Κόλαση

........Άκουει τον αέρα στη μέση μιας τεράστιας κοκκινοκίτρινης ερημιάς. Δεν έχει πολύ φως. είναι σχεδόν σκοτεινά.  Είναι έρημος. Δεν έχει ζωή, δεν έχει τίποτα. Ακούγεται ο αέρας και φωνές, κάπου στο βάθος. Έχει γονατίσει στην μέση του πουθενά και ουρλιάζει με όλη της τη δύναμη. Κι όμως δεν ακούει την ίδια της τη φωνή. Θα θέλε κάποιος να τη βρεί αλλά δεν υπάρχει κανείς.  Κανείς δεν μπορεί να τη βοηθήσει. Κανείς δεν την ακούει. Πονάει. Είναι πληγωμένη. Τα ρούχα της είναι ποτισμένα με το ίδιο της το αίμα το σώμα της, το κορμί της γέμισε σημάδια και πληγές που δεν κλείνουν. Συνεχίζει να ουρλιάζει. Αρχίζει να νιώθει τους δαίμονες του μυαλού της να την πλησιάζουν. Φοβάται. Φοβάται όσο πιο πολύ γίνεται να φοβηθεί κάποιος. Περιμένει.. Προσπαθεί να σηκωθεί στα πόδια της.

Έτσι είναι η κόλαση που διάλεξαν γι αυτήν οι μοίρες. Η κόλαση  που διάλεξε η ίδια για τον εαυτό της όταν άρχισαν οι  διαπραγματεύσεις. Καλά να πάθει.