Αναρωτιέμαι πάλι...

Stereo nova - O εξώστης

Θα θυμάμαι πάντα τα μάτια του φίλου μου
ν' ακολουθούν σαν πουλιά τις γραμμές του τρένου
να κοιτάνε στον ορίζοντα ένα τοπίο άβατο
να σκέφτονται αν η αγάπη είναι πιο κρύα απ' το θάνατο
Από ένα εξώστη μου έδειχνε μια άλλη ζωή
τώρα αυτός είναι στο διάστημα κι εγώ ακόμα στη Γη
περπατώντας σ' ένα επίπεδο προάστιο
σημαδεύω τους ανθρώπους μ' ένα κομμένο λάστιχο

Κι εγώ που πάντα ήθελα να ζήσω μαζί σου
φτιάχνω τον κόσμο μ' ένα κομμάτι τής ψυχής σου
κι απ' τον εξώστη εκείνο βλέπω την ίδια ταινία
κάθε καλοκαίρι το "θάνατο στη Βενετία"
κι αναρωτιέμαι πάλι οι προσευχές μου πού πάνε
κι αν έχουν γίνει πουλιά προς τα πού πετάνε

Χιλιάδες εικόνες έρχονται σαν κύματα
αλλεπάλληλα μου στέλνεις μηνύματα
συνθήματα στους τοίχους, στο κέντρο της πόλης
όπου κοιτάξω, η ζωή μου όλη
μια μεγάλη απόδραση με τον Ήτα-Βήτα
για μεγάλους κλέφτες σαν τον Κ. Βήτα
στέκομαι εδώ χωρίς να ξέρω τι θέλω
κι είναι τόσο ωραία όλα αυτά που πιστεύω

Κι εγώ που πάντα ήθελα να ζήσω μαζί σου
φτιάχνω τον κόσμο μ' ένα κομμάτι τής ψυχής σου
κι απ' τον εξώστη εκείνο βλέπω την ίδια ταινία
κάθε καλοκαίρι το "θάνατο στη Βενετία"
κι αναρωτιέμαι πάλι οι προσευχές μου πού πάνε
κι αν έχουν γίνει πουλιά προς τα πού πετάνε

Ταξίδεψέ με όπου εσύ πιστεύεις
είμαι τυφλός και μόνο εσύ το ξέρεις
τα πιο όμορφα πράγματα χάνονται γρήγορα
άνθρωποι, σύννεφα, το μελάνι στα ποιήματα
Πόσο παράξενα χτυπάει τώρα η καρδιά μου
υπάρχει άδικο έξω απ' τα όνειρά μου
θυμάμαι στα μάτια σου να σχηματίζεται το άπειρο
θυμάμαι στα μάτια σου να σχηματίζεται το άπειρο

Κι εγώ που πάντα ήθελα να ζήσω μαζί σου
φτιάχνω τον κόσμο μ' ένα κομμάτι τής ψυχής σου
κι απ' τον εξώστη εκείνο βλέπω την ίδια ταινία
κάθε καλοκαίρι το "θάνατο στη Βενετία"
κι αναρωτιέμαι πάλι οι προσευχές μου πού πάνε
κι αν έχουν γίνει πουλιά προς τα πού πετάνε




Νόμιζες πως σε ξέχασα? Όχι.. είμαι εδώ, πάντα είμαι εδώ να σε σκέφτομαι και να σ' αγαπάω...

ΙΟΝ

Η πρώτη μου αγάπη και παντοτινή...

Κανονικά είμαι της ανταγωνίστριας LACTA. Αλλά μετά θα έπρεπε να την αποκαλώ το πιο γλυκό κομμάτι της ζωής μου που θα ταν υπερβολικά γλυκανάλατο ακόμη και για μένα. Άσε που όλη την ώρα πλακωνόμαστε, όποτε τι γλυκό? Γλυκόξινο, γλυκόπικρο αληθινό όπως η ίδια η ζωή...

Τη γνώρισα Οκτώβρη 2004. Ψάρακας στη Πανεπιστήμιο, ψάρακας και στη ζωή (ακόμη ψάρακας στη ζωή βέβαια but thats another story). Διπλανό διαμέρισμα, διπλανή πόρτα. Περάσαμε πολλά, νιώσαμε πολλά, μας πήρε από κάτω, παλέψαμε πολύ, διασκεδάσαμε (όχι όσο θα έπρεπε, ναι εγώ φταίω) περάσαμε καλά και τσακωθήκαμε τόσες φορές όσες δεν τσακώθηκα και δεν θα τσακωθώ με όλους μου τους άλλους φίλους μαζί.

Πολύ πριν χάσω τον αδερφό μου λέγε πως είμαι σαν τη μικρή της αδερφή και την πείραζα πως της έκανε πλάκα η μοίρα που της έστειλε εμένα. Βέβαια πλάκα της έκανε. Με τόσα που άντεξε και που αντέχει μαζί μου. Όταν κατέρρευσε ο κόσμος μου ήρθε (μαζί με όλους μου τους αγαπημένους- ποτέ δεν θα θελα να αδικήσω κανένα γιατί όλοι έκαναν και κάνουν τα πάντα) σαν σύγχρονος άτλαντας να τον σηκώσει για μένα. Ήταν εκεί για να με κάνει να προσπαθώ όταν είχα χάσει πια κάθε ελπίδα. Και της το χρωστάω.

Καιρό τώρα οι φυσικοί μας δρόμοι έχουν χωρίσει. Αλλά αυτό δεν άλλαξε τίποτα στη σχέση μας. Το λέω με όση σιγουριά έχω. Τίποτα. Τώρα πια κάτοικος Ηρακλείου εγώ κ εκείνη κάτοικος Τρικάλων συναντιόμαστε λιγότερο συχνά όμως πάντα το ίδιο ουσιαστικά. Εχθές μου είπε επιτέλους πως θα έρθει να με βρει. Λέω επιτέλους γιατί την παρακαλούσα καιρό. Επιτέλους το Ηράκλειο, η καινούργια μου ζωή θα αποκτήσει λίγο χρώμα. Όλα θα γίνουν πιο επίσημα και πιο αληθινά. Γιατί τίποτα δεν είναι αρκετά αληθινό αν δεν το ξέρει εκείνη. Εκείνη που μπερδεύω όλων τα ονόματα με το δικό της γιατί τριγυρνάει συνεχώς στο κεφάλι μου.

Πρώτη μου αγάπη και παντοτινή, ocsoul, θα είμαι πάντα εδώ για σένα και θα σε αγαπάω. Πάντα. Και (οτ)αν μια μέρα ορθοποδήσω, θα περνάμε ξανά καλά μαζί και ελπίζω να θυμηθούμε γιατί αξίζει να έχεις συναισθήματα και να ζεις.

Να προσέχεις, να μη στεναχωριέσαι, να ετοιμαστείς για ένα σωρό βόλτες.

Τα λέμε μεθαύριο από κοντά. Μετά από ένα μήνα και οι 4 (ναι έχουμε κ άλλες δυο, άλλο σπουδαίο και επίσης απόλυτα αγαπημένο κεφάλαιο από μόνες τους) μαζί σε μια σπουδαία στιγμή.

Σε φιλώ και σ' αφήνω μπας και γράψω καμιά γραμμή για την πτυχιακή μου επιτέλους..

Calling all angels

Πάει καιρός που προσπαθώ να σταματήσω κάθε άσχημη σκέψη. Προσποιούμαι πως λείπεις.Ίσως έχεις πάει μια βόλτα. Ίσως να είσαι με τους φίλους σου. "Όλο εκείνους προτιμάς σου γκρίνιαζα, εγώ πότε θα σε δω?" Τίποτα κακό δεν συνέβη. Απλά δεν είσαι εδώ. Και επιβιώνω έτσι μακριά σου.

Όμως δεν τα καταφέρνω πάντα. Συχνά έρχονται στιγμές, ώρες, ακόμη και μέρες που το μυαλό μου σταματάει. Οι μνήμες στήνουν ένα εφιαλτικό παιχνίδι στο κεφάλι μου και μια αηδιαστική φωνούλα ουρλιάζει πως έφυγες, πως είμαι μόνη μου, πως ο καιρός περνάει και θα ξεχάσω πως ήταν να είσαι εδώ. Αλήθεια πως ήταν να είσαι εδώ? Και τότε αρχίζω να θυμάμαι. Οι αναμνήσεις με συγκλονίζουν, και το κενό στην καρδιά, στην ψυχή και τη ζωή μου μεγαλώνει τόσο που πιστεύω πως θα με καταπιεί. Αν δεν μ' έχει ήδη καταπιεί δηλαδή.

Και μου λείπεις. Μου λείπει κάθε μικρή μικρή λεπτομέρεια της ζωής που ζήσαμε. Μου λείπει η φωνή σου. Θεέ μου πόσο μου λείπει η φωνή σου. Βάζω ένα video για να την ακούσω. Οι ίδιες λέξεις, ξανά και ξανά και ξανά. Το μόνο που έμεινε από τη φωνή σου είναι αυτές οι ίδιες λέξεις. Κι ένα τραγούδι που κόβεται απότομα. Όπως απότομα κόπηκε η ίδια η ζωή σου. Μου λείπει να με φωνάζεις. Φωνάζω μόνη μου στον εαυτό μου για να κοροϊδεύω τις σκέψεις μου...

...Όλα σταμάτησαν εκείνο το ζεστό μεσημέρι του Ιουνίου. Όλα. Ο χρόνος στάθηκε, όπως το ημερολόγιο στο δωμάτιο σου. Μάιος 2008. Μέχρι τότε ζούσαμε όλοι. Μετά εσύ έφυγες και εμείς απλά υπάρχουμε. "Ότι και αν ζω μου φαίνεται φτηνό" που λέει κ το τραγούδι. Ένα τραγούδι που μπορεί ποτέ να μην άκουγες αν ήσουν εδώ όμως πρέπει να ανέχεσαι να το τραγουδάω εγώ. Αν μ' ακούς. Πόσο θα θελα να ξέρω αν μ' ακούς. Το μόνο που ξέρω σίγουρα είναι ότι μ' αισθάνεσαι. Η αγάπη μου σε φτάνει. Μπορεί να μην έφτανε για να σε κρατήσει εδώ όμως φτάνει για να τη νιώσεις. Μερικές φορές πάλι, θα θελα να σε φτάσω κ εγώ. Όχι πως δεν φοβάμαι, φοβάμαι, αλλά είμαι τόσο σίγουρη πως είναι καλύτερα μαζί σου όπως και αν είναι εκεί, που η σκέψη μου τριβελίζει το μυαλό.

Εδώ φοβάμαι πως δεν μπορώ να τα καταφέρω. Δεν θέλω. Θέλω να γυρίσω πίσω. Θέλω να σε βρω ξανά. Θέλω να ηρεμήσω. Και δεν μπορώ να ηρεμήσω γιατί όλα μοιάζουν τόσο ανελέητα μεγάλα κ εγώ τόσο απελπιστικά μικρή. Και με πνίγει ο κόσμος και με πνίγει μια κουταλιά νερό που θα λεγε και η Εύα και δεν μπορώ να πάρω ανάσα. Και απελπίζομαι μέρα με τη μέρα και πιο συχνά...

...Ξέρω πως τα μισείς τα τραγούδια που βάζω εδώ. Ξέρω πως τη βαριέσαι τη μουσική που ακούω. Όμως μη με παρεξηγείς. Δεν μπορώ να εκφραστώ αλλιώς.

Lenny Kravitz - Calling All Angels

Calling all angels
I need you near to the ground
I miss you dearly
Can you hear me on your cloud?

...

Calling all angels
I need you near to the ground
I have been kneeling
And praying to hear a sound

...