Κάθε μέρα απελπίζομαι και λίγο περισσότερο..
Κάθε μέρα σηκώνομαι με το κεφάλι ψηλά και κάθε βράδυ κοιμάμαι με δάκρυα στα μάτια..
Όταν οι ισορροπίες σου είναι τόσο λεπτές όλα είναι μεγάλα.. ακόμη κ αν ξέρεις πως δεν είσαι μόνος.. Και είναι πολύ να χάνεις κάθε μέρα και λίγο από τον εαυτό σου, λίγο από την πίστη σου, λίγο από τη δύναμη σου, λίγο ή πολύ από την πίστη σε όσα έμαθες ή όσα μπορείς να κάνεις. Και κάθε μέρα γίνεσαι και λίγο πιο μικρός, λίγο πιο άδειος.
Όταν έχεις ανάγκη λίγη εμπιστοσύνη είναι πολύ να βρίσκεις παντού πόρτες κλειστές. Είναι πολύ να χάνεις (ή να φοβάσαι μη χάσεις) και λίγο από την πίστη των ανθρώπων που αγαπάς κάθε μέρα..
Απελπίζομαι.. Κάθε φορά λίγο πριν συμβεί κάτι ακόμη, μικρό που θα φαίνεται μεγάλο ή πιο μεγάλο λέω πως δεν θ αντέξω άλλο. Και κάθε φορά αντέχω.. Ως πότε όμως? Και γιατί πρέπει εγώ πάντα να αντέχω?
Ήταν ωραία όταν ήμουν "της μελαγχολίας παιδί'.. Είναι όμορφη και γλυκιά η μελαγχολία.. μα τώρα έχω γίνει "της απελπισίας νεράιδα" και πονάει αυτό κ εμένα και δυστυχώς και τους γύρω μου..
Της μελαγχολίας παιδί
Της απελπισίας νεράιδα
Που ποτέ δεν μεγάλωσε και δεν είχε κέφια.
