Κάποτε μιλούσα για ένα στίχο... " Όλη η ζωή μου καλώς ήλθες και αντίο" και ταυτιζόμουν. Τώρα " Εφυγες νωρίς" και αντίο σκέτο ή μάλλον όχι σκέτο, ποτισμένο με δάκρυα.
Το να μιλάω γι αυτό εδώ με τρομάζει, με κάνει να νιώθω πως το υποβαθμίζω. Γιατί κάποτε μιλούσα για θέματα ανούσια εδώ μέσα. Όμως εδώ νιώθω οικεία, πιο οικεία από ότι στο τετράδιο μου. Πιο οικεία ακόμη κ από τους σκοτεινούς διαδρόμους του μυαλού μου.
Πριν 3 μήνες, σ΄ένα προθάλαμο εντατικής, καθόμουν στο πάτωμα μαζί μ΄ ένα ξανθό ψηλό παιδί που έβλεπα για πρώτη φορά. Μου μιλούσε για πίστη και ελπίδα και εγώ έλεγα πως βλέπω την αγάπη και χαμογελούσα, γιατί αλήθεια την έβλεπα και την άκουγα. Ένιωθα τη δύναμη της στο χώρο και πίστευα πως φτάνει για να γίνει το θαύμα. Ένα θαύμα που ποτέ δεν έγινε όμως, όπως μου ανακοίνωσε ψυχρά λίγη ώρα αργότερα μια γνωστή-άγνωστη προισταμένη . Μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα ο ζεστός καλοκαιρινός ήλιος έγινε ο ήλιος της κόλασης, και ο καταγάλανος ουρανός μαύρισε για πάντα.
Έφυγε. Ο μικρός μου αδελφός, το παιδί με το οποίο μοιράστηκα την ύπαρξη μου, το μεγάλωμα μου έφυγε για πάντα. Για ένα ταξίδι μακρινό, που δεν έχει επιστροφή μα ξέρω πως θα χει καλό για κείνον προορισμό γιατί ήταν και είναι σίγουρα ένας άγγελος πραγματικός.
Ο αδελφός μου ήταν η ίδια η χαρά της ζωής. Είχε πολλούς φίλους αγαπημένους που τους λάτρευει και τον λατρεύουν. Μπορούσε να γίνει θυσία για όλους και δεν άντεχε να είναι κανείς ποτέ στεναχωρημένος. Έκανε αστεία και γελούσε πολύ. Αγαπούσε τη ζωή. Έβγαινε, τραγουδούσε, ερωτευόταν, αγαπούσε μα πάνω απ΄όλα αγαπήθηκε όσο κάνεις από όλους τους ανθρώπους που ξέρω. Τον αγαπαγάμε τον αδελφό μου εδώ, τον αγαπάμε κ εκεί που είναι και θα τον αγαπάμε για πάντα. Δεν μπορώ να γράψω πολλά γι΄αυτόν. Γιατί με μια λέξη ήταν όλα και δεν μπορώ να περιγράψω αυτήν την πληρότητα και τελειότητα σε μερικές γραμμές. Για την ακρίβεια δεν μπορώ να την περιγράψω με λέξεις. Ίσως γιατί βιάζομαι να τελειώσω αφού αυτή η περιγραφή πονάει πιο πολύ από πολύ.
Μαζί γνωρίσαμε τον κόσμο. Κάναμε όνειρα. Μαζί ταξιδέξαμε με την φαντασία μας στους πιο απίθανους κόσμους. Καυγαδίσαμε πολύ, φωνάξαμε περισσότερο. Παίξαμε σαν παιδιά του κόσμου τα παιχνίδια. Είδαμε όλα τα παιδικά του κόσμου και κάναμε τους Power Rangers. Φάγαμε όσο παγωτό γινόταν, όσες φράουλες και όσο καρπούζι πήγαινε. Μοιραζόμασταν τα πράγματα μας.Είδαμε ταινίες, δεν ακούσαμε μουσική γιατί τα γούστα μας απείχαν δυο κόσμους και πήγαμε τις πιο όμορφες βόλτες. Κοιμόμασταν συχνά μαζί, αφού πήγαινα στο κρεβάτι του όταν έβλεπα εφιάλτες. Συμφωνήσαμε κάποτε πως είμαστε πολύ ευχαριστημένοι που έχουμε ο ένας τον άλλο και είμασταν πάντα στην ίδια ομάδα. Μετά μεγαλώσαμε. Συνεχίσαμε να είμαστε στην ίδια ομάδα. Του έκανα μάθημα Γερμανικά και πέρασε και με βαθμό. Ήμουν σκύλα αλλά δεν μου φώναζε μόνο λίγο καμιά φορά. Τον μάλωνα γιατί δεν ήθελε να διαβάζει και φοβόμουν πως δεν προσέχει. Ένιωθε και ήθελε να φαίνεται μεγάλος. Έφυγα για το πανεπιστήμιο. Δημιούργησε απίστευτες φιλίες και τον έβλεπα λίγο. Του κλαψούριζα πως δεν θέλει πια να με βλέπει και μου φώναζε. Μου έκανε κ γλύκιες για να μη γκρινιάζω καμιά φορά. Σιγά σιγά βρίσκαμε και τη χρύση τομή αλλά δεν προλάβαμε να την κάνουμε πράξη. Τον καμάρωνα γιατί ήταν πανέμορφος και πανέξυπνος και τόσο απεριόριστα καλός που τον θαύμαζαν όλοι. Χάζευα την ομορφιά του αν κ διαφωνούσα με το στυλ του. Πίστευα πως μπορούσε να καταφέρει ότι ήθελε. Ήθελα να γυρίσω στην Κρήτη για να είμαστε ξανά μαζί. Ούτε κ αυτό το πρόλαβα.
Αυτά είναι απειροελάχιστα κομμάτια μιας μικρής ζωής κ ενός παιδιού που λατρεύω και θα λατρεύω για πάντα. Όπως λέει και μια μαντινάδα που μου έστειλε ένας φίλος και του αφιερώσαμε..
"Πίσω τους παίρνει ο Θεός
τσ' Αγγέλους που χουν φύγει,
απ' τον Παράδεισο, γι΄αυτό
είναι η ζωή τους λίγη."
Σ΄αγαπάω και σε σκέφτομαι και μου λείπεις... Καλό ταξίδι μικρό μου...
