Wish I was special...

When you were here before
Couldn't look you in the eye
You're just like an angel
Your skin makes me cry

You float like a feather
In a beautiful world
I wish I was special
You're so fucking special

But I'm a creep, I'm a weirdo
What the hell am I doing here?
I don't belong here

I don't care if it hurts
I want to have control
I want a perfect body
I want a perfect soul

I want you to notice
When I'm not around
You're so fucking special
I wish I was special

But I'm a creep, I'm a weirdo
What the hell am I doing here?
I don't belong here

She's running out the door
She's running
She run, run, run, run
Run

Whatever makes you happy
Whatever you want
You're so fucking special
I wish I was special

But I'm a creep, I'm a weirdo
What the hell am I doing here?
I don't belong here
I don't belong here



My feelings these days.... or maybe... all the days...

Ναυάγια Ονείρων αρμενίζουν...

Έχει κολλήσει το μυαλό μου τον τελευταίο καιρό... Δεν είμαι η μόνη αλλά αυτό δεν το κάνει πιο εύκολο... Φοβάμαι... Για το χθες, το σήμερα, το τώρα, το αύριο. Φοβισμένο πουλί με κομμένα φτερά. Με τον πόνο του κόσμου στην καρδιά και τις σκέψεις.

Είχα αρχίσει να ελπίζω πάλι ξέρεις ίσως δειλά κ να ονειρεύομαι. Τώρα πάλι πίσω.. Ποιος τολμάει πια να ονειρεύεται;

Αν για κάτι τους μισώ παραπάνω είναι που μας στερούν το δικαίωμα στο όνειρο, στην ελπίδα, σ΄ένα καλύτερο αύριο. Έχω απογοητευτεί. Ακούω στο repeat Ηλεκτρικό Θησέα και σκέφτομαι.. "Ναυάγια ονείρων αρμενίζουν".. Ναυάγια ονείρων... Ναυάγια.. Ο στίχος έχει κολλήσει στο κεφάλι μου. "Ποιος ονειρεύεται ποιος κάποιοι άλλοι ξυπνούν και κάνουν πρώτοι την αρχή?" "Και τι θα πούμε τώρα στα παιδιά;"

Μέσα σ΄όλα αυτά σκέφτομαι τον Παράδεισο που έπλασα (ή που ελπίζω πως έπλασε κάποιος Άλλος) να ζεις. Σ΄έκεινο τον Παράδεισο πρέπει να είσαι χαρούμενος, μάλλον όχι, πρέπει να είσαι ευτυχισμένος. Εκεί δεν πρέπει να υπάρχει πόνος κ τότε ίσως θα υπάρχει ένας λόγος που δεν είσαι εδώ. Ίσως...

Αλλάζω τραγούδι, απογοητευμένη από τους ανθρώπους και τον κόσμο. Ξυλούρης. Από μικρό παιδί ανατριχιάζω στο άκουσμα της φωνής του. Κλαίω.

Πως να σωπάσω μέσα μου

την ομορφιά του κόσμου

Ο ουρανός δικός μου

η θάλασσα στα μέτρα μου

Πως να με κάνουν να τον δω

τον ήλιο μ άλλα μάτια

Στα ηλιοσκαλοπάτια

μ' έμαθε η μάνα μου να ζω...

Στου βούρκου μέσα τα νερά

ποια γλώσσα μου μιλάνε;

Αυτοί που μου ζητάνε

να χαμηλώσω τα φτερά;

Ξυπνάω. Πως μπόρεσα να σωπάσω μέσα μου την ομορφιά του κόσμου; Πως τόλμησα... Πως τους άφησα να μου χαμηλώσουν τα φτερά; Ο κόσμος με όλα τα στραβά του, με τους ανθρώπους του και με όλα τα ελαττώματα τους είναι στ΄αλήθεια όμορφος. Αξίζει να παλεύεις και να ζείς. Να παίρνεις δύναμη απ΄ τους ανθρώπους που αγαπάς. Να ζεις γι αυτούς, για το χαμόγελο τους. Αξίζει να παλεύεις για να μην αφήσεις κανένα ποτέ να σε κάνει να δεις τον ήλιο μ άλλα μάτια...

Και τελικά δεν ξέρω πως είναι στον Παράδεισο σου αλλά έπρεπε να είσαι εδώ. Να παλεύαμε μαζί. Να βλέπαμε μαζί τον ήλιο. Να κάναμε όνειρα κόντρα σε όλα. (όπως τότε.. θυμάσαι;) Έπρεπε να είσαι εδώ για να ζήσεις την ομορφιά του κόσμου..

Σ΄αγαπάω πάντα.. και θα συνεχίσω να προσπαθώ και να χαμογελάω και για σένα μαζί.. Έτσι πρέπει.. έτσι θέλω..

Άνθρωποι μονάχοι....

Χριστούγεννα... Ήρθαν και πάλι.. τρίτη χρονιά χωρίς εσένα...

Φέτος στόλισα δέντρο κι όλα μοιάζουν να προχωρούν. Όλα? Δεν μένω μόνη μου φέτος. Έχω κάποιον που αγαπώ και με παρασύρει στη χαρά. Κρίμα που δεν πρόλαβες να τον γνωρίσεις.. Θα τον συμπαθούσες νομίζω. Βρήκα και δουλειά. Αμέ.. Καθηγήτρια Πληροφορικής στο δημοτικό.. Τα παιδάκια με ρωτούν αν είμαι παντρεμένη. Μετά την αρνητική μου απάντηση, πόσο χρονών είμαι και μετά αν έχω αδέρφια.. Όχι τους λέω, δεν έχω.. και πονάω παντού.. "Κανένα?" μου λέει ένα κοριτσάκι της τρίτης δημοτικού χθές.. Κανένα... "Εγώ έχω τρία.. να αυτός είναι αδερφός μου!"

Χριστούγεννα... Πρόπερσι ήμουν όσο γίνεται στεναχωρημένη.. Πέρυσι απερίγραπτα μελαγχολική.. Φέτος όσο γίνεται αγχωμένη. Ξυπνάω ακόμη από εφιάλτες.. Πνίγομαι μέσα στον καθαρό αέρα.. Μου φταίει η ζωή, μου φταίει ο Θεός που φέτος του έχω πιο πολύ από ποτέ θυμώσει μου φταίνε όλα κ όλα με πονάνε. Χάνω την ισορροπία μου, χάνω την ψυχραιμία μου κ ύστερα το μετανιώνω. Κλαίω.. Πόσα δάκρυα μπορεί να χάνονται από τα μάτια μου και πόσο έχω κουραστεί να μην μπορώ να τα σταματήσω. Άραγε που έχασα το μέτρο? Να φταίει που έφυγες? Να φταίω εγώ η ίδια? Γιατί δεν μπορώ να τα σταματήσω όλα και να ζήσω? Να ζήσω την αγάπη μου, τους ανθρώπους, να ζήσω πραγματικά. Έχω να νιώσω ελεύθερη από τότε που έφυγες. Αυτό το βάρος στο στήθος δεν φεύγει σχεδόν ποτέ παρά μόνο μεταλλάσσεται. Πρώτα μου φταίει η δουλεία, που βρήκα ή που δεν βρήκα, μετά η ατυχία μου, μετά ο ίδιος μου ο εαυτός μετά οι άλλοι και στο τέλος εσύ.. πάντα εσύ. Εσύ που δεν είσαι εδώ για να γυρίσουμε πίσω. Για να τα κλείσουμε όλα. "Θέλω να γυρίσω, μα ο παράδεισος κλειστός"

Και μέσα σ όλα αυτά βλέπω σήμερα ένα άρθρο. Άνθρωποι μονάχοι.. Άνθρωποι στο συσσίτιο του δήμου. Άνθρωποι ξεχασμένοι από Θεό και από ανθρώπους. Κωλοζωή.. Κωλοκοινωνία. Πόσο θυμώνω με τούτη την αδικία. Πόσο θυμώνω με τον πόνο των ανθρώπων, με τη μοναξιά τους. Πόσο θυμώνω με το Θεό. Πόσο θυμώνω με μένα την ίδια που έχω τόσα ακόμη και όλο τα ξεχνάω.

Χριστούγεννα.. Η γιορτή της αγάπης. Η μεγάλη γιορτή με τα λαμπιόνια, τα στολίδια και τα γιορτινά τραπέζια. Και φέτος στο δικό μας σπίτι θα λείπει η γιορτή. Σε πολλά σπίτια θα λείπουν τα γέλια. Κάποιοι δεν έχουν καν σπίτια. Πόσο μπερδεμένα είναι όλα φέτος. Πόσο έχω ανάγκη να χαρώ και πόσες αφορμές βρίσκω για να μην το κάνω..

Αν πιστεύετε ακόμη στη δύναμη της προσευχής σας, κάντε μια γι αυτούς τους λιγότερους τυχερούς που πονάνε.. Πείτε μια προσευχή για να είναι φέτος τα Χριστούγεννα λίγο πιο αληθινά, λίγο πιο ανθρώπινα, λίγο πιο ήρεμα..

Καλές γιορτές...

Που να σε βρω...

Που να σε βρώ-που να σε βρώ

Όλα εδώ αλλάξανε.

Τι να σου πώ-τι να σου πώ

Έτσι απλά σωπάσαμε.

Τι να σου πω...

Γι αυτά που ήρθαν, γι' αυτά που πάνε,

για ό,τι χάθηκε στα ματια μου μπροστά

γι αυτά που έφυγαν και δεν γυρνάνε,

για ό,τι πίστεψα κι ακόμα μου χρωστά,

τι να σου πω...

πού να σε βρώ-που να σε βρώ

σε ποιο κάλπικο όνειρο.

Πού να κρυφτεί τέτοια ζωή

που την κράτησα όμηρο

που να σε βρω...

Γι αυτά που ήρθαν, γι' αυτά που πάνε,

για ό,τι χάθηκε στα ματια μου μπροστά

γι αυτά που έφυγαν και δεν γυρνάνε,

για ό,τι πίστεψα κι ακόμα μου χρωστά,

που να σε βρώ...

Τα μάτια μου δάκρυσαν

Κύκλοι που κλείνουν η ζωή.. Κύκλοι... Όλα γυρνάνε, προχωρούν και φτάνουν κάποτε στο τέλος τους. Μερικές φορές ο κύκλος είναι τόσο αναπάντεχα μικρός που δεν καταλαβαίνεις καν για πότε μπαίνεις σ΄έναν καινούργιο.

Στις μικρές -μεγάλες μου στιγμές σε σκέφτομαι.. σκέφτομαι που λείπεις... που μου λείπεις.. Έτσι κ απόψε.. Σε ένα μικρό κύκλο που αναπάντεχα έκλεισε άρχισα να σε σκέφτομαι, να κοιτάω φωτογραφίες και να θυμάμαι.. να θυμάμαι... Εμείς μαζί, στο σπίτι μας, στη ζεστασιά μας, στη ζωή που μάθαμε, στα 18 χρόνια που μοιραστήκαμε, σε όσα γνώρισα, εκεί που μεγάλωσα, στα χρόνια που μου έμαθαν τον κόσμο. Σ΄ένα κύκλο που έκλεισε ξαφνικά και βίαια και που κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πόσο απότομα μπορεί να με πέταξε μακριά απ΄όσα ήξερα. Έτσι σε μια στιγμή, με μια εικόνα,με μια και μόνο ανάμνηση το συνειδητοποίησα.. Που είμαι? Ποια είμαι? Πως, πότε έφτασα ως εδώ? Δεν έχω απάντηση να δώσω καμιά και τρομάζω...

Ποια είμαι αλήθεια? Ποια έγινα? Είμαι εγώ εκείνο το ίδιο κορίτσι που σε είχε μαζί του? Είμαι εγώ το ίδιο παιδί που ήμουν πριν 2 και κάτι χρόνια? Όχι ορκίζομαι πως δεν είμαι πια... Όπως ορκίζομαι πως δεν ξέρω ποια είμαι .. Στην πραγματικότητα, που αρνούμαι να δεχτώ, αιωρούμαι. Ζω, ελπίζω, σκέφτομαι μα δεν πατάω τα πόδια μου εδώ.. αρνούμαι να δεχτώ την αλήθεια της.. τη δυστυχία της, τη μαυρίλα της. Πως έφτασα ως εδώ? Πως έζησα? Πως άντεξα? Δεν έχω ιδέα.. Το χειρότερο είναι πως η πραγματικότητα μου ξεμακραίνει. Ο κύκλος που αρνούμαι να δεχτώ πως έκλεισε έγινε μια ανάμνηση. Όπως αναμνήσεις θα γίνουν όλα αργά ή γρήγορα.. Όπως ανάμνηση ελπίζω να γίνω κ εγώ κάποτε. Ή ίσως κάτι παραπάνω...

Φοβάμαι.. φοβάμαι κάθε βράδυ που κλείνω τα μάτια μην χάσω κάτι από αυτά που έχω τώρα. Φοβάμαι πια όχι να χάσω την ελπίδα μα να συνεχίσω να τη διατηρώ. Φοβάμαι ότι η ζωή θέλει να μου τα πάρει όλα και τρέμω στην ιδέα πως κύκλοι θα κλείσουν και εγώ θα αιωρούμαι στο απέραντο μέχρι ν ανοίξουν καινούργιοι ακόμα πιο τρομακτικοί.

Πόσο κακό είναι να ζητάς να μένουν σταθερά αυτά που αγαπάς? Πόσο κακό είναι να θέλεις να ελπίζεις στ΄αλήθεια και ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ πως δεν είναι μάταιο? Πόσο κακό είναι να θέλεις να μπορείς να προσεύχεσαι?Πόσο κακό είναι να ζητάς λίγη αληθινή ευτυχία?

Της απελπισίας Νεράιδα

Κάθε μέρα απελπίζομαι και λίγο περισσότερο..

Κάθε μέρα σηκώνομαι με το κεφάλι ψηλά και κάθε βράδυ κοιμάμαι με δάκρυα στα μάτια..

Όταν οι ισορροπίες σου είναι τόσο λεπτές όλα είναι μεγάλα.. ακόμη κ αν ξέρεις πως δεν είσαι μόνος.. Και είναι πολύ να χάνεις κάθε μέρα και λίγο από τον εαυτό σου, λίγο από την πίστη σου, λίγο από τη δύναμη σου, λίγο ή πολύ από την πίστη σε όσα έμαθες ή όσα μπορείς να κάνεις. Και κάθε μέρα γίνεσαι και λίγο πιο μικρός, λίγο πιο άδειος.

Όταν έχεις ανάγκη λίγη εμπιστοσύνη είναι πολύ να βρίσκεις παντού πόρτες κλειστές. Είναι πολύ να χάνεις (ή να φοβάσαι μη χάσεις) και λίγο από την πίστη των ανθρώπων που αγαπάς κάθε μέρα..

Απελπίζομαι.. Κάθε φορά λίγο πριν συμβεί κάτι ακόμη, μικρό που θα φαίνεται μεγάλο ή πιο μεγάλο λέω πως δεν θ αντέξω άλλο. Και κάθε φορά αντέχω.. Ως πότε όμως? Και γιατί πρέπει εγώ πάντα να αντέχω?

Ήταν ωραία όταν ήμουν "της μελαγχολίας παιδί'.. Είναι όμορφη και γλυκιά η μελαγχολία.. μα τώρα έχω γίνει "της απελπισίας νεράιδα" και πονάει αυτό κ εμένα και δυστυχώς και τους γύρω μου..

Της μελαγχολίας παιδί

Της απελπισίας νεράιδα

Που ποτέ δεν μεγάλωσε και δεν είχε κέφια.

Ο θάνατος του παλικαριού

Ο Θάνατος του Παλικαριού

Στίχοι: Δημήτρης Αποστολάκης

Μουσική: Δημήτρης Αποστολάκης

Πρώτη εκτέλεση: Χαΐνηδες

Ήτανε χινόπωρο π' αντάμωσα

ώριο παλικάρι και το λάβωσα

σε πολέμου μπόρα και κακή μαλιά

κι είχ' η γης στρωσίδι κάμει με κορμιά

κι ήβγαιν' απ' τ' αχείλι το βερτζί μιλιά

που μου μαχαιρώνει χρόνια την καρδιά

Θε μου σαν ποθάνω κάμε με δεντρό

και παρέκει βρύση με κρυγιό νερό

νά 'ρχουνται οι έμορφες να λούζουνται

και στον ασκιανό μου να δροσίζουνται.

Να περάσει μιαν αυγή κι η αγαπώ

ξωτικό να κόψει και γλυκύ καρπό

κι ο καρπός να βγάλει όνειρου καημούς

να γεμίσει ο κόσμος αναστεναγμούς.

Και στη βρύση μαγικό νερό να βρει

του καημού να σβήσει το θαμπό κερί

να τη δω να φεύγει να μακραίνεται

δίχως αναμνήσεις να πικραίνεται

Μά 'τανε θολούρα και απόβραδο

κι ο Θεός δεν είδε στο ματόκλαδο

πού 'χε κρουσταλλιάσει ένα δάκρυ του

λύπηση γεμάτο απ' την αγάπη του

Μα τον εσυμπόνεσ' ένα νέφαλο

κόκκινο και τού 'ριξε προσκέφαλο

μια βροχή που ξέπλυνε τη λύπηση

κι έμεινε η ρίμα και η θύμηση

....4 Ιουνίου 2008...Ώρα 13.15.....Θυμάμαι...