Mirror Mirror on the Wall

Ξυπνάς το πρωί και κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέπτη. Τρίβεις τα μάτια σου μα εξακολουθείς να βλέπεις θολά. Ρίχνεις λίγο νερό στο πρόσωπο σου και κοιτάς ξανά. Τι βλέπεις?

Στον κρύο καθρέπτη, ένα άγνωστο πρόσωπο. Ξένο. Χαμένο στις μέρες που πέρασαν, στις στιγμές που σ ΄ έπλασαν. Χαραγμένο από συναισθήματα. Ένα πρόσωπο που έχει πάψει εδώ και καιρό να θυμίζει το δικό σου. Που μπορεί να το χεις συνηθίσει πια αλλά χρειάζεσαι πάντα μερικές στιγμές μέχρι να το αναγνωρίσεις από την αρχή.

Και η μέρα ξεκινά. Χωρίς τον καθρέπτη ξεχνάς για λίγο την άγνωστη που κατοικεί στο πρόσωπο σου και θυμάσαι εκείνη που παίζει κρυφτό στην καρδιά και το μυαλό σου. Τη χάνεις, τη βρίσκεις ξανά. Εκείνη, εσύ-η παλιά εσύ- τρέχει ανέμελα στις λεωφόρους της μνήμης σου και σκαρώνει παιχνίδια και όνειρα. Εκείνη έμοιαζε και ήταν διαφορετική πριν την αιώνια φυλακή της. Τώρα τη θέση της πήρε η άλλη.

Κοιτάς στον καθρέπτη ξανά, στα τζάμια του δρόμου, στα μάτια των άλλων και τη βλέπεις. Στην αρχή ξαφνιάζεσαι και μετά θυμάσαι. Χαμογελάς γιατί τώρα πια τα πάτε καλά οι δυο σας και ας σου φαίνεται εκείνη πάντα το ίδιο αποκρουστική με την πρώτη στιγμή που την αντίκρισες. Αλήθεια θυμάσαι την πρώτη σας γνωριμία? Πάει καιρός ε? Αχ πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός.

Κοιτάς ξανά και ξανά το πρόσωπο σου, τόσο ίδιο και τόσο διαφορετικό την ίδια στιγμή. Εσύ και η άλλη, η άλλη και εσύ. Ένας κύκλος, μια εναλλαγή που σε τρελαίνει. Φοβάσαι πως οι άλλοι δεν καταλαβαίνουν καν τη διαφορά. Σου λένε συχνά άλλωστε πως είσαι το ίδιο όμορφη όπως πάντα.

Τι είσαι? Ποια είσαι?
Κάποια που μεγάλωσε παραπάνω 20 χρόνια, που γέρασε, που έχασε πολλά και δεν βρήκε τίποτα.

Πάλι στον καθρέπτη. Πάχυνες, ναι πάχυνες. Τα μαλλιά σου ασπρίζουν και κοίτα πόσο ατσούμπαλα είναι...και τα μάτια σου μίκρυναν. Ασχήμυνες. Πω πω πόσο ασχήμυνες. Μα όχι, όχι .. δεν είσαι εσύ, ξέχασες? Ή άλλη είναι, τόσο μα τόσο άσχημη, τόσο κουρασμένη τόσο ίδια και τόσο διαφορετική μ εσένα.

Ανάσταση

Καλή Ανάσταση! :)

Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ανάσταση αυτών που έφυγαν, ανάσταση των ψυχών, ανάσταση και στα πεθαμένα όνειρα μας.

Μακάρι η Ανάσταση του Κυρίου να μας δώσει τη δύναμη που μας λείπει, το κουράγιο να συνεχίσουμε και την ελπίδα για να πορευτούμε σ΄εποχές που δεν γίνονται πια θαύματα.

Les Miserables

Πλησιάζει Πάσχα. Τι νιώθω? Μακάρι να ξέρα. Την μέρα δεν σκέφτομαι. Μόνο αισθάνομαι. Τελικά ούτε να σκέφτομαι, ούτε να αισθάνομαι μου αρέσει. Τη νύχτα έρχομαι αντιμέτωπη με τις σκέψεις που τη μέρα αποφεύγω. Ούτε να ονειρεύομαι μου αρέσει. Ψέμματα. Μου αρέσει. Έχει και τα καλά του.

Πλησιάζει Πάσχα. Νιώθω ένα κενό μέσα μου. Ένα κενό που δεν καλύπτεται με τίποτα. Γεμίζει κάθε τρεις και λίγο με άγχος,το οποίο διώχνουν με περίσση καλοσύνη και προσπάθεια οι φίλοι μου. Καλά να είναι.

Πλησιάζει Πάσχα. Τι να περιμένω? Την ανάσταση. Ναι την ανάσταση, φέτος έχει περισσότερο νόημα από οποιαδήποτε άλλη φορά.

Πλησιάζει Πάσχα. Θυμάμαι. Πριν ένα χρόνο, τέτοιες μέρες είδα τελευταία φορά τον αδερφό μου. Σκόρπιες αναμνήσεις που παλεύω να συμμαζέψω. Σκόρπιες εικόνες καθημερινές που δεν ήξερα πως θα μετατρέπονταν σε προσκύνημα στο μυαλό μου. Αναμνήσεις. Φοβάμαι μη μου τις πάρει ο χρόνος, ή ο Θεός, ή μην τις διώξω στην προσπάθεια να ζήσω σαν τους άλλους.

Μέσα στις αναμνήσεις εκείνες,Οι άθλιοι-Les Miserables. Είδα μια αφίσα κ ένιωσα μια ανεξήγητη έλξη. Ανεξήγητη? Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο μα έχω δει 3-4 φορές την ταινία. Πέρισυ το Πάσχα την είδαμε μαζί.

"Δειλοί μοιράιοι και άβουλοι αντάμα, προσμένουμε ίσως κάποιο θαύμα" Oι στίχοι του Βάρναλη προλόγιζαν το τρειλερ. ... προσμένουμε ίσως κάποιο θαύμα... Χμμ, που να ξερα πως ένα χρόνο αργότερα θα περίμενα το μεγαλύτερο των θαυμάτων.