Σαν σήμερα..

Σαν σήμερα πριν ένα χρόνο, ή καπου σαν σήμερα δλδ είχα το φοβερό δίλημμα ν΄αφήσω τη δουλειά μου για να κάνω Χριστούγεννα με τους δικούς μου, ή όχι.. Επειδή είμαι "κάθε ανάσα και καημός" όπως παρατήρησε και μια φίλη είχα αγχωθεί κλασσικά πολύ κ είχα γράψει και μια μεγάλη μεγάλη ανάρτηση εκθέτοντας τον προβληματισμό μου. Στο τέλος σημείωνα. " Του χρόνου μπορεί να μην έχω τη δυνατότητα να κάνω Χριστούγεννα με την οικογένεια μου"

Ο Θεός ξέρει τι σκεφτόμουν τότε.. Ότι κ αν ήταν όμως, ποτέ δεν φαντάστηκα πως τα επόμενα Χριστούγεννα θα ήταν τόσο μα τόσο μαύρα.

Γιατί τα Χριστούγεννα φέτος θα είναι και μαύρα και σκοτεινά. Πιο σκοτεινά από τα πιο σκοτεινά βράδια του πιο κρύου Χειμώνα. Θα ναι Χριστούγεννα πληγωμένα, χωρίς τον αδερφό μου (πρώτα και κυριότερα και πέρα από όλα τ΄άλλα) χωρίς το σπίτι μας, χωρίς τους φίλους μου,χωρίς δέντρο και στολίδια (μην τα δώ μπροστά μου), χωρίς ζεστασία, χωρίς γέλια, χωρίς χαρά, χωρίς γαλήνη. Αυτά τα Χριστούγεννα δεν μου λένε τίποτα. Θα μπορούσα ευχαρίστως να θαφτώ την ημέρα των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς να κοιμάμαι μια εβδομάδα, οτιδήποτε αρκεί να μην χρειαστεί να το περάσω κι αυτό.

Μέσα σ΄αυτό το κλίμα δημιουργήθηκε πάλι το δίλημμα, δουλειά ή σπίτι. Πάλι διάλεξα το σπίτι. Δεν θέλω μπράβο γιατί ξέρω πως ο καθένας αυτό θα έκανε γιατί είναι το σωστό, αλλά εμένα δεν μου άρεσε καθόλου η ιδέα και ν αφήσω τη δουλειά μου και να περάσω όλα τα παραπάνω. Η στεναχώρια μου μεγαλώνει περισσότερο όταν αναλογίζομαι πως δεν έχω άλλη δουλειά και δεν βρίσκω και άλλη δουλειά. (Άλλη πληγή κ αυτή, που αν είσαι 22 και κοπέλα, φοιτήτρια και άπειρη δεν πρόκειται να σ΄ εμπιστευτούν με καμία δύναμη.)

Τέλος πάντων ας μη γκρινιάξω άλλο, επισήμως πια ξανά άνεργη,με ένα σωρό πράγματα που αποφάσισα να κουβαλήσω, με το μεγαλύτερο βάρος στην καρδιά μου και μόνη σας χαιρετώ...

Καλά Χριστούγεννα, να περάσετε υπέροχα και να περάσετε όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο μ ΄αυτούς που αγαπάτε!!

Αν είναι να χαθώ...

Και αν είναι να χαθώ...
Ας χαθώ πάλι μες στο όνειρο...

Στο όνειρο της νύχτας (που σε φέρνει) ή στο όνειρο της μέρας (που φέρνει μια αχτίδα ελπίδας).



Εμπνευσμένο από ακυκλοφόρητο τραγούδι των FF.C που μαζί με τη Μαρία Ρίζου,
χάνονται στο όνειρο..

Wind of change

Πολύ καιρό ήταν παραμελημένο αυτό εδώ το blog. To blog μου, στο ηλεκτρονικό μου σπιτάκι. Αυτό μέχρι που η ανάγκη να γράφω τις σκέψεις μου για να ξεσπάω, έγινε επιτακτική.

Είναι τεράστια ανακούφιση (τουλάχιστον για μένα) να γράφω αυτά που τριγυρίζουν ώρες ατελείωτες στο κεφάλι μου. Έτσι αποφάσισα πως χρειάζεται να κάνω κάτι κ εγώ γι΄αυτό όπως αυτό κάνει για μένα.

Αυτό που βλέπετε είναι το αποτελέσμα μετά από 8 ώρες προσπάθειας. Χαλάλι.. πέρασε ήσυχα η ώρα και τώρα νιώθω ακόμη πιο όμορφα σ΄αυτή τη σελίδα. Κ έχω τεράστια ανάγκη να νιώθω όμορφα, για οποιοδήποτε μικρό ή μεγάλο λόγο.

Μια πίστα από φώσφορο

Τι θα κάναμε χωρίς τη μουσική? Όμορφο πολύ όμορφο τραγούδι..

Μια πίστα από φώσφορο

Στίχοι:Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική:Θάνος Μικρούτσικος
Πρώτη εκτέλεση:Χαρούλα Αλεξίου

Αν ήτανε το έδαφός σου πρόσφορο
θα σου 'φτιαχνα μια πίστα από φώσφορο
με δώδεκα διαδρόμους
δώδεκα τρόμους
με βύσματα κι εντάσεις φορητές
με πείσματα κι αεροπειρατές

αν ήτανε η αγκαλιά σου όαση
θα σου 'φερνα δισκάκια για ακρόαση
στο λίκνισμα της άμμου
στάλα η καρδιά μου
κι η διψασμένη μου ψυχή στρατός
και πάνω της ζωής ο αετός

Όνειρα - όνειρα
φλόγες μακρινές μου
Του φευγιού μου όνειρα
κι άγνωστες φωνές μου

Κοιμήσου εσύ κι εγώ θα ονειρεύομαι
σαν ήσυχος θεός θα εκπορεύομαι
απ΄τ΄άσπρο σου το χιόνι
δίχως σεντόνι
στα νύχια του κακού τη νύχτα αυτή
κι ο θάνατος λυπάται να κρυφτεί

Sad or what?

Κάποιοι θα το έβρισκαν αξιολύπητο. Εγώ απλά μια παρηγοριά..

Christmas Nightmare

Τόσες μέρες γίνονται τόσα. Στενοχωριέμαι, προβληματίζομαι, σκέφτομαι αυτά για να μην σκέφτομαι τ΄ άλλα εκείνα που πονούν μα δεν υπάρχουν λόγια να τα περιγράψουν. Γιατί όπως σωστά λένε "για τον καθένα ο δικός του πόνος είναι ο μεγαλύτερος". Εγώ δεν θα μπορούσα να είμαι η εξαίρεση. Ο δικός μου πόνος είναι αυτός που δεν γιατρεύεται. Που δεν γλυκαίνει έστω. Μερικές φορές ανακουφίζεται, όταν καταφέρνω να μην σκέφτομαι, να μην καταλαβαίνω. Όταν κοιτάω τη φωτογραφία του και βλέπω τον αδερφό μου, όπως τον έβλεπα και πριν.


Τόσο καιρό δεν μπορώ να το συνειδητοποιήσω. Δεν χωράει στο μυαλό μου που είναι απελπιστικά μικρό για κάτι τόσο μεγάλο. Έχουν περάσει σχεδόν 7 μήνες. Δεν ξέρω πως. Άλλοτε πιο δύσκολα άλλοτε ευκολότερα. Πόνεσα πολύ, έκλαψα, θύμωσα, σκέφτηκα, έκλεισα τα μάτια, προσπάθησα. Όταν είμαι στο σπίτι μας όλα είναι αφόρητα. Μετά φεύγω έρχομαι στο δικό μου προσπαθώ να τα καταφέρω για μένα, για τους δικούς μου. Ησυχάζω. Αρνούμαι να ανακαλέσω τις αναμνήσεις μου. Αρνούμαι να θυμηθώ. Ότι έχει να κάνει μ αυτό το κάνω μηχανικά. Όχι πάντα βέβαια, δεν είμαι πάντα τόσο δυνατή.

Όλα αυτά μέχρι σήμερα τα ξημερώματα. Ήταν ένα όνειρο, ένα ακόμη όνειρο από εκείνα που κάνουν κομμάτια την ψυχή μου. Δεν θυμάμαι πολλά. Θυμάμαι όμως αρκετά ώστε να γκρεμιστεί ότι κατάφερα επτά μήνες τώρα και να ξαναρχίσω και πάλι από το μηδέν.

Ήταν Χριστούγεννα. Ήταν όλοι πολύ ευτυχισμένοι. Με τις οικογένειες τους, τα παιδιά τους, το στολισμένο και ζεστό σπιτικό τους. Τους έβλεπα όλους να είναι μαζεμένοι, χαρούμενοι και τότε κατάλαβα. Τότε τα είδα όλα, τα ένιωσα όλα. Ο αδελφός μου δεν θα ερχόταν πια στο σπίτι. Γκρεμίστηκαν όλα όπως εκείνη την πρώτη στιγμή, ή ακόμη χειρότερα κ έκλαψα πικρά. Από τον πανικό ξύπνησα κ ήταν σαν να ξύπνησα για πρώτη φορά μετά από καιρό και τα έβλεπα όλα αλλιώς. Όλα είναι τρομακτικά. Όλο αυτόν τον καιρό σκεφτόμουν, δεν θα τον ξαναδώ, δεν θα τον ξαναφωνάξω, δεν θα ξανακάνουμε πράγματα μαζί αλλά δεν το ένιωθα, δεν καταλάβαινα πως θα μπορούσε να είναι έτσι. Σήμερα όμως είναι αλλιώς. Σήμερα μου έρχονται μαζεμένες όλες οι αναμνήσεις από τις οποίες κρυβόμουν και σήμερα συνειδητοποίησα πως ποτέ πια δεν θα μπορούμε να κάνουμε κάτι μαζί. Κοντεύω να τρελαθώ. Είναι όπως την πρώτη μέρα όμως χειρότερα γιατί τώρα καταλαβαίνω. Γιατί τώρα νιώθω την απουσία του στο πετσί μου και δεν μπορώ να κρυφτώ. Δεν έχω που να κρυφτώ, ούτε σε ποιον να μιλήσω, ούτε κάτι να πω. Το χειρότερο όλων είναι πως πλησιάζουν Χριστούγεννα κι ο εφιάλτης μου θα ζωντανέψει, θα έρθει για μένα και την οικογένεια μου και δεν θα δείξει κανένα έλεος.

Mad world 2

(συνέχεια...)

Αυτοί που τα σπάνε. Δεν είναι αναρχικοί λένε οι αναρχικοί. Δεν είναι φοιτητές, δεν είναι μαθητές. Είναι αυτοί που τα σπάνε. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Πολλοί λένε πως είναι εντεταλμένοι να το κάνουν για να προκαλέσουν το κοινό αίσθημα. Ίσως να ΄ναι αστυνομικοί, ίσως να ναι αναρχικοί που δεν έχουν ιδέα από αναρχία . Ίσως αναίσθητοι βάρβαροι που ο μόνος τρόπος που ξέρουν για να κάνουν τη διαφορά τους είναι η καταστροφή του κόπου και της ελπίδας των απλών ανθρώπων. Τους βαρέθηκα κ αυτούς.

Μου έμειναν οι αστυνομικοί. Τους άφησα τελευταίους γιατί αυτούς τους λυπάμαι δεν τους μισώ. Δεν έχω γνωρίσει πολλούς. Κάποιοι από τους συμμαθητές μου πήγαν στην αστυνομία. Θυμάμαι πως ήταν καλά παιδιά, με όνειρα. Ξέρω πως υπάρχουν πολλοί που εκμεταλλεύονται την εξουσία που τους δίνει η στολή και το όπλο. Κάποιοι έκαναν λάθη, κάποιοι φέρονται άσχημα. Κάποιοι ξέχασαν στην πορεία πως είναι εκεί για να υπηρετούν τους πολίτες, για να τους φροντίζουν. Έγιναν δυνάστες. Κάποια έχασαν το μέτρο έγιναν ένα μ΄ αυτό που κυνηγούσαν. Όμως τέτοιοι υπάρχουν παντού. Σε κάθε ομάδα, σε κάθε επάγγελμα. Δεν τους δικαιολογεί βέβαια αυτό, αλλά εγώ σκέφτομαι τους 50-100-1000 που είναι εκεί όντως για να προστατεύουν κ πληρώνουν τα σπασμένα από παντού. Που πληρώνουν τις επιλογές της κυβέρνησης, των ανωτέρων τους, που δέχονται την οργή του κόσμου για όλα τα στραβά αυτής της χώρας. Γιατί μόνο σ΄αυτούς βλέπω να ξεσπάνε. Τους πολιτικούς δεν τους βρίζει κανείς, φανερά έστω αλλά "οι μπάτσοι είναι όλοι δολοφόνοι και τους αξίζει να καίγονται και να λιθοβολούνται".

Έχει χαθεί το μέτρο από παντού. Γίναμε όλοι ίδιοι. Είμαστε άξιοι της κοινωνίας που έχουμε γιατί αποτύχαμε να την υπερασπιστούμε, γιατί αποτύχαμε να αγωνιστούμε γι΄αυτήν, γιατί βουτηχτήκαμε στο βούρκο και αρνηθήκαμε να πλυθούμε με τη σιγουριά πως θα ξαναλερωθούμε. Δεν βλέπω παντού στραβά αν κ έχω την τάση να μηδενίζω. Ξέρω πως υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που αγωνίζονται πραγματικά, που προσπαθούν με το δικό τους μοναδικό τρόπο ο καθένας για ένα καλύτερο αύριο. Ξέρω πως υπάρχουν άνθρωποι που προσφέρουν και κάνουν καλά τη δουλεία τους. Αλλά λύση πρέπει να βρεθεί για να γίνουν αυτοί οι άνθρωποι από μειοψηφία κανόνας.

Είμαι συναισθηματικά φορτισμένη. Αν δεν ήμουν ίσως να έβλεπα τα πράγματα πιο ψύχραιμα. Όμως τώρα το μόνο που νιώθω είναι απέραντη θλίψη και απογοήτευση. Αφιερώνω στους καιρούς μας ή μάλλον στους ανθρώπους των καιρών μας ένα από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια.. Αποτυπώνει με τον καλύτερο τρόπο την πραγματικότητα μας. Να τη χαιρόμαστε.

"Mad World"

Mad World

Κουράστηκα μ ΄ όλη αυτή την υποκρισία. Μ΄ όλη αυτή τη σαπίλα από παντού. Μια σαπίλα που κανείς δεν τη βλέπει, ή κάνει πως δεν τη βλέπει ή κ αν τη βλέπει είναι τόσο κολλημένος και μονόπλευρος που την αρνείται. Όσο όμως και να την αρνούμαστε και να μην τη βλέπουμε υπάρχει παντού. Αηδίασα αυτές τις μέρες με ότι βλέπω γύρω μου, με ότι διαβάζω με ότι ακούω. Χάθηκε ένα παιδί. Ένα παιδάκι 15 χρονών, κομμάτι της ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο, κομμάτι της κοινωνίας από τα πιο αγνά. Από αυτά που επαναστατούν που αντιδρούν, που πολλές φορές δεν συμφωνώ μαζί τους κι όμως συνειδητοποιώ πως εμείς όλοι σαν σύνολο μετατρέπουμε τις ελπίδες μας σε μάζα κ μερικές φορές τα σκοτώνουμε κιόλας. Δεν ξέρω τι όπλισε το χέρι αυτού του ανθρώπου. Τι τον έφερε στο σημείο να σκοτώσει ένα παιδί. Πως μπορεί να μην έβλεπε στα μάτια του παιδιού αυτού τα παιδιά του? Ίσως το σύστημα που τον εκπαίδευσε να έχει μεγαλύτερη ευθύνη από αυτόν. Ίσως εκείνος ψυχολογικά να έχει χάσει τη σταθερότητα του. Δεν ξέρω. Δεν τον δικαιολογώ. Τον λυπάμαι αλλά πιστεύω πως πρέπει να τιμωρηθεί. Γιατί έτσι έχουν τα πράγματα. Κάθε πράξη έχει συνέπειες που πρέπει να αποδίδονται. Τι γίνεται όμως με όλους τους άλλους? Αυτούς που εγκληματούν και δεν θα δεχτούν ποτέ τις συνέπειες των πράξεων τους?

Οι πολιτικοί σχεδόν στο σύνολο τους, με κροκοδείλια δάκρυα ζητούν συγγνώμη, ζεσταίνουν τις καρέκλες τους, αυξάνουν τους μισθούς τους και ψάχνουν τρόπο να εξασφαλίσουν την ψήφο του ταλαίπωρου ελληνικού λαού. Πιστεύω πως εκείνοι έχουν τη μεγαλύτερη ευθύνη γιατί το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι αλλά και γιατί μια κοινωνία βασίζεται στους άρχοντες της για την ομαλή λειτουργία και την προκοπή της. Εδώ όμως γεννάται το ερώτημα ποιος τους εξέλεξε αυτούς που μας κυβερνάνε? Μήπως δεν ήταν το δικό μας χέρι, των ψηφοφόρων, που έριχνε το μικρό φάκελο στην κάλπη? Γιατί μας έταξαν μια θεσούλα, γιατί μας παραμύθιασαν, γιατί έλα μωρέ, εμείς θα κάνουμε τη διαφορά?

Σιχάθηκα τους περισσότερους δημοσιογράφους και όλους αυτούς που πάτησαν στο πτώμα ενός παιδιού για να πουλήσουν, που μετέδιδαν τραγικά αποσπάσματα από καταθέσεις φίλων που έβαζαν τραγούδια με νόημα και μετά διέκοπταν για διαφημίσεις. Γιατί ο θάνατος πουλάει πώς να το κάνουμε. Κ αυτός ο θάνατος πούλησε πολύ γιατί μας αφορά όλους. Σιχάθηκα όλους αυτούς που προέβαλαν ξανά και ξανά τη φωτογραφία του αδικοχαμένου παιδιού για να προκαλέσουν το λαϊκό αίσθημα. Τους σιχάθηκα που δείχνουν τα πράγματα όπως θέλουν, που υπερασπίζονται ότι τους συμφέρει, όποιον τους συμφέρει ή ακόμη χειρότερα όποιον και ότι τους προστάξουν.

Οι διαδηλωτές. Δεν ξέρω ποιος κατέβηκε στους δρόμους όμως μπορώ να φανταστώ το γιατί. Κατέβηκαν γιατί κουράστηκαν γιατί ήθελαν να αντιδράσουν να ξεσπάσουν. Κατέβηκαν γιατί φοβήθηκαν, γιατί δεν την άντεξαν την αδικία. Γιατί τους κούρασε η σαπίλα. Είναι το αύριο και το μέλλον της χώρας μα φαντάζομαι πως όπως κ εγώ δεν βλέπουν αύριο, δεν έχουν όνειρα, δεν πετάνε με τα φτερά της ηλικίας τους γιατί είναι κομμένα. Είναι αυτοί που από την παιδική τους αθωότητα έπρεπε να περάσουν και να συνηθίσουν στην αμαρτία. Να την αγκαλιάσουν και να την αποδεχτούν σαν να ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο. Αυτούς τους καταλαβαίνω, θα κατέβαινα κ εγώ στους δρόμους αν δεν ήμουν δειλή, αν δεν φοβόμουν τι θα γινόντουσαν οι δικοί μου αν πάθαινα κάτι. Βέβαια κάπως έτσι ξεκινάνε όλα, όταν γινόμαστε παρτάκηδες. Όμως κ αυτοί (κάποιοι εξ αυτών τέλος πάντων) εκμεταλλεύτηκαν το χαμό του παιδιού σε πολλές περιπτώσεις. Και κάποιοι από αυτούς αρνήθηκαν ν ΄αφήσουν το μίσος και να δουν καθαρά.


(συνεχίζεται...)

Somebody help me...

Somebody Help Me - Full Blown Rose

I'm being haunted by a whisper
A chill comes over me
I've been trapped inside this moment
I'm not victim, I'm not a freak

[Chorus:]
Free me
before I slip away
Heal me
wake me from this day
Can somebody help me?

I've seen the face of my affliction
of my reality
I'm being tortured by the future
of things that are yet to be

I'm being haunted by a vision
it's like the morning never comes
I feel the burden of confusion
always searching... on the run

[Chorus]
Free me
before I slip away
Heal me
wake me from this day
Can somebody help me?

Now, I'm not a hero... no
but the weight of the world's is on my soul
these imagines burn my eyes
they're burning me up inside


Ξέρω πως αν δεν βοηθήσει κάποιος ο ίδιος τον εαυτό του δεν θα το κάνει κανείς άλλος. Αλλά μερικές φορές νιώθεις τόσο έντονη την ανάγκη να ζητήσεις βοήθεια, να ουρλιάξεις για όλα όσα σε βαραίνουν που δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς..

Who are you?

Τι είσαι όταν δεν έχεις παρελθόν? Η μάλλον όταν έχεις αλλά αρνείσαι πεισματικά να το ανακαλέσεις. Τι είσαι όταν αρνείσαι να θυμηθείς ποια ήσουν πριν μια συγκεκριμένη στιγμή, να γλυκαθείς με αναμνήσεις? Τι είσαι όταν σβήνεις προσεκτικά κάθε ωραία ακόμη και άσχημη στιγμή γιατί πονάει όσο χίλιοι πόνοι? Τι είσαι όταν πιστεύεις ότι όλη σου η ζωή δεν άξιζε τίποτα? Ότι δεν έχει καν σημασία που την έζησες?

Είσαι αχάριστη θα μου πει κανείς. Γιατί κάποιοι δεν γνώρισαν ποτέ τη χαρά που είχες την τύχη να γευτείς εσύ. Ίσως..

Τι είσαι όταν δεν έχεις παρόν? Ή μάλλον όταν έχεις αλλά αρνείσαι πεισματικά να το ζήσεις. Γιατί αρνείται κ αυτό πεισματικά να σου χαριστεί και γιατί η θλίψη δεν σ΄αφήνει. Τι είσαι όταν αφήνεις τον εαυτό σου να γίνεται καθημερινά όλο και χειρότερος άνθρωπος? Τι είσαι όταν αφήνεις τους φίλους σου να σ΄αφήσουν? Όταν προτιμάς την ερημιά σου όσο και τη φοβάσαι? Τι είσαι όταν φοβάσαι ότι τα λεγόμενα και οι πράξεις σου δεν προσφέρουν τίποτα σε κανένα κ εσύ δεν κάνεις τίποτα γι αυτό?

Είσαι δειλή θα μου πει κανείς. Γιατί κάποιοι σε μοίρα χειρότερη βρίσκουν το κουράγιο να παλεύουν και να προσφέρουν και ν΄αγαπούν μ΄ένα τρόπο που εσύ ποτέ δεν θα μάθεις. Ίσως..


Τι είσαι όταν δεν έχεις μέλλον? Η πιστεύεις πως δεν θα έχεις γιατί τα πράγματα ξεφεύγουν κ εσύ τ αφήνεις. Τι γίνεται όταν δεν ονειρεύεσαι? Τι γίνεται όταν κ αυτά ακόμη τα όνειρα που είχες μοιάζουν ακατόρθωτα και μακρινά? Τι είσαι όταν δεν μπορείς να φαντάστείς τον εαυτό σου να φτάνει τη λύτρωση? Τι είσαι αν γίνουν πραγματικότητα αυτά που φοβάσαι?

Είσαι άδικη. Γιατί ξέρεις πως μπορείς να προσπαθήσεις και έχεις βοήθεια για να καταφέρεις αυτά που μοιάζουν ακατόρθωτα. Ίσως..

Τι είσαι όταν συμβαίνουν όλα αυτά μαζί? Ή μάλλον τι νιώθεις πως είσαι?

Είσαι κενός..

Τι είσαι όταν έχεις βαρεθεί εσύ η ίδια τον εαυτό σου?

Είσαι εγώ.. Αι σιχτήρ πια...

Πως και γιατί...

Με ποιο κριτήριο μοιράζεται η ευτυχία?
Με ποιο κριτήριο κάποιοι έχουν τα πάντα και άλλοι τίποτα?
Ποιος αποφασίζει ποιος θα πονάει?
Υπάρχει τέλος στον πόνο αυτών που πονούν?
Υπάρχει τύχη?
Υπάρχει μοίρα?
Όλα μπορούν να συμβούν σε όλους?
Γιατί τα κακά συμβαίνουν στους ίδιους?
Πως παρηγορείς τον ασταμάτητο πόνο?
Πως τελειώνουν οι εφιάλτες?
Που κρύβεται η ελπίδα?
Πως καταφέρνεις να τη βρείς και να την κάνεις να σ΄αγγίξει?
Υπάρχουν για όλα απαντήσεις?
Που είναι ο Θεός?
Υπάρχει λύτρωση?
Υπάρχει συγχώρεση?
Υπάρχει γαλήνη?
Κ αν υπάρχει είναι αρκετή για όλους?

Πόσα μπορείς ν΄αντέξεις?
Και γιατί να δοκιμάσεις τα όρια σου?

Θα μπορούσα να γεμίσω σελίδες με αναπάντητα ερωτήματα και γιατί.... Αλλά δεν έχει νόημα. Γιατί απαντήσεις δεν υπάρχουν και άδικα ταλαιπωρώ το ήδη καταταλαιπωρήμενο μου μυαλό..

Acceptance or Surrender?

Μου τη δίνει που κανείς δεν με καταλαβαίνει. Μου τη δίνει περισσότερο που μπορεί εγώ να φταίω γι αυτό.

Με τρομάζει που έχω αρχίσει να το αποδέχομαι κ αυτό. Με τρομάζει ακόμη περισσότερο το γεγόνος πως είμαι έτοιμη να αποδεχτώ κ οτιδήποτε άλλο και μάλιστα με τα χέρια κατεβασμένα.

Life

No need to laugh or cry, its a meaningless meaningless life...

Hope-Less

Δεν ξέρω αν το έχει πει (που μάλλον το έχει) κάποιος πριν από εμένα αλλά είναι κάτι που τριγυρνάει στο μυαλό μου αυτόν τον καιρό.. Συγγνώμη αν κάπου το διάβασα και δεν θυμάμαι που. Το μυαλό μου αρνείται πεισματικά να συνεργαστεί μερικές φορές... Anyways..

Δεν μπορώ να αποφασίσω τι είναι χειρότερο. Να ζείς χωρίς ελπίδα, χωρίς όνειρα? Ή να βλέπεις τις ελπίδες και τα όνειρα σου το ένα μετά το άλλο να πετούν μακριά σαν πουλιά το Χειμώνα?

Πραγματικά δεν είμαι σίγουρη. Μου είναι απέραντα δύσκολο να αποδεχτώ τη δυστυχία, την κακοτυχία και κάθετι αρνητικό που βασιλεύει στη ζωή μου. Είναι όλα πιο σκοτεινά χωρίς την ελπίδα πως μια μέρα ίσως να βρω πάλι λίγη παρηγορία, λίγη χαρά, λίγη ηρεμία. Κι απ΄την άλλη φοβάμαι απέραντα να πιστέψω ενώ βλέπω πως θαύματα δεν γίνονται και τα πάντα κατευθύνονται  με μαθηματική ακρίβεια προς το χειρότερο. Και γιατί να μη φοβάμαι δηλαδή? Άλλο πόνο δεν αντέχω. Ή μάλλον δεν θέλω να αναγκαστώ να αντέξω.

Κι όμως δεν μπορώ να τα παρατήσω. Πρέπει να συνεχίσω να προσπαθώ γιατί αν δεν προσπαθήσω τίποτα απολύτως δεν θα μου χαριστεί. Και δυστυχώς δεν θα ξημερώσει έτσι απλά. Τι θα γίνει όμως αν δεν φέρουν αποτέλεσμα οι προσπάθειες μου. Αν ο ουρανός μου συνεχίσει να είναι σκοτεινός? 

Έχω κιόλας κουραστεί κ είμαι μόνο στην αρχή. Δεν τολμάω να φανταστώ.. ούτε καν να σκεφτώ τι με περιμένει στην επόμενη γωνία. Ήδη οι χειρότεροι εφιάλτες μου πήραν σάρκα κ οστά. Το κακό είναι πως εφιάλτες έχω πολλούς κ αν αποφασίσουν να ενσαρκωθούν κ οι υπόλοιποι.. δεν θέλω να το σκέφτομαι.. 

Space Alone

Everyone is looking for a friend.. even in Space..

Πραγματικά πολύ όμορφο...

(Ευχαριστώ το Θεό που ακόμη έχω τους δικούς μου φίλους. Χωρίς αυτούς θα ήταν όλα πιο δύσκολα.)

Κόλαση

........Άκουει τον αέρα στη μέση μιας τεράστιας κοκκινοκίτρινης ερημιάς. Δεν έχει πολύ φως. είναι σχεδόν σκοτεινά.  Είναι έρημος. Δεν έχει ζωή, δεν έχει τίποτα. Ακούγεται ο αέρας και φωνές, κάπου στο βάθος. Έχει γονατίσει στην μέση του πουθενά και ουρλιάζει με όλη της τη δύναμη. Κι όμως δεν ακούει την ίδια της τη φωνή. Θα θέλε κάποιος να τη βρεί αλλά δεν υπάρχει κανείς.  Κανείς δεν μπορεί να τη βοηθήσει. Κανείς δεν την ακούει. Πονάει. Είναι πληγωμένη. Τα ρούχα της είναι ποτισμένα με το ίδιο της το αίμα το σώμα της, το κορμί της γέμισε σημάδια και πληγές που δεν κλείνουν. Συνεχίζει να ουρλιάζει. Αρχίζει να νιώθει τους δαίμονες του μυαλού της να την πλησιάζουν. Φοβάται. Φοβάται όσο πιο πολύ γίνεται να φοβηθεί κάποιος. Περιμένει.. Προσπαθεί να σηκωθεί στα πόδια της.

Έτσι είναι η κόλαση που διάλεξαν γι αυτήν οι μοίρες. Η κόλαση  που διάλεξε η ίδια για τον εαυτό της όταν άρχισαν οι  διαπραγματεύσεις. Καλά να πάθει.

Το όνειρο πάλι την αλήθεια θα σώσει...

Περίεργα τα όνειρα.. Μακάρι να ήξερα τι φτιάχνει το μυαλό μου και τι όχι.. Μέρες πριν  κατέρρευσα. Έβαλα όλη μου τη δύναμη για να συνεχίσω αλλά έφαγα κ άλλη τούμπα (μικρή οκ αλλά εμένα όλα με πειράζουν τώρα) κ έγινα ένα με το έδαφος. Στον πανικό και το χαμό σκέφτηκα πως αν ήταν εδώ θα με πείραζε και θα μου γελούσε. Θα χαμογελούσα κ εγώ και θα σβήνονταν όλα με μιας. Έτσι έκανε πάντα.. για όλους. Πάντα με  παρηγορούσε και με προστάτευε. Κ ας ήμουν εγώ η μεγάλη...

 Το ίδιο βράδυ τον ονειρεύτηκα. Με πείραζε και μου γελούσε. Έκανε πλάκα. Είμαι σίγουρη πως ήρθε πάλι να με παρηγορήσει. Το ξέρω, το ένιωσα. Κ με παρηγόρησε και μόνο το γεγονός πως ακόμη μ αγαπάει και με βλέπει και με προσέχει. Αυτό έγινε κ άλλη φορά.. κ άλλη.. 

Το ξέρω πως ήταν Εκείνος αυτή τη φορά γιατί (κανονικά) το μυαλό μου από μόνο του φτιάχνει εφιάλτες.. Σε κάθε μου όνειρο έρχεται και φεύγει και κάθε φορά συνειδητοποιώ από την αρχή τη φυγή του και πονάω ξανά και ξανά με τον ίδιο εκείνο πρώτο πόνο που έκανε κομμάτια την ψυχή και τη ζωή μου.

Και είναι τόσο δύσκολο να συνειδητοποιήσεις την πιο πικρή αλήθεια της μικρής ζωής σου. Αφού ήρθε να με δει αποφάσισα να μην Τον απογοητεύσω. Να προσπαθήσω για μένα και για Εκείνον. Οι μέρες γύρισαν σε ένα σχετικά φυσιολογικό ρυθμό και εγώ αποφάσισα να μπλοκάρω κάθε άσχημη σκέψη. Κάθε σκέψη που μαύριζε τη χαρά της ύπαρξης Του.  Και τα μπλόκαρα όλα τόσο καλά που τώρα αδυνατώ να πιστέψω τι έχει γίνει.  Δεν είναι δυνατόν. Ακούω τους γονείς μου στο τηλέφωνο και όλα μοιάζουν όπως πριν. " Έπλυνα το πάπλωμα σου και του Αδερφού σου" μου είπε η μαμά μου κ ακούστηκε τόσο φυσιολογικό... Θέλω να τη ρωτήσω τι κάνει. Που είναι.. κ αμέσως συνειδητοποιώ τι πάω να κάνω και κομπιάζω... Κοιτάζω τις φωτογραφιές Του. Πως γίνεται να μην υπάρχει? Πως γίνεται να μην είναι εδώ? Πως γίνεται? Κάνω ακόμη πράγματα και θέλω να του τα δείξω. Νομίζω πως θα γελάσει και θα με κοροιδέψει. Και μετά θυμάμαι και μένω μόνη να σκέφτομαι τι έχει γίνει. Ή να μην σκέφτομαι. Και μετά έρχονται εκείνες οι στιγμές που συνειδητοποιώ πως έχω πια μόνο αναμνήσεις. Πως μιλάω πια σε μια φωτογραφία, ή στο κενό με την ελπίδα κάπου να ακουστεί. Πως περιμένω τις απαντήσεις του στα όνειρα μου και ο κόσμος γυρίζει. Το μυαλό μου δεν τα χωράει όλα αυτά. Κ εκεί που μιλάω μόνη μου προσπαθώ να θυμηθώ πως ήταν όταν τον είχα δίπλα μου και του μιλούσα και δεν θυμάμαι.. Πως γίνεται να μην θυμάμαι? Πως γίνεται? Τον ξέχασα? Ξέχασα πως ήταν η ζωή μαζί του κιόλας? Και τότε  πάλι έρχεται και μου τα θυμίζει στα όνειρα μου. Και τότε πάλι νιώθω όπως πριν.  Για λίγο... Και το όνειρο σώζει την πικρή αλήθεια μου..που υπάρχει και ας την αρνούμαι..

Ότι απόμεινε απ΄την ευτυχία...

...Είναι μια φωτογραφία....

Βρήκα μια φωτογραφία σου εχθές..  Kοιτάς και χαμογελάς, με το πιο όμορφο χαμόγελο του κόσμου.  Έχει μια ευτυχία και γαλήνη που με κάνει κ μένα να γαληνεύω λίγο.. Είναι όπως εκείνο το χαμόγελο που είχες  στο όνειρο μου. Όταν μου είπες " γύρισα.. εδώ είμαι..."

Δύσκολοι αποχαιρετισμοί... Ο αδελφός μου

Κάποτε μιλούσα για ένα στίχο... " Όλη η ζωή μου καλώς ήλθες και αντίο" και ταυτιζόμουν.  Τώρα " Εφυγες νωρίς" και αντίο σκέτο ή μάλλον όχι σκέτο, ποτισμένο με δάκρυα.

Το να μιλάω γι αυτό εδώ με τρομάζει, με κάνει να νιώθω πως το υποβαθμίζω. Γιατί κάποτε μιλούσα για θέματα ανούσια εδώ μέσα.  Όμως εδώ νιώθω οικεία, πιο οικεία από  ότι στο τετράδιο μου. Πιο οικεία ακόμη κ από τους σκοτεινούς διαδρόμους του μυαλού μου.

Πριν 3 μήνες, σ΄ένα προθάλαμο εντατικής,  καθόμουν στο πάτωμα μαζί μ΄ ένα ξανθό ψηλό παιδί που έβλεπα για πρώτη φορά. Μου μιλούσε για πίστη και ελπίδα και εγώ έλεγα πως βλέπω την αγάπη και χαμογελούσα, γιατί αλήθεια την έβλεπα και την άκουγα. Ένιωθα τη δύναμη της στο χώρο και πίστευα πως φτάνει για να γίνει το θαύμα. Ένα θαύμα που ποτέ δεν έγινε όμως, όπως μου ανακοίνωσε ψυχρά λίγη ώρα αργότερα μια γνωστή-άγνωστη προισταμένη . Μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα ο ζεστός καλοκαιρινός ήλιος έγινε ο ήλιος της κόλασης, και ο καταγάλανος ουρανός μαύρισε για πάντα.

Έφυγε. Ο μικρός μου αδελφός, το παιδί με το οποίο μοιράστηκα την ύπαρξη μου, το μεγάλωμα μου έφυγε για πάντα. Για ένα ταξίδι μακρινό, που δεν έχει επιστροφή μα ξέρω πως θα χει καλό για κείνον προορισμό γιατί ήταν και είναι σίγουρα ένας άγγελος πραγματικός. 

Ο αδελφός μου ήταν η ίδια η χαρά της ζωής. Είχε πολλούς φίλους αγαπημένους που τους λάτρευει και τον λατρεύουν. Μπορούσε να γίνει θυσία για όλους και δεν άντεχε να είναι κανείς ποτέ στεναχωρημένος. Έκανε αστεία και γελούσε πολύ. Αγαπούσε τη ζωή. Έβγαινε, τραγουδούσε, ερωτευόταν, αγαπούσε μα πάνω απ΄όλα αγαπήθηκε όσο κάνεις από όλους τους ανθρώπους που ξέρω. Τον αγαπαγάμε τον αδελφό μου εδώ, τον αγαπάμε κ εκεί που είναι και θα τον αγαπάμε για πάντα. Δεν μπορώ να γράψω πολλά γι΄αυτόν. Γιατί με μια λέξη ήταν όλα και δεν μπορώ να περιγράψω αυτήν την πληρότητα και τελειότητα σε μερικές γραμμές. Για την ακρίβεια δεν μπορώ να την περιγράψω με λέξεις. Ίσως γιατί βιάζομαι να τελειώσω αφού αυτή η περιγραφή πονάει πιο πολύ από πολύ. 

Μαζί γνωρίσαμε τον κόσμο. Κάναμε όνειρα. Μαζί ταξιδέξαμε με την φαντασία μας στους πιο απίθανους κόσμους.  Καυγαδίσαμε πολύ, φωνάξαμε περισσότερο. Παίξαμε σαν παιδιά του κόσμου τα παιχνίδια.  Είδαμε όλα τα παιδικά του κόσμου και κάναμε τους Power Rangers. Φάγαμε όσο παγωτό γινόταν, όσες φράουλες και όσο καρπούζι πήγαινε. Μοιραζόμασταν τα πράγματα μας.Είδαμε ταινίες, δεν ακούσαμε μουσική γιατί τα γούστα μας απείχαν δυο κόσμους και πήγαμε τις πιο όμορφες βόλτες. Κοιμόμασταν συχνά μαζί, αφού πήγαινα στο κρεβάτι του όταν έβλεπα εφιάλτες. Συμφωνήσαμε κάποτε πως είμαστε πολύ ευχαριστημένοι που έχουμε ο ένας τον άλλο και είμασταν πάντα στην ίδια ομάδα. Μετά μεγαλώσαμε. Συνεχίσαμε να είμαστε στην ίδια ομάδα. Του έκανα μάθημα Γερμανικά και πέρασε και με βαθμό. Ήμουν σκύλα αλλά δεν μου φώναζε μόνο λίγο καμιά φορά. Τον μάλωνα γιατί δεν ήθελε να διαβάζει και φοβόμουν πως δεν προσέχει. Ένιωθε και ήθελε να φαίνεται μεγάλος. Έφυγα για το πανεπιστήμιο. Δημιούργησε απίστευτες φιλίες και τον έβλεπα λίγο. Του κλαψούριζα πως δεν θέλει πια να με βλέπει και μου φώναζε. Μου έκανε κ γλύκιες για να μη γκρινιάζω καμιά φορά. Σιγά σιγά βρίσκαμε και τη χρύση τομή αλλά δεν προλάβαμε να την κάνουμε πράξη. Τον καμάρωνα γιατί ήταν πανέμορφος και πανέξυπνος και  τόσο απεριόριστα καλός που τον θαύμαζαν όλοι. Χάζευα την ομορφιά του αν κ διαφωνούσα με το στυλ του. Πίστευα πως μπορούσε να καταφέρει ότι ήθελε. Ήθελα να γυρίσω στην Κρήτη για να είμαστε ξανά μαζί. Ούτε κ αυτό το πρόλαβα.

Αυτά είναι απειροελάχιστα κομμάτια μιας μικρής ζωής κ ενός παιδιού που λατρεύω και θα λατρεύω για πάντα. Όπως λέει και μια μαντινάδα που μου έστειλε ένας φίλος και του αφιερώσαμε..

"Πίσω τους παίρνει ο Θεός
τσ' Αγγέλους που χουν φύγει, 
απ' τον Παράδεισο, γι΄αυτό
είναι η ζωή τους λίγη."

Σ΄αγαπάω και σε σκέφτομαι και μου λείπεις... Καλό ταξίδι μικρό μου...

Δεν..

Δεν αντέχω άλλο. Μερικές φορές νιώθω λίγο καλύτερα.. Νιώθω πως τα έχω βάλει όλα στη θέση τους, πως κατάφερα να αντέξω. Και τότε με πιάνουν τύψεις και λυπάμαι, Θέε μου πόσο λυπάμαι.

Και μετά φτάνει μια λέξη, μια σκέψη, μια εικόνα, ένα τραγούδι, μια μικρή τόση δα στιγμή για να καταρρεύσουν όλα τα τείχη που ευλαβικά προσπάθησα να υψώσω και μένω μόνη κ έρημη σε ένα σκοτεινό κόσμο που με κυνηγούν λογιών λογιών δαίμονες. Και να προσπαθώ να πιαστώ από την μορφή του την αγγελική μα να μην τη φτάνω. Και να με βομβαρδίζουν εικόνες και ξανά εικόνες και σκέψεις και συναισθήματα. Να κλείνω τα αυτιά μου για να μην τ΄ακούω, αλλά αυτά να ουρλιάζουν. Και να θέλω να ουρλιάξω κ εγώ και να μη βγαίνει φωνή. Να θέλω ν΄ακουστώ στον ουρανό μήπως και πάρω ποτέ καμιά απάντηση όμως πάντα να μένω με την ίδια απελπιστική σιωπή. 

Δεν ξέρω ποιο είναι το σωστό. Δεν ξέρω αν είναι νωρίς, δεν ξέρω αν ποτέ θα είναι καλή η στιγμή, η αν κάποτε θα είναι αργά. Όμως δεν θέλω να προσπαθώ, δεν θέλω να είμαι καλά, δεν θέλω να ονειρεύομαι. Το ξέρω πως δεν θα ηθελε να νιώθω έτσι. Αν υπήρχε τρόπος θα το ούρλιαζε στ΄αυτιά μου. Όμως ποναέι τόσο. Δεν μπορώ να είμαι έτσι. Δεν δεν δεν.. τίποτα. Λέξεις ανούσιες και χωρίς νόημα. Πόνος και θλίψη τόσο απέραντη.. Έχω τρελαθεί. Έχω διασπαστεί. Έχω γίνει χίλια κομμάτια. Και το κακό είναι πως τα περισσότερα είναι ήδη νεκρά κ έχει μείνει ένα μόνο κομμάτι ζωντανό να παλεύει για όλους και για όλα. Για μένα, γι΄αυτούς που αγαπώ για μια ζωή που δεν κατάλαβα ποτέ και ούτε θα καταλάβω.

Και το ακόμη χειρότερο είναι πως έχω το θράσος να σκέφτομαι εμένα, να μιλάω για μένα να ασχολούμαι μ ΄εμένα όταν έχει φύγει η ίδια η χαρά της ζωής, όταν οι πιο αγαπημένοι μου άνθρωποι ζουν μέσα στην απόλυτη δυστυχία.  

Αρχηγός

Έγειρες στη γη να κοιμηθείς
κι έγινε η καρδιά σου κυπαρίσσι
σου 'πα θα πεθάνω αν σκοτωθείς
κι όμως έχω ζήσει...

image: Sadness__by_Raidhyn in Deviantart
sound: Αρχηγός -Χάρις Αλεξίου

Τελευταία Μέρα

Μέρες τώρα προσπαθώ να αποτυπώσω τις σκέψεις μου. Ξεκινάω να γράφω και κάπου στα μισά το μετανιώνω. Τι νόημα έχει να γράψω ένα ανούσιο κατεβατό που δεν θα καταλαβαίνει κανείς? Αν το διαβάσει και κανείς δηλαδή..

Σκαλώνουν τα γράμματα στα δάχτυλα μου όπως σκαλώνουν κ οι λέξεις στο λαιμό μου. Στο τέλος θα σκαλώσω κ εγώ κ θα ησυχάσω. Η κατάσταση ξεφεύγει. Κ σε ποιον να το πω? Και γιατί να το πω? Δεν βλέπω τίποτα πια με αισιοδόξια. Ας με κατηγορήσουν για λιγοψυχία και για δειλιά. Δεκάρα δεν δίνω. Δεν ξέρω τι θα έκαναν οι άλλοι, το θέμα είναι τι κάνω εγώ. Κ εγώ βλέπω μια ζωή γεμάτη απέραντο πόνο, απέραντο φόβο κ πεθαμένα όνειρα.Πως να δω τη ζωή μου μετά? Ποια ζωή δηλαδή.. Βρήκα ένα τραγούδι που τα λέει καλά..

Τελευταία μέρα   

Στίχοι: Θάνος Ανεστόπουλος
Μουσική: Διάφανα Κρίνα
Πρώτη εκτέλεση: Διάφανα Κρίνα

Άνοιξαν διάπλατα μαύροι ουρανοί
άσχημα νέα για τον ποιητή
μείναμε μόνοι σ ‘αυτήν την πόλη 
σ ‘αυτήν την πόλη που δεν νυχτώνει
τέρμα τα όνειρα που ‘χαν ζωή
νέκρωσε η άφθαρτη γόνιμη γη.

Άμα περνιόμαστε για ζωντανοί
είμαστε από καιρό τώρα νεκροί.

Σβήσαν τα οράματα γίναν καπνός
χθες αυτοκτόνησε και ο θεός.

Σκάψτε την τρύπα μου για να χωθώ
από του ήλιου το φως να κρυφτώ.

Τέρμα τα όνειρα που ‘χαν ζωή
νέκρωσε η άφθαρτη γόνιμη γη

Πως και γιατί να σκεφτώ δηλαδή καλύτερα? Γιατί να σκεφτώ καλύτερα? Ας μου δώσει κάποιος ένα λόγο για να δω τα πράγματα αισιόδοξα. Ένα γαμημένο λόγο για ν΄αρχίσω πάλι να προσπαθώ. Μη μου πει κανείς πως είμαι μικρή. Πως έχω όλη τη ζωή μπροστά μου. Ίσα ίσα, τώρα που ξεκίναγα την προσπάθεια να βγώ στη ζωή έπεσε πάνω μου η σκοτεινιά του κόσμου. Το ξέρω πως μπορεί να υπάρχουν κ άλλοι στη θέση μου ίσως και σε μοίρα (αν υπάρχει μοίρα) χειρότερη από τη δικιά μου. Ίσως και να το αντιμετωπίζουν καλύτερα από εμένα αλλά λυπάμαι εγώ έτσι το βλέπω και δεν θα απολογηθώ άλλο.  Το μόνο που με κρατάει είναι εκείνοι οι δυο άνθρωποι που είδαν τη ζώη τους να γίνεται κομμάτια κ τα όνειρα τους να γκρεμίζονται με τον πιο επώδυνο τρόπο. Εκείνοι οι δυο άνθρωποι που δεν αξίζουν άλλη στεναχώρια. Θα βάλω τα δυνατά μου γι΄αυτούς αλλά δεν ξέρω αν φτάνει.

Απελπισία?

Μα το πρωί χάνεσαι φεύγεις ανοίγω τα μάτια κι αμέσως πεθαίνεις
Μην ξημερώνεις ουρανέ*

Μερικές φορές πάλι απελπίζεσαι..

Όνειρο  ήτανε- Αλκίνοος Ιωαννίδης

Ελπίδα?

Μη με ρωτάς αν η αγάπη ανασταίνει...
Μου είπε κάποιος κάποτε το είδε να συμβαίνει..*

Μερικές φορές ελπίζεις ακόμη και για το αδύνατο

*Ξύλινα Σπαθιά -Στο βράχο

Έφυγες Νωρίς

Έφυγες νωρίς

Έφυγες νωρίς, ούτε που πρόλαβα ν' αρχίσω
Έφυγες νωρίς, μα είχα κι άλλα να σου πω
Λόγια μυστικά, την άλλη όψη σου ν' αγγίξω
Λόγια μαγικά από έναν κόσμο μου κρυφό

Έφυγες νωρίς, κομματιασμένες υποσχέσεις
Έφυγες νωρίς, χειρονομίες βιαστικές
Έκλεισες σιγά την πόρτα μήπως με πονέσεις
Βρήκες τελικά δυο-τρεις κουβέντες τυπικές

Ποιος φωνάζει, ποιος πληγώνει τη σιωπή;
Τι να θέλει να μου πει;

Έφυγες νωρίς και όλα μείνανε στη μέση
Ό,τι και να πω, ακροβασία στο κενό
Τόση μοναξιά σε ποιο αστείο να χωρέσει

Τίποτα δε ζω που να μη φαίνεται φτηνό

Έφυγες νωρίς μικρό μου.. Έφυγες νωρίς καλό μου.. καθόλου δεν μ΄ άκουσες.. κ ας σε παρακάλαγα να μείνεις.. Στο καλό καρδιά μου.. Να μας σκέφτεσαι..Σ΄αγάπαω πιο πολύ από πολύ... Είσαι αγγελάκι πια.. όπως ήσουν κ εδώ..  Θα σ΄αγαπάω πάντα.. αδερφούλη μου.. Να προσέχεις.. να προσέχεις τη μαμά και το μπαμπά... Να με συγχωρέσεις αν μπορείς... Να έρχεσαι να σε βλέπω καμιά φορά.. κ να μου μιλάς λίγο... Σε φιλώ κ ας μη σ΄ άρεσε...

Φωτιά στο λιμάνι-Ξύλινα σπαθιά

Μεγάαααλο κόλλημα το συγκεκριμενο τραγούδι.. μεγάλο κόλλημα!

Φωτιά στο λιμάνι - Ξύλινα σπαθιά

Στίχοι: Παύλος Παυλίδης
Μουσική: Ξύλινα Σπαθιά
Πρώτη εκτέλεση: Ξύλινα Σπαθιά

Θα 'μαι πάντα εγώ μες το όπλο σου σφαίρα
να σκοτώνεις αυτούς που σκοτώνουν τη μέρα
Με τα μαύρα γυαλιά και το άσπρο φουστάνι
να κοιτάς μακριά τη φωτιά στο λιμάνι.

Ξέρω ένα παιδί που μου λέει πως σε ξέρει
ότι είχατε δει ένα τρελό καλοκαίρι
στο κομμάτι που λείπει απ' το σπασμένο καθρέφτη,
στο λιμάνι φωτιά, τον ήλιο πάλι να πέφτει

Κόκκινα σύννεφα στον ουρανό κι εσύ γελάς...

Γελάς καθώς το πλοίο πλησιάζει σαν θηρίο
και μου λες λοιπόν θυμίσου
μη πετάξεις τη ζωή σου στα σκυλιά

Θα 'μαι πάντα εγώ μες το όπλο σου σφαίρα
να χτυπάς το νερό, να χτυπάς τον αέρα
να θυμάσαι ξανά όσα είχαμε κάνει
τις φωτιές στα ντεπώ, τη φωτιά στο λιμάνι

Κόκκινα σύννεφα στον ουρανό κι εσύ γελάς...

Γελάς καθώς το πλοίο...

Γελάς γιατί σε θέλω κατεβάζεις το καπέλο
και μου λες λοιπόν θυμίσου
σαν ταινία η ζωή σου να κυλά

Ξέρω ένα παιδί που...

Θάνατοι

Θάνατοι-Κ. Καρυωτάκης

Χεράκια που κρατώντας τα τριαντάφυλλα
κι απ' τη χαρά ζεστά των φιλημάτων,
χεράκια που κρατώντας τα τριαντάφυλλα
χτυπήσατε τις πόρτες των θανάτων·

ματάκια μου που κάτι το εδιψάσατε
και διψασμένα εμείνατε ποτήρια,
ματάκια μου που κάτι το εδιψάσατε
κι εμείνατε κλεισμένα παραθύρια·

ω, που' χατε πολλά να ειπείτε, στόματα,
κι ο λόγος σας εδιάλεξε για τάφο,
ω, που' χατε πολλά να ειπείτε, στόματα,
και τον καημό δεν είπατε που γράφω·

μάτια, χεράκια, στόματα, ιστορήστε μου
τον πόνο κάποιας ώρας, κάποιου τόπου
μάτια, χεράκια, στόματα, ιστορήστε μου
τον Πόνο των Πραγμάτων και του Ανθρώπου.


(Μα τι να πεις όταν ξέρεις πως τα έχεις όλα και άλλοι τίποτα? Όταν ντρέπεσαι κ που υπάρχεις.. Τι να πεις όταν είσαι τόσο μικρός και λίγος μπροστά στα μεγάλα του κόσμου. Ώρες έψαχνα να βρω να γράψω κάτι γι΄αυτή τη φωτογραφία. Μα τι να πω εγώ.. Τα λέει ο Καρυωτάκης καλύτερα από εμένα. Το παιδάκι είναι από την Ονδούρα.. 9 χρονών, 8 κιλά. Το ξέρω πως έχω χαζέψει..Ας είναι.. Ας είναι τουλάχιστον τα δάκρυα μου για κάτι που αξίζει και να κλαις και να λυπάσαι και να ντρέπεσαι... Για όλα τα αγγελάκια που ήρθαν για να βασανιστούν και μόνο τούτο το post.. όχι πως έχει καμιά αξία αλλά ας είναι..)

Παππούς και Γιαγιά..

Κ όχι δεν μου κόλλησε το άσμα που παραδόξως δεν έχω καν ακούσει ποτέ αλλά ένα κείμενο αφιέρωση του Morfea για τον παππού του. Ζήλεψα από την μια κ από την άλλη πάντα ήθελα να γράψω δυο γραμμές για τους ανθρώπους που με έκαναν ότι είμαι σήμερα κ που ότι κ αν πετύχω ποτέ στη ζωή μου από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο θα ναι δικό τους κατόρθωμα. Αναδιατυπώνω λοιπόν.. όχι "Παππούς και Γιαγιά", μα "Η οικογένεια μου"... Έστω ένα μέρος αυτής. Γιατί όπως όλα τα κλασσικά ελληνικά σόγια, οικογένεια με την ευρεία έννοια έχω πολύ μεγάλη.

Οι γονείς μου.Από που αλλού να αρχίσω λοιπόν,αν όχι από το σπίτι. Από τους ανθρώπους που με έφεραν στον κόσμο αυτό και με αυταπάρνηση και αγάπη μου έδωσαν τα πάντα. Κυριολεκτικά.Θυμάμαι δυσκολίες καθώς μεγάλωνα, θυμάμαι και καυγάδες και μαλώματα μα πιο πολύ θυμάμαι αγάπη, αγκαλιές, δώρα καρδιάς, στηρίγματα πραγματικά, αξίες, ζεστασιά. Θυμάμαι χατίρια, βόλτες, δάκρυα συγκίνησης. Θυμάμαι θυσίες δικές τους για να είμαι εγώ σήμερα εκεί που είμαι. Ο μπαμπάς μου (ζαχαροπλάστης τότε)έφτιαχνε τα καλύτερα γλυκά, μους σοκολάτας και κρουασάν. Η μαμά μου έκανε κοτσίδες τα μαλλιά για να είμαι όμορφη κ ας την πονούσε η πλάτη αφού ήταν ώρες σκυμμένη πάνω από το κεφάλι μου.Θυμάμαι τόσα κ άλλα τόσα κ πάνω απ΄ όλα παρακαλάω το Θεό να με αξιώσει μια μέρα να γίνω σαν κ αυτούς,κ αν ποτέ κάνω δικά μου παιδιά να τα μεγαλώσω όπως μεγάλωσαν εμένα η μαμά μου κ ο μπαμπάς μου.. Έτσι απλά γιατί τα λόγια πραγματικά δεν με φτάνουν.. Ακόμη και τώρα δεν μπορώ να μην τους βλέπω έστω κ μόνο τις γιορτές. Δεν μπορώ να διανοηθώ πως θα καταφέρω ποτέ να ζήσω μακριά τους και να μην τους βλέπω τόσο ώστε να τους χορτάσω.

Ο αδερφός μου. Κεφάλαιο από μόνος του. Περνάει εφηβεία τώρα. Έφυγα κ εγώ από το σπίτι και κάπου τον έχασα. Με πονάει αφόρητα αυτό. Ποτέ δεν το υπολόγισα όταν αβίαστα αποφάσιζα να φύγω μακριά από το σπίτι μου.Άμυαλες αποφάσεις.. Είμαστε ίδιοι μέσα μας, μα φαινόμαστε διαφορετικοί. Τον αγαπάω πάρα πολύ. Θυμάμαι τα παιχνίδια μας. Παίζαμε ώρες ατέλειωτες. Κάναμε όνειρα κοιτάζοντας τον ουρανό. Παίζαμε ανελέητο ξύλο και κάναμε απίστευτες κόντρες για το ποιος τρώει πιο γρήγορα παγωτό ή πιο πολλές φράουλες. Ότι κ αν γινόταν ήμασταν ομάδα,κ ακόμη είμαστε.Παίζουμε ακόμη ξύλο για να τρομάξουμε τη μάνα μας κ να σηκώσουμε στο πόδι τη γειτονιά, τον συμβουλεύω αν κ δεν μ΄ακούει. Κ όταν στεναχωριέμαι μ΄αγκαλιάζει χωρίς να μιλάει κ μου κουνάει το κεφάλι κάνοντας χαζομάρες για να γελάσω.

Ο παππούς και η γιαγιά μου. Το σπίτι τους ήταν για μένα κ τον αδερφό μου δεύτερο σπίτι μας. Μαζί με την αδερφή της γιαγιάς μου μας πρόσεχαν όλα τα παιδικά μας καλοκαίρια όταν οι γονείς μας δούλευαν κ εμείς ήμασταν μικροί για να μείνουμε μόνοι.Τότε δεν μου άρεσε το χωριό. Βαριόμουν. Όμως τώρα ξέρω πόσο τυχερή ήμουν. Θυμάμαι ζεστά και ξένοιαστα καλοκαίρια κοντά τους. Βόλτες, εξοχές, φρούτα. Με πήγαιναν στο περιβόλι μας κ έκοβα του κόσμου της λιχουδιές κ όλο ρωτούσα. Μου τα έδιναν όλα στο πιάτο χωρίς να ζητάνε τίποτα. Μου έλεγαν τα βράδια παραμύθια. Δεν τα θυμάμαι όλα μόνο ένα που μου λέγε ο παππούς μου. Ο γέρος και η γριά. Κόβω το λαιμό μου πως ήταν αυτοσχέδιο. Είχε πλάκα όμως. Με τον παππού μου είδα το πρώτο χιόνι. Με τη γιαγιά μου έκανα τις πρώτες μου και καλά δουλειές. Ακόμη και τώρα με στηρίζουν απίστευτα. Παππούς γιαγιά και θεία. Ακόμη και τώρα περιμένουν πως και πως να πάω για να μου φτιάξουν τα αγαπημένα μου φαγητά, να μ΄αγκαλιάσουν, να μου μιλήσουν.

Η γιαγιά και ο παππούς 2. Η μαμά του μπαμπά μου και ο μπαμπάς του. Χώρισαν όταν ήταν νέοι. Τον παππού μου λίγο τον ξέρω μα η γιαγιά μου μας στάθηκε πολύ, χωρίς πάντα να της το αναγνωρίζουμε σαν παιδιά. Εκείνη αναλάμβανε baby sitting τον καιρό που πηγαίναμε σχολείο κ η μαμά μας δούλευε. Μένοντας μακριά από το σπίτι της τα καλοκαίρια με το που έκλειναν τα σχολεία ήθελε να φύγουμε (για το χωριό) κ πάντα της το κρατάγαμε (δεν ήταν εύκολο να αποχωριστούμε τους γονείς μας όπως και να χει). Η γιαγιά μου αυτή μου έμαθε όλου του κόσμου τα παραμύθια κ όλου του κόσμου τα αινίγματα σε απεγνωσμένες προσπάθειες να με πείσει να πάω σχολείο ή να μην τσακώνομαι με τον αδερφό μου. Μου έμαθε να παίζω χαρτιά, προσπάθησε να με μάθει να πλέκω και νομίζω πως είναι η βασική υπεύθυνη για τη γνωριμία μου με το Θεό διαβάζοντας μου πάντα ιστορίες από ένα βιβλίο με ανθρώπους τίμιους και καλούς. Ακόμη με φροντίζει επίσης και μαζί με την προγιαγιά μου που κλαίει όταν ακούει εμένα κ τ΄αλλα της εγγόνια στο τηλέφωνο μας στηρίζουν επίσης πολύ.

Αν συνεχίσω θα γράφω όλο το βράδυ. Αναμνήσεις από θείους, θείες, ξαδέρφια και δε συμμαζεύεται που μου πρόσφεραν την πιο ζεστή οικογένεια που θα μπορούσε να ζητήσει κανείς. Όσο και να το θέλω δεν θα καταφέρω ποτέ να τους ευχαριστήσω για ότι έχουν κάνει για μένα.

Να είστε όλοι καλά, σας αγαπώ και σας σκέφτομαι πάντα..

Παγετώνας ήρθε τώρα...

...το βαρύ παλτό σου φόρα..

Ωραία τα λέει ο Ζερβουδάκης κι ακόμη πιο ωραία τα κάνει ο καιρός. Χιόνισε! Για την ακρίβεια ακόμη χιονίζει! Έχω ξετρελαθεί. Σκέφτομαι να βγω για χιονοπόλεμο παρόλο που είμαι απίστευτα κρυουλιάρα.

Που λες..να φταίει ο κακός καιρός, να φταίει το λευκό μπαλκόνι (Ευτυχώς που στην απέναντι πολυκατοικία έχουν δέντρα κ λουλουδία κ μοιάζει με χιονισμένη εξοχή), να φταίει η καλή μουσική, οι καλοί φίλοι...δεν ξέρω τι από όλα αυτά είναι πάντως εγώ νιώθω μια ηρεμία και μια γαλήνη απίστευτη! Είμαι χαρούμενη!

Πολύ θέλει νομίζεις ο άνθρωπος για να χαρεί? Λίγα πράγματα, απλά είναι αυτά που φέρνουν τη χαρά.. για να μην πω την ευτυχία. Κι εδώ μέσα την χαρά δεν την τιμάμε συχνά.. Αχάριστοι είμαστε οι άνθρωποι.. Για να επανορθώσω σας παραθέτω το τραγουδάκι που ακούω και νομίζω πως ταιριάζει λίγο με τη βραδιά αν κ φεγγάρι δεν φαίνεται..

Βαριά ποτά, Βαριά Τσιγάρα

Βαριά ποτά, βαριά τσιγάρα
στα μπαρ της μοναξιάς στάλα με στάλα
ένα παλιό τραγούδι σιγοκλαίει
πόσο δεν χόρτασαν τα χείλη σου να λέει

Τι κι αν δεν είναι ο κόσμος ότι ονειρεύτηκες
τι κι αν σε ντύνει πάντα με ελπίδες ψεύτικες
η νύχτα απόψε μοιάζει να είναι φίλη σου
κόκκινο το φεγγάρι βάλτο στα χείλη σου

Βαριά ποτά, βαριά τσιγάρα...

Όπου και να 'σαι μην δακρύσεις
ξημέρωμα μονάχη να γυρίσεις
τ’ αστέρια δες παράξενα θλιμμένα
να σε ρωτούν να σου μιλούν για μένα

Όχι αυτό δεν είναι το πιο αισιόδοξο τραγούδι που μπορούσα να σκεφτώ αλλά στο τέλος τέλος.. αυτό το "Τι κι αν δεν είναι ο κόσμος ότι ονειρεύτηκες..." πολύ το γουστάρω...

Την πιο ζεστή νύχτα να ΄χετε και να χαμογελάτε! :)

updated: Βγήκαμε τελικά για χιονοπόλεμο στις 3 τη νύχτα κ ήταν μαγικά! Αφήσαμε ένα μισοτελειωμένο χιονάνθρωπο και παραλίγο να χάσω τα δάχτυλα μου αλλα άξιζε τον κόπο!

To χαμένο μου μυαλό

Το ότι το μυαλο μου είναι μονίμως πάνω από το κεφάλι μου είναι γεγονός. Πως θυμάμαι ελάχιστα άχρηστα πράγματα και όλα τα υπόλοιπα τα ξεχνάω και αυτό επίσης είναι γνωστό. Το ότι όταν μου καρφωθεί να θυμηθώ κάτι και δεν μπορώ μπορεί να τρελαθώ εντελώς είναι λιγότερο γνωστό αλλά δυστυχώς μου συμβαίνει όλη την ώρα.

Έτσι κ απόψε. Συζητούσα μ ένα φίλο για το Σταυρό του νότου του Μικρούτσικου κ θυμήθηκα πως κάπου κάπως κάποτε σε κάποιο blog είχα ακούσει ένα πολύ ωραίο τραγούδι από αυτό το δίσκο. Θυμόμουν μάλιστα πως η κοπέλα εκείνη είχε γράψει και μερικούς στίχους που με είχαν αγγίξει τότε αφάνταστα. Αυτά είχε συγκρατήσει το φτωχό μυαλό μου. Ούτε τι έλεγαν οι στίχοι, ούτε ποιο τραγούδι ήταν, μόνο πως το έλεγε ο Μικρούτσικος και πως οι στίχοι ήταν του Καββαδία. Έσκασα. Δύο ώρες έψαχνα και ευτυχώς το βρήκα.

"Να ξυπνας και να βρισκεσαι σ'εναν τοπο για πρωτη φορα. Τριβεις τα ματια σου, κοκκινα και κουρασμενα. Βλεπεις θαμπα. Ανθρωποι που δεν τους φανταστηκες. Τους αγαπας. Νταραβεριζεσαι και γινεσαι ματσο με δαυτους. Φευγεις. Τους θυμασαι οταν μενεις για λιγο στο σπιτι σου, την ωρα που πεφτεις να κοιμηθεις. Η θυμηση αξιζει μοναχα οταν ξερεις πως θα κινησεις για καινουργια ταξιδι. Η χειροτερη αρνηση, η μεγαλυτερη απελπισια, ειναι να φουνταρεις στον τοπο σου και να ζεις με τις αναμνησεις."

Νικος Καββαδιας - Βαρδια

Δεν ήταν οι στίχοι από το τραγούδι. Αυτές οι γραμμές που με άγγιξαν με ένα τρόπο σχεδόν μαγικό και χαράχθηκαν σαν συναίσθημα μέσα μου κ όχι σαν ανάμνηση είναι από τη Βάρδια, το μοναδικό μυθιστόρημα του Ν. Καββαδία που η Misirlou Oubliez ψιθύρησε σε μια πολύ όμορφη δημοσιεύση μαζί με το τραγούδι του Μικρούτσικου. Ντρέπομαι που δεν μπόρεσα να τις ανακαλέσω , χαίρομαι τουλάχιστον που έστω κ έτσι μου έμειναν.

Για την ιστορία το τραγούδι είναι " Οι 7 νάνοι στο S/S Cyrenia".