Η γιορτή

Φάση πρώτη: Η προετοιμασία

Μέρες ετοίμαζε τη γιορτή. Ήταν τα γενέθλια της και φέτος πιο πολύ από κάθε άλλη φορά ήθελε να είναι με κόσμο. Τα μισούσε τα γενέθλια. Την έκαναν να θυμάται τα χρόνια που περνούσαν κ δεν την άγγιζαν. Φέτος ειδικά η χρονιά έφυγε βιαστικά. Για την ακρίβεια, δεν έφυγε την έδιωξε γιατί κάθε μέρα της φαινόταν χειρότερη από την προηγούμενη.

Στα γενέθλια της όμως θα ήταν αλλιώς. Θα έρχονταν οι φίλοι της και η οικογένεια της που υπεραγαπούσε κ είχε καιρό να δει. Μπορεί να ερχόταν κ εκεινός για να της ευχηθεί.

Η γιορτή θα γινόταν σπίτι της για να έχει τη χαρά να δεχτεί κόσμο μετά από καιρό. Τους πήρε έναν έναν τηλέφωνο για να τους προσκαλέσει και να μοιραστεί τη χαρά της. Κάλεσε και φίλιους παλιούς που είχε καιρό να δει και καινούργιους γνωστούς. Θα τους αγαπούσε όλους εκείνη τη μέρα. Γιατί ήθελε να είναι αλλιώς. Να δώσει και να πάρει αγάπη σε μια μέρα ιδιαίτερη.

Καθώς διάλεγε την τεράστια τούρτα, θυμήθηκε πριν χρόνια ένα πάρτυ που της είχαν κάνει. Πόσο είχε χαρεί. Δεν ήταν όλοι εκεί μα ήταν η πιο γλυκιά γιορτή. Τώρα θα ήταν καλύτερα σκέφτηκε και ζήτησε την πιο όμορφη τούρτα.....

Φάση δεύτερη: Η γιορτή

Επιτέλους η μεγάλη μέρα είχε φτάσει. Η καρδιά της κόντευε να σπάσει. Είχε στεναχωρηθεί που τελικά δεν θα μπορούσε να έρθει η οικογένεια της αλλά καταλάβαινε. Είναι μακριά σκέφτηκε κ θα ΄ναι κουραστικό. Εξάλλου την αγαπούσαν κ από μακριά. Η μαμά της την πήρε πρωί πρωί για να της ευχηθεί. Την πήραν κ μερικοί ακόμη. Την πήρε κ η κολλητή της, κάτι προέκυψε κ δεν μπορούσε να έρθει. Τη διαπέρασε ένα ρίγος. "Λες" σκέφτηκε? "Δεν μπορεί..."

Έφτασε το βράδυ. Πλησίαζε η ώρα της γιορτής. Τα μπαλόνια ήταν στη θέση τους. Κ τα φαγητά και τα ποτά και η τούρτα. Μα οι καλεσμένοι δεν είχαν έρθει. Κάποιοι την ειδοποίησαν. Κάποιοι δεν το θυμήθηκαν καν.

Περίμενε με χαμόγελο μα η ώρα περνούσε. " Δεν μπορεί", σκέφτηκε.. "Όλοι?" Και περίμενε.Μα κανείς δεν ήρθε. Όλοι ήταν πολύ απασχολημένοι. Έπαρναν τηλέφωνο και ζητούσαν συγγνώμη και εκείνη τους έλεγε πως δεν πειράζει. Πάντα πίστευαν πως εκείνη θα είναι εκεί και δεν πειράζει. Ίσως απλά να είναι πολύ απασχολημένοι σκέφτηκε. Ίσως....

Ένα δάκρυ κύλισε αργά στο προσεχτικά φτιαγμένο για τη βραδιά πρόσωπο της. Πήρε τα κεράκια και τα έβαλε στην τούρτα. Τα άναψε. Τραγούδησε μόνη της και έκανε και μια ευχή. Του χρόνου να μην ζεί.. Φύσηξε δυνατά μα δεν έσβησαν όλα. Απογοητεύτηκε μα είπε πως του χρόνου θα είναι καλύτερα. Έτσι έκανε πάντα.

Φάση τρίτη: Ο επίλογος

Έσβησε τα φώτα, έβγαλε το καινούργιο φόρεμα και ξάπλωσε. Έκλαψε για λίγο μα ευτυχώς αποκοιμήθηκε γρήγορα. Στο ύπνο της είδε μια τεράστια γιορτή, ολόδικια της και χαμογέλασε... Το ξερε πως ήταν όνειρο μα δεν την ένοιαξε...

Υπάρχει άραγε πιο θλιβερά μοναχική εικόνα από μια γιορτή που δεν πήγαν οι καλεσμένοι? Ή ένα λουνα παρκ χωρίς παιδιά? Ή ένας άδειος δρόμος? Μερικά πράγματα γεννήθηκαν για να μην είναι μόνα κ όταν είναι μας δείχνουν το ίδιο το πρόσωπο της μοναξιάς.

Κ εγώ τα σκέφτομαι αυτά στις 3 το μεσημέρι μιας ζεστής Κυριακής του Αυγούστου με τον player να παίζει Whispers in the dark.

Whispers in the dark
Everyone hears
Something 'bout the dark
It makes us listen to our fears

Whispers in the dark
They call your name
You can't escape the dark
When light just dwindles like a flame

Δεν πάμε καλά....