Δεν..

Δεν αντέχω άλλο. Μερικές φορές νιώθω λίγο καλύτερα.. Νιώθω πως τα έχω βάλει όλα στη θέση τους, πως κατάφερα να αντέξω. Και τότε με πιάνουν τύψεις και λυπάμαι, Θέε μου πόσο λυπάμαι.

Και μετά φτάνει μια λέξη, μια σκέψη, μια εικόνα, ένα τραγούδι, μια μικρή τόση δα στιγμή για να καταρρεύσουν όλα τα τείχη που ευλαβικά προσπάθησα να υψώσω και μένω μόνη κ έρημη σε ένα σκοτεινό κόσμο που με κυνηγούν λογιών λογιών δαίμονες. Και να προσπαθώ να πιαστώ από την μορφή του την αγγελική μα να μην τη φτάνω. Και να με βομβαρδίζουν εικόνες και ξανά εικόνες και σκέψεις και συναισθήματα. Να κλείνω τα αυτιά μου για να μην τ΄ακούω, αλλά αυτά να ουρλιάζουν. Και να θέλω να ουρλιάξω κ εγώ και να μη βγαίνει φωνή. Να θέλω ν΄ακουστώ στον ουρανό μήπως και πάρω ποτέ καμιά απάντηση όμως πάντα να μένω με την ίδια απελπιστική σιωπή. 

Δεν ξέρω ποιο είναι το σωστό. Δεν ξέρω αν είναι νωρίς, δεν ξέρω αν ποτέ θα είναι καλή η στιγμή, η αν κάποτε θα είναι αργά. Όμως δεν θέλω να προσπαθώ, δεν θέλω να είμαι καλά, δεν θέλω να ονειρεύομαι. Το ξέρω πως δεν θα ηθελε να νιώθω έτσι. Αν υπήρχε τρόπος θα το ούρλιαζε στ΄αυτιά μου. Όμως ποναέι τόσο. Δεν μπορώ να είμαι έτσι. Δεν δεν δεν.. τίποτα. Λέξεις ανούσιες και χωρίς νόημα. Πόνος και θλίψη τόσο απέραντη.. Έχω τρελαθεί. Έχω διασπαστεί. Έχω γίνει χίλια κομμάτια. Και το κακό είναι πως τα περισσότερα είναι ήδη νεκρά κ έχει μείνει ένα μόνο κομμάτι ζωντανό να παλεύει για όλους και για όλα. Για μένα, γι΄αυτούς που αγαπώ για μια ζωή που δεν κατάλαβα ποτέ και ούτε θα καταλάβω.

Και το ακόμη χειρότερο είναι πως έχω το θράσος να σκέφτομαι εμένα, να μιλάω για μένα να ασχολούμαι μ ΄εμένα όταν έχει φύγει η ίδια η χαρά της ζωής, όταν οι πιο αγαπημένοι μου άνθρωποι ζουν μέσα στην απόλυτη δυστυχία.