Τοπίο στην ομίχλη

Τοπίο στην Ομίχλη. Σκηνή 1η:


Ονειρεύομαι να χαθώ σ΄ένα τοπίο τυλιγμένο στην ομίχλη,σε μια πόλη, μεσαιωνική ίσως, μελαγχολική με μικρά καφέ κ μαγαζιά με χειροποίητες βιτρίνες.
Φαντάζομαι να περπατώ σ ένα ήσυχο δρόμο , χαμένο σε λευκά πέπλα, βρεγμένο από τις σποραδικές μπόρες και από δάκρυα ίσως. Θα ναι λίγη ώρα πριν πέσει για τα καλά η νυχτά, τότε που ο ουρανός έχει το πιο βαθύ του μπλέ πίσω από τα μαύρα σύννεφα.
Από τα καφέ θα ακούγεται μουσική, και οι περαστικοί θα τρέχουν βιαστικά τυλιγμένοι σε παλτό για να προφυλαχθούν από το κρύο.
Μονό εγώ θα περπατώ αργά. Νοχελικά σχεδόν, χωρίς να με νοιάζει για πρώτη φορά τίποτα άλλο παρά το τέλος του δρόμου. Χωρίς προορισμό, χωρίς να περιμένω κάποιον ή κατι μα και χωρίς να με περιμένει κανείς.
Ονειρεύομαι να χαθώ σ΄ένα τέτοιο τοπίο. Να πάρω μια βαθιά ανάσα και να τη νιώσει ολόκληρη η ύπαρξη μου. Η πληγωμένη μου ύπαρξη.
Κ όταν κουραστώ θα χωθώ σ ένα από τα καφέ της για να ζεστάνω μ΄ένα ρόφημα καυτό την παγωμένη μου καρδιά. Την παγωμένη μου ζωή.
Και θ΄αρχίσει να βρέχει τότε ασταμάτητα μέχρι να ξημερώσει και τότε θα μυρίζει βροχή και θα ναι μια καλύτερη μέρα. "When we ll wake up some morning rain, will wash away our pain"


Τοπίο στην ομίχλη. Σκηνή 2η:


Ονειρεύομαι να χαθώ σ΄ένα τοπίο στην ομίχλη. Σ΄ένα γέρικο δάσος κάπου στο βουνό. Σ΄ένα φιλόξενο χωριουδάκι με πέτρινα σπίτια και πέτρινους δρόμους. Θα μυρίζει καμμένο πεύκο, από τη φωτιά στα τζάκια και οι περαστικοί θα περπατάνε νοχελικά και θα χαιρετάνε εγκάρδια.
Δεν θα έχει πέσει ακόμη ο ήλιος και τα σύννεφα θα ετοιμάζονται για μπόρα ή για χιόνι ίσως. Κ η ομίχλη θα αγκαλίαζει τα πάντα και θα κάνει τα παιδιά να προσπαθούν χαρούμενα να την πιάσουν. Μα εκείνη θα ξεφεύγει σαν άπιαστο όνειρο.
Ονειρεύομαι να χαθώ σ΄ένα τέτοιο μέρος και να περπατώ με άδειο μυαλό και τα χέρια ανοιχτά για να αγκαλιάσω ολόκληρο τον κόσμο, και θα πλάθω ιστορίες τότε για ξωτικά και νεραίδες στην άκρη του δάσους, για κόσμους ευτυχισμένους.
Κ όταν κουραστώ, θα χωθώ σ΄ένα φιλόξενο δωμάτιο με τζάκι και θα ζεστάνω την ψυχή μου στη φωτιά. Θ΄αρχίσει τότε να χιονίζει και την επόμενη μέρα όλα θα ναι λευκά.
"Deep beneath the cover of another perfect wonder ,Where it's so white as snow"


Τοπίο στην ομίχλη. Σκηνή 3η και τελευταία:


Ονειρεύομαι να χαθώ σ΄ένα τοπίο στην ομίχλη, σε ένα μέρος που όλοι οι δρόμοι θα οδηγούν στη θάλασσα. Ίσως ένα μικρό λιμάνι, ή μια αποβάθρα. Ίσως απλά ένας παραλιακός δρόμος. Θα χει νυχτώσει για τα καλά κ το μόνο που θα θυμίζει τη μανιασμένη μπόρα θα ναι η ομίχλη πάνω από τους δρόμους και τα σκοτεινά σχεδόν μαύρα νερά. Αυτοκίνητα θα περνούν και άνθρωποι θα ναι μαζεμένοι σε παρέες σε σπίτια και μαγαζιά. Τα μικρά πλοία θα κουνιούνται στα νερά και κάποιοι φαίνεται να αγκαλιάζονται πίσω από τα τζάμια.
Ονειρεύομαι να χαθώ σ΄ένα τέτοιο μέρος και να περπατώ γρήγορα γιατί το κρύο είναι τσουχτερό και εγώ ήδη παγωμένη. Δεν θα σκέφτομαι μα θα μετράω τα βήματα μου ως το φάρο.
Κ όταν κουραστώ θα καθίσω στην άκρη της αποβάθρας, και θα ζεσταθώ σε μια ζεστή αγκαλία από κάποιον ή κάποια αγαπημένη που θα ναι εκεί μόνο για να μ΄αγκαλιάσει. Και τότε θ΄αρχίσει να καθαρίζει ο ουρανός και λίγο πριν ξημερώσει θα καθρεφτιστούν καθαρά όλα τ΄αστέρια στα παγωμένα νερά. Κ θα ναι όλα πιο ήρεμα. "Ad Astra Per Aspera"


(Απο μικρή η βρόχη -και γενικά ο χειμωνιάτικος καιρός-και η θάλασσα ήταν τα δυο πράγματα που μ έκαναν να ηρεμώ. Τώρα τέλευταια στη λίστα προστέθηκε και η ομίχλη για ένα απροσδιόριστο λόγο. Επειδή λοιπόν δεν πρόκειται να ζήσω καμία από τις παραπάνω σκηνές, όχι άμεσα τουλάχιστον είπα να τις περιγράψω. Είναι κ εξεταστική και κάτι πρέπει να κάνω για να μη διαβάζω :P Mη με παρεξηγείτε αλλά είχα την ανάγκη κάπως να ηρεμήσω...)