Κουράστηκα μ ΄ όλη αυτή την υποκρισία. Μ΄ όλη αυτή τη σαπίλα από παντού. Μια σαπίλα που κανείς δεν τη βλέπει, ή κάνει πως δεν τη βλέπει ή κ αν τη βλέπει είναι τόσο κολλημένος και μονόπλευρος που την αρνείται. Όσο όμως και να την αρνούμαστε και να μην τη βλέπουμε υπάρχει παντού. Αηδίασα αυτές τις μέρες με ότι βλέπω γύρω μου, με ότι διαβάζω με ότι ακούω. Χάθηκε ένα παιδί. Ένα παιδάκι 15 χρονών, κομμάτι της ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο, κομμάτι της κοινωνίας από τα πιο αγνά. Από αυτά που επαναστατούν που αντιδρούν, που πολλές φορές δεν συμφωνώ μαζί τους κι όμως συνειδητοποιώ πως εμείς όλοι σαν σύνολο μετατρέπουμε τις ελπίδες μας σε μάζα κ μερικές φορές τα σκοτώνουμε κιόλας. Δεν ξέρω τι όπλισε το χέρι αυτού του ανθρώπου. Τι τον έφερε στο σημείο να σκοτώσει ένα παιδί. Πως μπορεί να μην έβλεπε στα μάτια του παιδιού αυτού τα παιδιά του? Ίσως το σύστημα που τον εκπαίδευσε να έχει μεγαλύτερη ευθύνη από αυτόν. Ίσως εκείνος ψυχολογικά να έχει χάσει τη σταθερότητα του. Δεν ξέρω. Δεν τον δικαιολογώ. Τον λυπάμαι αλλά πιστεύω πως πρέπει να τιμωρηθεί. Γιατί έτσι έχουν τα πράγματα. Κάθε πράξη έχει συνέπειες που πρέπει να αποδίδονται. Τι γίνεται όμως με όλους τους άλλους? Αυτούς που εγκληματούν και δεν θα δεχτούν ποτέ τις συνέπειες των πράξεων τους?
Οι πολιτικοί σχεδόν στο σύνολο τους, με κροκοδείλια δάκρυα ζητούν συγγνώμη, ζεσταίνουν τις καρέκλες τους, αυξάνουν τους μισθούς τους και ψάχνουν τρόπο να εξασφαλίσουν την ψήφο του ταλαίπωρου ελληνικού λαού. Πιστεύω πως εκείνοι έχουν τη μεγαλύτερη ευθύνη γιατί το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι αλλά και γιατί μια κοινωνία βασίζεται στους άρχοντες της για την ομαλή λειτουργία και την προκοπή της. Εδώ όμως γεννάται το ερώτημα ποιος τους εξέλεξε αυτούς που μας κυβερνάνε? Μήπως δεν ήταν το δικό μας χέρι, των ψηφοφόρων, που έριχνε το μικρό φάκελο στην κάλπη? Γιατί μας έταξαν μια θεσούλα, γιατί μας παραμύθιασαν, γιατί έλα μωρέ, εμείς θα κάνουμε τη διαφορά?
Σιχάθηκα τους περισσότερους δημοσιογράφους και όλους αυτούς που πάτησαν στο πτώμα ενός παιδιού για να πουλήσουν, που μετέδιδαν τραγικά αποσπάσματα από καταθέσεις φίλων που έβαζαν τραγούδια με νόημα και μετά διέκοπταν για διαφημίσεις. Γιατί ο θάνατος πουλάει πώς να το κάνουμε. Κ αυτός ο θάνατος πούλησε πολύ γιατί μας αφορά όλους. Σιχάθηκα όλους αυτούς που προέβαλαν ξανά και ξανά τη φωτογραφία του αδικοχαμένου παιδιού για να προκαλέσουν το λαϊκό αίσθημα. Τους σιχάθηκα που δείχνουν τα πράγματα όπως θέλουν, που υπερασπίζονται ότι τους συμφέρει, όποιον τους συμφέρει ή ακόμη χειρότερα όποιον και ότι τους προστάξουν.
Οι διαδηλωτές. Δεν ξέρω ποιος κατέβηκε στους δρόμους όμως μπορώ να φανταστώ το γιατί. Κατέβηκαν γιατί κουράστηκαν γιατί ήθελαν να αντιδράσουν να ξεσπάσουν. Κατέβηκαν γιατί φοβήθηκαν, γιατί δεν την άντεξαν την αδικία. Γιατί τους κούρασε η σαπίλα. Είναι το αύριο και το μέλλον της χώρας μα φαντάζομαι πως όπως κ εγώ δεν βλέπουν αύριο, δεν έχουν όνειρα, δεν πετάνε με τα φτερά της ηλικίας τους γιατί είναι κομμένα. Είναι αυτοί που από την παιδική τους αθωότητα έπρεπε να περάσουν και να συνηθίσουν στην αμαρτία. Να την αγκαλιάσουν και να την αποδεχτούν σαν να ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο. Αυτούς τους καταλαβαίνω, θα κατέβαινα κ εγώ στους δρόμους αν δεν ήμουν δειλή, αν δεν φοβόμουν τι θα γινόντουσαν οι δικοί μου αν πάθαινα κάτι. Βέβαια κάπως έτσι ξεκινάνε όλα, όταν γινόμαστε παρτάκηδες. Όμως κ αυτοί (κάποιοι εξ αυτών τέλος πάντων) εκμεταλλεύτηκαν το χαμό του παιδιού σε πολλές περιπτώσεις. Και κάποιοι από αυτούς αρνήθηκαν ν ΄αφήσουν το μίσος και να δουν καθαρά.
(συνεχίζεται...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου