(συνέχεια...)
Αυτοί που τα σπάνε. Δεν είναι αναρχικοί λένε οι αναρχικοί. Δεν είναι φοιτητές, δεν είναι μαθητές. Είναι αυτοί που τα σπάνε. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Πολλοί λένε πως είναι εντεταλμένοι να το κάνουν για να προκαλέσουν το κοινό αίσθημα. Ίσως να ΄ναι αστυνομικοί, ίσως να ναι αναρχικοί που δεν έχουν ιδέα από αναρχία . Ίσως αναίσθητοι βάρβαροι που ο μόνος τρόπος που ξέρουν για να κάνουν τη διαφορά τους είναι η καταστροφή του κόπου και της ελπίδας των απλών ανθρώπων. Τους βαρέθηκα κ αυτούς.
Μου έμειναν οι αστυνομικοί. Τους άφησα τελευταίους γιατί αυτούς τους λυπάμαι δεν τους μισώ. Δεν έχω γνωρίσει πολλούς. Κάποιοι από τους συμμαθητές μου πήγαν στην αστυνομία. Θυμάμαι πως ήταν καλά παιδιά, με όνειρα. Ξέρω πως υπάρχουν πολλοί που εκμεταλλεύονται την εξουσία που τους δίνει η στολή και το όπλο. Κάποιοι έκαναν λάθη, κάποιοι φέρονται άσχημα. Κάποιοι ξέχασαν στην πορεία πως είναι εκεί για να υπηρετούν τους πολίτες, για να τους φροντίζουν. Έγιναν δυνάστες. Κάποια έχασαν το μέτρο έγιναν ένα μ΄ αυτό που κυνηγούσαν. Όμως τέτοιοι υπάρχουν παντού. Σε κάθε ομάδα, σε κάθε επάγγελμα. Δεν τους δικαιολογεί βέβαια αυτό, αλλά εγώ σκέφτομαι τους 50-100-1000 που είναι εκεί όντως για να προστατεύουν κ πληρώνουν τα σπασμένα από παντού. Που πληρώνουν τις επιλογές της κυβέρνησης, των ανωτέρων τους, που δέχονται την οργή του κόσμου για όλα τα στραβά αυτής της χώρας. Γιατί μόνο σ΄αυτούς βλέπω να ξεσπάνε. Τους πολιτικούς δεν τους βρίζει κανείς, φανερά έστω αλλά "οι μπάτσοι είναι όλοι δολοφόνοι και τους αξίζει να καίγονται και να λιθοβολούνται".
Έχει χαθεί το μέτρο από παντού. Γίναμε όλοι ίδιοι. Είμαστε άξιοι της κοινωνίας που έχουμε γιατί αποτύχαμε να την υπερασπιστούμε, γιατί αποτύχαμε να αγωνιστούμε γι΄αυτήν, γιατί βουτηχτήκαμε στο βούρκο και αρνηθήκαμε να πλυθούμε με τη σιγουριά πως θα ξαναλερωθούμε. Δεν βλέπω παντού στραβά αν κ έχω την τάση να μηδενίζω. Ξέρω πως υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που αγωνίζονται πραγματικά, που προσπαθούν με το δικό τους μοναδικό τρόπο ο καθένας για ένα καλύτερο αύριο. Ξέρω πως υπάρχουν άνθρωποι που προσφέρουν και κάνουν καλά τη δουλεία τους. Αλλά λύση πρέπει να βρεθεί για να γίνουν αυτοί οι άνθρωποι από μειοψηφία κανόνας.
Είμαι συναισθηματικά φορτισμένη. Αν δεν ήμουν ίσως να έβλεπα τα πράγματα πιο ψύχραιμα. Όμως τώρα το μόνο που νιώθω είναι απέραντη θλίψη και απογοήτευση. Αφιερώνω στους καιρούς μας ή μάλλον στους ανθρώπους των καιρών μας ένα από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια.. Αποτυπώνει με τον καλύτερο τρόπο την πραγματικότητα μας. Να τη χαιρόμαστε.
"Mad World"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου