Δύσκολοι Αποχωρισμοί... Η ζωή μου

"Όλη η ζωή μου καλώς ήρθες και αντίο.." Όμορφος στίχος.. Κρίμα που δεν τον ήξερα πιο πριν..θα ταυτιζόμουν.
Τα τελευταία δυο χρόνια έτσι ακριβώς ήταν η ζωή μου. Καλώς ήρθες και αντίο.. Εγώ το επέλεξα θα πει κανείς. Δεν ήξερα όμως.. Δεν ήξερα πως δεν είμαι εγώ γι΄αυτά.

Δεν τις αντέχω τις αποστάσεις, τις μισώ. Σιχαίνομαι τους αποχωρισμούς και τα αντίο. Μισώ τα λεωφορεία και τα τρένα και τα πλοία. Μισώ και τις βαλίτσες ακόμη. Όχι δεν είμαι τρελή, απλά ευαίσθητη μάλλον.

Στην αρχή ήταν μόνο η οικογένεια μου που αποχωριζόμουν. Δεν ήταν φοβερό, έτσι γίνεται με τα παιδιά. Φεύγουν και έρχονται ξανά. Καλωσορίσματα και χαρές και γέλια και μετά βουρκωμένα μάτια και λύπη. Μου περνούσε μόλις γύριζα, στην "αδερφούλα" μου στους φίλους μου, στην ξενοιασιά μου.

Μετά όμως, ήρθε εκείνος στη ζωή μου από μακριά. Και δώσ' του καινούργια ταξίδια. Ώρες ατέλειωτες σε λεωφορεία, σε πλοία, σε δρόμους και μέρη άγνωστα. Η χαρά της συνάντησης έσβηνε την κούραση, έσβηνε την λύπη της απουσίας, έσβηνε ακόμη και το φόβο του αποχωρισμού καμιά φορά. Μα κράταγε τόσο λίγο..

Δεν είχαμε χρόνο ποτέ. Κοίταγα το ρολόι με την ελπίδα να σταματήσει, μα δεν σταμάταγε.. Και μετά αντίο. Και δάκρυα και φόβος και ταξίδια που ΄μοιάζαν ατελείωτα. Και μετά νοσταλγία... Πέρναγε πολύς καιρός από το ένα ταξίδι στο άλλο, και είχαμε όλο και λιγότερο χρόνο. Έτσι έμεινε μόνο το αντίο.. και κλάματα.. και λύπη απέραντη..
Έχω τόσα να θυμάμαι και να χαίρομαι και τον ευχαριστώ γι΄αυτό. Υπάρχουν τόσα πράγματα που δεν θα άλλαζα και δεν θα έσβηνα με τίποτα. Και νομίζω πως κ αν ακόμη γύριζα πίσω το ίδιο θα έκανα.
Μα τους αποχωρισμούς τους μίσησα και τα λεωφορεία και τα πλοία και οτιδήποτε παίρνει ότι αγαπάς μακριά...

Το χρώμα του σταριού

Όταν ο μικρός πρίγκηπας συνάντησε την αλεπού...

... Η ζωή μου είναι μονότονη. Κυνηγώ κότες, οι άνθρωποι κυνηγούν εμένα. Όλες οι κότες μοιάζουν μεταξύ τους κι όλοι άνθρωποι μοιάζουν το ίδιο. Λοιπόν, κι εγώ κάπως βαριέμαι. Όμως, αν με εξημερώσεις, η ζωή μου θα μοιάζει σαν να την πλημμύρισε ο ήλιος. Θα γνωρίσω ένα θόρυβο από βήματα διαφορετικά απ' όλα τ' άλλα. Τα άλλα βήματα με κάνουν να καταχωνιάζομαι μέσα στη γη. Το δικό σου θα με φωνάζει να βγω έξω από την τρύπα μου, σαν να 'ναι μια μουσική. Κι ύστερα, κοίταξε! Βλέπεις εκεί κάτω τα σταροχώραφα; Εγώ δεν τρώω ψωμί. Για μένα, το σιτάρι δεν χρησιμεύει σε τίποτε. Κι αυτό είναι θλιβερό! Μα εσύ έχεις χρυσαφένια μαλλιά. Θα 'ναι υπέροχα όταν θα μ' έχεις εξημερώσει! Το στάρι που είναι χρυσαφένιο, εσένα θα μου θυμίζει. Και θ' αγαπώ το θόρυβο του ανέμου καθώς θα περνάει ανάμεσα από τα στάχυα του σταριού.Η αλεπού σώπασε και βάλθηκε να κοιτάζει το μικρό πρίγκιπα για πολλή ώρα.

- Σε παρακαλώ, εξημέρωσέ με, είπε!

- Πολύ το θέλω, απάντησε ο μικρός πρίγκιπας, μα δεν έχω καιρό. Έχω ν' ανακαλύψω φίλους και να γνωρίσω πολλά πράγματα.

- Δεν ξέρουμε παρά εκείνα που μας δίνουν την δυνατότητα να δημιουργούμε δεσμούς, είπε η αλεπού. Οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό να μάθουν κάτι. Αγοράζουν πράγματα ετοιματζίδικα, φτιαγμένα μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια από τους εμπόρους. Και καθώς δεν υπάρχουν ποτέ έμποροι που να γίνονται φίλοι, οι άνθρωποι δεν έχουν πια φίλους. Αν θέλεις ένα φίλο, εξημέρωσε με!

- Τι πρέπει να κάνω; είπε ο μικρός πρίγκιπας.

- Πρέπει να είσαι πολύ υπομονετικός, απάντησε η αλεπού. Στην αρχή θα πρέπει να καθίσεις κάπως μακριά από μένα, όπως κάνω τώρα εγώ, πάνω στο χορτάρι. Θα σε κοιτάζω με την άκρη του ματιού μου και συ δεν θα λες τίποτε. Η κουβέντα γίνεται αιτία να δημιουργηθούν παρεξηγήσεις. Όμως, κάθε μέρα, θα μπορείς να 'ρχεσαι και να κάθεσαι κάπως πιο κοντά σε μένα ...
Την άλλη μέρα, ο μικρός πρίγκιπας ξαναγύρισε.

- Θα 'ταν καλύτερα να 'ρχεσαι την ίδια ώρα, είπε η αλεπού. Αν, για παράδειγμα, πρόκειται να έρθεις στις τέσσερις το απόγευμα, από τις τρεις κιόλας εγώ θ' αρχίσω να 'μαι ευτυχισμένη. Όσο θα προχωρεί η ώρα, τόσο περισσότερο ευτυχισμένη θα νιώθω. Στις τέσσερις κιόλας θ' αρχίσω να εκνευρίζομαι και ν' ανησυχώ. Θα 'χω ανακαλύψει το τίμημα της ευτυχίας! Μα όταν εσύ θα 'ρχεσαι μια οποιαδήποτε ώρα, δεν ξέρω ποια, ποτέ δεν θα ξέρω πότε θ' αρχίσω να καρδιοχτυπώ... Χρειάζονται ορισμένα τυπικά.

- Τι είναι ένα τυπικό; ρώτησε ο μικρός πρίγκιπας.

- Είναι κι αυτό κάτι ξεχασμένο από πολύν καιρό, είπε η αλεπού. Κάτι που κάνει κάποια μέρα να 'ναι διαφορετική από τις άλλες μέρες, μια ώρα διαφορετική από τις άλλες ώρες. Για παράδειγμα, υπάρχει μια τυπικότητα στους κυνηγούς. Την Πέμπτη χορεύουν με τις κοπέλες του χωριού. Τότε, η Πέμπτη είναι μια μέρα υπέροχη! Κατηφορίζω για περίπατο μέχρι τ' αμπέλι. Αν οι κυνηγοί χόρευαν κάθε φορά που θα τους ερχόταν το κέφι, οι μέρες θα 'μοιαζαν όλες ίδιες, με αποτέλεσμα να μην έχω εγώ ποτέ διακοπές.
Έτσι ο μικρός πρίγκιπας εξημέρωσε την αλεπού. Κι όταν πλησίαζε να 'ρθει η ώρα του αποχωρισμού:
- Αχ! είπε η αλεπού ... Θ' αρχίσω τα κλάματα.

- Δικό σου είναι το λάθος, είπε ο μικρός πρίγκιπας.

- Ναι, σωστά, είπε η αλεπού.

- Μα συ θα βάλλεις τα κλάματα, είπε ο μικρός πρίγκιπας.

- Και βέβαια, είπε η αλεπού.

- Τότε, από αυτό, δεν κερδίζεις τίποτε!

- Κάτι κερδίζω, είπε η αλεπού είναι το χρώμα του σταριού.

Ύστερα πρόσθεσε:

-Πήγαινε πάλι να δεις τα τριαντάφυλλα, θα καταλάβεις πως το δικό σου είναι μοναδικό στον κόσμο.

- Θα ξανάρθεις να με αποχαιρετήσεις κι εγώ θα σου κάνω δώρο ένα μυστικό.Ο μικρός πρίγκιπας έφυγε για να πάει να ξαναδεί τα τριαντάφυλλα:

- Δεν είναι ολότελα όμοια με το δικό μου, ακόμη δεν είσαστε, τους είπε. Κανείς δεν σας έχει εξημερώσει και σεις δεν έχετε εξημερώσει κανένα. Είσαστε όπως ήταν η αλεπού μου. Κι εκείνη δεν ήταν παρά όμοια με εκατό χιλιάδες άλλες. Όμως εγώ την έχω κάνει φίλη μου κι είναι τώρα μοναδική στον κόσμο.
Και τα τριαντάφυλλα έδειξαν να τα 'χουν πειράξει πολύ τα λόγια του μικρού πρίγκιπα.

- Είσαστε όμορφα, μα είσαστε άδεια, πρόσθεσε. Κανείς δεν θα μπορούσε να πεθάνει για σας. Σίγουρα, κάποιος τυχαίος περαστικός, βλέποντας το δικό μου λουλούδι θα νόμιζε πως σας μοιάζει. Μα, από μόνο του αυτό, είναι πιο σημαντικό από όλα εσάς, γιατί εγώ το ποτίζω, το προφυλάσσω κάτω από ένα γυάλινο δοχείο. Γιατί είναι αυτό που εγώ προφύλαξα με το παραβάν. Γιατί αυτό είναι που του σκότωσα τις κάμπιες (εκτός από δυο ή τρεις που τις άφησα για να γίνουν πεταλούδες). Γιατί αυτό είναι εκείνο που το άκουσα να παραπονιέται ή να περηφανεύεται ή, μάλιστα, μερικές φορές να σωπαίνει. Γιατί είναι το τριαντάφυλλό μου.Και γύρισε προς την αλεπού.
- Γεια σου, είπε ...

- Γεια σου, είπε η αλεπού. Να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό. Μόνο με την καρδιά βλέπει κανείς καθαρά. Ότι είναι σημαντικό, δεν το βλέπουν τα μάτια.

- Ότι είναι σημαντικό δεν το βλέπουν τα μάτια, επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.

- Είναι ο χρόνος που έχεις χάσει για το τριαντάφυλλό σου και που το κάνει τόσο σημαντικό.

- Είναι ο χρόνος που έχω χάσει για το τριαντάφυλλό μου ... έκανε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.

- Οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει αυτή την αλήθεια, είπε η αλεπού. Όμως εσύ δεν πρέπει να την ξεχάσεις. Να γίνεις υπεύθυνος για πάντα εκείνου που έχεις εξημερώσει. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό σου ...

- Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό μου... επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας, για να μην το ξεχάσει.


Μικρός Πρίγκηπας, Αντουαν ντε σαιντ- Εξυπερύ



Αφιερωμένο στους αγαπημένους μου, που μ εξημέρωσαν και μου χάρισαν " το χρώμα του σταριού".

Ad astra per aspera

Μα πες μου εσύ που όλα τα ξέρεις, ποιος είναι ο δρόμος για τα αστέρια;
Μα δεν τα ξέρω όλα.. δεν ξέρω καν πολλά. Δεν ξέρω ποιος είναι ο δρόμος, ξέρω όμως πως είναι δύσκολος.

Όλοι ψάχνουν τα αστέρια τους για να ηρεμήσουν στο φως τους και να χαρούν την ομορφιά τους. Όμως τα αστέρια είναι πολύ ψηλά κ ας νομίζεις πως μπορείς να τα πιάσεις αν απλώσεις το χέρι σου. Γελιέσαι εύκολα, νομίζεις κάθε φορά πως τα έπιασες και πονάς όταν καταλάβεις πως έκανες λάθος. Είναι δύσκολος ο δρόμος, μα δεν πειράζει.. Μέσα από αυτόν θα καταλάβεις την αξία τους όταν τα πιάσεις στ' αλήθεια. Αd astra per aspera.. Στ' αστέρια μέσα από τις δυσκολίες….

Τώρα που σας γράφω αυτές τις γραμμές, είμαι αποφασισμένη να φτάσω στ΄αστέρια μου. Στο δρόμο θα ψάξω για τον εαυτό μου και τη δύναμη μου. Στο ταξίδι αυτό ποιος μπορεί να είναι καλύτερος συνοδοιπόρος από παλιούς αλλά και νέους φίλους;
Καλώς σας βρήκα…