Σκαλώνουν τα γράμματα στα δάχτυλα μου όπως σκαλώνουν κ οι λέξεις στο λαιμό μου. Στο τέλος θα σκαλώσω κ εγώ κ θα ησυχάσω. Η κατάσταση ξεφεύγει. Κ σε ποιον να το πω? Και γιατί να το πω? Δεν βλέπω τίποτα πια με αισιοδόξια. Ας με κατηγορήσουν για λιγοψυχία και για δειλιά. Δεκάρα δεν δίνω. Δεν ξέρω τι θα έκαναν οι άλλοι, το θέμα είναι τι κάνω εγώ. Κ εγώ βλέπω μια ζωή γεμάτη απέραντο πόνο, απέραντο φόβο κ πεθαμένα όνειρα.Πως να δω τη ζωή μου μετά? Ποια ζωή δηλαδή.. Βρήκα ένα τραγούδι που τα λέει καλά..
Τελευταία μέρα
Μουσική: Διάφανα Κρίνα
Πρώτη εκτέλεση: Διάφανα Κρίνα
Άνοιξαν διάπλατα μαύροι ουρανοί
άσχημα νέα για τον ποιητή
μείναμε μόνοι σ ‘αυτήν την πόλη
σ ‘αυτήν την πόλη που δεν νυχτώνει
τέρμα τα όνειρα που ‘χαν ζωή
νέκρωσε η άφθαρτη γόνιμη γη.
Άμα περνιόμαστε για ζωντανοί
είμαστε από καιρό τώρα νεκροί.
Σβήσαν τα οράματα γίναν καπνός
χθες αυτοκτόνησε και ο θεός.
Σκάψτε την τρύπα μου για να χωθώ
από του ήλιου το φως να κρυφτώ.
Τέρμα τα όνειρα που ‘χαν ζωή
νέκρωσε η άφθαρτη γόνιμη γη
Πως και γιατί να σκεφτώ δηλαδή καλύτερα? Γιατί να σκεφτώ καλύτερα? Ας μου δώσει κάποιος ένα λόγο για να δω τα πράγματα αισιόδοξα. Ένα γαμημένο λόγο για ν΄αρχίσω πάλι να προσπαθώ. Μη μου πει κανείς πως είμαι μικρή. Πως έχω όλη τη ζωή μπροστά μου. Ίσα ίσα, τώρα που ξεκίναγα την προσπάθεια να βγώ στη ζωή έπεσε πάνω μου η σκοτεινιά του κόσμου. Το ξέρω πως μπορεί να υπάρχουν κ άλλοι στη θέση μου ίσως και σε μοίρα (αν υπάρχει μοίρα) χειρότερη από τη δικιά μου. Ίσως και να το αντιμετωπίζουν καλύτερα από εμένα αλλά λυπάμαι εγώ έτσι το βλέπω και δεν θα απολογηθώ άλλο. Το μόνο που με κρατάει είναι εκείνοι οι δυο άνθρωποι που είδαν τη ζώη τους να γίνεται κομμάτια κ τα όνειρα τους να γκρεμίζονται με τον πιο επώδυνο τρόπο. Εκείνοι οι δυο άνθρωποι που δεν αξίζουν άλλη στεναχώρια. Θα βάλω τα δυνατά μου γι΄αυτούς αλλά δεν ξέρω αν φτάνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου