Περπατούσα μόνη στη χριστουγεννιάτικα στολισμένη πλατεία της Αθήνας. Η βροχή είχε ξεπλύνει τους δρόμους, και τα λαμπιόνια καθρεπτίζονταν στα νερά. Η Κατερίνα με προειδοποίησε πως το δέντρο φέτος δεν είναι και πολύ ωραίο. Εμένα μου άρεσε.
Χαμογέλασα και έβγαλα φωτογραφίες. Άθλιες. Πότε θα πάρω επιτέλους φωτογραφική μηχανή? Πλησίασα. Ναι εμένα μ' αρέσει. Πήρα τηλέφωνο για να μοιραστώ αυτό που ένιωθα." Είναι όμορφα εδώ, πολύ. Αν και λίγο μελαγχολικά" Στην ερώτηση γιατί μελαγχολικά, λες και δεν ήταν αυτονόητο γιατί θα μελαγχολούσα κάνοντας βόλτα μόνη μου στο στολισμένο σκηνικό, απάντησα πως είμαι μόνη μου και και.. Και πάμε παρακάτω. Μερικά λεπτά αργότερα η θέα του δέντρου μ' έκανε να σχολιάσω για δεύτερη φορά πόσο όμορφο είναι. " Κατά τ' άλλα μελαγχολικό... αφού μου λες είναι όμορφο". Δηλαδή το μελαγχολικό δεν είναι όμορφο? Κ εγώ πως νόμιζα το ακριβώς αντίθετο?
Δεν μπορώ να συλλάβω κάποιο τύπο ομορφιάς, στον οποίο δεν υπάρχει μελαγχολία έλεγε ο Γάλλος ποιητής Charles Baudelaire. Βασικά ούτε κι εγώ. Υπάρχει μια απροσδιόριστη ομορφιά στη μελαγχολία. Μια δύσκολη ομορφιά που όμως όταν την καταλάβεις σε αγγίζει μ' ένα τρόπο αλλιώτικο, ένα τρόπο μαγικό και σε κάνει δικό της για πάντα. Όπως έκανε σ' εμένα. Που δεν μπορώ ν' αντισταθώ στα μελαγχολικά μάτια, στις βροχερές μέρες, στις άδειες στολισμένες πλατείες, στη μοναξιά μου, σε τόσα κι άλλα τόσα που με μελαγχολούν κι όμως ανεξήγητα με ελκύουν όπως η φωτιά τις πεταλούδες.
Φέτος τα Χριστούγεννα δεν φέρνουν δάκρυα στα μάτια μου. Μόνο μια θλίψη. Κοιτάω τα στολισμένα δέντρα πίσω από τα τζάμια, τη φωτιά στα ξένα τζάκια, τα λαμπιόνια στις αυλές και τα μπαλκόνια, τα χαμόγελα του κόσμου δίπλα μου ή λίγο πιο μακριά. Κοιτάζω παγωμένη τη ζωή των άλλων και νιώθω σαν το κοριτσάκι με τα σπίρτα. Ανάβω το πρώτο σπίρτο.. Χρόνια πριν όλοι μαζεμένοι στην κουζίνα, τρώμε και παίζουμε χαρτιά. Φωνές και γέλια, ευτυχία. Ανάβω δεύτερο σπίρτο... Εμείς στο χριστουγεννιάτικο δέντρο. Τσακωμοί. "Όχι εκεί αυτό το στολίδι. Ξεμπέρδεψε τα φωτάκια." Τρίτο σπίρτο. "Αυτά θα φορέσεις? Δεν σου πάει..-Δεν πειράζει.- Πάμε έξω? -Σιγά μην πάω μαζί σου." Σε λίγο τελειώνει όλο το κουτί. Αναμνήσεις σκόρπιες. Ζεστασιά. Όταν τελειώνουν τα σπίρτα χαμογελάω σαν κλέφτης πίσω από το ξένο τζάμι. Ζηλεύω. Είναι όμορφα όμως, τουλάχιστον είναι όμορφα. Και μελαγχολικά. Ναι μελαγχολικά, γιατί στο δικό μου σπίτι έχουν από καιρό τελειώσει οι γιορτές και το κρύο δεν ξεγελιέται ούτε καν με τα σπίρτα μου. Τα φωτάκια αναβοσβήνουν και η ησυχία ακούγεται. Για να την ξεγελάσω ακούω το Lonely this Christmas, το White Christmas και το Little Drummer boy, και η μελαγχολία μου μεγαλώνει και θυμάμαι..
Φέτος τα Χριστούγεννα είναι κάπως καλύτερα. Είμαι στην Αθήνα με φίλους που αγαπώ και περνάω όμορφα. Πίσω με περιμένουν άλλοι αγαπημένοι και το νεογέννητο μωρό της οικογένειας και βαφτιστήρι μου. Η ίδια η ευλογία του Θεού δηλαδή.. Όμως εγώ θα συνεχίσω σαν κλέφτης να κοιτάω στις γιορτινές ζωές των άλλων και να κάνω βόλτες κάτω από τα στολισμένα δέντρα γιατί κάποιος πάλι θα λείπει και στο σπίτι μου τα φώτα θα είναι και πάλι σβηστά.
Καλές γιορτές...
