31 Ιουλίου, 2008

Απελπισία?

Μα το πρωί χάνεσαι φεύγεις ανοίγω τα μάτια κι αμέσως πεθαίνεις
Μην ξημερώνεις ουρανέ*


Μερικές φορές πάλι απελπίζεσαι..


Όνειρο  ήτανε- Αλκίνοος Ιωαννίδης

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Καλησπέρα..
Χθες βρήκα τυχαία το blog σου και πραγματικά δεν έχω σταματήσει να κλαίω.Περιγράφεις όσα έχω νιώσει!Πφφφ!
Μακάρι να υπήρχε κάποιος τρόπος να επικοινωνήσω μαζί σου.
Δεν βρήκα κάποιο mail στο προφιλ σου εδώ κι έτσι διάλεξα ένα ποστ που δεν έχει σχόλια για να σου γράψω.
Έχασα τον αδερφό μου πριν ένα χρόνο περίπου και νιώθω την κάθε σου λέξη να με μαχαιρώνει στην καρδιά.

Με λένε Λυδία και θα χάρω πολύ αν πάρω κάποια απάντηση. :-)

Starlight είπε...

Αχ καλή μου πόσο στεναχωριέμαι κάθε μα κάθε φορά, που μαθαίνω για κάποιον που πονάει, για κάποιον που έφυγε... Πόσο μάλλον όταν ο πόνος είναι τόσο οικείος, όταν πονάς για κάποιον που αγαπάς και σ΄αγαπάει σίγουρα πάρα πολύ κ έφυγε κ δεν το χωράει το μυαλό σου...

Λυπάμαι πολύ για τον αδερφό σου.. Καταλαβαίνω πως νιώθεις και θα το ήθελα να επικοινωνούσαμε.. Με λένε Γιάννα και το msn μου είναι iwannakampouraki@hotmail.com. Μπορείς αν θέλεις να με προσθέσεις ή να μου στείλεις mail. Θα ναι χαρά μου αν μπορώ να βοηθήσω στο οτιδήποτε ή απλά και μόνο να μιλήσουμε..

Να προσέχεις και να σκέφτεσαι πως ο αδερφός σου θα θέλε να χαμογελάς και θα είναι τότε κι αυτός πιο χαρούμενος! :)