Είχα μάθει να ζω με τους νυχτερινούς μου εφιάλτες. Είχα συνηθίσει να πονάω, να με κυνηγούν και να πεθαίνω στα όνειρα μου.
Προσπάθησα να συνηθίσω τον εφιάλτη στον οποίο μετατράπηκε η ζωή μου αφότου "έφυγε". Προσπαθώ ν΄αντέξω να πονάω και να μου λείπει.
Τον συνδυασμό των δυο παραπάνω όμως δεν τον αντέχω. Δεν αντέχω να τον χάνω κάθε βράδυ με κάθε δυνατό τρόπο. Δεν αντέχω τα πρωινά που ψάχνω τα τηλέφωνα για να τον πάρω να δω αν είναι καλά.
Κι όμως θέλω τόσο πολύ να τον βλέπω, ακόμη κ έτσι...
Τραγουδάκι Archive - Sleep,πάει πάντα με τον ανήσυχο ύπνο μου ή με τα βράδια που δεν θέλω να κοιμηθώ...
2 σχόλια:
ειναι πολυ δυσκολα τα βραδια χωρις...
χωρις μια αγκαλια...
ενα χαδι...
μια γλυκια κουβεντα...
χωρις...εκεινον...
πολλες φορες βρηκα παρηγορια μονο μεσα στα ονειρα...
να βλεπω...να αγγιζω και να ζω σε μια αλλη πραγματικοτητα καλυτερη απο αυτη...
χαιρομαι που σε βρηκα γλυκια μου!!!
νεραιδενια φιλακια!!!
Αχ καλή μου, μακάρι να γινόταν και για μένα το ίδιο, να έβρισκα παρηγοριά στα όνειρα μου.. Δεν λέω συνέβη και αυτό, αλλά για λίγο. Τώρα πια επαναλαμβάνεται ο μεγαλύτερος εφιάλτης μου σχεδόν κάθε βράδυ και με εξοντώνει.
Όταν δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να δεις αυτούς που αγαπάς όμως το δέχεσαι ακόμη κ έτσι..
Κ εγώ χάρηκα που σε βρήκα!
Φιλιά πολλά!:)
Δημοσίευση σχολίου