Νοσταλγία

Μόλις σήμερα σκεφτόμουν πως πάει καιρός από την τελευταία φορά που έγραψα τις σκέψεις μου. Κι όχι πως δεν είχα πράγματα να πω, αλλά δεν μπορούσα να τα εκφράσω. Κι όλο έγραφα κ έσβηνα, έγραφα κι έσβηνα... Όλα αυτά μέχρι τώρα.

Αν και τα μηνύματα τις τελευταίες μέρες ήταν απανωτά (με υπονοούμενα, τραγούδια, διλήμματα, σκέψεις κ.α.) η χαριστική βολή δόθηκε πριν λίγο μ ένα μήνυμα. Ένα μήνυμα νοσταλγικό για τις όμορφες μέρες που περνάγαμε με κάποια που αγαπώ πολύ. Κ σε μια στιγμή γέμισαν δάκρυα τα μάτια μου γιατί όσο και αν είναι αυτό ότι περισσότερο μισώ, κάποιοι από τους πιο τους πιο σημαντικούς ανθρώπους στη ζωή μου που τόσο αγαπώ είναι μακριά. Άλλοι όσο μακριά γίνεται, κ άλλοι απλά μακριά μου. Κ μερικές φορές γίνεται όλο αυτό αβάσταχτο.

Όταν πήγαινα στο Πανεπιστήμιο και γνώριζα ανθρώπους από τα 4 σημεία της Ελλάδος έπρεπε να ξέρω πως η κοινή μας πορεία στο ίδιο μέρος κάποτε θα σταματούσε. Κάποια στιγμή οι δρόμοι μας θα χώριζαν και δεν θα έπρεπε τότε να το έπαιρνα τόσο κατάκαρδα. Κι όμως το πήρα. Ίσως γιατί πριν χωριστώ από τους αγαπημένους μου φίλους η ζωή μου στέρησε με το χειρότερο τρόπο αυτόν που αγαπούσα τόσο πολύ, το άλλο μισό της παντοτινής μου ομάδας κ έμεινα μόνη απέναντι στη ζωή. Ή μόνη ένιωθα, γιατί ποτέ δεν ήμουν. Στην ομάδα μου πια ήταν φίλοι αγαπημένοι άνθρωποι που λάτρεψα και πάντα θα λατρεύω. Μα η ομάδα από τα 4 σημεία της Ελλάδας αναπόφευκτα πήρε το δρόμο της.

Πρώτα έφυγε η κουκλίτσα μου όπως συνηθίζω να την αποκαλώ, η αδελφούλα μου. Παραπονέθηκε για πλάκα πως δεν έριξα ένα δάκρυ. Μα ο αποχαιρετισμός με πόνεσε βαθιά κ ας προσπαθούσα να μην της το δείξω και χαλάσω το ξεκίνημα στην καινούργια ζωή που τόσο λαχταρούσε. Κι ύστερα έπεσε το βάρος στ' άλλα μου τα κοριτσάκια. Κ η μικρή μου κοιμήθηκε αμέτρητα βράδια μαζί μου για να μη φοβάμαι. Και μ΄έκανε να γελάω κ να μη λυπάμαι. Κ μου έκανε όλα τα χατίρια κ μαζί με το τέταρτο μας κοριτσάκι κ την παλιά μου συμμαθήτρια και κολλητή πέρναγα όσο καλά γινόταν στην πιο δύσκολη εποχή. Κ μετά ήρθε η ώρα να φύγω εγώ.

Η απόφαση του καινούργιου αποχωρισμού ήταν από τις πιο δύσκολες που πήρα ποτέ. " Η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη δικιά σου μελαγχολία, κ έρχεται η στιγμή για να αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θ αφήσεις" τραγουδούσα ξανά και ξανά κι ένας ακόμη φίλος με πείραζε. Η απόφαση πάρθηκε. Είχα οικογένεια εδώ που χρειαζόμουν και με χρειαζόταν. Κ έφυγα. Επτά και πλέον μήνες πέρασαν από τότε και δεν πέρασε ούτε μια μέρα που να μη νοστάλγησα έστω και για λίγο τα παλιά λημέρια, τις παλιές παρέες, τις παλιές συνήθειες τις πιο χαζές λεπτομέρειες πέντε χρόνων που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο με σημάδεψαν.

Στη νοσταλγία πέρα από όλα τ' άλλα μ΄έσπρωξε και η εγκατάσταση μου στο Ηράκλειο που αποδείχτηκε δύσκολη. Η εύρεση εργασίας που τόσο λαχταρούσα αποδείχτηκε εξοντωτική. Κάποιοι φίλοι από το σχολείο που βρήκα εδώ και η οικογένεια μου στο σύνολο της έκαναν και κάνουν τα πάντα για να διευκολύνουν τη ζωή μου. Κι ύστερα βρήκα ξανά εκείνον. Αυτόν που περάσαμε τόσα μαζί και χώρια και που τώρα ήρθε η ζωή να ενώσει τους δρόμους μας. Κι όλα έγιναν λίγο πιο εύκολα και η αγάπη άρχισε να απαλύνει τις πληγές. Και επέστρεψαν τα ξεχασμένα χαμόγελα για να φωτίσουν το πρόσωπο. Όμως κι αυτό κράτησε λίγο, οι συνθήκες μας θέλουν χωριστά και οι συγκυρίες μεγαλώνουν τα διαστήματα της απόστασης. Κ εκεί που μου μου έλειπαν τόσοι προστέθηκε ένας ακόμη για να λαχταρώ κάθε μέρα.

Κι έτσι βρέθηκα με μιας μόνη στο όμορφο ομολογουμένως σπίτι μου, κάθε ώρα της ημέρας να νοσταλγώ. Τις βόλτες στην πλατεία Αλεξάνδρας, το τσάι και τα νυσταγμένα μάτια στις 8 το πρωί, το χαμόγελο του αδερφού μου κ τους καυγάδες μας, τις κρεπάλες με φαγητό στις 3 η ώρα το πρωί με τα κορίτσια, την αγκαλιά του ανθρώπου που με κάνει σχεδόν πάντα να χαμογελάω. Βρέθηκα κάθε στιγμή να λαχταρώ τους ανθρώπους που αγαπώ στη ζωή μου και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί όλα πρέπει να είναι τόσο άδικα.

Ευτυχώς με τους περισσότερους περισσότερο ή λιγότερο συχνά μπορώ να βρεθώ και να νιώσω πάλι τη ζεστασιά τους ενώ τα τηλέφωνα παίρνουν φωτιά.Μόνο ένας έφυγε για πάντα και η δικιά του απουσία είναι που κάνει και όλες τις υπόλοιπες τόσο δύσκολες. Γιατί πως να ζήσω μια ζωή μόνη μου, χωρίς αυτόν που μοιραστήκαμε τόσα όνειρα και τόσες ελπίδες? Όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι που μου έδωσαν το κουράγιο και τη δύναμη που χρειαζόμουν για ν αντέξω, για να μη νιώθω τόσο απέραντα μόνη για να μην πονάω που όπως συνειδητοποίησα πριν λίγες μέρες δεν μπορώ καν να προφέρω το όνομα του.

Το τραγουδάκι το έχω ξαναμοιραστεί μαζί σας εδώ. Τότε χαιρόμουν που δεν το αφιέρωνα σε κανένα. Τώρα δεν ξέρω πραγματικά σε ποιον να σιγοτραγουδήσω αυτούς τους στίχους. Μάλλον σε όλους.

Αδερφούλη μου σ αγαπάω και μου λείπεις πάντα.. Ελπίζω να μ΄αγαπάς κ εσύ ακόμη, όπως όταν ήσουν εδώ...

Κοριτσάκια μου σας αγαπάω πολύ και μου λείπετε όμως θα βρεθούμε σύντομα και θα περάσουμε πολύ πολύ όμορφα..

Κ εσύ χαρά μου, ξέρεις πως σ΄ αγάπαω και μου λείπεις πολύ όμως σύντομα οι μέρες και οι ώρες θα είναι δικές μας....