Άνθρωποι μονάχοι....

Χριστούγεννα... Ήρθαν και πάλι.. τρίτη χρονιά χωρίς εσένα...

Φέτος στόλισα δέντρο κι όλα μοιάζουν να προχωρούν. Όλα? Δεν μένω μόνη μου φέτος. Έχω κάποιον που αγαπώ και με παρασύρει στη χαρά. Κρίμα που δεν πρόλαβες να τον γνωρίσεις.. Θα τον συμπαθούσες νομίζω. Βρήκα και δουλειά. Αμέ.. Καθηγήτρια Πληροφορικής στο δημοτικό.. Τα παιδάκια με ρωτούν αν είμαι παντρεμένη. Μετά την αρνητική μου απάντηση, πόσο χρονών είμαι και μετά αν έχω αδέρφια.. Όχι τους λέω, δεν έχω.. και πονάω παντού.. "Κανένα?" μου λέει ένα κοριτσάκι της τρίτης δημοτικού χθές.. Κανένα... "Εγώ έχω τρία.. να αυτός είναι αδερφός μου!"

Χριστούγεννα... Πρόπερσι ήμουν όσο γίνεται στεναχωρημένη.. Πέρυσι απερίγραπτα μελαγχολική.. Φέτος όσο γίνεται αγχωμένη. Ξυπνάω ακόμη από εφιάλτες.. Πνίγομαι μέσα στον καθαρό αέρα.. Μου φταίει η ζωή, μου φταίει ο Θεός που φέτος του έχω πιο πολύ από ποτέ θυμώσει μου φταίνε όλα κ όλα με πονάνε. Χάνω την ισορροπία μου, χάνω την ψυχραιμία μου κ ύστερα το μετανιώνω. Κλαίω.. Πόσα δάκρυα μπορεί να χάνονται από τα μάτια μου και πόσο έχω κουραστεί να μην μπορώ να τα σταματήσω. Άραγε που έχασα το μέτρο? Να φταίει που έφυγες? Να φταίω εγώ η ίδια? Γιατί δεν μπορώ να τα σταματήσω όλα και να ζήσω? Να ζήσω την αγάπη μου, τους ανθρώπους, να ζήσω πραγματικά. Έχω να νιώσω ελεύθερη από τότε που έφυγες. Αυτό το βάρος στο στήθος δεν φεύγει σχεδόν ποτέ παρά μόνο μεταλλάσσεται. Πρώτα μου φταίει η δουλεία, που βρήκα ή που δεν βρήκα, μετά η ατυχία μου, μετά ο ίδιος μου ο εαυτός μετά οι άλλοι και στο τέλος εσύ.. πάντα εσύ. Εσύ που δεν είσαι εδώ για να γυρίσουμε πίσω. Για να τα κλείσουμε όλα. "Θέλω να γυρίσω, μα ο παράδεισος κλειστός"

Και μέσα σ όλα αυτά βλέπω σήμερα ένα άρθρο. Άνθρωποι μονάχοι.. Άνθρωποι στο συσσίτιο του δήμου. Άνθρωποι ξεχασμένοι από Θεό και από ανθρώπους. Κωλοζωή.. Κωλοκοινωνία. Πόσο θυμώνω με τούτη την αδικία. Πόσο θυμώνω με τον πόνο των ανθρώπων, με τη μοναξιά τους. Πόσο θυμώνω με το Θεό. Πόσο θυμώνω με μένα την ίδια που έχω τόσα ακόμη και όλο τα ξεχνάω.

Χριστούγεννα.. Η γιορτή της αγάπης. Η μεγάλη γιορτή με τα λαμπιόνια, τα στολίδια και τα γιορτινά τραπέζια. Και φέτος στο δικό μας σπίτι θα λείπει η γιορτή. Σε πολλά σπίτια θα λείπουν τα γέλια. Κάποιοι δεν έχουν καν σπίτια. Πόσο μπερδεμένα είναι όλα φέτος. Πόσο έχω ανάγκη να χαρώ και πόσες αφορμές βρίσκω για να μην το κάνω..

Αν πιστεύετε ακόμη στη δύναμη της προσευχής σας, κάντε μια γι αυτούς τους λιγότερους τυχερούς που πονάνε.. Πείτε μια προσευχή για να είναι φέτος τα Χριστούγεννα λίγο πιο αληθινά, λίγο πιο ανθρώπινα, λίγο πιο ήρεμα..

Καλές γιορτές...

Που να σε βρω...

Που να σε βρώ-που να σε βρώ

Όλα εδώ αλλάξανε.

Τι να σου πώ-τι να σου πώ

Έτσι απλά σωπάσαμε.

Τι να σου πω...

Γι αυτά που ήρθαν, γι' αυτά που πάνε,

για ό,τι χάθηκε στα ματια μου μπροστά

γι αυτά που έφυγαν και δεν γυρνάνε,

για ό,τι πίστεψα κι ακόμα μου χρωστά,

τι να σου πω...

πού να σε βρώ-που να σε βρώ

σε ποιο κάλπικο όνειρο.

Πού να κρυφτεί τέτοια ζωή

που την κράτησα όμηρο

που να σε βρω...

Γι αυτά που ήρθαν, γι' αυτά που πάνε,

για ό,τι χάθηκε στα ματια μου μπροστά

γι αυτά που έφυγαν και δεν γυρνάνε,

για ό,τι πίστεψα κι ακόμα μου χρωστά,

που να σε βρώ...

Τα μάτια μου δάκρυσαν

Κύκλοι που κλείνουν η ζωή.. Κύκλοι... Όλα γυρνάνε, προχωρούν και φτάνουν κάποτε στο τέλος τους. Μερικές φορές ο κύκλος είναι τόσο αναπάντεχα μικρός που δεν καταλαβαίνεις καν για πότε μπαίνεις σ΄έναν καινούργιο.

Στις μικρές -μεγάλες μου στιγμές σε σκέφτομαι.. σκέφτομαι που λείπεις... που μου λείπεις.. Έτσι κ απόψε.. Σε ένα μικρό κύκλο που αναπάντεχα έκλεισε άρχισα να σε σκέφτομαι, να κοιτάω φωτογραφίες και να θυμάμαι.. να θυμάμαι... Εμείς μαζί, στο σπίτι μας, στη ζεστασιά μας, στη ζωή που μάθαμε, στα 18 χρόνια που μοιραστήκαμε, σε όσα γνώρισα, εκεί που μεγάλωσα, στα χρόνια που μου έμαθαν τον κόσμο. Σ΄ένα κύκλο που έκλεισε ξαφνικά και βίαια και που κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πόσο απότομα μπορεί να με πέταξε μακριά απ΄όσα ήξερα. Έτσι σε μια στιγμή, με μια εικόνα,με μια και μόνο ανάμνηση το συνειδητοποίησα.. Που είμαι? Ποια είμαι? Πως, πότε έφτασα ως εδώ? Δεν έχω απάντηση να δώσω καμιά και τρομάζω...

Ποια είμαι αλήθεια? Ποια έγινα? Είμαι εγώ εκείνο το ίδιο κορίτσι που σε είχε μαζί του? Είμαι εγώ το ίδιο παιδί που ήμουν πριν 2 και κάτι χρόνια? Όχι ορκίζομαι πως δεν είμαι πια... Όπως ορκίζομαι πως δεν ξέρω ποια είμαι .. Στην πραγματικότητα, που αρνούμαι να δεχτώ, αιωρούμαι. Ζω, ελπίζω, σκέφτομαι μα δεν πατάω τα πόδια μου εδώ.. αρνούμαι να δεχτώ την αλήθεια της.. τη δυστυχία της, τη μαυρίλα της. Πως έφτασα ως εδώ? Πως έζησα? Πως άντεξα? Δεν έχω ιδέα.. Το χειρότερο είναι πως η πραγματικότητα μου ξεμακραίνει. Ο κύκλος που αρνούμαι να δεχτώ πως έκλεισε έγινε μια ανάμνηση. Όπως αναμνήσεις θα γίνουν όλα αργά ή γρήγορα.. Όπως ανάμνηση ελπίζω να γίνω κ εγώ κάποτε. Ή ίσως κάτι παραπάνω...

Φοβάμαι.. φοβάμαι κάθε βράδυ που κλείνω τα μάτια μην χάσω κάτι από αυτά που έχω τώρα. Φοβάμαι πια όχι να χάσω την ελπίδα μα να συνεχίσω να τη διατηρώ. Φοβάμαι ότι η ζωή θέλει να μου τα πάρει όλα και τρέμω στην ιδέα πως κύκλοι θα κλείσουν και εγώ θα αιωρούμαι στο απέραντο μέχρι ν ανοίξουν καινούργιοι ακόμα πιο τρομακτικοί.

Πόσο κακό είναι να ζητάς να μένουν σταθερά αυτά που αγαπάς? Πόσο κακό είναι να θέλεις να ελπίζεις στ΄αλήθεια και ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ πως δεν είναι μάταιο? Πόσο κακό είναι να θέλεις να μπορείς να προσεύχεσαι?Πόσο κακό είναι να ζητάς λίγη αληθινή ευτυχία?

Της απελπισίας Νεράιδα

Κάθε μέρα απελπίζομαι και λίγο περισσότερο..

Κάθε μέρα σηκώνομαι με το κεφάλι ψηλά και κάθε βράδυ κοιμάμαι με δάκρυα στα μάτια..

Όταν οι ισορροπίες σου είναι τόσο λεπτές όλα είναι μεγάλα.. ακόμη κ αν ξέρεις πως δεν είσαι μόνος.. Και είναι πολύ να χάνεις κάθε μέρα και λίγο από τον εαυτό σου, λίγο από την πίστη σου, λίγο από τη δύναμη σου, λίγο ή πολύ από την πίστη σε όσα έμαθες ή όσα μπορείς να κάνεις. Και κάθε μέρα γίνεσαι και λίγο πιο μικρός, λίγο πιο άδειος.

Όταν έχεις ανάγκη λίγη εμπιστοσύνη είναι πολύ να βρίσκεις παντού πόρτες κλειστές. Είναι πολύ να χάνεις (ή να φοβάσαι μη χάσεις) και λίγο από την πίστη των ανθρώπων που αγαπάς κάθε μέρα..

Απελπίζομαι.. Κάθε φορά λίγο πριν συμβεί κάτι ακόμη, μικρό που θα φαίνεται μεγάλο ή πιο μεγάλο λέω πως δεν θ αντέξω άλλο. Και κάθε φορά αντέχω.. Ως πότε όμως? Και γιατί πρέπει εγώ πάντα να αντέχω?

Ήταν ωραία όταν ήμουν "της μελαγχολίας παιδί'.. Είναι όμορφη και γλυκιά η μελαγχολία.. μα τώρα έχω γίνει "της απελπισίας νεράιδα" και πονάει αυτό κ εμένα και δυστυχώς και τους γύρω μου..

Της μελαγχολίας παιδί

Της απελπισίας νεράιδα

Που ποτέ δεν μεγάλωσε και δεν είχε κέφια.

Ο θάνατος του παλικαριού

Ο Θάνατος του Παλικαριού

Στίχοι: Δημήτρης Αποστολάκης

Μουσική: Δημήτρης Αποστολάκης

Πρώτη εκτέλεση: Χαΐνηδες

Ήτανε χινόπωρο π' αντάμωσα

ώριο παλικάρι και το λάβωσα

σε πολέμου μπόρα και κακή μαλιά

κι είχ' η γης στρωσίδι κάμει με κορμιά

κι ήβγαιν' απ' τ' αχείλι το βερτζί μιλιά

που μου μαχαιρώνει χρόνια την καρδιά

Θε μου σαν ποθάνω κάμε με δεντρό

και παρέκει βρύση με κρυγιό νερό

νά 'ρχουνται οι έμορφες να λούζουνται

και στον ασκιανό μου να δροσίζουνται.

Να περάσει μιαν αυγή κι η αγαπώ

ξωτικό να κόψει και γλυκύ καρπό

κι ο καρπός να βγάλει όνειρου καημούς

να γεμίσει ο κόσμος αναστεναγμούς.

Και στη βρύση μαγικό νερό να βρει

του καημού να σβήσει το θαμπό κερί

να τη δω να φεύγει να μακραίνεται

δίχως αναμνήσεις να πικραίνεται

Μά 'τανε θολούρα και απόβραδο

κι ο Θεός δεν είδε στο ματόκλαδο

πού 'χε κρουσταλλιάσει ένα δάκρυ του

λύπηση γεμάτο απ' την αγάπη του

Μα τον εσυμπόνεσ' ένα νέφαλο

κόκκινο και τού 'ριξε προσκέφαλο

μια βροχή που ξέπλυνε τη λύπηση

κι έμεινε η ρίμα και η θύμηση

....4 Ιουνίου 2008...Ώρα 13.15.....Θυμάμαι...

Νοσταλγία

Μόλις σήμερα σκεφτόμουν πως πάει καιρός από την τελευταία φορά που έγραψα τις σκέψεις μου. Κι όχι πως δεν είχα πράγματα να πω, αλλά δεν μπορούσα να τα εκφράσω. Κι όλο έγραφα κ έσβηνα, έγραφα κι έσβηνα... Όλα αυτά μέχρι τώρα.

Αν και τα μηνύματα τις τελευταίες μέρες ήταν απανωτά (με υπονοούμενα, τραγούδια, διλήμματα, σκέψεις κ.α.) η χαριστική βολή δόθηκε πριν λίγο μ ένα μήνυμα. Ένα μήνυμα νοσταλγικό για τις όμορφες μέρες που περνάγαμε με κάποια που αγαπώ πολύ. Κ σε μια στιγμή γέμισαν δάκρυα τα μάτια μου γιατί όσο και αν είναι αυτό ότι περισσότερο μισώ, κάποιοι από τους πιο τους πιο σημαντικούς ανθρώπους στη ζωή μου που τόσο αγαπώ είναι μακριά. Άλλοι όσο μακριά γίνεται, κ άλλοι απλά μακριά μου. Κ μερικές φορές γίνεται όλο αυτό αβάσταχτο.

Όταν πήγαινα στο Πανεπιστήμιο και γνώριζα ανθρώπους από τα 4 σημεία της Ελλάδος έπρεπε να ξέρω πως η κοινή μας πορεία στο ίδιο μέρος κάποτε θα σταματούσε. Κάποια στιγμή οι δρόμοι μας θα χώριζαν και δεν θα έπρεπε τότε να το έπαιρνα τόσο κατάκαρδα. Κι όμως το πήρα. Ίσως γιατί πριν χωριστώ από τους αγαπημένους μου φίλους η ζωή μου στέρησε με το χειρότερο τρόπο αυτόν που αγαπούσα τόσο πολύ, το άλλο μισό της παντοτινής μου ομάδας κ έμεινα μόνη απέναντι στη ζωή. Ή μόνη ένιωθα, γιατί ποτέ δεν ήμουν. Στην ομάδα μου πια ήταν φίλοι αγαπημένοι άνθρωποι που λάτρεψα και πάντα θα λατρεύω. Μα η ομάδα από τα 4 σημεία της Ελλάδας αναπόφευκτα πήρε το δρόμο της.

Πρώτα έφυγε η κουκλίτσα μου όπως συνηθίζω να την αποκαλώ, η αδελφούλα μου. Παραπονέθηκε για πλάκα πως δεν έριξα ένα δάκρυ. Μα ο αποχαιρετισμός με πόνεσε βαθιά κ ας προσπαθούσα να μην της το δείξω και χαλάσω το ξεκίνημα στην καινούργια ζωή που τόσο λαχταρούσε. Κι ύστερα έπεσε το βάρος στ' άλλα μου τα κοριτσάκια. Κ η μικρή μου κοιμήθηκε αμέτρητα βράδια μαζί μου για να μη φοβάμαι. Και μ΄έκανε να γελάω κ να μη λυπάμαι. Κ μου έκανε όλα τα χατίρια κ μαζί με το τέταρτο μας κοριτσάκι κ την παλιά μου συμμαθήτρια και κολλητή πέρναγα όσο καλά γινόταν στην πιο δύσκολη εποχή. Κ μετά ήρθε η ώρα να φύγω εγώ.

Η απόφαση του καινούργιου αποχωρισμού ήταν από τις πιο δύσκολες που πήρα ποτέ. " Η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη δικιά σου μελαγχολία, κ έρχεται η στιγμή για να αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θ αφήσεις" τραγουδούσα ξανά και ξανά κι ένας ακόμη φίλος με πείραζε. Η απόφαση πάρθηκε. Είχα οικογένεια εδώ που χρειαζόμουν και με χρειαζόταν. Κ έφυγα. Επτά και πλέον μήνες πέρασαν από τότε και δεν πέρασε ούτε μια μέρα που να μη νοστάλγησα έστω και για λίγο τα παλιά λημέρια, τις παλιές παρέες, τις παλιές συνήθειες τις πιο χαζές λεπτομέρειες πέντε χρόνων που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο με σημάδεψαν.

Στη νοσταλγία πέρα από όλα τ' άλλα μ΄έσπρωξε και η εγκατάσταση μου στο Ηράκλειο που αποδείχτηκε δύσκολη. Η εύρεση εργασίας που τόσο λαχταρούσα αποδείχτηκε εξοντωτική. Κάποιοι φίλοι από το σχολείο που βρήκα εδώ και η οικογένεια μου στο σύνολο της έκαναν και κάνουν τα πάντα για να διευκολύνουν τη ζωή μου. Κι ύστερα βρήκα ξανά εκείνον. Αυτόν που περάσαμε τόσα μαζί και χώρια και που τώρα ήρθε η ζωή να ενώσει τους δρόμους μας. Κι όλα έγιναν λίγο πιο εύκολα και η αγάπη άρχισε να απαλύνει τις πληγές. Και επέστρεψαν τα ξεχασμένα χαμόγελα για να φωτίσουν το πρόσωπο. Όμως κι αυτό κράτησε λίγο, οι συνθήκες μας θέλουν χωριστά και οι συγκυρίες μεγαλώνουν τα διαστήματα της απόστασης. Κ εκεί που μου μου έλειπαν τόσοι προστέθηκε ένας ακόμη για να λαχταρώ κάθε μέρα.

Κι έτσι βρέθηκα με μιας μόνη στο όμορφο ομολογουμένως σπίτι μου, κάθε ώρα της ημέρας να νοσταλγώ. Τις βόλτες στην πλατεία Αλεξάνδρας, το τσάι και τα νυσταγμένα μάτια στις 8 το πρωί, το χαμόγελο του αδερφού μου κ τους καυγάδες μας, τις κρεπάλες με φαγητό στις 3 η ώρα το πρωί με τα κορίτσια, την αγκαλιά του ανθρώπου που με κάνει σχεδόν πάντα να χαμογελάω. Βρέθηκα κάθε στιγμή να λαχταρώ τους ανθρώπους που αγαπώ στη ζωή μου και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί όλα πρέπει να είναι τόσο άδικα.

Ευτυχώς με τους περισσότερους περισσότερο ή λιγότερο συχνά μπορώ να βρεθώ και να νιώσω πάλι τη ζεστασιά τους ενώ τα τηλέφωνα παίρνουν φωτιά.Μόνο ένας έφυγε για πάντα και η δικιά του απουσία είναι που κάνει και όλες τις υπόλοιπες τόσο δύσκολες. Γιατί πως να ζήσω μια ζωή μόνη μου, χωρίς αυτόν που μοιραστήκαμε τόσα όνειρα και τόσες ελπίδες? Όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι που μου έδωσαν το κουράγιο και τη δύναμη που χρειαζόμουν για ν αντέξω, για να μη νιώθω τόσο απέραντα μόνη για να μην πονάω που όπως συνειδητοποίησα πριν λίγες μέρες δεν μπορώ καν να προφέρω το όνομα του.

Το τραγουδάκι το έχω ξαναμοιραστεί μαζί σας εδώ. Τότε χαιρόμουν που δεν το αφιέρωνα σε κανένα. Τώρα δεν ξέρω πραγματικά σε ποιον να σιγοτραγουδήσω αυτούς τους στίχους. Μάλλον σε όλους.

Αδερφούλη μου σ αγαπάω και μου λείπεις πάντα.. Ελπίζω να μ΄αγαπάς κ εσύ ακόμη, όπως όταν ήσουν εδώ...

Κοριτσάκια μου σας αγαπάω πολύ και μου λείπετε όμως θα βρεθούμε σύντομα και θα περάσουμε πολύ πολύ όμορφα..

Κ εσύ χαρά μου, ξέρεις πως σ΄ αγάπαω και μου λείπεις πολύ όμως σύντομα οι μέρες και οι ώρες θα είναι δικές μας....

H πεταλούδα

Το τρένο σφύριξε βραχνά

κι οι κόρνες τρίξαν θυμωμένες,

μες στο βαγόνι μοναχός,

ο Φώτης έσβησε το φως

κι ανοίγει πόρτες κλειδωμένες.

Σφιχτά στα χέρια του κρατά

την παιδική του την απόχη,

μια πεταλούδα κυνηγά

πίσω απ'τα μάτια τα κλειστά

κι έξω αρχινά το πρωτοβρόχι.

Κι εκεί στου κόσμου τη στροφή,

που λεν αγγίζουν οι πατρίδες,

σπάει το τζάμι το θολό

κι έξω βουτάει στο κενό

εκεί που σπάνε οι καταιγίδες !

Τον βρήκαν κάποιοι το πρωί

με τη ζωή να παζαρεύει,

το στόμα ανοίγει μια στιγμή,

"είναι" (τους λέει) "η ζωή

μια πεταλούδα που ξεφεύγει"....

Μια πεταλούδα που ξεφεύγει η ζωή.. Πόση αλήθεια κρύβεται σ' ένα στίχο.. Μια πεταλούδα που όλο κυνηγάς και μερικές φορές ποτέ δεν πιάνεις. Κι όμως πρέπει, πρέπει πάντα να προσπαθείς γιατί αλλιώς έφυγε, πέταξε μακριά και χάθηκε κι ούτε καν πρόλαβες να λυπηθείς. Δεν θα προλάβεις καν να θρηνήσεις το χαμό της. Μια πεταλούδα που ξεφεύγει.. Πόσο μικρός αισθάνεσαι όταν το συνειδητοποιείς αυτό..

Στίχοι: Δημήτρης Μητσοτάκης

Μουσική: Δημήτρης Μητσοτάκης

Πρώτη εκτέλεση: Ενδελέχεια

Photo: Love is like a butterfly by ~xxArwenxUndomielxx in Deviantart.

Αστεράκι

Δεν ξέρω αλήθεια αν είσαι εκεί έξω. Αν το φως σου καθρεπτίζεται στα αστέρια τα βράδια. Αν με βλέπεις ακόμη, αν μου μιλάς. Σε βλέπω στα όνειρα μου και φοβάμαι μη σε χάσω. Ξυπνάω και αναρωτιέμαι τι έγινε για πολλοστή φορά. Τις νύχτες σηκώνω ακόμη το κεφάλι και σε αναζητώ όμως πονάει να σκέφτομαι πως είσαι αλλού. Που αλλού? Με ποιον θα μοιράζομαι όλα αυτά που μοιραζόμουν μαζί σου αν εσύ είσαι αλλού? Κι εγώ εδώ να μιλάω με τα αστέρια.

Αν είσαι αστέρι θα είσαι το πιο λαμπερό του δικού μου ουρανού και αν με βλέπεις θα μου μιλάς και θα με καταλαβαίνεις όπως πάντα.. Αστεράκι μου.. μικρό μου αστεράκι...

Υπάρχει ψηλά ένα αστέρι το πιο λαμπερό τ'ουρανού

Μαζί του μιλάω και παίζω αν θέλω τα βράδια

Αν νιώθω μονάχος το ξέρει κι ανοίγει τις πόρτες του νου

Γλυκά με χαϊδεύει με φως και μου δείχνει σημάδια

Καληνύχτα αστέρι να μου γνέφεις πού πας

να' σαι πάντα ψηλά φωτεινό

κι από κει να με βλέπεις

Καληνύχτα αστέρι να μου γνέφεις πού πας

να' σαι πάντα ψηλά φωτεινό

κι από κει να με βλέπεις

Η μνήμη σαρώνει τη σκέψη κι ο χρόνος που τραβάει το χαλί

Αυτό που επάνω του χρόνια σκυφτός περπατάω

Μα εσύ αστεράκι μου ξέρεις το πώς έχω φτάσει ως εκεί

μια νύχτα του Οκτώβρη το φως μου χαρίζεις και σπάω

Καληνύχτα αστέρι...

The Soundtrack

Τη ζωή μου πάντα τη φανταζόμουν λίγο πολύ σαν ταινία. Σαν μια ταινία κακοσκηνοθετημένη πολλές φορές, τραβηγμένη από τα μαλλιά κάποιες άλλες, που δεν ήξερα αν ήταν δράμα ή κωμωδία ή και τα δύο μαζί όπως συνήθως συμβαίνει. Όπως και να ήταν όμως κάθε στιγμή, μικρή ή μεγάλη της μικρής αυτής ταινίας είχε και το δικό της soundtrack.

Χωρίς τραγούδια και μουσικές να πλαισιώνουν τις στιγμές μου δεν μπόρεσα ποτέ να πορευτώ. Όχι πως ξέρω πολλά για τη μουσική (ούτε καν πολλά δεν ξέρω) μα τα τραγούδια έντυσαν πολλές φορές τα συναισθήματα, τις μέρες και τις νύχτες μου. Ειδικά τις νύχτες μου. Ίσως είναι πιο εύκολο να μιλάνε οι άλλοι για σένα. Ίσως είναι ακόμη πιο εύκολο να καταλαβαίνεις και εσύ ο ίδιος τι νιώθεις μα και οι άλλοι που έτσι ή αλλιώς μπαίνουν ή βγαίνουν από την ταινία σου.Γιατί η μεγαλύτερη δυστυχία είναι να μην μπορείς να εκφραστείς. Να νιώθεις τις λέξεις να πιέζουν το κεφάλι σου, έναν κόμπο να κόβει τον αέρα σου και οι λέξεις αυτές οι καταραμένες λέξεις να μη βγαίνουν. Να μένουν εκεί και να σε πνίγουν.

Θυμάμαι για παράδειγμά όταν έχασα τον αδερφό μου. Από κάποια συνωμοσία της μοίρας μου έκλεψαν τις ίδιες μέρες το κινητό και τον υπολογιστή μου (2 διαφορετικές κλοπές). Εκτός από το σοκ της κλοπής μέσα στη δυστυχία μου, δύο πράγματα σκεφτόμουν. Μια φωτογραφία μας που χάθηκε για πάντα και τη μουσική μου που μου κλέψανε. Πέρασα ένα μήνα περίπου χωρίς ούτε ένα τραγούδι. Λειψός άνθρωπος ούτως ή άλλως και μόνος. Απέραντα μόνος. Το χειρότερο που έκανα ήταν να ψιθυρίζω στίχους μόνη μου στην προσπάθεια να βγάλω πράγματα από μέσα μου. Αποδείχτηκε εξοντωτικό. Ο θείος μου άκουσε τα παράπονα μου κάποια στιγμή και ο ξάδερφος μου είχε την καλοσύνη να μου στείλει 2 DVD της μουσικής που άκουγα. Το πρώτο τραγούδι που έπαιξε μετά από καιρό, ήταν το "Για που το βάλες καρδιά μου" και μετά " Πόσο μου λείπεις" νομίζω. Κι ύστερα βρήκα κι άλλα, κι άλλα κι άλλα που κατά καιρούς έχω μοιραστεί κι εδώ.

Τις τελευταίες μέρες ίσως επειδή τα συναισθήματα μου ήταν μπερδεμένα, ίσως γιατί απλά δεν έτυχε, η ζωή μου ξέμεινε από soundtrack. Ότι και να άκουγα απλά δεν έκανε. Τα τραγούδια ήταν λίγα και για μια ακόμη φορά δεν μπορούσα να εκφραστώ. Πέρασα μέρες και νύχτες, χωρίς καμία υπερβολή, ακούγοντας εκατοντάδες τραγούδια για να βρω το σωστό. Όλα αυτά μέχρι χθες βράδυ που επιτέλους έφτασα στη μουσική γη της επαγγελίας. Στην αρχή ήταν ένα τραγούδι που μου έστειλες εσύ (ποιος εσύ θα μου πεις, εσύ που παραπονιέσαι πως ποτέ δεν λέω τίποτα για σένα εδώ μέσα). Ένα τραγούδι που μ΄ έκανε να σε σκέφτομαι και να σε αναζητάω αλλά να μην μπορώ να ταυτιστώ λόγω συνθηκών. Ελπίζω να με καταλαβαίνεις αν κ ίσως είμαι κ λίγο υπερβολική όπως πάντα. Ύστερα ένα τραγούδι που βρήκα και ήθελα τόσο να σου στείλω μα κρατήθηκα, γιατί όσο και να μην καταλαβαίνω τι είναι αυτό που βλέπεις σε μένα είναι άδικο κάθε φορά να στο χαλάω (ακόμη κρατιέμαι αλλά δεν ξέρω αν θα αντέξω να ξέρεις!). Βρήκα κι άλλο τραγούδι. Αυτή τη φορά για εκείνον που έφυγε και που μάταια αναζητώ ψηλά ή εδώ κάτω. Ένα τραγούδι που δεν ξέρω αν ενισχύει αυτή τη μάταιη αναζήτηση ή αν τελικά με καθησυχάζει.Κι ύστερα επιτέλους τα τραγούδια μου. Αυτά τα τραγούδια που θα ντύσουν τις μέρες μιας απογοήτευσης, ενός αντίο, μιας δύσκολα όμορφης στιγμής, ενός διλήμματος. Αυτά τα τραγούδια που με το που ακούσα τις πρώτες νότες ήξερα πως θα είναι κομμάτι από το soundtrack της ζωής μου.

Ένα από αυτά τα τραγούδια είναι και το παρακάτω...

Στου χειμώνα τις αυλές

Δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί μου αρέσει να τα κοιτάζω..Ίσως μου θυμίζουν το χειμώνα μου ή ίσως κάτι πέρα από εδώ.. Τα χειμώνια όπως τα λέμε στην Κρήτη είναι αποδημητικά πουλιά που δεν τους αρέσει η ζέστη...πετούν σε σμήνη κατά εκατοντάδες και ξαποσταίνουν συχνά στα σύρματα του ηλεκτρικού...

Photo by perivleptos in dpgr.gr

Απόψε

Χρόνια πολλά
Γιορτές και χαρές περιμένουν ψηλά
στα γενέθλια σύννεφα βγαίνουν
βροχές και θα πέσουν
φωτιά και θα στάξει το φως.

Να φέξει ο καιρός
κεράκια χιλιάδες να ανάψουν
Φυσώ και τα σβήνω
τα χρόνια
περνούν ευτυχώς.

Ο χρόνος τρελός
κι ο τόπος γλιστράει απ τα πόδια
Γυμνός απομένεις
χαζός
να κοιτάς, να σωπαίνεις.

Κι αν σίγουρος ήμουν πως θα βρω το δρόμο
στο χάρτη του κόσμου σημείωσα μόνο
πως χάθηκα.

Χαμένος καιρός
τα χρόνια που λείπεις
τραγούδια της λύπης σαχλά
μουρμουρίζουν τριγύρω.

Στα ραδιόφωνα κλαίνε
και λέξη δε λένε
να μοιάζει για λίγο αλήθεια.

Πατώ το κουμπί
γιορτή στην τηλεόραση πάλι
σικέ εκπομπή να μας φτιάξει κεφάλι
Χορεύουν, γελούν και μισιούνται στον τρύπιο φακό
το κακό ταξιδεύει ως εδώ.

Απόψε που όλα μικραίνουν κι οι ώρες πεθαίνουν
κοιτάζω το χρόνο να λιώνει.

Να ρθεις να με βρεις
γιατί όλα σε θέλουν, σε θέλει κι η νύχτα
σα μέρα που λάμπει
και σπέρνει τον κόσμο ξανά.

Να ρθεις να με βρεις
γιατί δεν αντέχω ακόμα μιαν ώρα
Χαρά δε ζητώ κι ούτε λύπη αντέχω
εσένα αν δεν έχω

Το εδώ πουθενά
Το τώρα ποτέ αν δεν έρθεις
κι η θάλασσα πλάνη
τα γέλια μας λάθος
κι οι φίλοι δεν ήταν
κι οι δρόμοι στο τίποτα
απόψε αν δεν έρθεις εδώ.

Μα εσύ δεν θα έρθεις.. ούτε απόψε ούτε κανένα άλλο βράδυ.. Και θα ναι χαμένα τα χρόνια που λείπεις.. Χαμένα τα χρόνια.. Χαμένη ζωή και περνάει ευτυχώς ή δυστυχώς δεν ξέρω πια..