Το δάσος

Πρίν λίγη ώρα έφυγαν οι κολλητές μου από το σχολείο. Είχαν έρθει για Σαββατοκύριακο για να με δουν. Τελικά έγινε συνάντηση παλιών συμμαθητών. Πέρασα υπέροχα. Είδα φίλους μου παλιούς που είχα καιρό να δω, έκανα πράγματα που δεν είχα ξανακάνει, πέρασα τέλεια στα μπουζούκια (ποια εγώ, που ακούω τη λέξη κ βγάζω σπυράκια:P).

Μα οι μέρες πέρασαν γρήγορα κ έφυγαν πάλι. Λίγο αυτό, λίγο οι αναμνήσεις που μας γέμισαν μου μελαγχόλησαν.. πολύ.

Εχθές το βράδυ βγήκαμε σχεδόν όλη η σχολική μου παρέα κ η ocsoul(την τρελάναμε νομίζω). Η Μ. ήθελε μπουζούκια κ δεν θέλαμε να της χαλάσουμε χατήρι. Δεν έρχεται δα κ κάθε μέρα στην Αθήνα. Η βραδιά ξεκίνησε επεισοδιακά. Τα αγόρια της παρέας πήγαν νωρίτερα για να ελέγξουν το τραπέζι κ παραλίγο να παίξουν ξύλο. Τελικά λάδωσαν το σερβιτόρο για να κάτσουμε σ ένα αξιοπρεπές τραπέζι κ μας πήραν τηλέφωνο για να πάμε.

Ήταν όμορφα. Παρόλο που είμασταν πολύ δαφορετικοί σε σχέση με παλιά,παρόλο που παρεξηγήσεις και θέματα ανοιχτά υπήρχαν εγώ ένιωθα σαν να σταμάτησε ο χρόνος.Ήμουν εκεί με τους φίλους μου τους πιο παλιούς, κάποιους από τους πιο αγαπημένους, κάποιους καινούργιους αλλά καλούς κ ναι νομίζω πως ένιωθα απέραντα τυχερή. Τους κοίταζα και χαιρόμουν τόσο πολύ που τους έχω κ ας μην τους βλέπω συχνά. Γιατί υπάρχουν στη ζωή μου και θα υπάρχουν πάντα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Γιατί είναι κομμάτι από μένα ο καθένας με το δικό του τρόπο. Άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο.

Όμως επειδή τόση ευτυχία δεν θα την άντεχα, λίγο το ποτό,λίγο τα καψουροτράγουδα (έχει και καλά το παραδέχομαι) μ' έκαναν να νοσταλγήσω κάποιον άλλο αγαπημένο. Κάποιον που από πρωταγωνιστής στη ζωή μου έγινε κομπάρσος. Έγινε ή τον έκανα δεν ξέρω.. Πάει καιρός που έχει βγει από τη ζωή μου κ εξακολουθεί να μου λείπει. Φοβάμαι βέβαια μήπως δεν
μου λείπει ο ίδιος αλλά αυτό που είχαμε. Φοβάμαι πως σκέφτομαι πάρα πολύ κ μένω πίσω χωρίς λόγο. Όπως και να χει μου λειψε κ αυτό μ' έκανε να σκεφτώ τι έχω κάνει στη σχέση μου μαζί του.

Από τότε που χώρισαν οι δρόμοι μας. Επέλεξα να μην του λέω τπτ απ όσα νιώθω. ΤΙΠΟΤΑ. Καθαρός εγωισμός, ή καθαρή άμυνα?? Ούτε κ αυτό το ξέρω. Εδώ και μήνες δεν τον πήρα ποτέ πρώτη τηλέφωνο, δεν του έστειλα ποτέ πρώτη μήνυμα για να δω τι κάνει. Δεν του είπα ποτέ πόσο μου έλειψε. Δεν θέλω να πιστέψει πως με νοιάζει ενώ τον νοιάζομαι εννοείται πολύ. Δεν είναι σκέτη υποκρισία? Όποτε του μιλάω είναι σαν να μην συμβαίνει τπτ. Σαν να είναι απλά ένας γνωστός που μοιράζομαι τα νέα μου. Όπως έστρωσε θα κοιμηθεί. Δεν με νοιάζει γι΄αυτόν. Μα εγώ που τώρα θέλω να του μιλήσω τι να κάνω? Κι αν δεν θέλω να μιλήσω σ΄αυτόν τελικά αλλά είναι η μοναξιά που νιώθω που μ οδηγεί? Δεν είναι άδικο?

Σκέψεις κ άλλες σκέψεις πλημμυρίζουν το μυαλό μου. Όπως η (τέλεια) βροχή πλυμμηρίζει τους δρόμους την ώρα που γράφω. Μόνο που η βροχή ξεπλένει τη βρωμιά του δρόμου, ενώ οι σκέψεις βρωμίζουν το μυαλό μου και με μελαγχολούν χωρίς λόγο.

Τελικά καλά μου το 'λεγε ένας καθηγητής στο λύκειο κ τον κορόιδευα. "Το πρόβλημα σου είναι ότι σκέφτεσαι πάρα πολύ.., Βλέπεις το δέντρο και θα χάσεις το δάσος......."