Έχει κολλήσει το μυαλό μου τον τελευταίο καιρό... Δεν είμαι η μόνη αλλά αυτό δεν το κάνει πιο εύκολο... Φοβάμαι... Για το χθες, το σήμερα, το τώρα, το αύριο. Φοβισμένο πουλί με κομμένα φτερά. Με τον πόνο του κόσμου στην καρδιά και τις σκέψεις.
Είχα αρχίσει να ελπίζω πάλι ξέρεις ίσως δειλά κ να ονειρεύομαι. Τώρα πάλι πίσω.. Ποιος τολμάει πια να ονειρεύεται;
Αν για κάτι τους μισώ παραπάνω είναι που μας στερούν το δικαίωμα στο όνειρο, στην ελπίδα, σ΄ένα καλύτερο αύριο. Έχω απογοητευτεί. Ακούω στο repeat Ηλεκτρικό Θησέα και σκέφτομαι.. "Ναυάγια ονείρων αρμενίζουν".. Ναυάγια ονείρων... Ναυάγια.. Ο στίχος έχει κολλήσει στο κεφάλι μου. "Ποιος ονειρεύεται ποιος κάποιοι άλλοι ξυπνούν και κάνουν πρώτοι την αρχή?" "Και τι θα πούμε τώρα στα παιδιά;"
Μέσα σ΄όλα αυτά σκέφτομαι τον Παράδεισο που έπλασα (ή που ελπίζω πως έπλασε κάποιος Άλλος) να ζεις. Σ΄έκεινο τον Παράδεισο πρέπει να είσαι χαρούμενος, μάλλον όχι, πρέπει να είσαι ευτυχισμένος. Εκεί δεν πρέπει να υπάρχει πόνος κ τότε ίσως θα υπάρχει ένας λόγος που δεν είσαι εδώ. Ίσως...
Αλλάζω τραγούδι, απογοητευμένη από τους ανθρώπους και τον κόσμο. Ξυλούρης. Από μικρό παιδί ανατριχιάζω στο άκουσμα της φωνής του. Κλαίω.
Πως να σωπάσω μέσα μου
την ομορφιά του κόσμου
Ο ουρανός δικός μου
η θάλασσα στα μέτρα μου
Πως να με κάνουν να τον δω
τον ήλιο μ άλλα μάτια
Στα ηλιοσκαλοπάτια
μ' έμαθε η μάνα μου να ζω...
Στου βούρκου μέσα τα νερά
ποια γλώσσα μου μιλάνε;
Αυτοί που μου ζητάνε
να χαμηλώσω τα φτερά;
Ξυπνάω. Πως μπόρεσα να σωπάσω μέσα μου την ομορφιά του κόσμου; Πως τόλμησα... Πως τους άφησα να μου χαμηλώσουν τα φτερά; Ο κόσμος με όλα τα στραβά του, με τους ανθρώπους του και με όλα τα ελαττώματα τους είναι στ΄αλήθεια όμορφος. Αξίζει να παλεύεις και να ζείς. Να παίρνεις δύναμη απ΄ τους ανθρώπους που αγαπάς. Να ζεις γι αυτούς, για το χαμόγελο τους. Αξίζει να παλεύεις για να μην αφήσεις κανένα ποτέ να σε κάνει να δεις τον ήλιο μ άλλα μάτια...
Και τελικά δεν ξέρω πως είναι στον Παράδεισο σου αλλά έπρεπε να είσαι εδώ. Να παλεύαμε μαζί. Να βλέπαμε μαζί τον ήλιο. Να κάναμε όνειρα κόντρα σε όλα. (όπως τότε.. θυμάσαι;) Έπρεπε να είσαι εδώ για να ζήσεις την ομορφιά του κόσμου..
Σ΄αγαπάω πάντα.. και θα συνεχίσω να προσπαθώ και να χαμογελάω και για σένα μαζί.. Έτσι πρέπει.. έτσι θέλω..
4 σχόλια:
καλησπερα. τυχαια βρεθηκα στο ηλεκτρονικο σου σπιτι.μ αρεσει ο τροπος που γραφεις λατρευω τις μουσικες σου.με συγκινησες και αν και ειμαι αρκετα μεγαλυτερη σου μου εμαθες πολλα.νασαι παντα καλα κοριτσι μου και να προχωρας.φιλια πολλα
Έκλαψα πολύ απόψε... Όπως συνήθως, δηλαδή τον τελευταίο καιρό... Διάβασα πολύ στο blog σου και ένιωσα ότι διαβάζω τις σκέψεις μου... Βλέπεις είμαι στην αρχή του δρόμου που από καιρό. Απ'ότι κατάλαβα περπατάς... Έχασα κι εγώ το μικρό μου αδερφάκι τον Αύγουστο...
Μάλλον το ηλεκτρονικό μου σπίτι έχει αφεθεί στη μοίρα του εδώ και καιρό.. Ίσως προσπαθώ πολύ να κρατήσω όσα έγραψα σαν όνειρο κακό μέσα στο κεφάλι μου.. ίσως το να γράφω πια με πονάει περισσότερο..
Ειρήνη μου, χαίρομαι πραγματικά αν κάτι πήρες από το blog και τις σκέψεις μου και αν σε ταξίδεψαν οι πάντα παραπονιάρικες μουσικές μου.. Να είσαι καλά..
Κι εσύ που βαδίζεις στα ίδια μονοπάτια.. να ξέρες πόσο πονάω όταν μαθαίνω πως κάποιος νιώθει αυτόν τον ίδιο πόνο.. Αυτό το κενό.. Αν μπορώ σε κάτι να βοηθήσω η αν θέλεις κάτι να μοιραστείς θα είμαι εδώ.. Αν μη τι άλλο σίγουρα θα μπορώ να καταλάβω... όχι πως θα έχω ποτέ απαντήσεις.. Να προσέχεις τον εαυτό σου...
Προσπαθώ πολύ... Έρχονται μέρες που θέλω να αφεθώ, να βουλιάξω, να παρασυρθώ από τα συναισθήματα που με πλύμμηρίζουν... Άλλες πάλι θυμώνω μαζί του που μ'άφησε μόνη και νιώθω κουρασμένη, εξαντλημένη απο την απουσία του...
Διάβασα πολύ και δίαφορα πράγματα όλον αύτο τον καίρο, σχετικά με το θάνατο, τη θρησκεία κλπ. Δεν πίστευα και δεν πιστεύω στο θέο νίωθω όμως τόσο αφόρητη την ανάγκη να πιστέψω οτι είναι κάπου.. οτι κάτι δε χάθηκε απ' αυτόν..
Σ'ευχαριστώ που μπήκες στον κόπο να μου απαντήσεις, ωιώθω οτι μου κάνει καλό να μιλάω με κάποιον που πέρασε αυτό το μαρτύριο.
Σε φιλώ
Δημοσίευση σχολίου