Από τη μία σε κρατάει χαμηλά γιατί αν ανέβεις πολύ ψηλά μπορεί να πέσεις και να φας τα μούτρα σου.Τότε ο φόβος σου είναι λογικός κ εσύ ονομάζεσαι συνετός. Γι' αυτό υποθέτω έχουμε το φόβο οι άνθρωποι, για να μην κάνουμε ότι μας κατέβει.
Από την άλλη όμως ο φόβος μπορεί να σε κρατήσει τόσο χαμηλά και με τέτοια δύναμη που να μην δεις ποτέ τι γίνεται πιο πάνω. Μπορεί να σε κρατήσει μακρία από κάθε ρίσκο και έτσι να σε εμποδίσει να ζήσεις. Τότε ο φόβος σου είναι παράλογος και εσύ ονομάζεσαι φοβιτσιάρης.
Ποια είναι η γραμμή που χωρίζει τον ένα φόβο από τον άλλο δεν ξέρω. Λένε πάντως πως καλύτερα να μετανιώσεις για πράγματα που έκανες παρά για πράγματα που δεν έκανες. Σύμφωνα μ' αυτό, ο φόβος είναι από κάθε άποψη κακός και πρέπει να αποβάλλεται.
Εγώ αν με ρωτάτε είμαι μια κοινή φοβιτσιάρα. Όπως δίαβασα κάπου "Α ίσον αρχή και το φοβάμαι. Φοβάμαι και το Ω γιατί σημαίνει τέλος. Φοβάμαι και να αγαπώ γιατί τα έχει και τα δύο. Νομίζω ότι φοβάμαι το αγαπώ γιατί σε μένα σημαίνει αγαπ. Έτσι χωρίς τέλος."
Φοβάμαι τις αρχές γιατί κρύβουν το άγνωστο που δεν ξέρεις πως θα σου φερθεί. Φοβάμαι το τέλος γιατί σημαίνει αλλαγές και αποφάσεις που πάλι δεν ξέρεις πως θα σου βγούν. Κι όσο για την αγάπη, αυτή είναι ένα άλλο πονεμένο κεφάλαιο από μόνη της.
2 σχόλια:
Κάθε τέλος και αρχή (που τραγουδάει και μια ψυχή :) )κρύβουν και ένα ρίσκο. Η βασική ερώτηση δεν είναι αν πρέπει να το παίρνουμε ή όχι. Η βασική ερώτηση είναι πώς και πότε θα ξεπεράσουμε το φόβο του ρίσκου αυτού και θα πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας. Και την αρχή και το τέλος. ;)
συμφωνώ με τον προλαλήσαντα :D
Δημοσίευση σχολίου