B.D.Foxmoor & Prohja-Στα μεγάλα Σκοτάδια
Πήρα τις ευχές στον ώμο φορεσιά με καμάρι
απ'του ονείρου δανεική του καπετάνιου τη χάρη
κι είπα ταξίδι μου πρώτο να που ήρθε η σειρά σου
στο βορρά και στο νότο θα 'μαι πάντα κοντά σου.
Βαριά η ανάσα, το βήμα μου όμως δεν κόβω
στο μαξιλάρι μου άφησα τον τελευταίο μου φόβο.
Λέω να αφήσω την καρδιά μου ήσυχη να το χαρεί
μπορεί της τύχης μου να 'ναι το πιο μεγάλο σκαρί.
Σα χαλασμένη πυξίδα που απέφυγα και δεν είδα
μη μου αλλάξει πορεία πρίν να πατήσω σανίδα
που ίσως με πάει σε όσα φαντάστηκα μέρη
κι ίσως με φέρει πίσω πιο πλούσιο ποιός ξέρει.
Μπάρκο πρώτο λοιπόν βάζω ψυχή και σάρκα
και τα νιάτα μου στην πιο μεγάλη μου τσάρκα
γι' αυτό σου λέω καπετάνιε εγώ είμαι για το τιμόνι
το καλό και το κακό στο πλευρό μου στοιχειώνει.
Με φοβάται ο ουρανός με προσέχουν τα αστέρια
χωράει ο ωκεανός μέσα στα δυο μου τα χέρια
αλήθεια λέω με είχα δεί στο όνειρό μου ένα βράδυ
με ένα τιμόνι στο χέρι και στο μεγάλο σκοτάδι.
Ναυαγός σε λάθος μέρος ουρανέ μου δε σ' είδα
ξύπνησα γέρος σε καιρούργια πατρίδα
ψάχνω κάτι να δω κι έχω τ' άστρα σημάδια
μα είμαι ακόμα εδώ στα μεγάλα σκοτάδια.
Άρχισα λίγο να τρέμω στην πρώτη φουσκοθαλασσιά
εκεί που η νύχτα με τη μέρα έχουν το φως μοιρασιά
με κάθε κύμα από θάλασσα βλέπω ουρανό
παρακαλώ τους θεούς να στείλουν το γαλανό.
Βρεγμένα κι ανοιχτά έχω απ' το φόβο τα μάτια
φέρμα τα πανιά τρίζουνε τα κατάρτια
μα δε μιλάω σε κάνέναν μόνος μου πρέπει ν' αντέξω
μ' ακούς δε θα γυρίσω ντροπιασμένος εκεί έξω.
Μα τις λέξεις ο αέρας γύρω μου τις σφυρίζει
και στο μυαλό κι εκεί μια καταιγίδα αρχίζει
τα χέρια μου χαλαρώνουν πάνω στο τιμόνι
το κύμα μ΄αφήνει κι ύστερα με σηκώνει.
Τότε σπάω δεν αντέχω και στους άλλους φωνάζω
δε μ' ακούει κανείς και πιο πολύ τρομάζω
είμαι μόνος σαν να ήπιε ο χρόνος τους ναύτες
και μου ζητάει ο βυθός του ονείρου μου τους χάρτες.
Και μαυρίζουν όλα απ' τη ζερβή μου μεριά
με το σκαρί παρέα μας πήρε αγκαλιά η στεριά
και τότε η θάλασσα σαν παγωμένο χάδι
με σπρώχνει να βγώ στο μεγάλο σκοτάδι.
