Space Alone

Everyone is looking for a friend.. even in Space..

Πραγματικά πολύ όμορφο...

(Ευχαριστώ το Θεό που ακόμη έχω τους δικούς μου φίλους. Χωρίς αυτούς θα ήταν όλα πιο δύσκολα.)

Κόλαση

........Άκουει τον αέρα στη μέση μιας τεράστιας κοκκινοκίτρινης ερημιάς. Δεν έχει πολύ φως. είναι σχεδόν σκοτεινά.  Είναι έρημος. Δεν έχει ζωή, δεν έχει τίποτα. Ακούγεται ο αέρας και φωνές, κάπου στο βάθος. Έχει γονατίσει στην μέση του πουθενά και ουρλιάζει με όλη της τη δύναμη. Κι όμως δεν ακούει την ίδια της τη φωνή. Θα θέλε κάποιος να τη βρεί αλλά δεν υπάρχει κανείς.  Κανείς δεν μπορεί να τη βοηθήσει. Κανείς δεν την ακούει. Πονάει. Είναι πληγωμένη. Τα ρούχα της είναι ποτισμένα με το ίδιο της το αίμα το σώμα της, το κορμί της γέμισε σημάδια και πληγές που δεν κλείνουν. Συνεχίζει να ουρλιάζει. Αρχίζει να νιώθει τους δαίμονες του μυαλού της να την πλησιάζουν. Φοβάται. Φοβάται όσο πιο πολύ γίνεται να φοβηθεί κάποιος. Περιμένει.. Προσπαθεί να σηκωθεί στα πόδια της.

Έτσι είναι η κόλαση που διάλεξαν γι αυτήν οι μοίρες. Η κόλαση  που διάλεξε η ίδια για τον εαυτό της όταν άρχισαν οι  διαπραγματεύσεις. Καλά να πάθει.

Το όνειρο πάλι την αλήθεια θα σώσει...

Περίεργα τα όνειρα.. Μακάρι να ήξερα τι φτιάχνει το μυαλό μου και τι όχι.. Μέρες πριν  κατέρρευσα. Έβαλα όλη μου τη δύναμη για να συνεχίσω αλλά έφαγα κ άλλη τούμπα (μικρή οκ αλλά εμένα όλα με πειράζουν τώρα) κ έγινα ένα με το έδαφος. Στον πανικό και το χαμό σκέφτηκα πως αν ήταν εδώ θα με πείραζε και θα μου γελούσε. Θα χαμογελούσα κ εγώ και θα σβήνονταν όλα με μιας. Έτσι έκανε πάντα.. για όλους. Πάντα με  παρηγορούσε και με προστάτευε. Κ ας ήμουν εγώ η μεγάλη...

 Το ίδιο βράδυ τον ονειρεύτηκα. Με πείραζε και μου γελούσε. Έκανε πλάκα. Είμαι σίγουρη πως ήρθε πάλι να με παρηγορήσει. Το ξέρω, το ένιωσα. Κ με παρηγόρησε και μόνο το γεγονός πως ακόμη μ αγαπάει και με βλέπει και με προσέχει. Αυτό έγινε κ άλλη φορά.. κ άλλη.. 

Το ξέρω πως ήταν Εκείνος αυτή τη φορά γιατί (κανονικά) το μυαλό μου από μόνο του φτιάχνει εφιάλτες.. Σε κάθε μου όνειρο έρχεται και φεύγει και κάθε φορά συνειδητοποιώ από την αρχή τη φυγή του και πονάω ξανά και ξανά με τον ίδιο εκείνο πρώτο πόνο που έκανε κομμάτια την ψυχή και τη ζωή μου.

Και είναι τόσο δύσκολο να συνειδητοποιήσεις την πιο πικρή αλήθεια της μικρής ζωής σου. Αφού ήρθε να με δει αποφάσισα να μην Τον απογοητεύσω. Να προσπαθήσω για μένα και για Εκείνον. Οι μέρες γύρισαν σε ένα σχετικά φυσιολογικό ρυθμό και εγώ αποφάσισα να μπλοκάρω κάθε άσχημη σκέψη. Κάθε σκέψη που μαύριζε τη χαρά της ύπαρξης Του.  Και τα μπλόκαρα όλα τόσο καλά που τώρα αδυνατώ να πιστέψω τι έχει γίνει.  Δεν είναι δυνατόν. Ακούω τους γονείς μου στο τηλέφωνο και όλα μοιάζουν όπως πριν. " Έπλυνα το πάπλωμα σου και του Αδερφού σου" μου είπε η μαμά μου κ ακούστηκε τόσο φυσιολογικό... Θέλω να τη ρωτήσω τι κάνει. Που είναι.. κ αμέσως συνειδητοποιώ τι πάω να κάνω και κομπιάζω... Κοιτάζω τις φωτογραφιές Του. Πως γίνεται να μην υπάρχει? Πως γίνεται να μην είναι εδώ? Πως γίνεται? Κάνω ακόμη πράγματα και θέλω να του τα δείξω. Νομίζω πως θα γελάσει και θα με κοροιδέψει. Και μετά θυμάμαι και μένω μόνη να σκέφτομαι τι έχει γίνει. Ή να μην σκέφτομαι. Και μετά έρχονται εκείνες οι στιγμές που συνειδητοποιώ πως έχω πια μόνο αναμνήσεις. Πως μιλάω πια σε μια φωτογραφία, ή στο κενό με την ελπίδα κάπου να ακουστεί. Πως περιμένω τις απαντήσεις του στα όνειρα μου και ο κόσμος γυρίζει. Το μυαλό μου δεν τα χωράει όλα αυτά. Κ εκεί που μιλάω μόνη μου προσπαθώ να θυμηθώ πως ήταν όταν τον είχα δίπλα μου και του μιλούσα και δεν θυμάμαι.. Πως γίνεται να μην θυμάμαι? Πως γίνεται? Τον ξέχασα? Ξέχασα πως ήταν η ζωή μαζί του κιόλας? Και τότε  πάλι έρχεται και μου τα θυμίζει στα όνειρα μου. Και τότε πάλι νιώθω όπως πριν.  Για λίγο... Και το όνειρο σώζει την πικρή αλήθεια μου..που υπάρχει και ας την αρνούμαι..

Ότι απόμεινε απ΄την ευτυχία...

...Είναι μια φωτογραφία....

Βρήκα μια φωτογραφία σου εχθές..  Kοιτάς και χαμογελάς, με το πιο όμορφο χαμόγελο του κόσμου.  Έχει μια ευτυχία και γαλήνη που με κάνει κ μένα να γαληνεύω λίγο.. Είναι όπως εκείνο το χαμόγελο που είχες  στο όνειρο μου. Όταν μου είπες " γύρισα.. εδώ είμαι..."