Σαν σήμερα..

Σαν σήμερα πριν ένα χρόνο, ή καπου σαν σήμερα δλδ είχα το φοβερό δίλημμα ν΄αφήσω τη δουλειά μου για να κάνω Χριστούγεννα με τους δικούς μου, ή όχι.. Επειδή είμαι "κάθε ανάσα και καημός" όπως παρατήρησε και μια φίλη είχα αγχωθεί κλασσικά πολύ κ είχα γράψει και μια μεγάλη μεγάλη ανάρτηση εκθέτοντας τον προβληματισμό μου. Στο τέλος σημείωνα. " Του χρόνου μπορεί να μην έχω τη δυνατότητα να κάνω Χριστούγεννα με την οικογένεια μου"

Ο Θεός ξέρει τι σκεφτόμουν τότε.. Ότι κ αν ήταν όμως, ποτέ δεν φαντάστηκα πως τα επόμενα Χριστούγεννα θα ήταν τόσο μα τόσο μαύρα.

Γιατί τα Χριστούγεννα φέτος θα είναι και μαύρα και σκοτεινά. Πιο σκοτεινά από τα πιο σκοτεινά βράδια του πιο κρύου Χειμώνα. Θα ναι Χριστούγεννα πληγωμένα, χωρίς τον αδερφό μου (πρώτα και κυριότερα και πέρα από όλα τ΄άλλα) χωρίς το σπίτι μας, χωρίς τους φίλους μου,χωρίς δέντρο και στολίδια (μην τα δώ μπροστά μου), χωρίς ζεστασία, χωρίς γέλια, χωρίς χαρά, χωρίς γαλήνη. Αυτά τα Χριστούγεννα δεν μου λένε τίποτα. Θα μπορούσα ευχαρίστως να θαφτώ την ημέρα των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς να κοιμάμαι μια εβδομάδα, οτιδήποτε αρκεί να μην χρειαστεί να το περάσω κι αυτό.

Μέσα σ΄αυτό το κλίμα δημιουργήθηκε πάλι το δίλημμα, δουλειά ή σπίτι. Πάλι διάλεξα το σπίτι. Δεν θέλω μπράβο γιατί ξέρω πως ο καθένας αυτό θα έκανε γιατί είναι το σωστό, αλλά εμένα δεν μου άρεσε καθόλου η ιδέα και ν αφήσω τη δουλειά μου και να περάσω όλα τα παραπάνω. Η στεναχώρια μου μεγαλώνει περισσότερο όταν αναλογίζομαι πως δεν έχω άλλη δουλειά και δεν βρίσκω και άλλη δουλειά. (Άλλη πληγή κ αυτή, που αν είσαι 22 και κοπέλα, φοιτήτρια και άπειρη δεν πρόκειται να σ΄ εμπιστευτούν με καμία δύναμη.)

Τέλος πάντων ας μη γκρινιάξω άλλο, επισήμως πια ξανά άνεργη,με ένα σωρό πράγματα που αποφάσισα να κουβαλήσω, με το μεγαλύτερο βάρος στην καρδιά μου και μόνη σας χαιρετώ...

Καλά Χριστούγεννα, να περάσετε υπέροχα και να περάσετε όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο μ ΄αυτούς που αγαπάτε!!

Αν είναι να χαθώ...

Και αν είναι να χαθώ...
Ας χαθώ πάλι μες στο όνειρο...

Στο όνειρο της νύχτας (που σε φέρνει) ή στο όνειρο της μέρας (που φέρνει μια αχτίδα ελπίδας).



Εμπνευσμένο από ακυκλοφόρητο τραγούδι των FF.C που μαζί με τη Μαρία Ρίζου,
χάνονται στο όνειρο..

Wind of change

Πολύ καιρό ήταν παραμελημένο αυτό εδώ το blog. To blog μου, στο ηλεκτρονικό μου σπιτάκι. Αυτό μέχρι που η ανάγκη να γράφω τις σκέψεις μου για να ξεσπάω, έγινε επιτακτική.

Είναι τεράστια ανακούφιση (τουλάχιστον για μένα) να γράφω αυτά που τριγυρίζουν ώρες ατελείωτες στο κεφάλι μου. Έτσι αποφάσισα πως χρειάζεται να κάνω κάτι κ εγώ γι΄αυτό όπως αυτό κάνει για μένα.

Αυτό που βλέπετε είναι το αποτελέσμα μετά από 8 ώρες προσπάθειας. Χαλάλι.. πέρασε ήσυχα η ώρα και τώρα νιώθω ακόμη πιο όμορφα σ΄αυτή τη σελίδα. Κ έχω τεράστια ανάγκη να νιώθω όμορφα, για οποιοδήποτε μικρό ή μεγάλο λόγο.

Μια πίστα από φώσφορο

Τι θα κάναμε χωρίς τη μουσική? Όμορφο πολύ όμορφο τραγούδι..

Μια πίστα από φώσφορο

Στίχοι:Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική:Θάνος Μικρούτσικος
Πρώτη εκτέλεση:Χαρούλα Αλεξίου

Αν ήτανε το έδαφός σου πρόσφορο
θα σου 'φτιαχνα μια πίστα από φώσφορο
με δώδεκα διαδρόμους
δώδεκα τρόμους
με βύσματα κι εντάσεις φορητές
με πείσματα κι αεροπειρατές

αν ήτανε η αγκαλιά σου όαση
θα σου 'φερνα δισκάκια για ακρόαση
στο λίκνισμα της άμμου
στάλα η καρδιά μου
κι η διψασμένη μου ψυχή στρατός
και πάνω της ζωής ο αετός

Όνειρα - όνειρα
φλόγες μακρινές μου
Του φευγιού μου όνειρα
κι άγνωστες φωνές μου

Κοιμήσου εσύ κι εγώ θα ονειρεύομαι
σαν ήσυχος θεός θα εκπορεύομαι
απ΄τ΄άσπρο σου το χιόνι
δίχως σεντόνι
στα νύχια του κακού τη νύχτα αυτή
κι ο θάνατος λυπάται να κρυφτεί

Sad or what?

Κάποιοι θα το έβρισκαν αξιολύπητο. Εγώ απλά μια παρηγοριά..

Christmas Nightmare

Τόσες μέρες γίνονται τόσα. Στενοχωριέμαι, προβληματίζομαι, σκέφτομαι αυτά για να μην σκέφτομαι τ΄ άλλα εκείνα που πονούν μα δεν υπάρχουν λόγια να τα περιγράψουν. Γιατί όπως σωστά λένε "για τον καθένα ο δικός του πόνος είναι ο μεγαλύτερος". Εγώ δεν θα μπορούσα να είμαι η εξαίρεση. Ο δικός μου πόνος είναι αυτός που δεν γιατρεύεται. Που δεν γλυκαίνει έστω. Μερικές φορές ανακουφίζεται, όταν καταφέρνω να μην σκέφτομαι, να μην καταλαβαίνω. Όταν κοιτάω τη φωτογραφία του και βλέπω τον αδερφό μου, όπως τον έβλεπα και πριν.


Τόσο καιρό δεν μπορώ να το συνειδητοποιήσω. Δεν χωράει στο μυαλό μου που είναι απελπιστικά μικρό για κάτι τόσο μεγάλο. Έχουν περάσει σχεδόν 7 μήνες. Δεν ξέρω πως. Άλλοτε πιο δύσκολα άλλοτε ευκολότερα. Πόνεσα πολύ, έκλαψα, θύμωσα, σκέφτηκα, έκλεισα τα μάτια, προσπάθησα. Όταν είμαι στο σπίτι μας όλα είναι αφόρητα. Μετά φεύγω έρχομαι στο δικό μου προσπαθώ να τα καταφέρω για μένα, για τους δικούς μου. Ησυχάζω. Αρνούμαι να ανακαλέσω τις αναμνήσεις μου. Αρνούμαι να θυμηθώ. Ότι έχει να κάνει μ αυτό το κάνω μηχανικά. Όχι πάντα βέβαια, δεν είμαι πάντα τόσο δυνατή.

Όλα αυτά μέχρι σήμερα τα ξημερώματα. Ήταν ένα όνειρο, ένα ακόμη όνειρο από εκείνα που κάνουν κομμάτια την ψυχή μου. Δεν θυμάμαι πολλά. Θυμάμαι όμως αρκετά ώστε να γκρεμιστεί ότι κατάφερα επτά μήνες τώρα και να ξαναρχίσω και πάλι από το μηδέν.

Ήταν Χριστούγεννα. Ήταν όλοι πολύ ευτυχισμένοι. Με τις οικογένειες τους, τα παιδιά τους, το στολισμένο και ζεστό σπιτικό τους. Τους έβλεπα όλους να είναι μαζεμένοι, χαρούμενοι και τότε κατάλαβα. Τότε τα είδα όλα, τα ένιωσα όλα. Ο αδελφός μου δεν θα ερχόταν πια στο σπίτι. Γκρεμίστηκαν όλα όπως εκείνη την πρώτη στιγμή, ή ακόμη χειρότερα κ έκλαψα πικρά. Από τον πανικό ξύπνησα κ ήταν σαν να ξύπνησα για πρώτη φορά μετά από καιρό και τα έβλεπα όλα αλλιώς. Όλα είναι τρομακτικά. Όλο αυτόν τον καιρό σκεφτόμουν, δεν θα τον ξαναδώ, δεν θα τον ξαναφωνάξω, δεν θα ξανακάνουμε πράγματα μαζί αλλά δεν το ένιωθα, δεν καταλάβαινα πως θα μπορούσε να είναι έτσι. Σήμερα όμως είναι αλλιώς. Σήμερα μου έρχονται μαζεμένες όλες οι αναμνήσεις από τις οποίες κρυβόμουν και σήμερα συνειδητοποίησα πως ποτέ πια δεν θα μπορούμε να κάνουμε κάτι μαζί. Κοντεύω να τρελαθώ. Είναι όπως την πρώτη μέρα όμως χειρότερα γιατί τώρα καταλαβαίνω. Γιατί τώρα νιώθω την απουσία του στο πετσί μου και δεν μπορώ να κρυφτώ. Δεν έχω που να κρυφτώ, ούτε σε ποιον να μιλήσω, ούτε κάτι να πω. Το χειρότερο όλων είναι πως πλησιάζουν Χριστούγεννα κι ο εφιάλτης μου θα ζωντανέψει, θα έρθει για μένα και την οικογένεια μου και δεν θα δείξει κανένα έλεος.

Mad world 2

(συνέχεια...)

Αυτοί που τα σπάνε. Δεν είναι αναρχικοί λένε οι αναρχικοί. Δεν είναι φοιτητές, δεν είναι μαθητές. Είναι αυτοί που τα σπάνε. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Πολλοί λένε πως είναι εντεταλμένοι να το κάνουν για να προκαλέσουν το κοινό αίσθημα. Ίσως να ΄ναι αστυνομικοί, ίσως να ναι αναρχικοί που δεν έχουν ιδέα από αναρχία . Ίσως αναίσθητοι βάρβαροι που ο μόνος τρόπος που ξέρουν για να κάνουν τη διαφορά τους είναι η καταστροφή του κόπου και της ελπίδας των απλών ανθρώπων. Τους βαρέθηκα κ αυτούς.

Μου έμειναν οι αστυνομικοί. Τους άφησα τελευταίους γιατί αυτούς τους λυπάμαι δεν τους μισώ. Δεν έχω γνωρίσει πολλούς. Κάποιοι από τους συμμαθητές μου πήγαν στην αστυνομία. Θυμάμαι πως ήταν καλά παιδιά, με όνειρα. Ξέρω πως υπάρχουν πολλοί που εκμεταλλεύονται την εξουσία που τους δίνει η στολή και το όπλο. Κάποιοι έκαναν λάθη, κάποιοι φέρονται άσχημα. Κάποιοι ξέχασαν στην πορεία πως είναι εκεί για να υπηρετούν τους πολίτες, για να τους φροντίζουν. Έγιναν δυνάστες. Κάποια έχασαν το μέτρο έγιναν ένα μ΄ αυτό που κυνηγούσαν. Όμως τέτοιοι υπάρχουν παντού. Σε κάθε ομάδα, σε κάθε επάγγελμα. Δεν τους δικαιολογεί βέβαια αυτό, αλλά εγώ σκέφτομαι τους 50-100-1000 που είναι εκεί όντως για να προστατεύουν κ πληρώνουν τα σπασμένα από παντού. Που πληρώνουν τις επιλογές της κυβέρνησης, των ανωτέρων τους, που δέχονται την οργή του κόσμου για όλα τα στραβά αυτής της χώρας. Γιατί μόνο σ΄αυτούς βλέπω να ξεσπάνε. Τους πολιτικούς δεν τους βρίζει κανείς, φανερά έστω αλλά "οι μπάτσοι είναι όλοι δολοφόνοι και τους αξίζει να καίγονται και να λιθοβολούνται".

Έχει χαθεί το μέτρο από παντού. Γίναμε όλοι ίδιοι. Είμαστε άξιοι της κοινωνίας που έχουμε γιατί αποτύχαμε να την υπερασπιστούμε, γιατί αποτύχαμε να αγωνιστούμε γι΄αυτήν, γιατί βουτηχτήκαμε στο βούρκο και αρνηθήκαμε να πλυθούμε με τη σιγουριά πως θα ξαναλερωθούμε. Δεν βλέπω παντού στραβά αν κ έχω την τάση να μηδενίζω. Ξέρω πως υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που αγωνίζονται πραγματικά, που προσπαθούν με το δικό τους μοναδικό τρόπο ο καθένας για ένα καλύτερο αύριο. Ξέρω πως υπάρχουν άνθρωποι που προσφέρουν και κάνουν καλά τη δουλεία τους. Αλλά λύση πρέπει να βρεθεί για να γίνουν αυτοί οι άνθρωποι από μειοψηφία κανόνας.

Είμαι συναισθηματικά φορτισμένη. Αν δεν ήμουν ίσως να έβλεπα τα πράγματα πιο ψύχραιμα. Όμως τώρα το μόνο που νιώθω είναι απέραντη θλίψη και απογοήτευση. Αφιερώνω στους καιρούς μας ή μάλλον στους ανθρώπους των καιρών μας ένα από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια.. Αποτυπώνει με τον καλύτερο τρόπο την πραγματικότητα μας. Να τη χαιρόμαστε.

"Mad World"

Mad World

Κουράστηκα μ ΄ όλη αυτή την υποκρισία. Μ΄ όλη αυτή τη σαπίλα από παντού. Μια σαπίλα που κανείς δεν τη βλέπει, ή κάνει πως δεν τη βλέπει ή κ αν τη βλέπει είναι τόσο κολλημένος και μονόπλευρος που την αρνείται. Όσο όμως και να την αρνούμαστε και να μην τη βλέπουμε υπάρχει παντού. Αηδίασα αυτές τις μέρες με ότι βλέπω γύρω μου, με ότι διαβάζω με ότι ακούω. Χάθηκε ένα παιδί. Ένα παιδάκι 15 χρονών, κομμάτι της ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο, κομμάτι της κοινωνίας από τα πιο αγνά. Από αυτά που επαναστατούν που αντιδρούν, που πολλές φορές δεν συμφωνώ μαζί τους κι όμως συνειδητοποιώ πως εμείς όλοι σαν σύνολο μετατρέπουμε τις ελπίδες μας σε μάζα κ μερικές φορές τα σκοτώνουμε κιόλας. Δεν ξέρω τι όπλισε το χέρι αυτού του ανθρώπου. Τι τον έφερε στο σημείο να σκοτώσει ένα παιδί. Πως μπορεί να μην έβλεπε στα μάτια του παιδιού αυτού τα παιδιά του? Ίσως το σύστημα που τον εκπαίδευσε να έχει μεγαλύτερη ευθύνη από αυτόν. Ίσως εκείνος ψυχολογικά να έχει χάσει τη σταθερότητα του. Δεν ξέρω. Δεν τον δικαιολογώ. Τον λυπάμαι αλλά πιστεύω πως πρέπει να τιμωρηθεί. Γιατί έτσι έχουν τα πράγματα. Κάθε πράξη έχει συνέπειες που πρέπει να αποδίδονται. Τι γίνεται όμως με όλους τους άλλους? Αυτούς που εγκληματούν και δεν θα δεχτούν ποτέ τις συνέπειες των πράξεων τους?

Οι πολιτικοί σχεδόν στο σύνολο τους, με κροκοδείλια δάκρυα ζητούν συγγνώμη, ζεσταίνουν τις καρέκλες τους, αυξάνουν τους μισθούς τους και ψάχνουν τρόπο να εξασφαλίσουν την ψήφο του ταλαίπωρου ελληνικού λαού. Πιστεύω πως εκείνοι έχουν τη μεγαλύτερη ευθύνη γιατί το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι αλλά και γιατί μια κοινωνία βασίζεται στους άρχοντες της για την ομαλή λειτουργία και την προκοπή της. Εδώ όμως γεννάται το ερώτημα ποιος τους εξέλεξε αυτούς που μας κυβερνάνε? Μήπως δεν ήταν το δικό μας χέρι, των ψηφοφόρων, που έριχνε το μικρό φάκελο στην κάλπη? Γιατί μας έταξαν μια θεσούλα, γιατί μας παραμύθιασαν, γιατί έλα μωρέ, εμείς θα κάνουμε τη διαφορά?

Σιχάθηκα τους περισσότερους δημοσιογράφους και όλους αυτούς που πάτησαν στο πτώμα ενός παιδιού για να πουλήσουν, που μετέδιδαν τραγικά αποσπάσματα από καταθέσεις φίλων που έβαζαν τραγούδια με νόημα και μετά διέκοπταν για διαφημίσεις. Γιατί ο θάνατος πουλάει πώς να το κάνουμε. Κ αυτός ο θάνατος πούλησε πολύ γιατί μας αφορά όλους. Σιχάθηκα όλους αυτούς που προέβαλαν ξανά και ξανά τη φωτογραφία του αδικοχαμένου παιδιού για να προκαλέσουν το λαϊκό αίσθημα. Τους σιχάθηκα που δείχνουν τα πράγματα όπως θέλουν, που υπερασπίζονται ότι τους συμφέρει, όποιον τους συμφέρει ή ακόμη χειρότερα όποιον και ότι τους προστάξουν.

Οι διαδηλωτές. Δεν ξέρω ποιος κατέβηκε στους δρόμους όμως μπορώ να φανταστώ το γιατί. Κατέβηκαν γιατί κουράστηκαν γιατί ήθελαν να αντιδράσουν να ξεσπάσουν. Κατέβηκαν γιατί φοβήθηκαν, γιατί δεν την άντεξαν την αδικία. Γιατί τους κούρασε η σαπίλα. Είναι το αύριο και το μέλλον της χώρας μα φαντάζομαι πως όπως κ εγώ δεν βλέπουν αύριο, δεν έχουν όνειρα, δεν πετάνε με τα φτερά της ηλικίας τους γιατί είναι κομμένα. Είναι αυτοί που από την παιδική τους αθωότητα έπρεπε να περάσουν και να συνηθίσουν στην αμαρτία. Να την αγκαλιάσουν και να την αποδεχτούν σαν να ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο. Αυτούς τους καταλαβαίνω, θα κατέβαινα κ εγώ στους δρόμους αν δεν ήμουν δειλή, αν δεν φοβόμουν τι θα γινόντουσαν οι δικοί μου αν πάθαινα κάτι. Βέβαια κάπως έτσι ξεκινάνε όλα, όταν γινόμαστε παρτάκηδες. Όμως κ αυτοί (κάποιοι εξ αυτών τέλος πάντων) εκμεταλλεύτηκαν το χαμό του παιδιού σε πολλές περιπτώσεις. Και κάποιοι από αυτούς αρνήθηκαν ν ΄αφήσουν το μίσος και να δουν καθαρά.


(συνεχίζεται...)

Somebody help me...

Somebody Help Me - Full Blown Rose

I'm being haunted by a whisper
A chill comes over me
I've been trapped inside this moment
I'm not victim, I'm not a freak

[Chorus:]
Free me
before I slip away
Heal me
wake me from this day
Can somebody help me?

I've seen the face of my affliction
of my reality
I'm being tortured by the future
of things that are yet to be

I'm being haunted by a vision
it's like the morning never comes
I feel the burden of confusion
always searching... on the run

[Chorus]
Free me
before I slip away
Heal me
wake me from this day
Can somebody help me?

Now, I'm not a hero... no
but the weight of the world's is on my soul
these imagines burn my eyes
they're burning me up inside


Ξέρω πως αν δεν βοηθήσει κάποιος ο ίδιος τον εαυτό του δεν θα το κάνει κανείς άλλος. Αλλά μερικές φορές νιώθεις τόσο έντονη την ανάγκη να ζητήσεις βοήθεια, να ουρλιάξεις για όλα όσα σε βαραίνουν που δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς..