Life

No need to laugh or cry, its a meaningless meaningless life...

Hope-Less

Δεν ξέρω αν το έχει πει (που μάλλον το έχει) κάποιος πριν από εμένα αλλά είναι κάτι που τριγυρνάει στο μυαλό μου αυτόν τον καιρό.. Συγγνώμη αν κάπου το διάβασα και δεν θυμάμαι που. Το μυαλό μου αρνείται πεισματικά να συνεργαστεί μερικές φορές... Anyways..

Δεν μπορώ να αποφασίσω τι είναι χειρότερο. Να ζείς χωρίς ελπίδα, χωρίς όνειρα? Ή να βλέπεις τις ελπίδες και τα όνειρα σου το ένα μετά το άλλο να πετούν μακριά σαν πουλιά το Χειμώνα?

Πραγματικά δεν είμαι σίγουρη. Μου είναι απέραντα δύσκολο να αποδεχτώ τη δυστυχία, την κακοτυχία και κάθετι αρνητικό που βασιλεύει στη ζωή μου. Είναι όλα πιο σκοτεινά χωρίς την ελπίδα πως μια μέρα ίσως να βρω πάλι λίγη παρηγορία, λίγη χαρά, λίγη ηρεμία. Κι απ΄την άλλη φοβάμαι απέραντα να πιστέψω ενώ βλέπω πως θαύματα δεν γίνονται και τα πάντα κατευθύνονται  με μαθηματική ακρίβεια προς το χειρότερο. Και γιατί να μη φοβάμαι δηλαδή? Άλλο πόνο δεν αντέχω. Ή μάλλον δεν θέλω να αναγκαστώ να αντέξω.

Κι όμως δεν μπορώ να τα παρατήσω. Πρέπει να συνεχίσω να προσπαθώ γιατί αν δεν προσπαθήσω τίποτα απολύτως δεν θα μου χαριστεί. Και δυστυχώς δεν θα ξημερώσει έτσι απλά. Τι θα γίνει όμως αν δεν φέρουν αποτέλεσμα οι προσπάθειες μου. Αν ο ουρανός μου συνεχίσει να είναι σκοτεινός? 

Έχω κιόλας κουραστεί κ είμαι μόνο στην αρχή. Δεν τολμάω να φανταστώ.. ούτε καν να σκεφτώ τι με περιμένει στην επόμενη γωνία. Ήδη οι χειρότεροι εφιάλτες μου πήραν σάρκα κ οστά. Το κακό είναι πως εφιάλτες έχω πολλούς κ αν αποφασίσουν να ενσαρκωθούν κ οι υπόλοιποι.. δεν θέλω να το σκέφτομαι..