Δύσκολοι Αποχωρισμοί... Η ζωή μου

"Όλη η ζωή μου καλώς ήρθες και αντίο.." Όμορφος στίχος.. Κρίμα που δεν τον ήξερα πιο πριν..θα ταυτιζόμουν.
Τα τελευταία δυο χρόνια έτσι ακριβώς ήταν η ζωή μου. Καλώς ήρθες και αντίο.. Εγώ το επέλεξα θα πει κανείς. Δεν ήξερα όμως.. Δεν ήξερα πως δεν είμαι εγώ γι΄αυτά.

Δεν τις αντέχω τις αποστάσεις, τις μισώ. Σιχαίνομαι τους αποχωρισμούς και τα αντίο. Μισώ τα λεωφορεία και τα τρένα και τα πλοία. Μισώ και τις βαλίτσες ακόμη. Όχι δεν είμαι τρελή, απλά ευαίσθητη μάλλον.

Στην αρχή ήταν μόνο η οικογένεια μου που αποχωριζόμουν. Δεν ήταν φοβερό, έτσι γίνεται με τα παιδιά. Φεύγουν και έρχονται ξανά. Καλωσορίσματα και χαρές και γέλια και μετά βουρκωμένα μάτια και λύπη. Μου περνούσε μόλις γύριζα, στην "αδερφούλα" μου στους φίλους μου, στην ξενοιασιά μου.

Μετά όμως, ήρθε εκείνος στη ζωή μου από μακριά. Και δώσ' του καινούργια ταξίδια. Ώρες ατέλειωτες σε λεωφορεία, σε πλοία, σε δρόμους και μέρη άγνωστα. Η χαρά της συνάντησης έσβηνε την κούραση, έσβηνε την λύπη της απουσίας, έσβηνε ακόμη και το φόβο του αποχωρισμού καμιά φορά. Μα κράταγε τόσο λίγο..

Δεν είχαμε χρόνο ποτέ. Κοίταγα το ρολόι με την ελπίδα να σταματήσει, μα δεν σταμάταγε.. Και μετά αντίο. Και δάκρυα και φόβος και ταξίδια που ΄μοιάζαν ατελείωτα. Και μετά νοσταλγία... Πέρναγε πολύς καιρός από το ένα ταξίδι στο άλλο, και είχαμε όλο και λιγότερο χρόνο. Έτσι έμεινε μόνο το αντίο.. και κλάματα.. και λύπη απέραντη..
Έχω τόσα να θυμάμαι και να χαίρομαι και τον ευχαριστώ γι΄αυτό. Υπάρχουν τόσα πράγματα που δεν θα άλλαζα και δεν θα έσβηνα με τίποτα. Και νομίζω πως κ αν ακόμη γύριζα πίσω το ίδιο θα έκανα.
Μα τους αποχωρισμούς τους μίσησα και τα λεωφορεία και τα πλοία και οτιδήποτε παίρνει ότι αγαπάς μακριά...