Τα μάτια μου δάκρυσαν

Κύκλοι που κλείνουν η ζωή.. Κύκλοι... Όλα γυρνάνε, προχωρούν και φτάνουν κάποτε στο τέλος τους. Μερικές φορές ο κύκλος είναι τόσο αναπάντεχα μικρός που δεν καταλαβαίνεις καν για πότε μπαίνεις σ΄έναν καινούργιο.

Στις μικρές -μεγάλες μου στιγμές σε σκέφτομαι.. σκέφτομαι που λείπεις... που μου λείπεις.. Έτσι κ απόψε.. Σε ένα μικρό κύκλο που αναπάντεχα έκλεισε άρχισα να σε σκέφτομαι, να κοιτάω φωτογραφίες και να θυμάμαι.. να θυμάμαι... Εμείς μαζί, στο σπίτι μας, στη ζεστασιά μας, στη ζωή που μάθαμε, στα 18 χρόνια που μοιραστήκαμε, σε όσα γνώρισα, εκεί που μεγάλωσα, στα χρόνια που μου έμαθαν τον κόσμο. Σ΄ένα κύκλο που έκλεισε ξαφνικά και βίαια και που κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πόσο απότομα μπορεί να με πέταξε μακριά απ΄όσα ήξερα. Έτσι σε μια στιγμή, με μια εικόνα,με μια και μόνο ανάμνηση το συνειδητοποίησα.. Που είμαι? Ποια είμαι? Πως, πότε έφτασα ως εδώ? Δεν έχω απάντηση να δώσω καμιά και τρομάζω...

Ποια είμαι αλήθεια? Ποια έγινα? Είμαι εγώ εκείνο το ίδιο κορίτσι που σε είχε μαζί του? Είμαι εγώ το ίδιο παιδί που ήμουν πριν 2 και κάτι χρόνια? Όχι ορκίζομαι πως δεν είμαι πια... Όπως ορκίζομαι πως δεν ξέρω ποια είμαι .. Στην πραγματικότητα, που αρνούμαι να δεχτώ, αιωρούμαι. Ζω, ελπίζω, σκέφτομαι μα δεν πατάω τα πόδια μου εδώ.. αρνούμαι να δεχτώ την αλήθεια της.. τη δυστυχία της, τη μαυρίλα της. Πως έφτασα ως εδώ? Πως έζησα? Πως άντεξα? Δεν έχω ιδέα.. Το χειρότερο είναι πως η πραγματικότητα μου ξεμακραίνει. Ο κύκλος που αρνούμαι να δεχτώ πως έκλεισε έγινε μια ανάμνηση. Όπως αναμνήσεις θα γίνουν όλα αργά ή γρήγορα.. Όπως ανάμνηση ελπίζω να γίνω κ εγώ κάποτε. Ή ίσως κάτι παραπάνω...

Φοβάμαι.. φοβάμαι κάθε βράδυ που κλείνω τα μάτια μην χάσω κάτι από αυτά που έχω τώρα. Φοβάμαι πια όχι να χάσω την ελπίδα μα να συνεχίσω να τη διατηρώ. Φοβάμαι ότι η ζωή θέλει να μου τα πάρει όλα και τρέμω στην ιδέα πως κύκλοι θα κλείσουν και εγώ θα αιωρούμαι στο απέραντο μέχρι ν ανοίξουν καινούργιοι ακόμα πιο τρομακτικοί.

Πόσο κακό είναι να ζητάς να μένουν σταθερά αυτά που αγαπάς? Πόσο κακό είναι να θέλεις να ελπίζεις στ΄αλήθεια και ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ πως δεν είναι μάταιο? Πόσο κακό είναι να θέλεις να μπορείς να προσεύχεσαι?Πόσο κακό είναι να ζητάς λίγη αληθινή ευτυχία?