Ναι ναι μ΄έχει πίασει η περηφάνια για τον τόπο μου και δεν μαζεύομαι! Με αφορμή ένα post της lifewhispers και με τη σκέψη πως αυτό το καλοκαίρι δεν θα γυρίσω στο νησάκι μου μ΄έπιασε νοσταλγία...
Όταν ήμουν μικρή, καθόλου δεν την εκτιμούσα την Κρήτη! Έλεγα θα φύγω, να παω στην Αθήνα και πανηγύριζα.Καλό ζώον ήμουν! Δεν άκουγα κρητική μουσική και δεν καταλάβαινα το πάθος όλων των Κρητικών που βρίσκονται μακριά όταν μιλούσαν για τον τόπο τους. Τώρα που έφυγα κατάλαβα. Καθένας δένεται με τον τόπο του, όμως δεν ξέρω στην Κρήτη είναι αλλιώς! Δενόμαστε πάρα πολύ. Με τα χωριά μας, με τους άλλους κρητικούς, με τη μουσική μας..
Από την Κρήτη μου λείπουν πιο πολύ οι δεσμοί των ανθρώπων μεταξύ τους. Όταν ξεκίναγα από το σπίτι έλεγα καλημέρα σε όλη τη γειτονιά! Τώρα βλέπω ανθρώπους κάθε μέρα και φοβάμαι να τους μιλήσω. Αυτό βέβαια θα το αισθάνονται όλοι όσοι είναι από επαρχία αλλά τώρα μιλάμε για την Κρήτη! Μου λείπουν βέβαια και οι παραλίες μας που πλατσούριζα από μικρή. Μου λείπει ακόμη και το χωριό μου που δεν ήθελα να βλέπω πιο παλιά. Μου λείπει η φιλοξενία των ανθρώπων που σε καλούν στο σπίτι τους και είναι ικανοί να το γκρεμίσουν για να σε κάνουν να νιώσεις άνετα και ευχάριστα. Ουφ.. σταματάω γιατί θα βάλω τα κλάμματα..
Υπόσχομαι στο μέλλον να κάνω ένα καλύτερο post με καλύτερες (και περισσότερες) φωτογραφίες, και μαντινάδες και δεν ξέρω κ εγώ τι άλλο! Προς το παρόν πάρτε μια μικρή γεύση από το πιο ωραίο νησάκι του κόσμου! (Δικό μου είναι το blog , ότι θέλω γράφω:P)
Στο δρόμο για το ηράκλειο από εκεί που μένει τώρα η οικογένεια μου..
Χανιά.. Κανονικά δεν έπρεπε να τα χωνεύω ( έχουμε κόντρα το ξέρετε!!!) αλλά είναι πολύ όμορφα.. Ειδικά αυτό το φάρο τον λατρεύω...
Άγιος Νικόλαος.. Εκεί μένει η Θεία μου. Λατρεμένη πόλη.. Εδώ φαίνεται η λίμνη (λέγεται πως δεν έχει πάτο και έχει γλυκό νερό αν και ενώνεται με τη θάλασσα!)χιονισμένη! Σπάνια φωτογραφία!
Πάλι πάλι-Μιχάλης Τζουγανάκης----> Το αγαπημένο μου με διαφορά κρητικό τραγούδι! Αυτή η εκτέλεση βέβαια δεν είναι και η καλύτερη που έχω ακούσει αλλά δεν πειράζει! Όταν βρω το κανονικό θα το ανεβάσω κι αυτό!
Βάλε μωρέ βενζίνα----> Κρητική διασκευή του γνωστού gasolina! Πολύ γέλιο!! Σε κάτι τέτοια είμαστε μανούλες!!
7 σχόλια:
καλημέρα κρητικάτσι!
κι εγώ κρητικιά είμάι, τσ'αμ ίντα?
σε φιλώ λασιθιώτικα!
Οω πω τι όμορφο ποστ και τι φωτογραφίες είναι αυτές!! Εγώ πάντως ποτέ δεν έμαθα να ακούω κρητική μουσική, ενθουσιάζομαι πάντα όμως να χορεύω!!Εισαι για κανένα μαλεβιζιώτη;;;
Θεεενξ!
Ξια σου, Starlight...
Άλλωστε όλοι είμαστε περήφανοι για τους τόπους μας. Και εσύ οφείλεις να είσαι, αφού είσαι από ένα τόσο όμορφο μέρος όπως η Κρήτη...
Κρητικάτσι, περιμένω κέρασμα ρακί!! Να πιούμε καμια κούπα να κάνουμε μια ολιά κεφάλι...
;) :)
ωραίες φωτογραφίες!
@Αργυρένια
Καλημέρα κ σ εσένα Κρητικάτσι!
Φιλιά Ηρακλειώτικα!
@lifewhispers
Ευχαριστώ καλή μου! Ούτε κ εγώ έμαθα να ακούω γενικά αλλά είναι μερικά κομμάτια που μου αρέσουν πολύ! Όσο για το χορό, ένα θα σου πω, είτε χορεύω είτε πατάω σταφύλια, το ένα και το αυτό!
@nam3l3ss
Βλέπω το έχεις το κρητικό! ;)
Όποτε θες, κερνάω!
@ocsoul
Ευχαριστώ καλό μου!! Είδες ωραία που είμαστε? :P
Έτυχε ποτέ να αγαπάς κάτι και να το μισείς ταυτόχρονα? Είναι ένα περίεργο συναίσθημα που οι γλωσσοπλάστες δεν το έχουν μαντρώσει σε λεξούλα ακόμη. Όχι "χαρμολύπες" και γλυκανάλατα παρεμφερή. Να το αγαπάς δυνατά: να υπερασπίζεσαι την υπόστασή του, να το διεκδικείς, να λες είναι κομμάτι μου (αχ αυτά τα ιδιοκτησιακά καθεστώτα της αγάπης).
Κι από την άλλη να το μισείς με το ίδιο πάθος: να καταγράφεις νοερά τις ελλείψεις του, να το αφορίζεις, να λες «μικραίνει την ψυχή μου» και με εγκλωβίζει.
Γιατί τα λέω όλα αυτά? Για την πόλη μου. Το Ηράκλειο. Που πάντα είναι και δεν είναι «μου». Αυτή υποθέτω είναι η μοίρα των «φευγάτων». Αυτών που άφησαν τον γενέθλιο τόπο για έναν άλλο. Παντού "δικοί" και παντού "ξένοι".
Αυτή η ιστορία που διάβασα κάπου, που δυστυχώς δε γνώριζα και ντρέπομαι γι'αυτό, με φουσκώνει περηφάνια..
'Ο γνωστός σκηνοθέτης, Γιάννης Σμαραγδής (σημ. και του El Greco), λέει πως αυτό που εγώ ονομάζω «μαγεία» δεν είναι παρά ο κουζουλός Θεός της Κρήτης. Μπορεί. Τούτος ο τόπος ξαναγεννιέται και ξαναβαφτίζεται στην κουζουλάδα του διαρκώς. Γυρνά την πλάτη στα ασήμαντα και τους ασήμαντους. Τους αφήνει να τον πιλατεύουν στωικά. Αλλά σαν αποφασίζει ότι πρόκειται για κάτι σπουδαίο, γίνεται μαινάδα για να διεκδικήσει και στοργική μάνα για να προστατέψει.
Θυμάμαι τον πίνακα του Γκρέκο. Όχι δεν ανήκε στα προικιά του τέως και κανένας Βουλγαράκης δεν τον θεώρησε εθνική κληρονομιά. Θα βγαινε όμως κι αυτός προ τριετίας στην δημοπρασία των Christies. "Η βάφτιση του Χριστού". Δεκέμβρης του 2004. Αρχική τιμή 1.000.000 Ευρώ. Η πόλη «μάτωσε» όταν το ΥΠ.ΠΟ. γυρίσε την πλάτη στην υπόθεση. Και πείσμωσε. Ήταν ένας παράξενος χειμώνας. Κάθε σπίτι υπολόγιζε πόσα θα δώσει από τον 13ο μισθό για να αγοράσει το Ηράκλειο τον πίνακα. Γιατί ο Γκρέκο έπρεπε να γυρίσει στον γενέθλιο τόπο. Και το όλο εγχείρημα ακουγόταν εξωφρενικά κουζουλό ακόμη και για τους Ηρακλειώτες. Η αριστοκρατία της διανόησης εν τω μεταξύ κρυβόταν πίσω από κάτι γελοίες δικαιολογίες περί γνησιότητας η μη και ουσιαστικά απείχε από την υπόθεση. Κι όσο Πολιτεία, Κράτος και διανοητές περί άλλων τύρβαζαν, τόσο οι Ηρακλειώτες πείσμωναν περισσότερο. Οι Τράπεζες ξεχύλιζαν από ανθρώπους που κατέθεταν 10 και 15 Ευρώ για τον πίνακα. Από υστέρημα. Συνταξιούχοι, μεροκαματιάρηδες, πιτσιρικάδες, άνθρωποι που δεν ήξεραν από τέχνη, μόνο από διαίσθηση. Θυμάμαι μία γιαγιά. Γειτόνισσα. Ήρθε έχοντας διπλώσει στο μαντήλι της 20 Ευρώ. Μου τα βαλε στο χέρι και μου είπε:
- Εσύ ξέρεις πως να τα στείλεις στον Γκρέκο. Εγώ θα πεθάνω αλλά τα εγγόνια μου θέλω να μπορέσουν να τον δουν. Και πες του να με συμπαθά, αλλά δεν έχω άλλα.
Σάστισα. Το ζούσα κάθε μέρα και δεν το πίστευα. Ανέφικτο, ουτοπικό, πιο μεγάλο κι από όνειρο. Αλλά είπαμε, η Κρήτη έχει το Θεό της. Και κείνη τη φορά τον έλεγαν … Γιάννα Αγγελοπούλου- Δασκαλάκη. Δεν μάθαμε ποτέ πόσα ακριβώς μάζεψαν οι Ηρακλειώτες για να μην ξενιτευθεί ο πατριώτης τους ο Δομήνικος. Μάθαμε -εγώ τουλάχιστον- ότι ακόμη και στις μέρες του απόλυτου ωχαδερφισμού τούτη η γωνιά της γης διατηρεί κάτι από "ανεμόμυλους" και "γαλάτες". Η πόλη τελικά τον πήρε τον πίνακα. Δεν έχει σημασία πως. Το πείσμα της ήταν που μέτρησε. Αυτό το πείσμα της θαρρώ πως λατρεύω τελικά.'
Υ.Γ. Συγχώρα με για το μέγεθος του σχολίου!
Να σε συγχωρήσω?? Ίσα ίσα να σ΄ ευχαριστήσω πρέπει! Ευχαριστώ που μου είπες την ιστορία.Ομολογώ πως ούτε κ εγώ την ήξερα.. Γι αυτό τους αγαπάω τους κρητικούς,γιατί έχουν αγνή ψυχή και ξέρουν να εκτιμούν.. Πραγματικά αισθάνομαι περήφανη! Ευχαριστώ και πάλι!
Δημοσίευση σχολίου