To χαμένο μου μυαλό

Το ότι το μυαλο μου είναι μονίμως πάνω από το κεφάλι μου είναι γεγονός. Πως θυμάμαι ελάχιστα άχρηστα πράγματα και όλα τα υπόλοιπα τα ξεχνάω και αυτό επίσης είναι γνωστό. Το ότι όταν μου καρφωθεί να θυμηθώ κάτι και δεν μπορώ μπορεί να τρελαθώ εντελώς είναι λιγότερο γνωστό αλλά δυστυχώς μου συμβαίνει όλη την ώρα.

Έτσι κ απόψε. Συζητούσα μ ένα φίλο για το Σταυρό του νότου του Μικρούτσικου κ θυμήθηκα πως κάπου κάπως κάποτε σε κάποιο blog είχα ακούσει ένα πολύ ωραίο τραγούδι από αυτό το δίσκο. Θυμόμουν μάλιστα πως η κοπέλα εκείνη είχε γράψει και μερικούς στίχους που με είχαν αγγίξει τότε αφάνταστα. Αυτά είχε συγκρατήσει το φτωχό μυαλό μου. Ούτε τι έλεγαν οι στίχοι, ούτε ποιο τραγούδι ήταν, μόνο πως το έλεγε ο Μικρούτσικος και πως οι στίχοι ήταν του Καββαδία. Έσκασα. Δύο ώρες έψαχνα και ευτυχώς το βρήκα.

"Να ξυπνας και να βρισκεσαι σ'εναν τοπο για πρωτη φορα. Τριβεις τα ματια σου, κοκκινα και κουρασμενα. Βλεπεις θαμπα. Ανθρωποι που δεν τους φανταστηκες. Τους αγαπας. Νταραβεριζεσαι και γινεσαι ματσο με δαυτους. Φευγεις. Τους θυμασαι οταν μενεις για λιγο στο σπιτι σου, την ωρα που πεφτεις να κοιμηθεις. Η θυμηση αξιζει μοναχα οταν ξερεις πως θα κινησεις για καινουργια ταξιδι. Η χειροτερη αρνηση, η μεγαλυτερη απελπισια, ειναι να φουνταρεις στον τοπο σου και να ζεις με τις αναμνησεις."

Νικος Καββαδιας - Βαρδια

Δεν ήταν οι στίχοι από το τραγούδι. Αυτές οι γραμμές που με άγγιξαν με ένα τρόπο σχεδόν μαγικό και χαράχθηκαν σαν συναίσθημα μέσα μου κ όχι σαν ανάμνηση είναι από τη Βάρδια, το μοναδικό μυθιστόρημα του Ν. Καββαδία που η Misirlou Oubliez ψιθύρησε σε μια πολύ όμορφη δημοσιεύση μαζί με το τραγούδι του Μικρούτσικου. Ντρέπομαι που δεν μπόρεσα να τις ανακαλέσω , χαίρομαι τουλάχιστον που έστω κ έτσι μου έμειναν.

Για την ιστορία το τραγούδι είναι " Οι 7 νάνοι στο S/S Cyrenia".