Who are you?

Τι είσαι όταν δεν έχεις παρελθόν? Η μάλλον όταν έχεις αλλά αρνείσαι πεισματικά να το ανακαλέσεις. Τι είσαι όταν αρνείσαι να θυμηθείς ποια ήσουν πριν μια συγκεκριμένη στιγμή, να γλυκαθείς με αναμνήσεις? Τι είσαι όταν σβήνεις προσεκτικά κάθε ωραία ακόμη και άσχημη στιγμή γιατί πονάει όσο χίλιοι πόνοι? Τι είσαι όταν πιστεύεις ότι όλη σου η ζωή δεν άξιζε τίποτα? Ότι δεν έχει καν σημασία που την έζησες?

Είσαι αχάριστη θα μου πει κανείς. Γιατί κάποιοι δεν γνώρισαν ποτέ τη χαρά που είχες την τύχη να γευτείς εσύ. Ίσως..

Τι είσαι όταν δεν έχεις παρόν? Ή μάλλον όταν έχεις αλλά αρνείσαι πεισματικά να το ζήσεις. Γιατί αρνείται κ αυτό πεισματικά να σου χαριστεί και γιατί η θλίψη δεν σ΄αφήνει. Τι είσαι όταν αφήνεις τον εαυτό σου να γίνεται καθημερινά όλο και χειρότερος άνθρωπος? Τι είσαι όταν αφήνεις τους φίλους σου να σ΄αφήσουν? Όταν προτιμάς την ερημιά σου όσο και τη φοβάσαι? Τι είσαι όταν φοβάσαι ότι τα λεγόμενα και οι πράξεις σου δεν προσφέρουν τίποτα σε κανένα κ εσύ δεν κάνεις τίποτα γι αυτό?

Είσαι δειλή θα μου πει κανείς. Γιατί κάποιοι σε μοίρα χειρότερη βρίσκουν το κουράγιο να παλεύουν και να προσφέρουν και ν΄αγαπούν μ΄ένα τρόπο που εσύ ποτέ δεν θα μάθεις. Ίσως..


Τι είσαι όταν δεν έχεις μέλλον? Η πιστεύεις πως δεν θα έχεις γιατί τα πράγματα ξεφεύγουν κ εσύ τ αφήνεις. Τι γίνεται όταν δεν ονειρεύεσαι? Τι γίνεται όταν κ αυτά ακόμη τα όνειρα που είχες μοιάζουν ακατόρθωτα και μακρινά? Τι είσαι όταν δεν μπορείς να φαντάστείς τον εαυτό σου να φτάνει τη λύτρωση? Τι είσαι αν γίνουν πραγματικότητα αυτά που φοβάσαι?

Είσαι άδικη. Γιατί ξέρεις πως μπορείς να προσπαθήσεις και έχεις βοήθεια για να καταφέρεις αυτά που μοιάζουν ακατόρθωτα. Ίσως..

Τι είσαι όταν συμβαίνουν όλα αυτά μαζί? Ή μάλλον τι νιώθεις πως είσαι?

Είσαι κενός..

Τι είσαι όταν έχεις βαρεθεί εσύ η ίδια τον εαυτό σου?

Είσαι εγώ.. Αι σιχτήρ πια...

Πως και γιατί...

Με ποιο κριτήριο μοιράζεται η ευτυχία?
Με ποιο κριτήριο κάποιοι έχουν τα πάντα και άλλοι τίποτα?
Ποιος αποφασίζει ποιος θα πονάει?
Υπάρχει τέλος στον πόνο αυτών που πονούν?
Υπάρχει τύχη?
Υπάρχει μοίρα?
Όλα μπορούν να συμβούν σε όλους?
Γιατί τα κακά συμβαίνουν στους ίδιους?
Πως παρηγορείς τον ασταμάτητο πόνο?
Πως τελειώνουν οι εφιάλτες?
Που κρύβεται η ελπίδα?
Πως καταφέρνεις να τη βρείς και να την κάνεις να σ΄αγγίξει?
Υπάρχουν για όλα απαντήσεις?
Που είναι ο Θεός?
Υπάρχει λύτρωση?
Υπάρχει συγχώρεση?
Υπάρχει γαλήνη?
Κ αν υπάρχει είναι αρκετή για όλους?

Πόσα μπορείς ν΄αντέξεις?
Και γιατί να δοκιμάσεις τα όρια σου?

Θα μπορούσα να γεμίσω σελίδες με αναπάντητα ερωτήματα και γιατί.... Αλλά δεν έχει νόημα. Γιατί απαντήσεις δεν υπάρχουν και άδικα ταλαιπωρώ το ήδη καταταλαιπωρήμενο μου μυαλό..

Acceptance or Surrender?

Μου τη δίνει που κανείς δεν με καταλαβαίνει. Μου τη δίνει περισσότερο που μπορεί εγώ να φταίω γι αυτό.

Με τρομάζει που έχω αρχίσει να το αποδέχομαι κ αυτό. Με τρομάζει ακόμη περισσότερο το γεγόνος πως είμαι έτοιμη να αποδεχτώ κ οτιδήποτε άλλο και μάλιστα με τα χέρια κατεβασμένα.