Πλησιάζει Πάσχα. Τι νιώθω? Μακάρι να ξέρα. Την μέρα δεν σκέφτομαι. Μόνο αισθάνομαι. Τελικά ούτε να σκέφτομαι, ούτε να αισθάνομαι μου αρέσει. Τη νύχτα έρχομαι αντιμέτωπη με τις σκέψεις που τη μέρα αποφεύγω. Ούτε να ονειρεύομαι μου αρέσει. Ψέμματα. Μου αρέσει. Έχει και τα καλά του.
Πλησιάζει Πάσχα. Νιώθω ένα κενό μέσα μου. Ένα κενό που δεν καλύπτεται με τίποτα. Γεμίζει κάθε τρεις και λίγο με άγχος,το οποίο διώχνουν με περίσση καλοσύνη και προσπάθεια οι φίλοι μου. Καλά να είναι.
Πλησιάζει Πάσχα. Τι να περιμένω? Την ανάσταση. Ναι την ανάσταση, φέτος έχει περισσότερο νόημα από οποιαδήποτε άλλη φορά.
Πλησιάζει Πάσχα. Θυμάμαι. Πριν ένα χρόνο, τέτοιες μέρες είδα τελευταία φορά τον αδερφό μου. Σκόρπιες αναμνήσεις που παλεύω να συμμαζέψω. Σκόρπιες εικόνες καθημερινές που δεν ήξερα πως θα μετατρέπονταν σε προσκύνημα στο μυαλό μου. Αναμνήσεις. Φοβάμαι μη μου τις πάρει ο χρόνος, ή ο Θεός, ή μην τις διώξω στην προσπάθεια να ζήσω σαν τους άλλους.
Μέσα στις αναμνήσεις εκείνες,Οι άθλιοι-Les Miserables. Είδα μια αφίσα κ ένιωσα μια ανεξήγητη έλξη. Ανεξήγητη? Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο μα έχω δει 3-4 φορές την ταινία. Πέρισυ το Πάσχα την είδαμε μαζί.
"Δειλοί μοιράιοι και άβουλοι αντάμα, προσμένουμε ίσως κάποιο θαύμα" Oι στίχοι του Βάρναλη προλόγιζαν το τρειλερ. ... προσμένουμε ίσως κάποιο θαύμα... Χμμ, που να ξερα πως ένα χρόνο αργότερα θα περίμενα το μεγαλύτερο των θαυμάτων.
1 σχόλιο:
να μην περιμένεις τίποτα!
αυτή είναι μια καλή αρχή..
την ταινία τελικά την είδες; αξίζει τον κόπο..
Δημοσίευση σχολίου