Δύσκολη ομορφιά

Περπατούσα μόνη στη χριστουγεννιάτικα στολισμένη πλατεία της Αθήνας. Η βροχή είχε ξεπλύνει τους δρόμους, και τα λαμπιόνια καθρεπτίζονταν στα νερά. Η Κατερίνα με προειδοποίησε πως το δέντρο φέτος δεν είναι και πολύ ωραίο. Εμένα μου άρεσε.

Χαμογέλασα και έβγαλα φωτογραφίες. Άθλιες. Πότε θα πάρω επιτέλους φωτογραφική μηχανή? Πλησίασα. Ναι εμένα μ' αρέσει. Πήρα τηλέφωνο για να μοιραστώ αυτό που ένιωθα." Είναι όμορφα εδώ, πολύ. Αν και λίγο μελαγχολικά" Στην ερώτηση γιατί μελαγχολικά, λες και δεν ήταν αυτονόητο γιατί θα μελαγχολούσα κάνοντας βόλτα μόνη μου στο στολισμένο σκηνικό, απάντησα πως είμαι μόνη μου και και.. Και πάμε παρακάτω. Μερικά λεπτά αργότερα η θέα του δέντρου μ' έκανε να σχολιάσω για δεύτερη φορά πόσο όμορφο είναι. " Κατά τ' άλλα μελαγχολικό... αφού μου λες είναι όμορφο". Δηλαδή το μελαγχολικό δεν είναι όμορφο? Κ εγώ πως νόμιζα το ακριβώς αντίθετο?

Δεν μπορώ να συλλάβω κάποιο τύπο ομορφιάς, στον οποίο δεν υπάρχει μελαγχολία έλεγε ο Γάλλος ποιητής Charles Baudelaire. Βασικά ούτε κι εγώ. Υπάρχει μια απροσδιόριστη ομορφιά στη μελαγχολία. Μια δύσκολη ομορφιά που όμως όταν την καταλάβεις σε αγγίζει μ' ένα τρόπο αλλιώτικο, ένα τρόπο μαγικό και σε κάνει δικό της για πάντα. Όπως έκανε σ' εμένα. Που δεν μπορώ ν' αντισταθώ στα μελαγχολικά μάτια, στις βροχερές μέρες, στις άδειες στολισμένες πλατείες, στη μοναξιά μου, σε τόσα κι άλλα τόσα που με μελαγχολούν κι όμως ανεξήγητα με ελκύουν όπως η φωτιά τις πεταλούδες.

Φέτος τα Χριστούγεννα δεν φέρνουν δάκρυα στα μάτια μου. Μόνο μια θλίψη. Κοιτάω τα στολισμένα δέντρα πίσω από τα τζάμια, τη φωτιά στα ξένα τζάκια, τα λαμπιόνια στις αυλές και τα μπαλκόνια, τα χαμόγελα του κόσμου δίπλα μου ή λίγο πιο μακριά. Κοιτάζω παγωμένη τη ζωή των άλλων και νιώθω σαν το κοριτσάκι με τα σπίρτα. Ανάβω το πρώτο σπίρτο.. Χρόνια πριν όλοι μαζεμένοι στην κουζίνα, τρώμε και παίζουμε χαρτιά. Φωνές και γέλια, ευτυχία. Ανάβω δεύτερο σπίρτο... Εμείς στο χριστουγεννιάτικο δέντρο. Τσακωμοί. "Όχι εκεί αυτό το στολίδι. Ξεμπέρδεψε τα φωτάκια." Τρίτο σπίρτο. "Αυτά θα φορέσεις? Δεν σου πάει..-Δεν πειράζει.- Πάμε έξω? -Σιγά μην πάω μαζί σου." Σε λίγο τελειώνει όλο το κουτί. Αναμνήσεις σκόρπιες. Ζεστασιά. Όταν τελειώνουν τα σπίρτα χαμογελάω σαν κλέφτης πίσω από το ξένο τζάμι. Ζηλεύω. Είναι όμορφα όμως, τουλάχιστον είναι όμορφα. Και μελαγχολικά. Ναι μελαγχολικά, γιατί στο δικό μου σπίτι έχουν από καιρό τελειώσει οι γιορτές και το κρύο δεν ξεγελιέται ούτε καν με τα σπίρτα μου. Τα φωτάκια αναβοσβήνουν και η ησυχία ακούγεται. Για να την ξεγελάσω ακούω το Lonely this Christmas, το White Christmas και το Little Drummer boy, και η μελαγχολία μου μεγαλώνει και θυμάμαι..

Φέτος τα Χριστούγεννα είναι κάπως καλύτερα. Είμαι στην Αθήνα με φίλους που αγαπώ και περνάω όμορφα. Πίσω με περιμένουν άλλοι αγαπημένοι και το νεογέννητο μωρό της οικογένειας και βαφτιστήρι μου. Η ίδια η ευλογία του Θεού δηλαδή.. Όμως εγώ θα συνεχίσω σαν κλέφτης να κοιτάω στις γιορτινές ζωές των άλλων και να κάνω βόλτες κάτω από τα στολισμένα δέντρα γιατί κάποιος πάλι θα λείπει και στο σπίτι μου τα φώτα θα είναι και πάλι σβηστά.

Καλές γιορτές...

Disappearances happen...

Like I said, disappearances happen. Pains... go phantom. Blood... stops running. And people... people fade away. There's more I have to say. So much more. But... I've disappeared...

Αναρωτιέμαι πάλι...

Stereo nova - O εξώστης

Θα θυμάμαι πάντα τα μάτια του φίλου μου
ν' ακολουθούν σαν πουλιά τις γραμμές του τρένου
να κοιτάνε στον ορίζοντα ένα τοπίο άβατο
να σκέφτονται αν η αγάπη είναι πιο κρύα απ' το θάνατο
Από ένα εξώστη μου έδειχνε μια άλλη ζωή
τώρα αυτός είναι στο διάστημα κι εγώ ακόμα στη Γη
περπατώντας σ' ένα επίπεδο προάστιο
σημαδεύω τους ανθρώπους μ' ένα κομμένο λάστιχο

Κι εγώ που πάντα ήθελα να ζήσω μαζί σου
φτιάχνω τον κόσμο μ' ένα κομμάτι τής ψυχής σου
κι απ' τον εξώστη εκείνο βλέπω την ίδια ταινία
κάθε καλοκαίρι το "θάνατο στη Βενετία"
κι αναρωτιέμαι πάλι οι προσευχές μου πού πάνε
κι αν έχουν γίνει πουλιά προς τα πού πετάνε

Χιλιάδες εικόνες έρχονται σαν κύματα
αλλεπάλληλα μου στέλνεις μηνύματα
συνθήματα στους τοίχους, στο κέντρο της πόλης
όπου κοιτάξω, η ζωή μου όλη
μια μεγάλη απόδραση με τον Ήτα-Βήτα
για μεγάλους κλέφτες σαν τον Κ. Βήτα
στέκομαι εδώ χωρίς να ξέρω τι θέλω
κι είναι τόσο ωραία όλα αυτά που πιστεύω

Κι εγώ που πάντα ήθελα να ζήσω μαζί σου
φτιάχνω τον κόσμο μ' ένα κομμάτι τής ψυχής σου
κι απ' τον εξώστη εκείνο βλέπω την ίδια ταινία
κάθε καλοκαίρι το "θάνατο στη Βενετία"
κι αναρωτιέμαι πάλι οι προσευχές μου πού πάνε
κι αν έχουν γίνει πουλιά προς τα πού πετάνε

Ταξίδεψέ με όπου εσύ πιστεύεις
είμαι τυφλός και μόνο εσύ το ξέρεις
τα πιο όμορφα πράγματα χάνονται γρήγορα
άνθρωποι, σύννεφα, το μελάνι στα ποιήματα
Πόσο παράξενα χτυπάει τώρα η καρδιά μου
υπάρχει άδικο έξω απ' τα όνειρά μου
θυμάμαι στα μάτια σου να σχηματίζεται το άπειρο
θυμάμαι στα μάτια σου να σχηματίζεται το άπειρο

Κι εγώ που πάντα ήθελα να ζήσω μαζί σου
φτιάχνω τον κόσμο μ' ένα κομμάτι τής ψυχής σου
κι απ' τον εξώστη εκείνο βλέπω την ίδια ταινία
κάθε καλοκαίρι το "θάνατο στη Βενετία"
κι αναρωτιέμαι πάλι οι προσευχές μου πού πάνε
κι αν έχουν γίνει πουλιά προς τα πού πετάνε




Νόμιζες πως σε ξέχασα? Όχι.. είμαι εδώ, πάντα είμαι εδώ να σε σκέφτομαι και να σ' αγαπάω...

ΙΟΝ

Η πρώτη μου αγάπη και παντοτινή...

Κανονικά είμαι της ανταγωνίστριας LACTA. Αλλά μετά θα έπρεπε να την αποκαλώ το πιο γλυκό κομμάτι της ζωής μου που θα ταν υπερβολικά γλυκανάλατο ακόμη και για μένα. Άσε που όλη την ώρα πλακωνόμαστε, όποτε τι γλυκό? Γλυκόξινο, γλυκόπικρο αληθινό όπως η ίδια η ζωή...

Τη γνώρισα Οκτώβρη 2004. Ψάρακας στη Πανεπιστήμιο, ψάρακας και στη ζωή (ακόμη ψάρακας στη ζωή βέβαια but thats another story). Διπλανό διαμέρισμα, διπλανή πόρτα. Περάσαμε πολλά, νιώσαμε πολλά, μας πήρε από κάτω, παλέψαμε πολύ, διασκεδάσαμε (όχι όσο θα έπρεπε, ναι εγώ φταίω) περάσαμε καλά και τσακωθήκαμε τόσες φορές όσες δεν τσακώθηκα και δεν θα τσακωθώ με όλους μου τους άλλους φίλους μαζί.

Πολύ πριν χάσω τον αδερφό μου λέγε πως είμαι σαν τη μικρή της αδερφή και την πείραζα πως της έκανε πλάκα η μοίρα που της έστειλε εμένα. Βέβαια πλάκα της έκανε. Με τόσα που άντεξε και που αντέχει μαζί μου. Όταν κατέρρευσε ο κόσμος μου ήρθε (μαζί με όλους μου τους αγαπημένους- ποτέ δεν θα θελα να αδικήσω κανένα γιατί όλοι έκαναν και κάνουν τα πάντα) σαν σύγχρονος άτλαντας να τον σηκώσει για μένα. Ήταν εκεί για να με κάνει να προσπαθώ όταν είχα χάσει πια κάθε ελπίδα. Και της το χρωστάω.

Καιρό τώρα οι φυσικοί μας δρόμοι έχουν χωρίσει. Αλλά αυτό δεν άλλαξε τίποτα στη σχέση μας. Το λέω με όση σιγουριά έχω. Τίποτα. Τώρα πια κάτοικος Ηρακλείου εγώ κ εκείνη κάτοικος Τρικάλων συναντιόμαστε λιγότερο συχνά όμως πάντα το ίδιο ουσιαστικά. Εχθές μου είπε επιτέλους πως θα έρθει να με βρει. Λέω επιτέλους γιατί την παρακαλούσα καιρό. Επιτέλους το Ηράκλειο, η καινούργια μου ζωή θα αποκτήσει λίγο χρώμα. Όλα θα γίνουν πιο επίσημα και πιο αληθινά. Γιατί τίποτα δεν είναι αρκετά αληθινό αν δεν το ξέρει εκείνη. Εκείνη που μπερδεύω όλων τα ονόματα με το δικό της γιατί τριγυρνάει συνεχώς στο κεφάλι μου.

Πρώτη μου αγάπη και παντοτινή, ocsoul, θα είμαι πάντα εδώ για σένα και θα σε αγαπάω. Πάντα. Και (οτ)αν μια μέρα ορθοποδήσω, θα περνάμε ξανά καλά μαζί και ελπίζω να θυμηθούμε γιατί αξίζει να έχεις συναισθήματα και να ζεις.

Να προσέχεις, να μη στεναχωριέσαι, να ετοιμαστείς για ένα σωρό βόλτες.

Τα λέμε μεθαύριο από κοντά. Μετά από ένα μήνα και οι 4 (ναι έχουμε κ άλλες δυο, άλλο σπουδαίο και επίσης απόλυτα αγαπημένο κεφάλαιο από μόνες τους) μαζί σε μια σπουδαία στιγμή.

Σε φιλώ και σ' αφήνω μπας και γράψω καμιά γραμμή για την πτυχιακή μου επιτέλους..

Calling all angels

Πάει καιρός που προσπαθώ να σταματήσω κάθε άσχημη σκέψη. Προσποιούμαι πως λείπεις.Ίσως έχεις πάει μια βόλτα. Ίσως να είσαι με τους φίλους σου. "Όλο εκείνους προτιμάς σου γκρίνιαζα, εγώ πότε θα σε δω?" Τίποτα κακό δεν συνέβη. Απλά δεν είσαι εδώ. Και επιβιώνω έτσι μακριά σου.

Όμως δεν τα καταφέρνω πάντα. Συχνά έρχονται στιγμές, ώρες, ακόμη και μέρες που το μυαλό μου σταματάει. Οι μνήμες στήνουν ένα εφιαλτικό παιχνίδι στο κεφάλι μου και μια αηδιαστική φωνούλα ουρλιάζει πως έφυγες, πως είμαι μόνη μου, πως ο καιρός περνάει και θα ξεχάσω πως ήταν να είσαι εδώ. Αλήθεια πως ήταν να είσαι εδώ? Και τότε αρχίζω να θυμάμαι. Οι αναμνήσεις με συγκλονίζουν, και το κενό στην καρδιά, στην ψυχή και τη ζωή μου μεγαλώνει τόσο που πιστεύω πως θα με καταπιεί. Αν δεν μ' έχει ήδη καταπιεί δηλαδή.

Και μου λείπεις. Μου λείπει κάθε μικρή μικρή λεπτομέρεια της ζωής που ζήσαμε. Μου λείπει η φωνή σου. Θεέ μου πόσο μου λείπει η φωνή σου. Βάζω ένα video για να την ακούσω. Οι ίδιες λέξεις, ξανά και ξανά και ξανά. Το μόνο που έμεινε από τη φωνή σου είναι αυτές οι ίδιες λέξεις. Κι ένα τραγούδι που κόβεται απότομα. Όπως απότομα κόπηκε η ίδια η ζωή σου. Μου λείπει να με φωνάζεις. Φωνάζω μόνη μου στον εαυτό μου για να κοροϊδεύω τις σκέψεις μου...

...Όλα σταμάτησαν εκείνο το ζεστό μεσημέρι του Ιουνίου. Όλα. Ο χρόνος στάθηκε, όπως το ημερολόγιο στο δωμάτιο σου. Μάιος 2008. Μέχρι τότε ζούσαμε όλοι. Μετά εσύ έφυγες και εμείς απλά υπάρχουμε. "Ότι και αν ζω μου φαίνεται φτηνό" που λέει κ το τραγούδι. Ένα τραγούδι που μπορεί ποτέ να μην άκουγες αν ήσουν εδώ όμως πρέπει να ανέχεσαι να το τραγουδάω εγώ. Αν μ' ακούς. Πόσο θα θελα να ξέρω αν μ' ακούς. Το μόνο που ξέρω σίγουρα είναι ότι μ' αισθάνεσαι. Η αγάπη μου σε φτάνει. Μπορεί να μην έφτανε για να σε κρατήσει εδώ όμως φτάνει για να τη νιώσεις. Μερικές φορές πάλι, θα θελα να σε φτάσω κ εγώ. Όχι πως δεν φοβάμαι, φοβάμαι, αλλά είμαι τόσο σίγουρη πως είναι καλύτερα μαζί σου όπως και αν είναι εκεί, που η σκέψη μου τριβελίζει το μυαλό.

Εδώ φοβάμαι πως δεν μπορώ να τα καταφέρω. Δεν θέλω. Θέλω να γυρίσω πίσω. Θέλω να σε βρω ξανά. Θέλω να ηρεμήσω. Και δεν μπορώ να ηρεμήσω γιατί όλα μοιάζουν τόσο ανελέητα μεγάλα κ εγώ τόσο απελπιστικά μικρή. Και με πνίγει ο κόσμος και με πνίγει μια κουταλιά νερό που θα λεγε και η Εύα και δεν μπορώ να πάρω ανάσα. Και απελπίζομαι μέρα με τη μέρα και πιο συχνά...

...Ξέρω πως τα μισείς τα τραγούδια που βάζω εδώ. Ξέρω πως τη βαριέσαι τη μουσική που ακούω. Όμως μη με παρεξηγείς. Δεν μπορώ να εκφραστώ αλλιώς.

Lenny Kravitz - Calling All Angels

Calling all angels
I need you near to the ground
I miss you dearly
Can you hear me on your cloud?

...

Calling all angels
I need you near to the ground
I have been kneeling
And praying to hear a sound

...

Muere lentamente

Αργοπεθαίνει-Pablo Neruda

Αργοπεθαίνει...
όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας,
επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,
όποιος δεν αλλάζει περπατησιά,
όποιος δε διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του,
όποιος δε μιλεί σε όποιον δε γνωρίζει.

Αργοπεθαίνει...
όποιος αποφεύγει ένα πάθος,
όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο
και τα διαλυτικά σημεία στο "ι"
αντί ενός συνόλου συγκινήσεων
που κάνουν να λάμπουν τα μάτια,
που μετατρέπουν ένα χασμουργητό σε ένα χαμόγελο,
που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.

Αργοπεθαίνει...
όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι,
όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του,
όποιος δε διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα
για να κυνηγήσει ένα όνειρο,
όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μιά φορά στη ζωή του
να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.

Αργοπεθαίνει...
όποιος δεν ταξιδεύει,
όποιος δε διαβάζει,
όποιος δεν ακούει μουσική,
όποιος δε βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του.

Αργοπεθαίνει...
όποιος καταστρέφει τον έρωτά του,
όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν,
όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για την τύχη του
ή για την ασταμάτητη βροχή.

Αργοπεθαίνει...
όποιος εγκαταλείπει μιά ιδέα του πριν την αρχίσει,
όποιος δε ρωτά για πράγματα που δε γνωρίζει.

Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις,
όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός
χρειάζεται μιά προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής.
Μόνο η ένθερμη υπομονή θα οδηγήσει στην επίτευξη μιάς λαμπρής ευτυχίας.

Οι παλιοί μας φίλοι

Μετρώντας αντίστροφα για το τέλος της φοιτητικής μου ζωής στον Πειραιά, και τη μετακόμιση πλέον στο παλιό καλό και γνώριμο ευτυχώς Ηράκλειο υπάρχει ένα τραγούδι που έρχεται να συμπληρώσει τη μελαγχολική (ω τι έκπληξη!) διάθεση των ημερών.

"Η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη δικιά σου μελαγχολία

Κι έρχεται η στιγμή για να αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θ΄αφήσεις."

Δυσκολεύτηκα πολύ να αποφασίσω με ποιους θα πάω και ποιους και τι θ' αφήσω. Τελικά όμως πήρα την απόφαση μου και σε δύο μέρες το πλοίο θα με πάει σ΄αυτήν.

Καινούργιο ταξίδι, καινούργια ζωή, καινούργιοι άνθρωποι αλλά και αναμνήσεις και νοσταλγία. Άνθρωποι που αγάπησα, φίλοι και όνειρα που αποχαιρετώ μα δεν ξεχνώ.

Οι παλιοί μας φίλοι-Διονύσης Σαββόπουλος

Μη, μην το πεις

οι παλιοί μας φίλοι

μην το πεις

για πάντα φύγαν.

Μη, το μαθα πια

τα παλιά βιβλία, τα παλιά τραγούδια

για πάντα φύγαν.

Πέρασαν οι μέρες που μας πλήγωσαν.

Γίνανε παιχνίδι στα χέρια των παιδιών.

Η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει

τη δική σου μελαγχολία

κι έρχεται η στιγμή για ν' αποφασίσεις

με ποιους θα πας και ποιους θ' αφήσεις.

Πέρασαν για πάντα

οι παλιές ιδέες, οι παλιές αγάπες

οι κραυγές.

Γίνανε παιχνίδι στα χέρια των παιδιών.

Όμορφη είναι αυτή η στιγμή, να το ξαναπώ

όμορφη να σας μιλήσω

βλέπω πυρκαγιές

πάνω από λιμάνια πάνω από σταθμούς

κι είμαι μαζί σας.

Όταν ο κόσμος μας θα καίγεται

όταν τα γεφύρια πίσω μας θα κόβονται

εγώ θα είμαι εκεί να σας θυμίζω

τις μέρες τις παλιές.

YΓ1. Τελευταία μέρα στο πρώτο μου σπιτάκι. Θα μου λείψει..
ΥΓ2. Picture winter_story_by_nayein in DeviantART

Tired...

Η απουσία σου μ εξουθενώνει
Και δεν μπορώ να συνηθίσω
Νιώθω να προχωράω μπροστά
Μα πάντα φτάνω πίσω
Κ αυτή η αλήθεια με σκοτώνει (με σκοτώνει)

(Διάφανα Κρίνα-Έγινε η απώλεια συνήθεια μας)

Ένα παιδί μετράει τ΄άστρα

Ο Γαλαξίας μας είναι το σύνολο περίπου 400 δισεκατομμυρίων αστέρων. Ο Ήλιος (μαζί και η Γη) βρίσκονται στις παρυφές του Γαλαξία, και έτσι αυτός, καθώς τον κοιτάμε κατά μήκος, φαίνεται να σχηματίζει μία γαλακτόχρωμη, αμυδρά φωτισμένη λωρίδα, που διασχίζει τον ορατό από τη Γη ουρανό από τη μία άκρη ως την άλλη.Με δεδομένο ότι κάθε γαλαξίας περιλαμβάνει από 10 εκατομμύρια μέχρι 1 τρισεκατομμύριο αστέρια και πως στο σύμπαν (που εκτείνεται σε απόσταση 93 δισεκατομμυρίων ετών φωτός τουλάχιστον)υπολογίζεται πως το πλήθος των γαλαξιών είναι της τάξης των τρισεκατομμυρίων (ας πούμε 100 )με απλούς υπολογισμούς στο μαθηματικό μυαλό μου έχουμε (πάνω κάτω) 1.000 000 000 000 000 000 000 αστέρες.

Από αυτά δια γυμνού οφθαλμού είναι ορατά περίπου 6.000. Αρκεί δηλαδή να σηκώσεις το κεφάλι σου για να δεις χιλιάδες αστέρια και να πάρεις μερικά λεπτά για να συνειδητοποιήσεις πόσα είναι ακόμη που δεν βλέπεις. Αρκεί να σηκώσεις τα μάτια για να δεις το Γαλαξία ή την Ανδρομέδα στο βάθος. Μπορείς με μια κίνηση να αντικρίσεις το μεγαλείο της δημιουργίας, την τελειότητα του σύμπαντος, την απεραντοσύνη του. Μπορείς μέσα σε μερικές στιγμές μιας ξάστερης καλοκαιρινής νύχτας να καταλάβεις τη μικρότητα και την ασημαντότητα σου...

Όταν έφυγε ο αδερφός μου, έβγαινα για καιρό κάθε βράδυ στην ταράτσα του σπιτιού μας. Κάθε βράδυ. Ξάπλωνα κατάχαμα και παρατηρούσα τ’ αστέρια. Στην αρχή έψαχνα να βρω τον αδερφό μου, μετά από λίγο ηρεμούσα. Βλέποντας όλον αυτόν τον αστρικό χορό σκεφτόμουν πόσο μικρή και λίγη είμαι. Ένας μικρός αδύναμος και λυπημένος άνθρωπος, σε μια ταράτσα ενός μικρού σπιτιού, σε μια μικρή γωνία ενός μικρού πλανήτη που μοιάζει με κόκκο άμμου μέσα στο αχανές σύμπαν. Βασικά με κάτι λιγότερο από κόκκο άμμου. Τότε καταλάβαινα πως δεν γυρίζουν όλα γύρω από εμένα. Τότε μπορούσα να σκεφτώ όλους τους ανθρώπους στις δικιές τους μικρές γωνιές να γελάνε ή να κλαίνε. Μερικές φορές σχεδόν άκουγα τις προσευχές τους στο Θεό και τότε καταλάβαινα πως δεν έπρεπε να ρωτάω γιατί και πως. Σκεφτόμουν τότε τον Παράδεισο. Μια άλλη διάσταση κάπου εκεί έξω, στη μεγαλειότητα του σύμπαντος. Σκεφτόμουν εκεί και τον αδερφό μου.

Μερικές φορές πάλι μου ερχόταν στο μυαλό ένα φανταστικό σενάριο. Εκεί κάπου στο άπειρο, μερικά δισεκατομμύρια έτη φωτός μακριά, φανταζόμουν μια άλλη γη. Φανταζόμουν τους κατοίκους στις δικιές τους μικρές γωνίες, αναρωτιόμουν αν είναι πιο έξυπνοι από εμάς, αν έφτιαξαν ή βρήκαν πώς να φτιάχνουν διαστημόπλοια αρκετά γρήγορα για να μας συναντήσουν, αν ψάχνουν κ αυτοί τους αγαπημένους τους στ’ αστέρια. Κ έτσι περνούσαν τα βράδια..

Όπως τότε, όπως και πιο πριν έτσι και τώρα ακόμη κοιτάω τ΄αστέρια. Βέβαια το μικρό μου βρώμικο μπαλκονάκι στην Αθήνα δεν προσφέρεται για αστρικές βόλτες κ έτσι περιμένω να γυρίσω σπίτι. Κ όταν γυρνάω και κοιτάω ψηλά σκέφτομαι τα ίδια πράγματα, κάνω τις ίδιες φανταστικές σκέψεις. Και προχωράω καμιά φορά. Ίσως στην άλλη γη, οι άνθρωποι να είναι καλοί, να μην αμάρτησαν, να ζουν ακόμη στον Παράδεισο που τους έφτιαξε ο Θεός, να μην χάνουν τους δικούς τους και να είναι απέραντα ευτυχισμένοι. Ίσως, ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις…

Σημασία έχει μόνο να αισθανθείς, να καταλάβεις ,να δεις τη μεγαλύτερη εικόνα…

To see a world in a grain of sand and a heaven in a wildflower,

hold infinity in the palm of your hand and eternity in an hour.

(William Blake)

Ad Astra Per Aspera… Στ΄αστέρια, μ΄ένα τραγούδι που μ’ έκανε να τα σκεφτώ όλα αυτά, με την πιο ταξιδιάρικη και ήρεμη μελωδία που έχω ακούσει τον τελευταίο καιρό…

Other Lives-Black Tables

Fata Μorgana

Η Morgan le Fay (Fata Morgana κατά την Ιταλικήν) είναι η παρεξηγημένη ετεροθαλής αδερφή του μυθικού Βασιλιά Αρθούρου. Κόρη της λαίδης Ιγκρείν και του Δούκα της Κορνουάλης Γκόρλουα, ήταν μια νεράιδα (μεταγενέστερα μάγισσα)με ιαματικές ικανότητες, καλόκαρδη στις πρώτες αναφορές με τη δυνατότητα να αλλάζει μορφές. Παράλληλα ήταν και μια από τις πανίσχυρες ιέρειες που κυβερνούσαν το θρυλικό νησί του Άβαλον όπου μέχρι και σήμερα πιστεύεται πως βρίσκεται θαμμένος ο Βασιλιάς Αρθούρος.Στο πέρασμα των χρόνων της χρέωσαν πολλά όπως τη γέννηση του Μόρτρεντ , γιου του Αρθούρου και προδότη, παρόλα αυτά συνεχίζει να αποτελεί μια από τις αγαπημένες μου μορφές του Αρθουριανού μύθου.

Σύμφωνα με νεώτερους μύθους η Morgan συνδέθηκε με το ηφαίστειο της Αίτνας (ως το βουνό της Morgan) και με τις σειρήνες στα νερά της Σικελίας που δελέαζαν τους απρόσεκτους ναυτικούς παρασέρνοντας τους στο θάνατο. Η Morgan χάρισε έτσι το όνομα της σ΄ ένα ιδιαίτερο μετεωρολογικό φαινόμενο. Ένα είδος αντικατοπτρισμού που οφείλεται σε θερμοκρασιακή αναστροφή και κάνει τα αντικείμενα στον ορίζοντα όπως νησιά, κρημνοί, πλοία ή παγόβουνα, να εμφανίζονται σύνθετα, δηλαδή δύο είδωλα ίδιου αντικειμένου ενωμένα αντίστροφα κατά κορυφή. Το φαίνομενο είναι γνωστό ως Fata Morgana, αφού ο μύθος ήθελε τη Morgan να δημιουργεί ιπτάμενα πλοία και χρύσα κάστρα που ποτέ δεν μπορούσαν να φτάσουν οι ναυτικοί.

Για τη Fata Morgana τη γυναίκα ,τη νεράιδα, τη μάγισσα, τη σειρήνα με τα χρυσά κάστρα ή όπως εγώ πιστεύω για τη Fata Morgana τη μαγεία που όλοι κυνηγάμε μα δεν υπάρχει πραγματικά (ένας αντικατοπτρισμός είναι όλος κ όλος)έγραψε ο Νίκος Καββαδίας το μαγικό ποίημα "Fata Morgana" που μελοποίησε και ερμήνευσε εξίσου μαγικά η Μαρίζα Κωχ.


Fata Morgana (<--κλικ για στίχους)



YΓ.Συγγνώμη για το μεγάλο πρόλογο.. ακούω το τραγούδι εδώ και ώρες και ταξιδεύω σε θάλασσες και μύθους, σε μαγείες και ιστορίες, σε παραμύθια. Βοηθάει καμιά φορά να δραπετεύεις μ' αυτό τον τρόπο από τη ζωή σου. Και ποιος καλύτερος τρόπος από μικρά αριστουργήματα όπως αυτό το τραγούδι.

ΥΓ2. Για την ιστορία στο μύθο του Αρθούρου έχω αδυναμία από μικρή και ορισμένα από τα ποιήματα και τα πεζά του Καββαδία είναι μέσα στα πλέον αγαπημένα μου.

ΥΓ3. Οι περισσότερες πληροφορίες είναι από τη Wikipedia και η φωτογραφία της Μorgan le Fay είναι της Johanna Pieterman.

ΥΓ4. Update . Διάβασα πως ο ίδιος ο Καββαδίας αναφέρει για την Fata Morgana

" ....συμβαίνει στης Σικελίας το στενό ή στην Νάπολη απ΄έξω, νύχτα τρεις η ώρα , και παρουσιάζει τρείς γυναίκες που χορεύουν στον ορίζοντα. Βαστάει ένα δύο λεπτά κι ύστερα χάνεται." Έμαθα ακόμη πως το αφιέρωσε στη μοναδική γυναίκα που ποτέ ερωτεύτηκε και τον άφησε, τη Θεανώ Σουνά.

19

Μου λείπει το χαμόγελο σου

και τα μάτια σου.

Μου λείπει το γέλιο σου

και να φωνάζεις τ΄όνομα μου.

Μου λείπεις όσο τίποτα άλλο...

Σήμερα δεν ξέρω τι να (προσ-)ευχηθώ. Ή Μάλλον ξέρω.. (προσ-)εύχομαι να είσαι καλά, τώρα και για πάντα. Να είσαι καλά και ας είσαι μακριά μας.

Αυτό το έφτιαξα για σένα, ξέρω πως δεν είναι όπως θα το ήθελες γι΄αυτό θα φτιάξω κάποια στιγμή ένα άλλο καλύτερο! Μη μου θυμώσεις αν δεν σου αρέσει....

Σ' αγαπώ και σε σκέφτομαι πάντα...

Eternal Flame

Πάνε πολλά χρόνια από τότε που το άκουσα. Νομίζω πάνω κάτω 9. Κάπου, κάπως σε μια κασέτα με "Διάφορα". Mου κόλλησε τόσο που αποφάσισα να το παρουσιάσω σαν εργασία στα Αγγλικά, κάτι σαν ιδιότυπο listening.

To άκουγα πολύ, το τραγουδούσα πολύ, πωρωνόμουν και φανταζόμουν μεγάλους έρωτες και επικές αγάπες. Ήμουν 13 και πίστευα ακόμη σε παραμύθια και σε τραγούδια.

Ο αδερφός μου ήταν τότε 9 και κάτι. Ήταν η εποχή που ακόμη τσακωνόμασταν με μίσος, που παίζαμε ανελέητο ξύλο, που η ανακωχή ήταν μια άτυπη συμφωνία μεταξύ μας και οι άλλοι τη μάθαιναν μόνο σε περιπτώσεις απόλυτης ανάγκης. (όταν ο ένας από τους δυο "κινδύνευε" δλδ). Ήταν η εποχή της απόλυτης αθωότητας. Ήταν η εποχή που τα μεγάλα μας ξαδέρφια ήταν κάποιοι από τους μικρούς μας θεούς.

Μια μέρα σε ανύποπτο χρόνο και μάλλον για επίσκεψη, η μεγάλη μας ξαδέρφη ήρθε στο σπίτι. Εκείνη ήταν κάπου στα 20 τότε και έπρεπε με οποιοδήποτε τρόπο να την εντυπωσιάσουμε.

Θυμάμαι τον αδερφό μου πάνω στον καναπέ να φτάνει το στερεοφωνικό και να βάζει την κασέτα. Τον θυμάμαι να της φωνάζει " Έλα να σου βάλω το τραγούδι που αρέσει στη Γιάννα μας!" Εκείνη τον πείραξε, "Αφού θέλεις να το βάλεις αρέσει κ σε σένα!" Δεν θυμάμαι τι της απάντησε. Μπορεί και να μην του άρεσε. Σήμερα δεν θα του άρεσε σίγουρα. Όμως θυμάμαι καθαρά πως ένιωσα. Ένιωσα την αποδοχή του. Ένιωσα την αγάπη του. Ένιωσα τόσο ξεχωριστή. Ένιωσα πόσο ξεχωριστός ήταν εκείνος. Έκτοτε ποτέ δεν ξέχασα εκείνη τη στιγμή.

Τώρα, χρόνια μετά και ένα χρόνο από τότε που έφυγε τα συναισθήματα είναι ακόμη πιο έντονα. Ακούω το τραγούδι που σημάδεψε εκείνη τη στιγμή και προσπαθώ να γυρίσω πίσω. Να γυρίσω σ΄εκείνη τη στιγμή που ήμασταν μαζί. Που ήμουν μ' αυτόν που μ΄αγαπούσε χωρίς όρους και τον αγαπούσα κ εγώ. Με τον αδερφό μου, τον αδερφό μου το πιο σπουδαίο παιδί σε ολόκληρο τον κόσμο.

Eternal Flame, μια φλόγα που θα καίει για πάντα. Που θα μου δίνει δύναμη μέχρι να συναντηθούμε ξανά. Γιατί του το υποσχέθηκα.. γιατί ελπίζω να βρεθώ έστω και για μισή ώρα στον παράδεισο, τουλάχιστον μέχρι ο διάβολος να καταλάβει ότι πέθανα...

Eternal Flame- The Bangels

PS. May you be in Heaven a full half hour before the Devil knows you're dead. (Irish Blessing)

Time has come today

Έβλεπα Grey’ s Anatomy. Έχω κόλλημα με το Grey’s Anatomy. Είναι το επεισόδιο που η Izzie προσπαθεί να αντιμετωπίσει το θάνατο του αγαπημένου της και εξηγεί στη Meredith πως νιώθει.

(Izzie)"I feel like I'm moving in slow motion. Like I'm moving in slow motion and everything around me is moving so fast and I just wanna go back... to when things were normal. When I wasn't poor Izzie laying on the floor in her prom dress with her... Her dead fiancée. But I am. So I can't. And I'm... just stuck."

Κολλημένος στο χρόνο, εσύ, ένας άλλος που δεν θες να είσαι. Κολλημένος σε μια πραγματικότητα που δεν είναι η δικιά σου, που δεν τη θες. Που δεν μπορείς να την αποδεχτείς. Τίποτα δεν είναι όπως πριν και θέλεις απεγνωσμένα να το αλλάξεις. Κοιτάς παλιές φωτογραφίες. Ταξιδεύεις πίσω. Πίσω στο χρόνο, τότε που όλα ήταν φυσιολογικά…

(Derek) "There are moments, O'Malley, all of a sudden, in a split second, your life changes forever. Before you know it, you're somewhere else."

Σε μια στιγμή, μέχρι να κλείσεις τα μάτια και να τα ξανανοίξεις μπορεί να γκρεμιστεί όλος σου ο κόσμος. Η ζωή σου όπως την ήξερες μπορεί να αλλάξει. Σε μια στιγμή. Κ ενώ το ξέρεις πως μπορεί να γίνει, έχεις δεδομένο πως τίποτα δεν θα πάει στραβά. Φέρεσαι σαν να ήταν δεδομένοι αυτοί που αγαπάς και πετάς στα σκουπίδια τη ζωή σου γιατί είσαι σίγουρος πως θα ζεις αύριο. Και φτάνει μόνο μια στιγμή για να παγώσουν όλα. Για να μπει σε αργή κίνηση η ζωή σου και να αρχίσεις να αναρωτιέσαι τι έγινε λάθος. Για να παρακαλάς να γυρίσεις πίσω τότε που όλα ήταν φυσιολογικά.

(Meredith) Time flies. Time waits for no man. Time heals all wounds.

All any of us wants is more time. Time to stand up. Time to grow up. Time to let go. Time.

Ίσως ο χρόνος να γιατρεύει τις πληγές μα δε σβήνει σίγουρα τα σημάδια. Όταν τα πράγματα αλλάζουν ποτέ πια δεν γίνονται όπως πριν. Ότι έζησες, ότι ένιωσες, ότι έχασες δεν γυρίζει πίσω, δεν σβήνει. Όμως ο χρόνος σε μαθαίνει να ζεις στη νέα πραγματικότητα. Σε μαθαίνει να είσαι ο νέος εσύ. Αρκεί να αφήσεις τον εαυτό σου. Αρκεί να αποδεχτείς πως σ΄ αυτή τη γαμημένη ζωή όλα αλλάζουν και μαζί αλλάζεις και εσύ. Και τίποτα δεν είναι δεδομένο. Ή μάλλον όχι, ένα πράγμα είναι δεδομένο, ο χρόνος κυλάει , δεν σε περιμένει ποτέ και όσο και να τον έχεις ανάγκη, ποτέ δεν είναι αρκετός(όπως μου επισήμανε όχι πολύ παλιά και ένας διαδικτυακός φίλος).

(Απόψε κάποιος ακόμη έμαθε πως η ζωή του θα αλλάξει. Προσεύχομαι να μην αλλάξει όσο εκείνος ή οι αγαπημένοι του φοβούνται. Και προσεύχομαι να βρουν όλοι τη δύναμη, παρά την οποιαδήποτε αλλαγή να ζήσουν τη ζωή τους ευτυχισμένα,δυνατά και με πείσμα.)

Βράδυ Σαββάτου

Απόψε είναι μια νύχτα σαν όλες τις άλλες. 

Ένα βράδυ Σαββάτου σαν όλα τα βράδια του Σαββάτου που πέρασαν ποτέ. 

Κάποιοι θα βγουν, κάποιοι θα μείνουν σπίτι, μερικοί θα διασκεδάσουν, μερικοί θα ερωτευτούν, μερικοί θα περάσουν όμορφα και μερικοί όχι.

Κάποιοι άλλοι θα συνεχισούν με τον ίδιο ρυθμό της Παρασκευής και της Πέμπτης και κάθε άλλης μέρας. Τϊποτα δεν θα αλλάξει γι΄αυτούς. 

Σ΄ αυτούς τους τελευταίους ανήκω κ εγώ.  Ένα βράδυ Σαββάτου που αναρωτιέμαι πως και γιατί όπως και κάθε άλλη μέρα. Ένα βράδυ Σαββάτου που με πρόσταξε να γυρίσω πίσω, να αντικρύσω αυτό που αποφεύγω για να καταλάβω πως δεν υπάρχει καμιά ελπίδα πια...

Απόψε θέλω να ζητήσω μια χάρη. Αν έχετε αδέρφια, χαρίστε τους μια αγκαλιά, μια τεράστια αγκαλιά χωρίς πως και γιατί. Δώστε τους κ ένα φιλί κ πείτε τους πως τους αγαπάτε κ ας είστε σίγουροι πως το ξέρουν.  

Ότι κ αν κάνετε απόψε ή αύριο ή κάθε άλλη μέρα, ότι κ αν νιώθετε μην ξεχάσετε ποτέ πόσο μα πόσο τυχεροί είστε που μπορείτε να κάνετε κάτι τόσο απλό και τόσο μεγαλείωδες ταυτόχρονα...

Βράδυ Σαββάτου

Βράδυ Σαββάτου κι εσύ ‘σαι κάπου

άραγε πού να βρίσκεσαι για τι να λες

περνάει ο χρόνος βαρύς και μόνος

κι όλες τις σκέψεις μου για σένα δεν τις θες

Βράδυ Σαββάτου ζω στη σκιά του

και ξενυχτάω στα λιμάνια στους σταθμούς

βράδυ Σαββάτου στην ερημιά του

σου τραγουδάω πού να είσαι δεν ακούς

ʼδεια η πόλη πού πήγαν όλοι

κι όλοι ‘σαι εσύ που έφυγες χωρίς να φταις

άδεια η πόλη τι γίναν όλοι

αν με θυμάσαι στην υγειά μου κάτι πιες

Βράδυ Σαββάτου κι η μοναξιά του

να με γυρίζει σαν σκυλί στις γειτονιές

βράδυ Σαββάτου κι η συννεφιά του

να με τυλίγει από παντού χωρίς να φταις

Nightmares

Είχα μάθει να ζω με τους νυχτερινούς μου εφιάλτες. Είχα συνηθίσει να πονάω, να με κυνηγούν και να πεθαίνω στα όνειρα μου.

Προσπάθησα να συνηθίσω τον εφιάλτη στον οποίο μετατράπηκε η ζωή μου αφότου "έφυγε". Προσπαθώ ν΄αντέξω να πονάω και να μου λείπει.

Τον συνδυασμό των δυο παραπάνω όμως δεν τον αντέχω. Δεν αντέχω να τον χάνω κάθε βράδυ με κάθε δυνατό τρόπο.  Δεν αντέχω τα πρωινά που ψάχνω τα τηλέφωνα για να τον πάρω να δω αν είναι καλά. 

Κι όμως θέλω τόσο πολύ να τον βλέπω, ακόμη κ έτσι...

Τραγουδάκι Archive - Sleep,πάει πάντα με τον ανήσυχο ύπνο μου ή με τα βράδια που δεν θέλω να κοιμηθώ...

Picture Nightmare by~ItchyStitch in DeviantArt

Ο Ακροβάτης

O Aκροβάτης-Χαίνηδες

Tραγούδι: Μιχάλης Σταυρακάκης
στίχοι - μουσική: Δημήτρης Αποστολάκης

Για ιδέστε όλοι τον ακροβάτη
που τραμπαλίζεται
για ιδέστε όλοι τον ξενομπάτη
πως δε ζαλίζεται

Για ιδέστε τον ακροβάτη που κι όταν πέφτει γελά
και ποτέ δεν κλαίει, ποτέ δεν κλαίει

Για ιδέστε που 'χει το ερημοπούλι
αίμα στο φτερό
πετά κι ας το 'βρε θανάτου βόλι
κόντρα στον καιρό

Με τον καιρό να 'ναι κόντρα έχει τιμή σαν πετάς
να μένεις μόνος, να μένεις μόνος

Για ιδέστε όλοι, δέστε και μένα
άλλο δε ζητώ
που 'χω στους ώμους φτερά σπασμένα
και ακροβατώ

Γύρισε κάτω η μέρα κι ακόμη εσύ να φανείς
μην κλαις, πουλί μου, μην κλαις, πουλί μου

Photo acrobat by anjelicek in DeviantART

Mirror Mirror on the Wall

Ξυπνάς το πρωί και κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέπτη. Τρίβεις τα μάτια σου μα εξακολουθείς να βλέπεις θολά. Ρίχνεις λίγο νερό στο πρόσωπο σου και κοιτάς ξανά. Τι βλέπεις?

Στον κρύο καθρέπτη, ένα άγνωστο πρόσωπο. Ξένο. Χαμένο στις μέρες που πέρασαν, στις στιγμές που σ ΄ έπλασαν. Χαραγμένο από συναισθήματα. Ένα πρόσωπο που έχει πάψει εδώ και καιρό να θυμίζει το δικό σου. Που μπορεί να το χεις συνηθίσει πια αλλά χρειάζεσαι πάντα μερικές στιγμές μέχρι να το αναγνωρίσεις από την αρχή.

Και η μέρα ξεκινά. Χωρίς τον καθρέπτη ξεχνάς για λίγο την άγνωστη που κατοικεί στο πρόσωπο σου και θυμάσαι εκείνη που παίζει κρυφτό στην καρδιά και το μυαλό σου. Τη χάνεις, τη βρίσκεις ξανά. Εκείνη, εσύ-η παλιά εσύ- τρέχει ανέμελα στις λεωφόρους της μνήμης σου και σκαρώνει παιχνίδια και όνειρα. Εκείνη έμοιαζε και ήταν διαφορετική πριν την αιώνια φυλακή της. Τώρα τη θέση της πήρε η άλλη.

Κοιτάς στον καθρέπτη ξανά, στα τζάμια του δρόμου, στα μάτια των άλλων και τη βλέπεις. Στην αρχή ξαφνιάζεσαι και μετά θυμάσαι. Χαμογελάς γιατί τώρα πια τα πάτε καλά οι δυο σας και ας σου φαίνεται εκείνη πάντα το ίδιο αποκρουστική με την πρώτη στιγμή που την αντίκρισες. Αλήθεια θυμάσαι την πρώτη σας γνωριμία? Πάει καιρός ε? Αχ πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός.

Κοιτάς ξανά και ξανά το πρόσωπο σου, τόσο ίδιο και τόσο διαφορετικό την ίδια στιγμή. Εσύ και η άλλη, η άλλη και εσύ. Ένας κύκλος, μια εναλλαγή που σε τρελαίνει. Φοβάσαι πως οι άλλοι δεν καταλαβαίνουν καν τη διαφορά. Σου λένε συχνά άλλωστε πως είσαι το ίδιο όμορφη όπως πάντα.

Τι είσαι? Ποια είσαι?
Κάποια που μεγάλωσε παραπάνω 20 χρόνια, που γέρασε, που έχασε πολλά και δεν βρήκε τίποτα.

Πάλι στον καθρέπτη. Πάχυνες, ναι πάχυνες. Τα μαλλιά σου ασπρίζουν και κοίτα πόσο ατσούμπαλα είναι...και τα μάτια σου μίκρυναν. Ασχήμυνες. Πω πω πόσο ασχήμυνες. Μα όχι, όχι .. δεν είσαι εσύ, ξέχασες? Ή άλλη είναι, τόσο μα τόσο άσχημη, τόσο κουρασμένη τόσο ίδια και τόσο διαφορετική μ εσένα.

Ανάσταση

Καλή Ανάσταση! :)

Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ανάσταση αυτών που έφυγαν, ανάσταση των ψυχών, ανάσταση και στα πεθαμένα όνειρα μας.

Μακάρι η Ανάσταση του Κυρίου να μας δώσει τη δύναμη που μας λείπει, το κουράγιο να συνεχίσουμε και την ελπίδα για να πορευτούμε σ΄εποχές που δεν γίνονται πια θαύματα.

Les Miserables

Πλησιάζει Πάσχα. Τι νιώθω? Μακάρι να ξέρα. Την μέρα δεν σκέφτομαι. Μόνο αισθάνομαι. Τελικά ούτε να σκέφτομαι, ούτε να αισθάνομαι μου αρέσει. Τη νύχτα έρχομαι αντιμέτωπη με τις σκέψεις που τη μέρα αποφεύγω. Ούτε να ονειρεύομαι μου αρέσει. Ψέμματα. Μου αρέσει. Έχει και τα καλά του.

Πλησιάζει Πάσχα. Νιώθω ένα κενό μέσα μου. Ένα κενό που δεν καλύπτεται με τίποτα. Γεμίζει κάθε τρεις και λίγο με άγχος,το οποίο διώχνουν με περίσση καλοσύνη και προσπάθεια οι φίλοι μου. Καλά να είναι.

Πλησιάζει Πάσχα. Τι να περιμένω? Την ανάσταση. Ναι την ανάσταση, φέτος έχει περισσότερο νόημα από οποιαδήποτε άλλη φορά.

Πλησιάζει Πάσχα. Θυμάμαι. Πριν ένα χρόνο, τέτοιες μέρες είδα τελευταία φορά τον αδερφό μου. Σκόρπιες αναμνήσεις που παλεύω να συμμαζέψω. Σκόρπιες εικόνες καθημερινές που δεν ήξερα πως θα μετατρέπονταν σε προσκύνημα στο μυαλό μου. Αναμνήσεις. Φοβάμαι μη μου τις πάρει ο χρόνος, ή ο Θεός, ή μην τις διώξω στην προσπάθεια να ζήσω σαν τους άλλους.

Μέσα στις αναμνήσεις εκείνες,Οι άθλιοι-Les Miserables. Είδα μια αφίσα κ ένιωσα μια ανεξήγητη έλξη. Ανεξήγητη? Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο μα έχω δει 3-4 φορές την ταινία. Πέρισυ το Πάσχα την είδαμε μαζί.

"Δειλοί μοιράιοι και άβουλοι αντάμα, προσμένουμε ίσως κάποιο θαύμα" Oι στίχοι του Βάρναλη προλόγιζαν το τρειλερ. ... προσμένουμε ίσως κάποιο θαύμα... Χμμ, που να ξερα πως ένα χρόνο αργότερα θα περίμενα το μεγαλύτερο των θαυμάτων.

Listen to the falling rain

Οι οδηγούμενες από απόλυτη βαρεμάρα διαδικτυακές βόλτες, αποδεικνύονται συχνά αποστολές εξερεύνησης σε μαγικά και μυστήρια μέρη. Σε σκέψεις, σε μουσικές, σε εικόνες ταξιδιάρικες, σε θησαυρούς ανεκτίμητους. Σε μια από τις βόλτες μου έπεσα στη "Σιωπή" το πολύ όμορφο διαδικτυακό σπιτάκι της Jacki. Εκεί ανάμεσα σε πολλά αγαπημένα μου τραγούδια ανακάλυψα για πρώτη φορά και ορισμένα διαμαντάκια. Tο "Listen to the falling rain" του Jose Feliciano είναι ένα από αυτά.

Δεν ξέρω αν κόλλησα με τη μια γιατί μου θυμίζει τις βροχερές μέρες που τόσο αγαπώ ή γιατί με κάνει να κλείνω τα μάτια κ να ταξιδεύω. Σίγουρα πάντως θα είναι το soundtrack της ημέρας και της νύχτας μου για αρκετό καιρό...

Listen to the falling rain- Jose Feliciano

Listen to the pouring rain
Listen to it pour,
And with every drop of rain
You know I love you more

Let it rain all night long,
Let my love for you go strong,
As long as we're together
Who cares about the weather?

Listen to the falling rain,
Listen to it fall,
And with every drop of rain,
I can hear you call,
Call my name right out loud,
I can here above the clouds
And I'm here among the puddles,
You and I together huddle.

Listen to the falling rain,
Listen to it fall.

It's raining,
It's pouring,
The old man is snoring,
Went to bad
And bumped his head,
He couldn't get up in the morning,

Listen to the falling rain,
listen to the rain

Breathe

Μήπως είναι αυτό το νόημα της ζωής?

Ή μήπως δεν υπάρχει νόημα τελικά?

Ίσως όπως θα λεγε κ ο Sartre ο καθένας ξεχωριστά να φτιάχνει το δικό του νόημα και να μην υπάρχει απάντηση στην αιώνια ερώτηση.. Αυτή η εικόνα πάντως είναι μια καλή αρχή..

La dispute

Για το κόλλημα μου με τα soundtrack σας είπα ε? Το κομμάτι που σας παραθέτω σήμερα είναι από την Amelie. Ένα από τα πιο πιο αγαπημένα μου.. Σε μερικές γραμμές οι σκέψεις μηνών.. Δεν πιστεύω να περιμένετε τπτ αισιόδοξο ε?!

Yann Tiersen - La Dispute

Anyway, i can try anything it's the same circle that leads to nowhere
and i'm tired now.
anyway, i've lost my face, my dignity, my look, everything is gone
and i'm tired now.
but don't be scared, i found a good job and i go to work every day
on my old bicycle you loved.
i am pilling up some unread books under my bed and i really think
i'll never read again.
no concentration, just a white disorder everywhere around me,
you know i'm so tired now.
don't worry i often go to dinners and parties with some old friends
who care for me, take me back home and stay.

Monochrome floors, monochrome walls, only abscence near me,
nothing but silence around me.
monochrome flat, monochrome life,
only abscence near me, nothing but silence around me.

Sometimes i search an event or something to remind me,
but i've really got nothing in mind.
sometimes i open the windows and listen people walking in the down streets. there is a life out there.
But don't be scared, i found a good job and i go to work every day
on my old bicycle you loved.

Anyway, i can try anything it's the same circle that leads to nowhere
and i'm tired now.
anyway, i've lost my face, my dignity, my look, everthing is gone gone
and i'm tired now.
but don't be scared, i found a good job and i go to work every day
on my old bicycle you loved.
don't worry i often go to dinners and parties with some old friends
who care for me, take me back home and stay.

Monochrome floors, monochrome walls, only abscence near me,
nothing but silence around me.
monochrome flat, monochrome life, only abscence near me,
nothing but silence around me

Στο βιντεο το γνωστό Βαλς της Amelie γιατί δεν μπόρεσα ν΄αντισταθώ...

Angel Eyes

Έψαχνα τους στίχους από άσχετο τραγούδι, κομμάτι του soundtrack του Romeo+Juliet. Δεν θυμάμαι να σας το έχει ξαναπεί αλλά έχω κολλήσει τελευταία με τα soundtracks. To "whatever (I had a Dream)" έψαχνα εγώ, οι στίχοι του"Αngel Eyes" εμφανίστηκαν. Πως και τι μη με ρωτάτε, μάλλον το διαδίκτυο συνωμότησε για να πέσω πάνω σ΄αυτό το συγκεκριμένο τραγούδι.

Το "Angel Eyes" είναι κομμάτι των "Buzz Poets". Δεν τους είχα ξανακούσει και ως τώρα δεν έχω βρει ούτε και το τραγούδι πουθενά. Δεν έχει σημασία, μπορεί ακουστικά να μη μου αρέσει καν. Αυτό που έχει σημασία είναι οι στίχοι του κομματιού αυτού που στην κυριολεξία με βρήκαν αντί να τους βρώ εγώ όπως συνήθως. Angel Eyes λοιπόν, γραμμένο όπως έμαθα ψάχνοντας, για τον τραγουδιστή των "Distorted Penguins" Magic Dave Mussen που έχει φύγει από αυτόν τον κόσμο και αν κ εγώ δεν τον ήξερα για κάποιους ήταν και είναι σημαντικός.

Όπως σημαντικός ήταν και είναι για μένα αυτός στον οποίο αφιερώνω αυτούς τους στίχους μαζί με την αγάπη μου για τώρα και για πάντα. " I throw my hands up to the sky and I miss your angel eyes" Είσαι εδώ, πάντα θα είσαι και αυτό το τραγούδι είναι σαν να γράφτηκε για σένα.. Να προσέχεις και να με σκέφτεσαι καμιά φορά..

Angel Eyes-Buzz Poets

He walked the earth above the ground
His smile as wide as painted skies
Blue skies
His blue skies
And all the creatures heard the sound
The night, this child
Like angel learned to fly
In blue skies

And all I ask is why little angels have to fly
And the stars they hide his angel eyes
I throw my hands up to the sky and I miss his angel eyes
He sings to me don't cry

Since heaven called his name
Nothing will be the same as us together, together
They say legends never die
And so, my friends, this angel lives forever, forever

And all I ask is why little angels have to fly
And the stars they hide his angel eyes
I throw my hands up to the sky and I miss his angel eyes
He sings to me don't cry

I sing, I scream
I need to hear a new sound
A star has fallen
Think I hear him calling

(guitar solo)

Since the day I heard the news
My soul is melting cause my heart is burning, burning

He was just a child with the sun inside his smile
In innocent skies angels fly
I see an angel in the sky
And I miss his angel eyes
But he sings to me don't cry

update: To βρήκα τελικά και το άκουσα στη σελίδα του συγκροτήματος (κλικ για να το ακούσετε). Ωραίο είναι και ακουστικά ζεστό και μέσα από την καρδιά..

To μπαρ τo ναυάγιο

Πρέπει να ήμουν γύρω στα 5 όταν πρωτοάκουσα αυτό το τραγούδι. Μεγάλο σουξέ της εποχής έπαιζε σε όλα τα ραδιόφωνα. Ο αδερφός μου ήταν μωρό τοτέ...Θυμάμαι να το τραγουδάω στο παλιό παλιό μας αυτοκίνητο ενώ πηγαίναμε κάπου όλοι μαζί. Ίσως και να μην έγινε έτσι αλλά τι σημασία έχει? Εγώ έτσι θυμάμαι...

Το τραγουδούσα κ σε άσχετες ώρες αν κ θυμόμουν μόνο πως " καθότανε στο διπλανό σκαμπό". Εκείνη την εποχή "μπαίναμε κ στον υδροχόο κ ανάβαμε φωτιές" αν θυμάστε.. Ωραίες εποχές, ωράιο, πολύ ωραίο και το τραγούδι, χαράχτηκε βαθιά στη μνήμη μου σαν ανάμνηση. Πέρασαν πολλά χρονία από τότε, σχεδόν 15 όταν το ανακάλυψα τυχαία σ' ένα φόρουμ. Η παλιά αγάπη ξαναγεννήθηκε.

Έβαλα να το ακούσουν και οι γονείς μου που το χάρηκαν σαν να ταν πάλι η πρώτη τους εκείνη νιότη. Το έβαλα και στον αδερφό που δεν το θυμόταν βέβαια. Πέρυσι την πρωτοχρονιά, την τελευταία που είμασταν κ όλοι μαζί, το έβαλα ξανά κατόπιν αιτήσεως του μπαμπά μου. Ο αδερφός μου γκρίνιαξε, ακούσαμε διάφορα και τελικά περάσαμε όμορφα εκείνο το βράδυ.

Το έβαλα ξανά μόνη μου απόψε για να συνοδεύσει τη μπεκρουλιάρικη διάθεση μου. Είναι μαθηματικά βέβαιο πως αν μου άρεσε λίγο περισσότερο το αλκοολ θα ήμουν αλκοολική. Ευτυχώς δεν μου αρέσει κ έτσι δεν μπορώ εύκολα να ενδώσω στη γλυκιά του ζάλη. Εκείνη τη ζάλη που μαζί με το τραγούδι της φοβερής και τρομερής Αρλέτας, μου ξύπνησαν πάλι αναμνήσεις που δεν είμαι σίγουρη αν θέλω να θυμάμαι ή να ξεχνάω.

So here it goes...

Το μπαρ το ναυάγιο-Αρλέτα

Προχθές αργά στο μπαρ το ναυάγιο

Βρέθηκα να τα πίνω μ' έναν άγιο

καθότανε στο διπλανό σκαμπό | 2x

Και κοινωνούσε με ουίσκι και νερό | 2x

Του λέω παππούλη τι ζητάς εδώ

Δεν είναι μέρος για έναν άγιο αυτό

μου λέει, τέκνον κάνεις μέγα λάθος | 2x
εδώ είναι ο πόνος των ανθρώπων και το πάθος | 2x

Κοίταξε γύρω σου τρελούς και μεθυσμένους

(μου λέει εγώ τους αγαπάω) τους κολασμένους

αν θες ν' αγιάσεις πρέπει ν' αμαρτήσεις | 2x

Ε κι αν προλάβεις, ας μετανοήσεις | 2x

Προχθές αργά στο μπαρ το ναυάγιο

Βρέθηκα να τα πίνω μ’ έναν άγιο

καθότανε στο διπλανό σκαμπό

Και κοινωνούσε με ουίσκι και νερό

καθότανε στο διπλανό σκαμπό

Στο τέλος πλήρωσε και το λογαριασμό

Τοπίο στην ομίχλη

Τοπίο στην Ομίχλη. Σκηνή 1η:


Ονειρεύομαι να χαθώ σ΄ένα τοπίο τυλιγμένο στην ομίχλη,σε μια πόλη, μεσαιωνική ίσως, μελαγχολική με μικρά καφέ κ μαγαζιά με χειροποίητες βιτρίνες.
Φαντάζομαι να περπατώ σ ένα ήσυχο δρόμο , χαμένο σε λευκά πέπλα, βρεγμένο από τις σποραδικές μπόρες και από δάκρυα ίσως. Θα ναι λίγη ώρα πριν πέσει για τα καλά η νυχτά, τότε που ο ουρανός έχει το πιο βαθύ του μπλέ πίσω από τα μαύρα σύννεφα.
Από τα καφέ θα ακούγεται μουσική, και οι περαστικοί θα τρέχουν βιαστικά τυλιγμένοι σε παλτό για να προφυλαχθούν από το κρύο.
Μονό εγώ θα περπατώ αργά. Νοχελικά σχεδόν, χωρίς να με νοιάζει για πρώτη φορά τίποτα άλλο παρά το τέλος του δρόμου. Χωρίς προορισμό, χωρίς να περιμένω κάποιον ή κατι μα και χωρίς να με περιμένει κανείς.
Ονειρεύομαι να χαθώ σ΄ένα τέτοιο τοπίο. Να πάρω μια βαθιά ανάσα και να τη νιώσει ολόκληρη η ύπαρξη μου. Η πληγωμένη μου ύπαρξη.
Κ όταν κουραστώ θα χωθώ σ ένα από τα καφέ της για να ζεστάνω μ΄ένα ρόφημα καυτό την παγωμένη μου καρδιά. Την παγωμένη μου ζωή.
Και θ΄αρχίσει να βρέχει τότε ασταμάτητα μέχρι να ξημερώσει και τότε θα μυρίζει βροχή και θα ναι μια καλύτερη μέρα. "When we ll wake up some morning rain, will wash away our pain"


Τοπίο στην ομίχλη. Σκηνή 2η:


Ονειρεύομαι να χαθώ σ΄ένα τοπίο στην ομίχλη. Σ΄ένα γέρικο δάσος κάπου στο βουνό. Σ΄ένα φιλόξενο χωριουδάκι με πέτρινα σπίτια και πέτρινους δρόμους. Θα μυρίζει καμμένο πεύκο, από τη φωτιά στα τζάκια και οι περαστικοί θα περπατάνε νοχελικά και θα χαιρετάνε εγκάρδια.
Δεν θα έχει πέσει ακόμη ο ήλιος και τα σύννεφα θα ετοιμάζονται για μπόρα ή για χιόνι ίσως. Κ η ομίχλη θα αγκαλίαζει τα πάντα και θα κάνει τα παιδιά να προσπαθούν χαρούμενα να την πιάσουν. Μα εκείνη θα ξεφεύγει σαν άπιαστο όνειρο.
Ονειρεύομαι να χαθώ σ΄ένα τέτοιο μέρος και να περπατώ με άδειο μυαλό και τα χέρια ανοιχτά για να αγκαλιάσω ολόκληρο τον κόσμο, και θα πλάθω ιστορίες τότε για ξωτικά και νεραίδες στην άκρη του δάσους, για κόσμους ευτυχισμένους.
Κ όταν κουραστώ, θα χωθώ σ΄ένα φιλόξενο δωμάτιο με τζάκι και θα ζεστάνω την ψυχή μου στη φωτιά. Θ΄αρχίσει τότε να χιονίζει και την επόμενη μέρα όλα θα ναι λευκά.
"Deep beneath the cover of another perfect wonder ,Where it's so white as snow"


Τοπίο στην ομίχλη. Σκηνή 3η και τελευταία:


Ονειρεύομαι να χαθώ σ΄ένα τοπίο στην ομίχλη, σε ένα μέρος που όλοι οι δρόμοι θα οδηγούν στη θάλασσα. Ίσως ένα μικρό λιμάνι, ή μια αποβάθρα. Ίσως απλά ένας παραλιακός δρόμος. Θα χει νυχτώσει για τα καλά κ το μόνο που θα θυμίζει τη μανιασμένη μπόρα θα ναι η ομίχλη πάνω από τους δρόμους και τα σκοτεινά σχεδόν μαύρα νερά. Αυτοκίνητα θα περνούν και άνθρωποι θα ναι μαζεμένοι σε παρέες σε σπίτια και μαγαζιά. Τα μικρά πλοία θα κουνιούνται στα νερά και κάποιοι φαίνεται να αγκαλιάζονται πίσω από τα τζάμια.
Ονειρεύομαι να χαθώ σ΄ένα τέτοιο μέρος και να περπατώ γρήγορα γιατί το κρύο είναι τσουχτερό και εγώ ήδη παγωμένη. Δεν θα σκέφτομαι μα θα μετράω τα βήματα μου ως το φάρο.
Κ όταν κουραστώ θα καθίσω στην άκρη της αποβάθρας, και θα ζεσταθώ σε μια ζεστή αγκαλία από κάποιον ή κάποια αγαπημένη που θα ναι εκεί μόνο για να μ΄αγκαλιάσει. Και τότε θ΄αρχίσει να καθαρίζει ο ουρανός και λίγο πριν ξημερώσει θα καθρεφτιστούν καθαρά όλα τ΄αστέρια στα παγωμένα νερά. Κ θα ναι όλα πιο ήρεμα. "Ad Astra Per Aspera"


(Απο μικρή η βρόχη -και γενικά ο χειμωνιάτικος καιρός-και η θάλασσα ήταν τα δυο πράγματα που μ έκαναν να ηρεμώ. Τώρα τέλευταια στη λίστα προστέθηκε και η ομίχλη για ένα απροσδιόριστο λόγο. Επειδή λοιπόν δεν πρόκειται να ζήσω καμία από τις παραπάνω σκηνές, όχι άμεσα τουλάχιστον είπα να τις περιγράψω. Είναι κ εξεταστική και κάτι πρέπει να κάνω για να μη διαβάζω :P Mη με παρεξηγείτε αλλά είχα την ανάγκη κάπως να ηρεμήσω...)