Θάνατοι

Θάνατοι-Κ. Καρυωτάκης

Χεράκια που κρατώντας τα τριαντάφυλλα
κι απ' τη χαρά ζεστά των φιλημάτων,
χεράκια που κρατώντας τα τριαντάφυλλα
χτυπήσατε τις πόρτες των θανάτων·

ματάκια μου που κάτι το εδιψάσατε
και διψασμένα εμείνατε ποτήρια,
ματάκια μου που κάτι το εδιψάσατε
κι εμείνατε κλεισμένα παραθύρια·

ω, που' χατε πολλά να ειπείτε, στόματα,
κι ο λόγος σας εδιάλεξε για τάφο,
ω, που' χατε πολλά να ειπείτε, στόματα,
και τον καημό δεν είπατε που γράφω·

μάτια, χεράκια, στόματα, ιστορήστε μου
τον πόνο κάποιας ώρας, κάποιου τόπου
μάτια, χεράκια, στόματα, ιστορήστε μου
τον Πόνο των Πραγμάτων και του Ανθρώπου.


(Μα τι να πεις όταν ξέρεις πως τα έχεις όλα και άλλοι τίποτα? Όταν ντρέπεσαι κ που υπάρχεις.. Τι να πεις όταν είσαι τόσο μικρός και λίγος μπροστά στα μεγάλα του κόσμου. Ώρες έψαχνα να βρω να γράψω κάτι γι΄αυτή τη φωτογραφία. Μα τι να πω εγώ.. Τα λέει ο Καρυωτάκης καλύτερα από εμένα. Το παιδάκι είναι από την Ονδούρα.. 9 χρονών, 8 κιλά. Το ξέρω πως έχω χαζέψει..Ας είναι.. Ας είναι τουλάχιστον τα δάκρυα μου για κάτι που αξίζει και να κλαις και να λυπάσαι και να ντρέπεσαι... Για όλα τα αγγελάκια που ήρθαν για να βασανιστούν και μόνο τούτο το post.. όχι πως έχει καμιά αξία αλλά ας είναι..)