Like tears from a star...

18 Απριλίου.. Στην καρδιά της Άνοιξης.

Στο δρόμο έχουν κάνει την εμφάνιση τους τα κοντομάνικα, τα λεπτά χρωματιστά σακάκια και άνθρωποι που χαίρονται τη λιακάδα.

Εγώ όμως αρνούμαι να αφήσω το παλτό μου κ τις μπότες μου.

"Κρυώνω", παραπονίεμαι.. μα κατάβαθος αρνούμαι να αφήσω το χειμώνα να φύγει. Από τότε που αποφασίζω εγώ(κι όχι η μαμά μου) πότε θα φοράω κοντομάνικα και πότε θα τρώω παγωτά,δυσκολέυομαι πολύ να αποχωριστώ τον χειμώνα. Δεν λέω, είναι ωραίο το καλοκαίρι, συνδεδεμένο πάντα με τις πιο ανέμελες και χαρούμενες στιγμές μας. Όμως ο χειμώνας έχει μια άλλη γλύκα. Ειδικά τα χειμωνιάτικα βράδια είναι υπέροχα...

Αυτή την εποχή του χρόνου,

αγαπώ την μελαγχολία του συννεφιασμένου ουρανού...

την βροχή, όταν χτυπάει με δύναμη τους δρόμους...

κι όταν πέφτει απαλά στα τζάμια....

Αγαπώ το φώς της αστραπής κ το τράνταγμα της βροντής. (Τότε μόνο καταλαβαίνεις πόσο σημαντική είναι η ζεστασιά του σπιτιού σου)

την ηρεμία των χιονονιφάδων..

Και το λευκό πέπλο του χιονιού που απλώνεται παντού.

Ακόμη θυμάμαι το πρώτο βράδυ που είδα χιόνι. Ήταν Χριστούγεννα κ ήμουν κοριτσάκι. Κοιμόμουν όπως πάντα (στο χωριό)στο κρεβάτι του παππού, όταν άνοιξε την πόρτα κ είδα κομματάκια χαρτοπετσέτες να πέφτουν από τον ουρανό.Έτσι μου φάνηκε.. Χιονίζει μου είπε ο παππούς μου κ έμεινα για ώρα να χαζεύω. Ακόμη με χαρτοπετσέτες μου μοιάζουν οι χιονονιφάδες..Το πρωί όλα ήταν λευκά..

Πιο πολύ απ΄όλα όμως λατρεύω να κοιτώ τη βροχή μέσα από το τζάμι!

Έχω περάσει ώρες πολλές με τη μύτη κολλημένη στα τζάμια να κοιτάω τη βροχή κάτω από τα φώτα του δρόμου. Είναι τόσο τρυφερές εκείνες οι στιγμές. Αν κ είναι κατάλληλες για να τις πέρνας με τον ή την αγαπημένο\η σου, εγώ δεν μελαγχολώ όταν είμαι μόνη μου. Μ' ένα ζεστό στο χέρι, ηρεμώ και σκέφτομαι με τις ώρες. Σαν να παίρνει το νερό μαζί του τα προβλήματα. Ή σαν να μην πειράζει που έχεις προβλήματα, γιατί μέσα από το ζεστό σου σπίτι όλα είναι καλύτερα.

Όταν με ξυπνάει η βροχή, τις νύχτες χαίρομαι απίστευτα. "Βρέχει" σκέφτομαι και ησυχάζω...

Μ' αρέσει να παρατηρώ και τους ανθρώπους εκείνες τις ώρες..

Τρέχουν πανικόβλητοι να προστατευθούν ή βρίσκουν τους αγαπημένους στους κ περπατούν μαζί κάτω από ομπρέλες.. Η βροχή μας φέρνει πιο κοντά...

Μόνο το κρύο δεν αντέχω. Δεν αντέχω να κρυώνω,αποσυντονίζομαι. Ντύνομαι συνήθως σαν κρεμμύδι κ απολαμβάνω μονάχα το κρύο αεράκι που σου λούζει το πρόσωπο και σε ξυπνάει..

Εντάξει είμαι εκτός εποχής. Τι πειράζει?Μου έλειψε πολύ φέτος ο χειμώνας. Μονάχα ένα βράδυ με ξύπνησε η βροχή.. Ίσως του χρόνου να 'ναι καλύτερα!

Καλή Άνοιξη! :)