Τα χριστούγεννα ήταν ανέκαθεν η αγαπημένη μου εποχή του χρόνου. Όπως και πολλών άλλων βέβαια γιατί κρύβουν όλη τη μαγεία, τη θαλπωρή, την αγάπη, την ευτυχία που μπορεί να ζητήσει ένας άνθρωπος.
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου τα Χριστούγεννα στολίζαμε δέντρο, ανάβαμε φωτάκια και φτιάχναμε πολλά κιλά μελομακάρονα και κουραμπιέδες για να πάμε σε όλους. Μικρή ίσως να μην εκτιμούσα σε μεγάλο βαθμό αυτά που είχα μέχρι που έφυγα από το σπίτι. Τα Χριστούγεννα σήμαιναν επιστροφή, δώρα, όλα τα αγαπημένα μου φαγητά, μα πάνω απ' όλα τους πιο αγαπημένους μου ανθρώπους να με περιμένουν με αγκαλιές ανοιχτές και δάκρυα στα μάτια. Ένιωσα θυμάμαι την ευτυχία πέρυσι όταν βγήκα για πρωτοχρονία με όλη μου την οικογένεια και μετά με φίλους. Μέθυσα από το κρασί,μέθυσα κ από τα χαμόγελα. Και δεν μ΄ένοιαζε γιατί τα είχα όλα και όλους.
Φέτος κοντεύω να μισήσω τα Χριστούγεννα. Η δουλεία με κρατάει εδώ τις περισσότερες μέρες και πρέπει να διαλέξω αν θέλω να κάνω Χριστούγεννα ή Πρωτοχρονία μακριά από τους δικούς μου. Δεν θέλω. Απλά δεν θέλω. Η άδεια μαζί με τα ρεπό μου είναι 26-1. Είναι αρκετές μέρες για να ξεκουραστώ αλλά αυτό σημαίνει πως παραμονή Χριστουγέννων θα κάνω ολομόναχη γιατί ακόμη και οι φίλοι μου θα λείπουν και πως ανήμερα Χριστούγεννων θα ταξιδεύω. Το σκέφτομαι και θέλω να κλάψω πραγματικά πικρά. Απ΄την άλλη είναι μόνο δύο μέρες. Αξίζει για δυο μέρες να χάσω τη δουλειά μου? Μπορεί να μην είναι καθόλου σημαντική δουλειά αλλά μου προσφέρει ένα ικανοποιητικό μισθό και τη δυνατότητα να τα βγάζω πέρα με το μυαλό ήσυχο πως δεν πιέζονται οι γονείς μου.
Όλοι οι γνωστοί και οι φίλοι από αγάπη και ενδιαφέρον μου λένε τη γνώμη τους. Ο καθένας όμως τυχαίνει να έχει διαφορετική και έχω τρελαθεί εντελώς. Σκέφτομαι ακόμη και το ενδεχόμενο απλά να μην έρθω τις μέρες που θέλω αλλά παίζει και η απόλυση τότε. Κάθε φορά που παίρνω μια απόφαση κάτι γίνεται και ανατρέπονται όλα ή κάποιος μου λέει κάτι που με κάνει να κάνω πίσω και η πίεση είναι αφόρητη.
Και σαν να μην έφταναν όλα τ΄άλλα έχω και ένα απαίσια κακό προαίσθημα που με τρελαίνει. Μπορεί του χρόνου να μην έχω τη δυνατότητα να είμαι με τους αγαπημένους μου. Τι είναι πιο σημαντικό τελικά? Μήπως απλά είμαι μελοδραματική?
