Τη ζωή μου πάντα τη φανταζόμουν λίγο πολύ σαν ταινία. Σαν μια ταινία κακοσκηνοθετημένη πολλές φορές, τραβηγμένη από τα μαλλιά κάποιες άλλες, που δεν ήξερα αν ήταν δράμα ή κωμωδία ή και τα δύο μαζί όπως συνήθως συμβαίνει. Όπως και να ήταν όμως κάθε στιγμή, μικρή ή μεγάλη της μικρής αυτής ταινίας είχε και το δικό της soundtrack.
Χωρίς τραγούδια και μουσικές να πλαισιώνουν τις στιγμές μου δεν μπόρεσα ποτέ να πορευτώ. Όχι πως ξέρω πολλά για τη μουσική (ούτε καν πολλά δεν ξέρω) μα τα τραγούδια έντυσαν πολλές φορές τα συναισθήματα, τις μέρες και τις νύχτες μου. Ειδικά τις νύχτες μου. Ίσως είναι πιο εύκολο να μιλάνε οι άλλοι για σένα. Ίσως είναι ακόμη πιο εύκολο να καταλαβαίνεις και εσύ ο ίδιος τι νιώθεις μα και οι άλλοι που έτσι ή αλλιώς μπαίνουν ή βγαίνουν από την ταινία σου.Γιατί η μεγαλύτερη δυστυχία είναι να μην μπορείς να εκφραστείς. Να νιώθεις τις λέξεις να πιέζουν το κεφάλι σου, έναν κόμπο να κόβει τον αέρα σου και οι λέξεις αυτές οι καταραμένες λέξεις να μη βγαίνουν. Να μένουν εκεί και να σε πνίγουν.
Θυμάμαι για παράδειγμά όταν έχασα τον αδερφό μου. Από κάποια συνωμοσία της μοίρας μου έκλεψαν τις ίδιες μέρες το κινητό και τον υπολογιστή μου (2 διαφορετικές κλοπές). Εκτός από το σοκ της κλοπής μέσα στη δυστυχία μου, δύο πράγματα σκεφτόμουν. Μια φωτογραφία μας που χάθηκε για πάντα και τη μουσική μου που μου κλέψανε. Πέρασα ένα μήνα περίπου χωρίς ούτε ένα τραγούδι. Λειψός άνθρωπος ούτως ή άλλως και μόνος. Απέραντα μόνος. Το χειρότερο που έκανα ήταν να ψιθυρίζω στίχους μόνη μου στην προσπάθεια να βγάλω πράγματα από μέσα μου. Αποδείχτηκε εξοντωτικό. Ο θείος μου άκουσε τα παράπονα μου κάποια στιγμή και ο ξάδερφος μου είχε την καλοσύνη να μου στείλει 2 DVD της μουσικής που άκουγα. Το πρώτο τραγούδι που έπαιξε μετά από καιρό, ήταν το "Για που το βάλες καρδιά μου" και μετά " Πόσο μου λείπεις" νομίζω. Κι ύστερα βρήκα κι άλλα, κι άλλα κι άλλα που κατά καιρούς έχω μοιραστεί κι εδώ.
Τις τελευταίες μέρες ίσως επειδή τα συναισθήματα μου ήταν μπερδεμένα, ίσως γιατί απλά δεν έτυχε, η ζωή μου ξέμεινε από soundtrack. Ότι και να άκουγα απλά δεν έκανε. Τα τραγούδια ήταν λίγα και για μια ακόμη φορά δεν μπορούσα να εκφραστώ. Πέρασα μέρες και νύχτες, χωρίς καμία υπερβολή, ακούγοντας εκατοντάδες τραγούδια για να βρω το σωστό. Όλα αυτά μέχρι χθες βράδυ που επιτέλους έφτασα στη μουσική γη της επαγγελίας. Στην αρχή ήταν ένα τραγούδι που μου έστειλες εσύ (ποιος εσύ θα μου πεις, εσύ που παραπονιέσαι πως ποτέ δεν λέω τίποτα για σένα εδώ μέσα). Ένα τραγούδι που μ΄ έκανε να σε σκέφτομαι και να σε αναζητάω αλλά να μην μπορώ να ταυτιστώ λόγω συνθηκών. Ελπίζω να με καταλαβαίνεις αν κ ίσως είμαι κ λίγο υπερβολική όπως πάντα. Ύστερα ένα τραγούδι που βρήκα και ήθελα τόσο να σου στείλω μα κρατήθηκα, γιατί όσο και να μην καταλαβαίνω τι είναι αυτό που βλέπεις σε μένα είναι άδικο κάθε φορά να στο χαλάω (ακόμη κρατιέμαι αλλά δεν ξέρω αν θα αντέξω να ξέρεις!). Βρήκα κι άλλο τραγούδι. Αυτή τη φορά για εκείνον που έφυγε και που μάταια αναζητώ ψηλά ή εδώ κάτω. Ένα τραγούδι που δεν ξέρω αν ενισχύει αυτή τη μάταιη αναζήτηση ή αν τελικά με καθησυχάζει.Κι ύστερα επιτέλους τα τραγούδια μου. Αυτά τα τραγούδια που θα ντύσουν τις μέρες μιας απογοήτευσης, ενός αντίο, μιας δύσκολα όμορφης στιγμής, ενός διλήμματος. Αυτά τα τραγούδια που με το που ακούσα τις πρώτες νότες ήξερα πως θα είναι κομμάτι από το soundtrack της ζωής μου.
Ένα από αυτά τα τραγούδια είναι και το παρακάτω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου