Δεν μπορώ να αποφασίσω τι είναι χειρότερο. Να ζείς χωρίς ελπίδα, χωρίς όνειρα? Ή να βλέπεις τις ελπίδες και τα όνειρα σου το ένα μετά το άλλο να πετούν μακριά σαν πουλιά το Χειμώνα?
Πραγματικά δεν είμαι σίγουρη. Μου είναι απέραντα δύσκολο να αποδεχτώ τη δυστυχία, την κακοτυχία και κάθετι αρνητικό που βασιλεύει στη ζωή μου. Είναι όλα πιο σκοτεινά χωρίς την ελπίδα πως μια μέρα ίσως να βρω πάλι λίγη παρηγορία, λίγη χαρά, λίγη ηρεμία. Κι απ΄την άλλη φοβάμαι απέραντα να πιστέψω ενώ βλέπω πως θαύματα δεν γίνονται και τα πάντα κατευθύνονται με μαθηματική ακρίβεια προς το χειρότερο. Και γιατί να μη φοβάμαι δηλαδή? Άλλο πόνο δεν αντέχω. Ή μάλλον δεν θέλω να αναγκαστώ να αντέξω.
Κι όμως δεν μπορώ να τα παρατήσω. Πρέπει να συνεχίσω να προσπαθώ γιατί αν δεν προσπαθήσω τίποτα απολύτως δεν θα μου χαριστεί. Και δυστυχώς δεν θα ξημερώσει έτσι απλά. Τι θα γίνει όμως αν δεν φέρουν αποτέλεσμα οι προσπάθειες μου. Αν ο ουρανός μου συνεχίσει να είναι σκοτεινός?
Έχω κιόλας κουραστεί κ είμαι μόνο στην αρχή. Δεν τολμάω να φανταστώ.. ούτε καν να σκεφτώ τι με περιμένει στην επόμενη γωνία. Ήδη οι χειρότεροι εφιάλτες μου πήραν σάρκα κ οστά. Το κακό είναι πως εφιάλτες έχω πολλούς κ αν αποφασίσουν να ενσαρκωθούν κ οι υπόλοιποι.. δεν θέλω να το σκέφτομαι..
2 σχόλια:
Γειάσου φίλη...στην ίδια φάση και ίσως και σε χειρότερη από τη δική σου είμαι και γώ...χάλια...εγώ να δείς πως είμαι εδώ και μερικά (λιγα)χρόνια....που πήρε και μένα σάρκα και οστά (όπως λες κι εσύ) ο δικός μου εφιάλτης...ή μάλλον ένας από τους χειρότερους εφιάλτες μου.. και αυτός ήταν η 'επιστροφή' του μλκα του πρώην μου στη ζωή μου..με τον οποίο πέρασα μιά από τις χειρότερες...αλλά τις χειρότερες όμως φάσεις της ζωής μου....και πόνεσα όσο δε μπορεί να φανταστεί άνθρωπος..δίπλα του εννοώ...μέχρι πρόσφατα ήμουν πολύυυυ χάλια...τώρα όμως τα πράγματα δείχνουν...δείχνουν ξαναλέω να έχουν ηρεμήσει κάπως... όμως με φοβίζει όσο δε φαντάζεσαι η ηρεμία αυτή...τρέμω την ώρα που θα αρχίσει να με ενοχλεί και πάλι.. στο τηλ,στο κντο..δε θέλω ούτε καν να το σκέφτομαι..όμως ΔΕΝ μπορώ να κάνω απολύτως τίποτε..στους γονείς μου ΔΕΝ γίνεται να το πώ..και καταλαβαίνεις πως είμαι..δεν ξέρω τί να πώ και τι να κάνω..μπορεί κάποτε δυστυχώς να συμβεί και αυτό...να γίνουν πραγματικότητα όλα όσα φοβάσαι και απέυχεσαι..όπως έγινε και με μένα...επαληθέυτηκαν..αλλά στη χειρότερη μορφή τους όμως..ειρωνία της τύχης;;...τυχαιότητα;;απλή σύμπτωση;;;..δε ξέρω..άγνωστο..το μόνο που ξέρω είναι ότι αυτά μου συμβαίνουν και σε χειρότερο βαθμό από ότι φανταζόμουν...αυτό μόνο.. σου έυχομαι εσύ τουλάχιστον να δείς και πάλι το φώς που τόσο αναζητάς στον ουρανό σου και σύντομα...και να βγείς γρήγορα από τη κατάσταση αυτή που τόσο σε πλυγώνει και σε πονά και να γίνουν όλα όμορφα και λαμπερά πάλι για σένα..και σκέψου ότι είναι και άλλοι δίπλα σου που τραβούν τα ίδια με σένα...και ίσως και χειρότερα από αυτά που τραβάς εσύ..,καλώς σε βρήκα,Αθανασία.
Δεν ξέρω γιατί γίνονται πραγματικότητα αυτά που φοβόμαστε. Έτσι είναι η ζωή υποθέτω αλλά είναι εξαιρετικά δύσκολο να το αποδεχτεί κανείς. Αφού τώρα είσαι καλά (καλύτερα έστω) κάνε ότι μπορείς για να μείνεις έτσι. Πιο σημαντικό απ΄όλα είσαι εσύ κ μπορείς και πρέπει να υπολογίζεις την ηρεμία σου πάνω απ΄ όλα. Κ είσαι τυχερή γιατί ο εφιάλτης μπορεί να τελείωσει κ να δεις το φως της μέρας τελικά. Κ λέω τυχερή γιατί δεν έχουμε όλοι αυτή τη δυνατότητα. Σ΄ευχαριστώ λοιπόν για τις ευχές σου και σου εύχομαι το ίδιο και πάνω από όλα τη διέξοδο και την ηρεμία που αναζητάς. Όσο για μένα θα συνεχίσω να προσπάθω κ έχει ο Θεός..
Δημοσίευση σχολίου