάποιοι την ειδοποίησαν. Κάποιοι δεν το θυμήθηκαν καν.

Περίμενε με χαμόγελο μα η ώρα περνούσε. " Δεν μπορεί", σκέφτηκε.. "Όλοι?" Και περίμενε.Μα κανείς δεν ήρθε. Όλοι ήταν πολύ απασχολημένοι. Έπαρναν τηλέφωνο και ζητούσαν συγγνώμη και εκείνη τους έλεγε πως δεν πειράζει. Πάντα πίστευαν πως εκείνη θα είναι εκεί και δεν πειράζει. Ίσως απλά να είναι πολύ απασχολημένοι σκέφτηκε. Ίσως....

Ένα δάκρυ κύλισε αργά στο προσεχτικά φτιαγμένο για τη βραδιά πρόσωπο της. Πήρε τα κεράκια και τα έβαλε στην τούρτα. Τα άναψε. Τραγούδησε μόνη της και έκανε και μια ευχή. Του χρόνου να μην ζεί.. Φύσηξε δυνατά μα δεν έσβησαν όλα. Απογοητεύτηκε μα είπε πως του χρόνου θα είναι καλύτερα. Έτσι έκανε πάντα.

Φάση τρίτη: Ο επίλογος

Έσβησε τα φώτα, έβγαλε το καινούργιο φόρεμα και ξάπλωσε. Έκλαψε για λίγο μα ευτυχώς αποκοιμήθηκε γρήγορα. Στο ύπνο της είδε μια τεράστια γιορτή, ολόδικια της και χαμογέλασε... Το ξερε πως ήταν όνειρο μα δεν την ένοιαξε...

Υπάρχει άραγε πιο θλιβερά μοναχική εικόνα από μια γιορτή που δεν πήγαν οι καλεσμένοι? Ή ένα λουνα παρκ χωρίς παιδιά? Ή ένας άδειος δρόμος? Μερικά πράγματα γεννήθηκαν για να μην είναι μόνα κ όταν είναι μας δείχνουν το ίδιο το πρόσωπο της μοναξιάς.

Κ εγώ τα σκέφτομαι αυτά στις 3 το μεσημέρι μιας ζεστής Κυριακής του Αυγούστου με τον player να παίζει Whispers in the dark.

Whispers in the dark
Everyone hears
Something 'bout the dark
It makes us listen to our fears

Whispers in the dark
They call your name
You can't escape the dark
When light just dwindles like a flame

Δεν πάμε καλά....

Θυμάμαι...

... όσα θέλω να ξεχάσω...
Δεν ξέρω που να ξεσπάσω, πόσο ακόμα να σπάσω.Δεν ξέρω αν ποτέ θα καταφέρω να ξεχάσω.

Δεν ξέρω πως να ξεσπάσω, αν πρέπει να πάω πάσο. Εκείνο όμως που ξέρω είναι πως θέλω να ξεχάσω...

Life's a bitch

When the day is long and the night, the night is yours alone,

When you're sure you've had enough of this life, well hang on

Don't let yourself go, 'cause everybody cries and everybody hurts sometimes

Sometimes everything is wrong. Now it's time to sing along

When your day is night alone, (hold on, hold on)

If you feel like letting go, (hold on)

When you think you've had too much of this life, well hang on

'Cause everybody hurts. Take comfort in your friends

Everybody hurts. Don't throw your hand. Oh, no. Don't throw your hand

If you feel like you're alone, no, no, no, you are not alone

If you're on your own in this life, the days and nights are long,

When you think you've had too much of this life to hang on

Well, everybody hurts sometimes,Everybody cries. And everybody hurts sometimes

And everybody hurts sometimes. So, hold on, hold on

Hold on, hold on, hold on, hold on, hold on, hold on

Everybody hurts. You are not alone

Ξέρω πόσο οξύμωρο είναι να λέω εγώ αυτά τα λόγια αλλά με ξέρεις. Με τους άλλους είμαι αισιόδοξη. (Μ΄εμένα έχω το πρόβλημα) Εξάλλου μερικές φορές μόνο μερικά λόγια αγάπης και αισιοδοξίας μας κάνουν να νιώθουμε καλύτερα.

Θα είμαι εδώ πάντα. Να το θυμάσαι. Θα ειμαί εδώ ακόμη και τότε που τα τείχη μου όπως λες θα ναι τόσο μεγάλα όσο το σινικό. Και θα με εδώ, και θα τα καταφέρουμε. Έτσι ή αλλιώς.

Κι ας μην τα καταλαβαίνουμε όλα. Κι ας γεμίζουν δάκρυα τα μάτια.Κι ας είναι σκύλα η ζωή και μας τα φέρνει άνω κάτω. (Θα την έλεγα πουτάνα, αλλά με ξέρεις, δεν βρίζω-μόνο με βρίζουν)

Τι είναι αγάπη?

Απίστευτες απαντήσεις από μικρά παιδιά στο ερώτημα "Τί είναι αγάπη":

Τόνια, 6 ετών

"Όταν η γιαγιά είχε αρθρίτιδα, δεν μπορούσε να βάψει τα νύχια των ποδιών της γιατί δεν μπορούσε να σκύψει. Έτσι, της τα έβαφε ο παππούς μου, παρότι κι αυτός είχε αρθρίτιδα στα χέρια του"

Ρεβέκκα, 8 ετών
"Όταν κάποιος σε αγαπά, ο τρόπος που προφέρει το όνομά σου είναι διαφορετικός. Ξέρεις ότι το όνομά σου είναι ασφαλές στο στόμα του"

Βασίλης, 4 ετών
"Αγάπη είναι όταν ένα κορίτσι βάζει άρωμα κι ένα αγόρι άφτερ σέιβ και μετά βγαίνουν έξω μαζί και μυρίζουν ο ένας τον άλλον"

Κάρολος, 5 ετών
"Αγάπη είναι όταν βγαίνεις για φαγητό και δίνεις στον άλλο τις μισές τηγανιτές σου πατάτες χωρίς να του ζητάς να σου δώσει κι αυτός από τις δικές του"

Χριστίνα, 6 ετών

"Αγάπη είναι αυτό που σε κάνει να χαμογελάς όταν είσαι κουρασμένη"

Λευτέρης, 4 ετών
"Αγάπη είναι όταν η μαμά φτιάχνει καφέ για τον μπαμπά και πίνει πρώτα μια γουλιά εκείνη για να δει αν τον πέτυχε"

Δανιήλ, 7 ετών
"Αγάπη είναι όταν φιλιέσαι όλη την ώρα. Μετά βαριέσαι να φιλιέσαι αλλά θέλεις να είσαι συνέχεια μαζί με τον άλλον και να μιλάτε. Η μαμά μου και ο μπαμπάς μου έτσι κάνουν. Κι όταν φιλιούνται εμένα μου φαίνεται αηδία"

Αιμιλία, 8 ετών
"Αγάπη είναι όταν είσαι στο δωμάτιό σου τα Χριστούγεννα κι ανοίγεις τα δώρα. Αν σταματήσεις το άνοιγμα... θ’ ακούσεις την αγάπη"

Πάνος, 7 ετών
"Αν θέλεις να μάθεις να αγαπάς καλύτερα, πρέπει να ξεκινήσεις από έναν... φίλο που δεν χωνεύεις"

Τζένη, 8 ετών
"Αγάπη είναι όταν λες σ’ ένα αγόρι ότι σου αρέσει το πουκάμισό του, κι αυτός το φοράει μετά κάθε μέρα"

Θωμάς, 7 ετών
"Σε μία σχολική εκδήλωση και πριν παίξω πιάνο, μ’ έπιασε φόβος πάνω στη σκηνή. Τότε κοίταξα κάτω και είδα τον μπαμπά μου να με χαιρετάει χαμογελώντας. Ήταν ο μόνος που το έκανε αυτό. Τότε μου πέρασε ο φόβος"

Μαρία, 8 ετών
"Η μαμά μου με αγαπάει πιο πολύ απ’ όλους. Κανένας άλλος δεν έρχεται να με φιλήσει όταν πέφτω για ύπνο"

Κλαίρη, 6 ετών
"Η αγάπη είναι όταν η μαμά δίνει στον μπαμπά το καλύτερο κομμάτι από το φαγητό"

Βρήκα την παραπάνω μίνι έρευνα σ' ένα blog τυχαία, χαζεύοντας στο google. Τη λάτρεψα.Τι όμορφα και απλά που θα ήταν όλα αν σκεφτόμασταν όπως όταν είμασταν παιδιά.Πόσο πιο ευτυχισμένοι θα είμασταν.

Δυστυχώς μεγαλώνοντας χαλάσαμε τις πιο όμορφες λέξεις, και κάναμε δύσκολα τα πιο απλά πράγματα.

Να προσέχεις

-Να το λεωφορείο σου...

-Να προσέχεις!

-...

-Να προσέχεις..

-...

-(Φιλί στα κλεφτά , στο μάγουλο)

-(Αγκαλιά στον αέρα)

-...

-...

Έφυγες τρέχοντας... Ούτε μια ώρα για μήνες απουσίας. Σαν να σε κυνηγούσαν.Τόσο δύσκολο ήταν άραγε να μείνεις μαζί μου για λίγο? Ούτε μια γαμημένη ώρα παραπάνω δεν άξιζα? Εντάξει έβγαλες την υποχρέωση. Μπορείς να κοιμηθείς ήσυχος το βράδυ. Με είδες και τώρα όλα οκ.

Να προσέχεις κ εσύ.. Να προσέχεις και να ΄σαι καλά. Κι ας μην είμαστε τίποτα πια εμείς. Κ ας μην υπήρξαμε τίποτα ποτέ...

Ο μόνος δρόμος...

Μακριά πολύ μακριά....

.....να ταξίδευα κι ο ήλιος πάντα μόνη να με βρίσκει...

Η ocsoul μου ζήτησε να περιγράψω 5 αγαπημένους προορισμούς. 5 μόνο?? Το πιο τρελό μου όνειρο είναι να ταξιδέψω σ΄όλο τον κόσμο. Το lonely planet φταίει. Μια εκπομπή στη νετ αν θυμάστε, που έβλεπα τα καλοκαίρια με τον παππού μου. Ο παρουσιαστής ταξίδευε σε όλο τον κόσμο και παρουσίαζε με τον καλύτερο τρόπο τις πιο όμορφες πόλεις και τα πιο περίεργα μέρη. Πάντα τον ζήλευα .(Εκτός από τότε που έφαγε το φίδι!) Τέλος πάντων θα σας πω από ποια μέρη θα ξεκίναγα την περιήγηση μου στον κόσμο,ή αν θέλετε σε ποια θα προσπαθήσω να παω αν δεν μου βγεί το όνειρο.

Φλωρεντία

Μου έχει κολλήσει από το λύκειο που κάναμε για την αναγέννηση. Η πόλη που γέννησε το Μποτιτσέλι, τον Ντα Βίντσι , το Μιχαήλ Άγγελο και πολλά ακόμη από τα μεγαλύτερα ονόματα στο χώρο των τεχνών. Η πόλη που φιλοξενεί μερικά από τα κορυφαία έργα της αναγέννησης. Η πόλη που κάθε κτίριο σε κάθε γωνιά είναι αριστούργημα αρχιτεκτονικής. Οι γνώσεις μου για την τέχνη είναι βέβαια πολύ περιορισμένες αλλά πεθαίνω να μάθω μέσα από αυτήν πόλη. Μικρή σχετικά με 400.000 κατοίκους, στη γειτονική Ιταλία, θα ναι μάλλον ο πρώτος μου προορισμός όταν πάρω απόφαση να βγω εκτός συνόρων. Άσε που εκεί τριγύρω γεννήθηκε κ η πίτσα. Και τα ζυμαρικά βεβαίως βεβαίως. (Αποκλείεται να πεινάσω δηλαδή!)

Βερολίνο

Στο βερολίνο μου κόλλησε πως πρέπει να πάω όταν ήμουν κάπου στο γυμνάσιο. Κάναμε γερμανικά και το βιβλίο μας είχε ένα αφιέρωμα. Μου έκανε τρομερή εντύπωση. Ποτέ δεν περίμενα πως θα ήταν τόσο όμορφη πόλη. Κανείς άλλος δεν το περιμένει βέβαια με αποτέλεσμα να μην ξέρω κανέναν που να θέλει να πάει. Κρίμα γιατί η πόλη κρύβει θησαυρούς. Εγώ πάντως δεν θα έχανα την ευκαιρία να επισκεφθώ την πρωτεύουσα της γερμανίας κι ας είναι σχεδόν σίγουρο πως θα πέθαινα από την πείνα( το βραστό λουκάνικο και το ξινολάχανο δεν είναι ακριβώς η αδυναμία μου. Μια και θα μουν κ στη γερμανία θα πεταγόμουν και μέχρι το Μόναχο να δω και τη Bayern!Χε!

Βαρκελώνη

Ααχχ η Βαρκελώνη. Έχω πάντα στο μυαλό μου πως είναι παράλληλα τρελή πόλη και σοβαρή. Πως είναι πανέμορφη, με ανεκτίμητους θησαυρούς, και ανθρώπους με μεσογειακό ταπεραμέντο και τρελή διάθεση. Δεν ξέρω, έτσι μου έχει κολλήσει και θέλω πολύ να πάω. Η πρωτεύουσα της καταλονίας, με τα δεκάδες θεματικά πάρκα (69 παρακαλώ!) με φοβερή νυχτερινή ζωή με ένα φοβερό συνδιασμό του κλασσικού και του μοντέρνου.

Η Βαρκελώνη όμως έχει και την ομώνυμη ομάδα.( Οπωσδήποτε θα πήγαινα στο καμπ νου). Έχει επίσης και τρελές παραλίες και καλό φαγητό! Τώρα που το σκέφτομαι στη Βαρκελώνη θα πάω ο κόσμος να χαλάσει και γρήγορα μάλιστα!

Καλά στην Ευρώπη υπάρχουν κι άλλες πόλεις που θα θελα να πάω( όπως είπαμε) αλλά ας πούμε και για καμιά άλλη ήπειρο.

Μαλαισία

Όταν ήμουν μικρή είχε πέσει στα χέρια μου ένα βιβλίο που λέγονταν "Οι πειρατές της Μαλαισίας" Το λάτρεψα. Ακόμη και σήμερα δεν έχω βρεί άλλο βιβλίο που να με έχει συνεπάρει τόσο με την πλοκή του. Που να είναι τόσο ζωντανό σαν να είσαι κ εσύ ένα με τους ήρωες. Είχε ένα πειρατή , το σάντοκαν και τα τιγράκια του, και αν θυμάμαι καλά προσπαθούσαν να ελευθερώσουν την αγαπημένη του ή κατι τέτοιο. Από τότε λάτρεψα τη μαλαισία και τους πειρατές. Από τότε θέλω να πάω με την ελπίδα πως η ζωή θα ναι όπως στο βιβλίο μου , γεμάτη περιπέτειες. Παρεπιπτόντως το βιβλίο δεν το ξαναβρήκα από τότε, ούτε γνώρισα κανέναν που να το ξέρει. Πέρα από το παιδικό μου όνειρο, η Μαλασιά συνδιάζει φοβερά ανεπτυγμένο εμπορικό κέντρο (Kuala Lumpur ) και εξοτικές παραλίες.Είμαι πολύ περίεργη να δω πως..

Νησιά Φιτζι

Τα άφησα για το τέλος. Όχι γιατί δεν είναι πολύ ωραία όμως γιατί ο λόγος που θέλω να παω είναι ιδιαίτερος και δεν είναι μόνο η εξοτική ομορφιά τους. Όσες φορές δεν είμαι καλά και δεν αναζητώ την ασφάλεια του σπιτιού μου κ τη συννεφιά μου αναζητώ μια τεράστια παραλία με ολολευκη άμμο, φοίνικες και αντιηλιακό με άρωμα καρύδα. Θέλω να πάω μόνη μου. Να μένω σ ένα ξύλινο σπιτάκι, χωρίς κινητό , χωρίς pc, χωρίς τηλέφωνο. Οι άνθρωποι που θα μιλάω να ναι οι ντόπιοι και άλλοι άγνωστοι τουρίστες. Να βάζω δυο κιλά αντιηλιακό (καρύδα μην ξεχνίομαστε) και να μένω κάτω από τον ήλιο για ώρες. Ίσως εκεί να βρω τον εαυτό μου και να μαυρίσω επιτέλους μετά από χρόνια.

Ο Μίμος

.....Kαι πέρα στο βάθος απλώνεται η πόλη
κατάφωτη, αμφιθεατρική, σαν ένα
στάδιο
όπου οι δειλοί δεν έχουν θέση......

Ο μίμος ζούσε μόνος στη μεγάλη πόλη. Την αγαπούσε πολύ μα την φοβόταν. Ναι... ήταν δειλός πολύ, δεν είχε θέση στην πόλη. Πουθενά δεν ήξερε αν είχε θέση. Όταν ήταν λυπημένος έμενε συχνά στο σπίτι κ έκλεινε έξω τους πάντες. Ακόμη και τον ήλιο που θα μπορούσε ίσως να ζεστάνει την παγωμένη καρδιά του. Μέσα στη μοναξιά του έβρισκε την γαλήνη. Τη γαλήνη που του στερούσε ο φόβος της παρουσίας των άλλων ανθρώπων. Κ ας τους αγαπούσε τόσο τους ανθρώπους, κι ας τους είχε τόσο ανάγκη.

Ναι ήταν δειλός πολύ και το ήξερε. Φόραγε κάθε μέρα το κοστούμι του, και ζωγράφιζε ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπο του. "Είσαι σαν κλόουν" τον κορόιδεψαν ένα πρωί μα δεν τον ένοιαξε. Το χαμόγελο του τον ένωνε με τον κόσμο. Του χαμογελούσαν τα παιδιά και οι φίλοι του κ αυτό του έφτανε. Έπαιζε ρόλους. Πάντα χαρούμενους. Αν έκανε πως κλαίει θα έκλαιγε στ αλήθεια. Κι είχε ορκιστεί πως δεν θα τον δουν ξανά να κλαίει. Φοβόταν να κλάψει άλλο. Τα δάκρυα τον απομάκρυναν από τον κόσμο. Τον κόσμο που τόσο αγαπόυσε μα τόσο φοβόταν.

Κ ήταν τόσο φοβισμένος, που όταν του έπαιρναν κάτι τους ευγνωμονούσε
που του άφηναν τουλάχιστον την ανάμνησή του.

Στ΄αλήθεια τις αγαπούσε πολύ τις αναμνήσεις του ο μίμος. Τις κράταγε σφιχτά πάνω από την καρδιά του και τις κοίταγε. Άλλοτε έκλαιγε με λυγμούς και άλλοτε γελόυσε δυνατά. Και μερικές φορές τις κοίταγε παγωμένος, χωρίς να τον νοιάζει. Τότε πονούσε. Προδοσία..

Τα βράδια που γύρναγε σπίτι και έσβηνε το χαμόγελο κοίταζε τον καθρέπτη. Χαμογελούσε τότε δειλά. Έλεγε συνέχεια πως δεν είναι κακός για να το πιστέψει. Μα δεν το πίστευε κ έκλαιγε. Αδικία...

Οι δειλοί δεν έχουν θέση στον κόσμο σκεφτόταν. Ούτε οι αδύναμοι. Κ αυτός ήταν και δειλός και αδύναμος.Και κάπως έτσι, έπεφτε κάθε φορά η νύχτα στη μεγάλη πόλη.

Γράφτηκε κάποτε ένα ποίημα, θαρρείς πως γράφτηκε γι αυτόν.

Νυχτερινός Επισκέπτης

Σε τι χρησίμεψαν λοιπόν οι αμαρτίες μου

... όταν βράδιασε, άδειασα τα παπούτσια μου απ' όλους τους δρόμους κι έπεσα να
κοιμηθώ...

O ίδιος γύριζε σπίτι του τώρα δίχως πρόσωπο - σαν το Θεό.
...είχαμε κάποτε γκρεμίσει όλους τους τοίχους για να χωρέσουν εκείνοι που έφευγαν

...σε τι είχα φταίξει, εμένα το μόνο μου έγκλημα ήταν ότι δεν μπόρεσα να μεγαλώσω,
κυνηγημένος πάντα, που να βρεις καιρό...

Όχι, δεν είναι φτερούγα. Tο χέρι του είναι, καθώς προσπαθεί ν' αποφύγει τα χτυπήματα.

...τόσο λυπημένος που θα μπορούσε να περάσει από μέσα μου ένα κοπάδι πουλιά...

Σαν τον τρελό που, κλειδωμένος στο κελί του, ζωγράφισε στον τοίχο μια πόρτα κι έφυγε.

...γιατί την ώρα που πεθαίνεις, σαν ένας φονιάς που απομακρύνεται βιαστικά,
φεύγει από μέσα σου ο άγνωστος που υπήρξες.

" μητέρα, ρώτησα κάποτε, που μπορούμε να βρούμε λίγο νερό για τ' άλογό μου΄", "μα δε
βλέπω κανένα άλογο", "κι εσύ, μητέρα!"...
...μου στοίχισε

αρκετή περιφρόνηση η ερώτηση για πράγματα που δεν βλέπαν οι άλλοι...

Kανείς δε θα μάθει ποτέ με πόσες αγρύπνιες συντήρησα τη ζωή μου...

...ο καθένας ζει με το τρόπο του την αιώνια παραπλάνηση.

Οι στίχοι είναι από τα ποιήματα του Τάσου Λειβαδίτη

Oι γυναίκες με τα αλογίσια μάτια (1958)
Aυτοπροσωπογραφία

Νυχτερινός Επισκέπτης(1972)

O τέλειος άντρας

Μετά από πρόσκληση της αγαπητής Lifewhispers, θα σας μιλήσω σήμερα για τον πρόστυχο τον έξυπνο τον άντρα το σωστό που λέει κ γνωστό λαικό άσμα.

Κατ' αρχάς να σας πω πως τον ιδανικό άντρα τον έχω ήδη βρει. Εμφανισιακά τουλάχιστον! Οπότε και σας τον παρουσιάζω!

Ιδού!
Τον λένε Gerard Butler και για όσους δεν τον αναγνωρίσατε είναι ο Λεωνίδας από τους 300!Στο σημείο αυτό θα ήθελα να κάνω μια δήλωση! Γκουχ Γκουχ. "Gerard, if you read this, I want you to know, that Ιm in love with you! Please come and meet me! Thank you!"

Αν έχει και το χαρακτήρα του Λεωνίδα ο Gerry τότε θα του έκανα την μέγιστη τιμή να γίνω γυναίκα του ( σε μερικά χρόνια, τώρα δεν προλαβαίνω!).

Τι? Έχω ξεφύγει?? Άντε καλά..

Ας μιλήσουμε σοβαρά λοιπόν. Την άποψη μου για το ιδανικό την έχω ξαναπεί. Ιδανικό είναι αυτό που μας κάνει ευτυχισμένους. Και ευτυχισμένους μπορεί να μας κάνει κάτι ή κάποιος που ποτέ να μην είχαμε φανταστεί πως θα μπορούσε.Έτσι δεν θα σας περιγράψω τον ιδανικό άντρα γιατί μάλλον δεν τον έχω συναντήσει ακόμη, αλλά τα χαρακτηριστικά αυτά που πιστεύω πως θα μ΄έκαναν πολύ ευτυχισμένη αν τα έβρισκα σε κάποιον.


Εμφάνιση

Αν μοιάζει στον Gerry είμαστε μια χαρά αν και γενικά δεν είμαι πολύ απαιτητική με την εμφάνιση. Το βρίσκω ανούσιο. Ασφαλώς και θα προσέξεις ένα ωραίο πρόσωπο και ένα καλοφτιαγμένο σώμα αλλά αυτά από μόνα τους δεν φτάνουν! Εδώ φαντάζομαι ότι μπορώ να αναφέρω πως δεν μου αρέσουν τα σγουρά μαλλιά και έχω αδυναμία στους μελαχροινούς!Κ στα πράσινα μάτια.. Καταραμένες αδυναμίες!

Όλα τα άλλα

Τι θα ήθελα να έχει ο τέλειος άντρας.. Λοιπόν..Εκτός από τα βασικά( να με αγαπάει δηλαδή, να με κοιτάει και να λίωνει)Πρέπει να με κάνει να γελάω.. πολύ!

Να μην είναι σοβαροφανής αλλα σοβαρός μόνο όταν χρειάζεται. Εγώ είμαι πολύ τρελαμένη συνήθως οπότε θα πρέπει να μπορεί να με αντέχει!

Έπειτα πρέπει να είναι αυθόρμητος- όχι πολύ αλλά περισσότερο από εμένα. Όταν ας πούμε εμένα θα μου έρχεται φλασιά να κάνω μπάνιο στα κουφονήσια, να κλείνει εισητήρια κ την ίδια κιόλας μέρα να φεύγουμε!

Πρέπει να είναι έξυπνος αλλά και ταπεινός. Να μην έχει υφάκι δηλαδή.

Να θέλει να με φροντίζει αλλά να καταλαβαίνει πότε δεν θέλω τη βοήθεια κανένός!

Να κάνει τις δουλειές του σπιτιού. Αν όχι με χαρά, τουλάχιστον επειδή θα αναγνωρίζει πως δεν είμαι δούλα.

Να ζηλεύει λίγο.

Να ξέρει τι θέλει και να έχει στόχους στη ζωή του. Όχι απαραίτητα υψηλούς στόχους αλλά να έχει.

Να μην είναι τσιγκούνης.

Και τελευταίο αλλά όχι λιγότερο σημαντικό να μπορούμε να επικοινωνούμε!


Αυτά σκέφτηκα αμέσως αμέσως και ξαναδιαβάζοντας τα νομίζω πως μάλλον θέλω πολλά. Κλαψ... ΄

Οcsoulaki, δεν μας λες κ εσύ τι πιστεύεις για τον ιδανικό άντρα??

ΥΓ. O τέλειος άντρας πρέπει να είναι οπωσδήποτε ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ!

Ο φάρος

O φάρος στην άκρη του βράχου είναι το απώτερο σημείο της ανθρώπινης παρουσίας αλλά κι ένα σύμβολο ελπίδας και αισιοδοξίας. Για τους ναυτικούς είναι το πρώτο καλωσόρισμα στην πατρίδα.

Στο φως της ημέρας, ο φάρος δημιουργεί ένα αίσθημα μοναξιάς, κυρίως γιατί είναι μακριά από τις πόλεις σε άγρια τοπία.

Όμως, τη νύχτα, γίνεται ξαφνικά το απόλυτο σύμβολο της πατρίδας, της ανθρώπινης παρουσίας, της αγάπης και της φροντίδας για το συνάνθρωπο.

Ο φάρος, ως σύμβολο, είναι ένας πόλος που φορτίζεται πολύ έντονα.Τέτοια εναλλαγή συναισθημάτων, ελάχιστα πράγματα μπορούν να προκαλέσουν.

Τα παραπάνω λόγια δεν είναι βέβαια δικά μου. Όσο κ αν τα αισθάνομαι, δεν θα καταφερνα να τα αποτυπώσω τόσο απλά και παραστατικά.

Για το φάρο της φωτογραφίας σας έχω ξαναπεί. Τον αγαπάω νομίζω. Είναι στενά συνδεδεμένος με μερικές από τις πιο όμορφες αναμνήσεις μου. Δεν τον πλησίασα ποτέ μα τον ξέρω καλά. Δεν είναι στην άκρη του βράχου μα στην άκρη του λιμανιού. Δεν ξέρω καν αν δουλεύει πια, μα είναι ένα σύμβολο για μένα ελπίδας...

Στο Θεό να με πας....

Τις τελευταίες δυο μέρες ακούω ραδιόφωνο μετά από πολύ πολύ καιρό. Δεν έβρισκα κανένα σταθμό της προκοπής , βαριέμαι κ τις διαφημίσεις, δεν ήθελε πολύ για να το κόψω. Εχθές όμως ανακάλυψα τη Δίεση. Ακριβώς η μουσική που λατρεύω να ακούω. Ειδικά όταν θέλω να ηρεμήσω, όπως τώρα.

Πριν λίγο άκουσα ένα πολύ αγαπημένο τραγούδι. Το διθέσιο της Πρωτοψάλτη. Αν και το λατρεύω, είχα χρόνια να το ακούσω. Ένιωσα το ίδιο όμορφα όμως, όπως τότε την πρώτη φορά στο γυμνάσιο.

Είχαμε τότε μια τρελαμένη (με την καλή έννοια) καθηγήτρια μουσικής, που μας έφερνε τα πιο ωραία τραγούδια και μας μάθαινε να τα τραγουδάμε. Το διθέσιο ήταν το πρώτο. Πόσο μου άρεσε. Για μέρες το τραγουδούσα γεμάτη πάθος, Μη με πας απ΄ το σπίτι.. Τ'ακούς? Στο Θεό να με πας... Είχε πορωθεί και η κολλητή μου η Ρένα τότε και κάναμε φοβερό ντουέτο!! Μετά το έμαθα κ στις ξαδέρφες μου και το σκοτώναμε μαζί με τις φοβερές φωνές μας.(Ε με κάποιον έπρεπε να το τραγουδάω και στο σπίτι!)

Τώρα χρόνια μετά, το λέω και το εννοώ, Α, ρε, χρόνε αλήτη π' ανθρώπους κι αγάπες σκορπάς....Μη με φέρνετε σπίτι, τ' ακούς, κάπου αλλού να με πας....

Σας παραθέτω τους στίχους λοιπόν καθώς και το ίδιο το τραγουδάκι κ ελπίζω να σας αγγίξει κ εσάς κ να σας φέρει στο μυαλό αναμνήσεις γλυκές όπως έφερε κ σ΄εμένα...

Διθέσιο-Πρωτοψάλτη Άλκηστις


Ακριβό μου διθέσιο, καλό μου αμάξι
Που περνάς απ' τ' απαίσιο ξυστά
Κινητήρα και πλαίσιο στα 'χω πειράξει
Για να τη βγεις πιο μπροστά

Τη στιγμή που σ' αγόραζα για να τριπάρω
Το κενό μου εξαγόραζα δειλά
Την καρδούλα που χώρισα ίσως να πάρω
Σ' άλλη ζωή πιο καλά

Μη με πας απ' το σπίτι, τ' ακούς, στο Θεό να με πας
Μυρωδιά καταλύτη, εσύ μοναχά μ' αγαπάς
Α, ρε, χρόνε αλήτη π' ανθρώπους κι αγάπες σκορπάς
Μη με φέρνετε σπίτι, τ' ακούς, κάπου αλλού να με πας

Στο λευκό σου αερόσακο θα ξαγρυπνήσω
Μ' αφημένο το πρόσωπο σκοπιά
Σ' ένα πάρκιγκ απρόσωπο θ' αποφασίσω
Ποιόν εαυτό θα 'χω πια

Θα γυαλίζουν οι ζάντες σου με το φεγγάρι
Δοκιμή στις αβάντες σου, μικρό
Το μηδέν στο διακόσα μας ποιος θα το πάρει
Μ' όλη τη γη στο φτερό

Μη με πας απ' το σπίτι...



Here you are! Διθέσιο-'Αλκηστις Πρωτοψάλτη

Feeling so frozen..

Behind this wall I can stand alone

In the frozen garden of my heart

I see no truth not even lies

There is only void just about everywhere....

(Acid Death-Frozen Heart)

It just hurts...

Πτώση

Θέλω σήμερα να μιλήσω αλλά και να μείνω βουβή. Έχω τόσα να πω, και παράλληλα τίποτα. Θέλω να φωνάξω και την ίδια στιγμή να χαμηλώσω το βλέμμα και να χαθώ σε σκέψεις.

Παλεύω να σταθώ στα πόδια μου τον τελευταίο καιρό. Μα τρέμουν σαν να κάνω τα πρώτα μου βήματα. Μοιάζω χαρούμενη σ΄αυτούς που δεν με ξέρουν καλά αλλά και στους υπόλοιπους. Γελάω πολύ και κάνω πλάκα. Βρήκα τον εαυτό μου νιώθω ώρες ώρες μα φτάνει μια σκέψη, μια στιγμή, ένα τραγούδι, μια εικόνα για να συνεχιστεί η πτώση μου. Κ μ έσπρωξαν σ΄ αυτό το νοητό γκρεμό και εγώ δεν βρίσκω δύναμη να πιαστώ από κάπου και να σταματήσω να πέφτω.

Είπα θα βάλω τάξη στη ζωή μου. Πήρα αποφάσεις ριζικές. Έκανα θυσίες. Ελπίζω πως όλα θα πάρουν τελικά το δρόμο τους. Μα νιώθω ακόμη να πέφτω. Και είναι ελεύθερη και κρύα και αχαλίνωτη η πτώση που λέει και ένα τραγούδι αγαπημένο.

Τι είναι λάθος και τι σωστό? Είναι σωστό να μένεις πίσω? Να προχωράς σε άγνωστα μέρη, όταν στα γνωστά έχεις φάει τα μούτρα σου? Κ εκείνα τα γνωστά μέρη που τόσο σε πλήγωσαν γιατί επιμένεις να θες να τα επισκεφτείς? Γιατί σε νοιάζει να ναι καλά? Γιατί στοιχειώνουν τις σκέψεις σου και τα όνειρα σου? Πέφτω ακόμη.. Κανείς δεν πρέπει να το μάθει..

Μήπως τρελαίνομαι? Θέλω να πατήσω το διακόπτη και να σταματήσω να σκέφτομαι. Να ζω μόνο. Χωρίς καταραμένα γιατί και αν. Χωρίς εξήγηση για το κάθε τι. Θέλω να βγω από το γκρεμό που μ έσπρωξαν.. ναι μ΄έσπρωξαν. Εντάξει στάθηκα στην άκρη.. άλλη φορά θα προσέχω. Να πάλι το κάνω.. Πάλι ζυγίζω τα πάντα. Ο διακόπτης μου χάλασε. Όχι όχι δεν είχα ποτέ διακόπτη. Έτσι μ έφτιαξαν. Να τα υπολογίζω όλα και στο τέλος να πέφτω.

Τις φωνές από τα λάθη κάποιος πρέπει να φιμώσει, και είναι ελεύθερη και κρύα και αχαλίνωτη η πτώση.. συνεχίζει το ίδιο αγαπημένο τραγούδι.

Ναι.. κάντε τα λάθη να σωπάσουν.Και τις αναμνήσεις. Όλα. Κάντε τα να σωπάσουν. Δεν θέλω να θυμάμαι. Δεν θέλω να γκρινιάζω. Θέλω να γελάω και να είμαι ήρεμη. Μόνο αυτό. Αν αυτό σημαίνει να είμαι μόνη μου, ας γίνει έτσι. Όταν είσαι μόνος δεν μπορούν να σε βλάψουν, ούτε να βλάψεις. Και τα δυο είναι το ίδιο επίπονα.Μα τι λέω? Εγώ να μείνω μόνη μου? Μετά θα πέσω μια και καλή σε κατάθλιψη.

Όμως από την πτώση μου μόνη μου πρέπει να σωθώ. Να σταθώ στα πόδια μου και να δείξω τη δύναμη μου.

Αχ.. Άνοιξε τα μάτια σου, μάζεψε κ ένωσε τα κομμάτια σου. Μπορείς ακόμα. Βγές από το ψυχοφθόρο τέλμα κ όρμα.Αναζήτησε το σοκ που θα σε βγάλει από το κώμα.Βάλε σε μια σειρά τα πράγματα μέσ' το κεφάλι σου, ποτέ δεν είναι αργά για να πιστέψεις στις δυνάμεις σου. Εσύ είσαι ο μόνος που μπορέι να σε σώσει. Να δώσει ένα τέλος σ΄ αυτήν την καταραμένη πτώση. Λέει πιο κάτω στο ίδιο αγαπημένο τραγουδάκι...

Έτσι θα γίνει. Ελπίζω μόνο να μην είναι πολύ αργά. Να προλάβω να σταματήσω πριν τσακιστώ εντελώς.

Σας το είπα.. δεν ξέρω τι γίνεται μέσα στο κεφάλι μου σήμερα. Δείχνω χαρούμενη. Είμαι. Δεν είμαι όπως πριν λίγο καιρό. Τι συμβαίνει όμως? Γιατί ουρλίαζουν οι σκέψεις μου? Έγιναν γράμματα και λέξεις χωρίς κανένα νόημα και κανένα σκοπό. Γιατί είναι λυπημένες οι μισές και οι άλλες χαρούμενες?

Πείτε μου πως συμβαίνει κ σ΄εσάς. Πως δεν είναι τρελές μόνο οι δικές μου σκέψεις...

Συγγνώμη αν δεν βγαίνει νόημα από αυτό το Post. Έγραφα ότι μου ερχόταν στο κεφάλι, χωρίς καθόλου να το σκεφτώ και όπως θα καταλάβατε, στο κεφάλι μου γίνεται χαμός.

Να χαμογελάτε πάντα... Ακόμη κι όταν πέφτετε..:)

Το τραγούδι που σας έλεγα: Goin through feat. Ημισκούμπρια & Terror X Crew- H πτώση (Κ να μην σας ξετρελαίνει η Hip Hop αυτό το τραγουδάκι είναι ωραίο. Εξάλλου δεν μπορούσα να μην πω ποιο είναι το τραγουδάκι στους στίχους του οποίου βάσισα όλοκληρο το post!)

Άκουγα την ώρα που σας έγραφα:

Alanis Morissette - Uninvited

Blue October- Into the Ocean

Celine Dion - My Heart Will Go On

Hinder - better than me

Evanescence-Going under



Μην ψάξετε να βρείτε σχέση στο hip hop και τα υπόλοιπα τραγουδάκια. Δεν υπάρχει. Απλά οι αγαπημένες μου μουσικές είναι πάντα από εντελώς διαφορετικά είδη.

Σαν το σπίτι σου...πουθενά!!

Με λένε starlight, είμαι από την Κρήτη και είμαι πολύ περήφανη γι΄ αυτό!
Ναι ναι μ΄έχει πίασει η περηφάνια για τον τόπο μου και δεν μαζεύομαι! Με αφορμή ένα post της lifewhispers και με τη σκέψη πως αυτό το καλοκαίρι δεν θα γυρίσω στο νησάκι μου μ΄έπιασε νοσταλγία...

Όταν ήμουν μικρή, καθόλου δεν την εκτιμούσα την Κρήτη! Έλεγα θα φύγω, να παω στην Αθήνα και πανηγύριζα.Καλό ζώον ήμουν! Δεν άκουγα κρητική μουσική και δεν καταλάβαινα το πάθος όλων των Κρητικών που βρίσκονται μακριά όταν μιλούσαν για τον τόπο τους. Τώρα που έφυγα κατάλαβα. Καθένας δένεται με τον τόπο του, όμως δεν ξέρω στην Κρήτη είναι αλλιώς! Δενόμαστε πάρα πολύ. Με τα χωριά μας, με τους άλλους κρητικούς, με τη μουσική μας..
Από την Κρήτη μου λείπουν πιο πολύ οι δεσμοί των ανθρώπων μεταξύ τους. Όταν ξεκίναγα από το σπίτι έλεγα καλημέρα σε όλη τη γειτονιά! Τώρα βλέπω ανθρώπους κάθε μέρα και φοβάμαι να τους μιλήσω. Αυτό βέβαια θα το αισθάνονται όλοι όσοι είναι από επαρχία αλλά τώρα μιλάμε για την Κρήτη! Μου λείπουν βέβαια και οι παραλίες μας που πλατσούριζα από μικρή. Μου λείπει ακόμη και το χωριό μου που δεν ήθελα να βλέπω πιο παλιά. Μου λείπει η φιλοξενία των ανθρώπων που σε καλούν στο σπίτι τους και είναι ικανοί να το γκρεμίσουν για να σε κάνουν να νιώσεις άνετα και ευχάριστα. Ουφ.. σταματάω γιατί θα βάλω τα κλάμματα..

Υπόσχομαι στο μέλλον να κάνω ένα καλύτερο post με καλύτερες (και περισσότερες) φωτογραφίες, και μαντινάδες και δεν ξέρω κ εγώ τι άλλο! Προς το παρόν πάρτε μια μικρή γεύση από το πιο ωραίο νησάκι του κόσμου! (Δικό μου είναι το blog , ότι θέλω γράφω:P)

Ηράκλειο.. Εδώ πέρασα τα πιο ωραία μου χρόνια.. Αν και δεν μένω πια εκεί, το θεωρώ σπίτι μου.. Εδώ φαίνεται ο παραλιακός δρόμος.. και το λιμάνι μας... (Είναι λίγο καλλιτεχνική η φωτογραφία:P)

Στο δρόμο για το ηράκλειο από εκεί που μένει τώρα η οικογένεια μου..

Χανιά.. Κανονικά δεν έπρεπε να τα χωνεύω ( έχουμε κόντρα το ξέρετε!!!) αλλά είναι πολύ όμορφα.. Ειδικά αυτό το φάρο τον λατρεύω...

Άγιος Νικόλαος.. Εκεί μένει η Θεία μου. Λατρεμένη πόλη.. Εδώ φαίνεται η λίμνη (λέγεται πως δεν έχει πάτο και έχει γλυκό νερό αν και ενώνεται με τη θάλασσα!)χιονισμένη! Σπάνια φωτογραφία!

Κάπου στην Κρήτη.. δεν θυμάμαι από που αλλά δεν είναι τέλεια???

Πάλι πάλι-Μιχάλης Τζουγανάκης----> Το αγαπημένο μου με διαφορά κρητικό τραγούδι! Αυτή η εκτέλεση βέβαια δεν είναι και η καλύτερη που έχω ακούσει αλλά δεν πειράζει! Όταν βρω το κανονικό θα το ανεβάσω κι αυτό!

Βάλε μωρέ βενζίνα----> Κρητική διασκευή του γνωστού gasolina! Πολύ γέλιο!! Σε κάτι τέτοια είμαστε μανούλες!!

Αφιερωμένο...

Όταν ο ήλιος θα πάψει να ανατέλλει...


Ακούω τη βροχή, για σένα μου μιλάει
πως χάνεσαι τις νύχτες κάπου στο πουθενά
Εκεί που δεν μιλάνε για αγάπες ματωμένες
και το φεγγάρι χάνεται μες στην συννεφιά

Μα δεν μπορώ να αγγίξω τα όνειρα σου
με την σιωπή μου χίλιες λέξεις να σου πω
Όταν ο ήλιος θα πάψει να ανατέλλει
ίσως τότε να πάψω να σου λέω σ' αγαπώ

Περπατάς στα σύγνεφα μαζί με τους αγγέλους
και σου χαρίζω της αγάπης τα φτερά
Τα αστερία τώρα σβήσανε θα φέξει όπου να 'ναι
ξημερώνει το όνειρο μου και φεύγεις μακριά

Μα δεν μπορώ να αγγίξω τα όνειρα σου...

Θέλω να κάνω τον πόνο σου τραγούδι
να το ακούς όταν κλαις καμιά φορά
Για να διώχνει η μουσική τα δάκρυα σου
και με τα λόγια μου να φεύγει η μοναξιά

Μα δεν μπορώ να αγγίξω τα όνειρα σου...

Το τραγουδάκι αυτό δεν το ήξερα μέχρι πριν λίγη ώρα. Κρίμα, γιατί με κάνει να νιώθω όμορφα. Ένιωσα την ανάγκη να το αφιερώσω με το που το άκουσα. Όχι σε κάποιο πρόσωπο μα σε όλες τις χαμένες αγάπες, στις ξεθωριασμένες αναμνήσεις, στα καυτά δάκρυα. Σε όλα αυτά που μας κρατάνε πίσω..


Όλα θα περάσουν, όλα μπορούν και θα γίνουν καλύτερα. Και για όσους είναι ήδη καλά, εύχομαι κ ελπίζω να παραμείνουν έτσι! :)



Επιλογές: Στάθης Αρτινός-Όταν ο ήλιος θα πάψει να ανατέλλει

Who me??

Μετά από πρόσκληση του αγαπητού nam3l3ss, και επειδή δεν μου είχε δoθεί ως τώρα η ευκαιρία να μιλήσω για τον εαυτό μου θα απαντήσω στις περίφημες πια 29 ερωτήσεις!

1. Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;
Απόλυτη ευτυχία? Δεν υπάρχει νομίζω.. Αλλά ευτυχισμένη νιώθω όταν είναι καλά οι αγαπημένοι μου, κ μπορώ να χαρώ χωρίς άγχος όλα εκείνα τα μικρά που κάνουν τη ζωή ξεχωριστή!

2. Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;
Τον τελευταίο καιρό η βαρεμάρα να μείνω άλλο στο κρεβάτι! ( κ το γεγονός πως νιώθω τύψεις να χαθεί έτσι μια μέρα)

3. Η μεγαλύτερη μαλακία που έχετε πει σε κάποιον και την έχει πιστέψει;
Δεν θυμάμαι. Δεν είμαι καλή σ αυτά.

4. Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;
Ότι αλλάζω πολύ εύκολα διάθεση. Τη μια στιγμή είμαι μέσα στην τρελή χαρά κ την επόμενη μπορεί να βυθιστώ σε σκέψεις. Κ ότι γελάω πολύ μάλλον.

5. Το βασικό ελάττωμά σας;
(Ποιο απ΄όλα??) Μάλλον η έλλειψη αυτοπεποίθησης είναι, που με κάνει συχνά να πιστεύω πως φταίω για όλα τα κακά σ΄ αυτόν τον κόσμο.

6. Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;
Στα λάθη των άλλων. Οι άλλοι πάντα έχουν μια δικαιολογία (έτοιμη από εμένα) για τα λάθη τους. Εγώ ποτέ.

7. Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;
Με καμία.

8. Ποιοι είναι οι ήρωες σας σήμερα;
Ήρωες είναι για μένα όλοι αυτοί που καταφέρνουν να ζουν ευτυχισμένοι παρά τις δυσκολίες της ζωής. Αυτοί που δεν το βάζουν κάτω κ βάζουν τα γυαλία σε μερικούς φοβιτσιάρηδες σαν κ του λόγου μου!

9. Το αγαπημένο σας ταξίδι;
Ελπίζω κ εύχομαι πως δεν έχει γίνει ακόμη. Αν πρέπει να διαλέξω από αυτά που έχω κάνει, θα πω το ταξίδι μου στα Χανιά το καλοκαίρι.

10. Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
Όταν διαβάζω, διαβάζω ότι μου προκαλέσει το ενδιαφέρον χωρίς να πολυσκοτίζομαι για το συγγραφέα. Τα αγαπημένα μου βιβλία είναι σχεδόν όλα από διαφορετικούς συγγραφείς.

11. Αγαπημένη ταινία;
Ποια από όλες?? Ταινίες βλέπω πάρα πολλές. Κ είναι αρκετές αυτές που μ΄έχουν αγγίξει.
Η αγαπημένη μου είναι μάλλον το Romeo and Juliet (ναι αυτή με το Di Caprio). Λατρεύω τα λόγια, λατρέυω τη σύγχρονη εκδοχή του. Το έχω δει άπειρες φορές..

12. Το βιβλίο που σας σημάδεψε;
Ο μικρός πρίγκηπας.Δεν με σημάδεψε ακριβώς αλλά είναι το αγαπημένο μου. Κάθε φορά που το διαβάζω ανακαλύπτω κάτι ακόμη που μπορεί να με κάνει να δω με άλλο μάτι πολλά πράγματα στη ζωή μου.

13. Χειρότερο τραγούδι όλων των εποχών;
Κατά διαστήματα αντιπαθώ διάφορα. Αυτή την περίοδο το Fairytale gone bad των Sunrise Avenue μου σπάει τα νεύρα.

14. Τι νοσταλγείτε πιο πολύ απ’ όλα;
Τι άλλο?Την εποχή που ήμουν παιδί κ το μόνο μου άγχος ήταν να ξυπνήσω νωρίς για να δω όλα τα παιδικά. Κ είμαι ακόμη 20....

15. Κανένα σοκαριστικό μυστικό έχετε;
Όλοι έχουμε, έτσι δεν είναι?

16. Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;
Μάλλον το γεγονός πως οι γονείς μου είναι χαρούμενοι που είμαι εδώ που είμαι κ που είμαι όπως είμαι γενικότερα. Μακάρι να μπορούσα περισσότερα...

17. Τι θα παίρνατε μαζί σας αν ήταν να ζούσατε στο “Μικρο Σπίτι στο Λιβάδι” ;
Το laptop και σύνδεση adsl. Έχω πάθει εξάρτηση. Συν ότι δεν τα παω καλά με τη φύση (για πολύ καιρό)οπότε θα ήθελα επαφή με τον κόσμο μου.

18. Το αγαπημένο σας χρώμα;
Το λουλακί. :P

19. Αγαπημένος τρόπος αυτοκτονίας;
Αγαπημένη απειλή αυτοκτονίας "Θα πάρω φόρα και θα πέσω από το μπαλκόνι" . Τώρα αν φτάσω ποτέ σ αυτό το σημείο δεν ξέρω τι τρόπο θα διαλέξω.

20. Το αγαπημένο σας ποτό;
Βότκα λεμόνι.

21. Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;
Συνήθως σκέφτομαι πάααααρα πολύ και πριν κάνω κάτι αλλά και αφού το κάνω. Συχνά μετανιώνω αλλά πάντα καταλήγω πως ότι έγινε, έγινε κ δεν αλλάζει. Έξαλλου πάντα υπάρχει η πιθανότητα αλλίως να ήταν χειρότερα.

22. Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ’ όλα;
Την ανασφάλεια μου.

23. Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;
Οι ταινίες (στο σινεμά και στα dvd), η μουσική, η παρέα με τους φίλους μου, ο υπολογιστής μου. Βασικά όταν δεν κάνω κάτι απ όλα αυτά γράφω και όχι το αντίθετο!

24. Ο μεγαλύτερος φόβος σας;
Τα σκοτάδια κυριολεκτικά και μεταφορικά. Μην πάθουν τίποτα οι δικοί μου και μην γίνω ότι απεχθάνομαι. (Είμαι φοβιτσιάρα, το έχουμε πει!)

25. Μεγαλύτερο ψέμα;
Προσπαθώ να μην λέω ψέμματα.

26. Ποιο είναι το μότο σας;
Αν δεν κοιτάς εκεί που θες να πας,θα πας εκεί που κοιτάς!!

27. Πως θα επιθυμούσατε να ζήσετε;
Κοντά σ' αυτούς που αγαπώ και χωρίς άγχος!

28. Εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;
Πως δεν είμαι τόσο κακιά όσο πιστεύω. (Η μεγαλύτερη ανακούφιση...)

29. Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;
Βαρίεμαι πολύ να κάνω κάτι χρήσιμο. Μαζεύω τα κομμάτια μου κ είμαι πιο κυκλοθυμική από ποτέ! Ότι πρέπει για να με κάνει κανείς παρέα δηλαδή!

Ξέθαψα! Duran Duran-Save a prayer

Η ζωή με άλλο μάτι!

Ένα ακόμη βράδυ που περνώ με τις ίδιες ανησυχίες, τους ίδιους φόβους, ακριβώς τα ίδια συναισθήματα( λύπη και απoγοήτευση).

Όλη μου αυτή η στάση μ΄έχει κουράσει. Εντάξει δεν ήμουν ποτέ αυτό που λέμε η χαρά της ζωής αλλά τώρα το έχω παρακάνει. Κι όλα αυτά γιατί? Για μια απογοήτευση? Για μια χαμένη αγάπη? Στην τελίκη δεν είναι παρά μια πτώση.. Κ όχι πτώση κανονική... πτώση από το ποδήλατο της ζωής στα χαλίκια. Υπάρχουν πολύ χειρότερες πτώσεις, πτώση από τον τέταρτο, πτώση από τη μηχανή ενώ τρέχεις με διακόσια... Εντάξει δεν είναι το δυνατό μου σημείο οι αλληγορίες... Αυτό που θέλω όμως να πω είναι πως στην ουσία δεν μου συμβαίνει τπτ σοβαρό. Δόξα το Θεό είμαι υγιής, κ εγώ κ όλοι μου οι αγαπημένοι. Έχω σπίτι , φαγητό(παραπάνω απ όσο πρέπει), φίλους, σπουδάζω αυτό που μου αρέσει. Ότι δηλαδή είναι όνειρο άπιαστο για εκατομμύρια ανθρώπους. Κ εγώ ακόμη γκρινιάζω.Δεν λέω, πονάει.. αλλά ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε όλα εκείνα με τα οποία είμαστε ευλογημένοι.. έτσι έστω για να παίρνουμε δύναμη!

Σας παραθέτω λιγάκι επεξεργασμένο το πιο όμορφο e mail που έχω λάβει ποτέ γιατί αν δεις τον κόσμο από αυτή την οπτική, όλα είναι πολύ διαφορετικά...

Σκέψου το!

Εάν αυτό το πρωινό ξύπνησες υγιής, είσαι πιο χαρούμενος από 1.000.000 ανθρώπους που δεν θα επιζήσουνε μέχρι την άλλη εβδομάδα

Εάν δεν έζησες πόλεμο

Την μοναξιά ενός κελιού, την αγωνία του βασανιστηρίου

ή την πείνα

Είσαι πιο χαρούμενος από 500.000.000 ανθρώπους αυτού του κόσμου .

Εάν μπορείς να μπεις σε μία εκκλησία χωρίς τον φόβο της φυλάκισης ή του θανάτου, είσαι πιο ευτυχισμένος από 3 δισεκατομμύρια ανθρώπους του πλανήτη

Εάν υπάρχει φαγητό στο ψυγείο σου







Εάν έχεις παπούτσια και ρούχα

Εάν έχεις κρεβάτι και στέγη

Είσαι πλουσιότερος από το 75% των ανθρώπων του πλανήτη

Εάν έχεις τραπεζικό λογαριασμό,χρήματα στο πορτοφόλι σου και μερικά νομίσματα στον κουμπαρά σου

Ανήκεις στο 8% των ανθρώπων του πλανήτη που ζουν καλά!

Πως να μην με πιάνει κρίση αισιοδοξίας μετά από όλα αυτά λοιπόν? Αν κ είναι σίγουρο πως πολύ σύντομα θα ξαναβάλω τα κλάμματα κ θα χτυπίεμαι σαν να αντιμετωπίζω πτώση από τον τέταρτο, δεν μπορώ να μην μοιράστω μαζί σας τις πιο ωραίες συμβούλες..

Δούλεψε σαν να μην χρειάζεσαι λεφτά!

Αγάπα σα να μη σε πλήγωσε κανείς!

Χόρεψε σα να μη σε βλέπει κανείς!

Τραγούδα σα να μη σ΄ακούει κανείς!

Ζήσε σα να ήταν η γη ένας παράδεισος!!!

Αισιόδοξες επιλογές:

Hyperchild-Wonderful life

Duran Duran-What happens tomorrow

Σύννεφα με παντελόνια-Ταξίδεψε με (Ευχαριστώ ocsoul!)

Angry or Sad?

Μερικές φορές είμαι τόσο λυπημένη, που θυμώνω.

Άλλες πάλι, είμαι τόσο θυμωμένη που στεναχωριέμαι.

Τώρα πια ,δεν ξέρω πότε νιώθω τι...

Γράμμα που δεν είναι γράμμα...

Και τι δεν θα έδινα να έβλεπα πως νιώθεις..

Κάποτε μου ήταν τόσο ξεκάθαρο. Μπορούσα να σε καταλάβω με μια κουβέντα ή πριν μιλήσεις ακόμη.

Τώρα νιώθω πως δεν ξέρω τίποτα. Πως δεν σε ξέρω.

Άραγε με σκέφτεσαι? Νοιάζεσαι για μένα? Άραγε να σου 'λειψα?Μετάνιωσες?

Ή μήπως όχι..

Μήπως ξέχασες κιόλας?

Άραγε να ξέρεις εσύ πως νιώθω? Ή μήπως τα κατάφερα...?

Ποτέ δεν σου συμπεριφέρθηκα τόσο ψεύτικα όσο τώρα. Όμως φοβάμαι, δεν θέλω να ξέρεις πως νιώθω. Πρέπει να προχωρήσω και πρέπει να προχωρήσεις κ εσύ. Αφού το ξέρω αυτό όμως, γιατί με νοιάζει τι σκέφτεσαι? Γιατί να στεναχωριέμαι στην ιδεά πως με ξέχασες, αφού έπρεπε να με ξεχάσεις.

10 μέρες που δεν μιλήσαμε...Σαν φαντάρος μετράω, αλλά ανάποδα. Δεν θα σου ζητήσω να μιλήσουμε, κι ας μου λείπει η φωνή σου..

Να προσέχεις...

Επιλογές: Φοβάμαι-Μπλε