Χριστούγεννα... Ήρθαν και πάλι.. τρίτη χρονιά χωρίς εσένα...
Φέτος στόλισα δέντρο κι όλα μοιάζουν να προχωρούν. Όλα? Δεν μένω μόνη μου φέτος. Έχω κάποιον που αγαπώ και με παρασύρει στη χαρά. Κρίμα που δεν πρόλαβες να τον γνωρίσεις.. Θα τον συμπαθούσες νομίζω. Βρήκα και δουλειά. Αμέ.. Καθηγήτρια Πληροφορικής στο δημοτικό.. Τα παιδάκια με ρωτούν αν είμαι παντρεμένη. Μετά την αρνητική μου απάντηση, πόσο χρονών είμαι και μετά αν έχω αδέρφια.. Όχι τους λέω, δεν έχω.. και πονάω παντού.. "Κανένα?" μου λέει ένα κοριτσάκι της τρίτης δημοτικού χθές.. Κανένα... "Εγώ έχω τρία.. να αυτός είναι αδερφός μου!"
Χριστούγεννα... Πρόπερσι ήμουν όσο γίνεται στεναχωρημένη.. Πέρυσι απερίγραπτα μελαγχολική.. Φέτος όσο γίνεται αγχωμένη. Ξυπνάω ακόμη από εφιάλτες.. Πνίγομαι μέσα στον καθαρό αέρα.. Μου φταίει η ζωή, μου φταίει ο Θεός που φέτος του έχω πιο πολύ από ποτέ θυμώσει μου φταίνε όλα κ όλα με πονάνε. Χάνω την ισορροπία μου, χάνω την ψυχραιμία μου κ ύστερα το μετανιώνω. Κλαίω.. Πόσα δάκρυα μπορεί να χάνονται από τα μάτια μου και πόσο έχω κουραστεί να μην μπορώ να τα σταματήσω. Άραγε που έχασα το μέτρο? Να φταίει που έφυγες? Να φταίω εγώ η ίδια? Γιατί δεν μπορώ να τα σταματήσω όλα και να ζήσω? Να ζήσω την αγάπη μου, τους ανθρώπους, να ζήσω πραγματικά. Έχω να νιώσω ελεύθερη από τότε που έφυγες. Αυτό το βάρος στο στήθος δεν φεύγει σχεδόν ποτέ παρά μόνο μεταλλάσσεται. Πρώτα μου φταίει η δουλεία, που βρήκα ή που δεν βρήκα, μετά η ατυχία μου, μετά ο ίδιος μου ο εαυτός μετά οι άλλοι και στο τέλος εσύ.. πάντα εσύ. Εσύ που δεν είσαι εδώ για να γυρίσουμε πίσω. Για να τα κλείσουμε όλα. "Θέλω να γυρίσω, μα ο παράδεισος κλειστός"
Και μέσα σ όλα αυτά βλέπω σήμερα ένα άρθρο. Άνθρωποι μονάχοι.. Άνθρωποι στο συσσίτιο του δήμου. Άνθρωποι ξεχασμένοι από Θεό και από ανθρώπους. Κωλοζωή.. Κωλοκοινωνία. Πόσο θυμώνω με τούτη την αδικία. Πόσο θυμώνω με τον πόνο των ανθρώπων, με τη μοναξιά τους. Πόσο θυμώνω με το Θεό. Πόσο θυμώνω με μένα την ίδια που έχω τόσα ακόμη και όλο τα ξεχνάω.
Χριστούγεννα.. Η γιορτή της αγάπης. Η μεγάλη γιορτή με τα λαμπιόνια, τα στολίδια και τα γιορτινά τραπέζια. Και φέτος στο δικό μας σπίτι θα λείπει η γιορτή. Σε πολλά σπίτια θα λείπουν τα γέλια. Κάποιοι δεν έχουν καν σπίτια. Πόσο μπερδεμένα είναι όλα φέτος. Πόσο έχω ανάγκη να χαρώ και πόσες αφορμές βρίσκω για να μην το κάνω..
Αν πιστεύετε ακόμη στη δύναμη της προσευχής σας, κάντε μια γι αυτούς τους λιγότερους τυχερούς που πονάνε.. Πείτε μια προσευχή για να είναι φέτος τα Χριστούγεννα λίγο πιο αληθινά, λίγο πιο ανθρώπινα, λίγο πιο ήρεμα..
Καλές γιορτές...
3 σχόλια:
Βρηκα τυχαια το μπλογκ σου ψαχνοντας για τους αθλιους του Ουγκω. Ελπιζω οτι εισαι πιο αναλαφρη και χαρουμενη τωρα απο οτι οταν εγραψες για τελευταια φορα. Διαβασα πολυ μεγαλο μερος του μπλογκ σου και συγκινήθηκα πολυ. Ευχομαι απο δω και περα να παιρνεις μονο χαρες στη ζωη σου. περναω και γω δυσκολες στιγμες και ισως αυτο το κλαμα που μου προκαλεσαν τα ομορφα κειμενα σου να με βοηθησε να ξεσπασω.
να σαι καλα
Σ΄ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια και χαίρομαι αν το blog μου έστω και λίγο σε βοήθησε σε κάτι. Πράγματι τώρα τα πράγματα έχουν ηρεμήσει για μένα και έχω βρει κάποιες ισορροπίες που είχα πολύ ανάγκη. Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να ξεπεράσεις τις δύσκολες στιγμές που περνάς, να είσαι δυνατή και να μην το βάλεις κάτω ότι κ αν γίνει. Αν ποτέ χρειαστείς κάτι θα είμαι εδώ... :)
πιο μαλακισμένη και υποκριτική γιορτή από τα χριστουγεννα δεν υπάρχει. τότε μονό θυμάται ο κόσμος την αγάπη... μεσ στη ζέστη, ωραία τα χιόνια κτλ, άλλα κάποιοι δεν έχουν ούτε καν σπίτι, και ούτε τα χιόνια ουτε το κρύο, ούτε το γιορτινό κλίμα είναι ωραίο αν πεινάς και κοιμασε έξω
Δημοσίευση σχολίου