Τόσες μέρες γίνονται τόσα. Στενοχωριέμαι, προβληματίζομαι, σκέφτομαι αυτά για να μην σκέφτομαι τ΄ άλλα εκείνα που πονούν μα δεν υπάρχουν λόγια να τα περιγράψουν. Γιατί όπως σωστά λένε "για τον καθένα ο δικός του πόνος είναι ο μεγαλύτερος". Εγώ δεν θα μπορούσα να είμαι η εξαίρεση. Ο δικός μου πόνος είναι αυτός που δεν γιατρεύεται. Που δεν γλυκαίνει έστω. Μερικές φορές ανακουφίζεται, όταν καταφέρνω να μην σκέφτομαι, να μην καταλαβαίνω. Όταν κοιτάω τη φωτογραφία του και βλέπω τον αδερφό μου, όπως τον έβλεπα και πριν.
Τόσο καιρό δεν μπορώ να το συνειδητοποιήσω. Δεν χωράει στο μυαλό μου που είναι απελπιστικά μικρό για κάτι τόσο μεγάλο. Έχουν περάσει σχεδόν 7 μήνες. Δεν ξέρω πως. Άλλοτε πιο δύσκολα άλλοτε ευκολότερα. Πόνεσα πολύ, έκλαψα, θύμωσα, σκέφτηκα, έκλεισα τα μάτια, προσπάθησα. Όταν είμαι στο σπίτι μας όλα είναι αφόρητα. Μετά φεύγω έρχομαι στο δικό μου προσπαθώ να τα καταφέρω για μένα, για τους δικούς μου. Ησυχάζω. Αρνούμαι να ανακαλέσω τις αναμνήσεις μου. Αρνούμαι να θυμηθώ. Ότι έχει να κάνει μ αυτό το κάνω μηχανικά. Όχι πάντα βέβαια, δεν είμαι πάντα τόσο δυνατή.
Όλα αυτά μέχρι σήμερα τα ξημερώματα. Ήταν ένα όνειρο, ένα ακόμη όνειρο από εκείνα που κάνουν κομμάτια την ψυχή μου. Δεν θυμάμαι πολλά. Θυμάμαι όμως αρκετά ώστε να γκρεμιστεί ότι κατάφερα επτά μήνες τώρα και να ξαναρχίσω και πάλι από το μηδέν.
Ήταν Χριστούγεννα. Ήταν όλοι πολύ ευτυχισμένοι. Με τις οικογένειες τους, τα παιδιά τους, το στολισμένο και ζεστό σπιτικό τους. Τους έβλεπα όλους να είναι μαζεμένοι, χαρούμενοι και τότε κατάλαβα. Τότε τα είδα όλα, τα ένιωσα όλα. Ο αδελφός μου δεν θα ερχόταν πια στο σπίτι. Γκρεμίστηκαν όλα όπως εκείνη την πρώτη στιγμή, ή ακόμη χειρότερα κ έκλαψα πικρά. Από τον πανικό ξύπνησα κ ήταν σαν να ξύπνησα για πρώτη φορά μετά από καιρό και τα έβλεπα όλα αλλιώς. Όλα είναι τρομακτικά. Όλο αυτόν τον καιρό σκεφτόμουν, δεν θα τον ξαναδώ, δεν θα τον ξαναφωνάξω, δεν θα ξανακάνουμε πράγματα μαζί αλλά δεν το ένιωθα, δεν καταλάβαινα πως θα μπορούσε να είναι έτσι. Σήμερα όμως είναι αλλιώς. Σήμερα μου έρχονται μαζεμένες όλες οι αναμνήσεις από τις οποίες κρυβόμουν και σήμερα συνειδητοποίησα πως ποτέ πια δεν θα μπορούμε να κάνουμε κάτι μαζί. Κοντεύω να τρελαθώ. Είναι όπως την πρώτη μέρα όμως χειρότερα γιατί τώρα καταλαβαίνω. Γιατί τώρα νιώθω την απουσία του στο πετσί μου και δεν μπορώ να κρυφτώ. Δεν έχω που να κρυφτώ, ούτε σε ποιον να μιλήσω, ούτε κάτι να πω. Το χειρότερο όλων είναι πως πλησιάζουν Χριστούγεννα κι ο εφιάλτης μου θα ζωντανέψει, θα έρθει για μένα και την οικογένεια μου και δεν θα δείξει κανένα έλεος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου