18 Δεκεμβρίου, 2007

Χριστούγεννα


Τα χριστούγεννα ήταν ανέκαθεν η αγαπημένη μου εποχή του χρόνου. Όπως και πολλών άλλων βέβαια γιατί κρύβουν όλη τη μαγεία, τη θαλπωρή, την αγάπη, την ευτυχία που μπορεί να ζητήσει ένας άνθρωπος.

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου τα Χριστούγεννα στολίζαμε δέντρο, ανάβαμε φωτάκια και φτιάχναμε πολλά κιλά μελομακάρονα και κουραμπιέδες για να πάμε σε όλους. Μικρή ίσως να μην εκτιμούσα σε μεγάλο βαθμό αυτά που είχα μέχρι που έφυγα από το σπίτι. Τα Χριστούγεννα σήμαιναν επιστροφή, δώρα, όλα τα αγαπημένα μου φαγητά, μα πάνω απ' όλα τους πιο αγαπημένους μου ανθρώπους να με περιμένουν με αγκαλιές ανοιχτές και δάκρυα στα μάτια. Ένιωσα θυμάμαι την ευτυχία πέρυσι όταν βγήκα για πρωτοχρονία με όλη μου την οικογένεια και μετά με φίλους. Μέθυσα από το κρασί,μέθυσα κ από τα χαμόγελα. Και δεν μ΄ένοιαζε γιατί τα είχα όλα και όλους.

Φέτος κοντεύω να μισήσω τα Χριστούγεννα. Η δουλεία με κρατάει εδώ τις περισσότερες μέρες και πρέπει να διαλέξω αν θέλω να κάνω Χριστούγεννα ή Πρωτοχρονία μακριά από τους δικούς μου. Δεν θέλω. Απλά δεν θέλω. Η άδεια μαζί με τα ρεπό μου είναι 26-1. Είναι αρκετές μέρες για να ξεκουραστώ αλλά αυτό σημαίνει πως παραμονή Χριστουγέννων θα κάνω ολομόναχη γιατί ακόμη και οι φίλοι μου θα λείπουν και πως ανήμερα Χριστούγεννων θα ταξιδεύω. Το σκέφτομαι και θέλω να κλάψω πραγματικά πικρά. Απ΄την άλλη είναι μόνο δύο μέρες. Αξίζει για δυο μέρες να χάσω τη δουλειά μου? Μπορεί να μην είναι καθόλου σημαντική δουλειά αλλά μου προσφέρει ένα ικανοποιητικό μισθό και τη δυνατότητα να τα βγάζω πέρα με το μυαλό ήσυχο πως δεν πιέζονται οι γονείς μου.

Όλοι οι γνωστοί και οι φίλοι από αγάπη και ενδιαφέρον μου λένε τη γνώμη τους. Ο καθένας όμως τυχαίνει να έχει διαφορετική και έχω τρελαθεί εντελώς. Σκέφτομαι ακόμη και το ενδεχόμενο απλά να μην έρθω τις μέρες που θέλω αλλά παίζει και η απόλυση τότε. Κάθε φορά που παίρνω μια απόφαση κάτι γίνεται και ανατρέπονται όλα ή κάποιος μου λέει κάτι που με κάνει να κάνω πίσω και η πίεση είναι αφόρητη.
Και σαν να μην έφταναν όλα τ΄άλλα έχω και ένα απαίσια κακό προαίσθημα που με τρελαίνει. Μπορεί του χρόνου να μην έχω τη δυνατότητα να είμαι με τους αγαπημένους μου. Τι είναι πιο σημαντικό τελικά? Μήπως απλά είμαι μελοδραματική?

01 Δεκεμβρίου, 2007

Πόσο μου λείπεις



Πόσο μου λείπεις-Τάνια Κικίδη-Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Έχω τόσα βράδια να σε δώ
και περιμένω
μέσα μου ένα άλογο τυφλό
αγριεμένο

μη καπνίζεις τόσο σ'αγαπώ
και να προσέχεις

μη σε πάρει σύννεφο λευκό
και να μη τρέχεις.

Πόσο μου λείπεις πόσο μου λείπεις.......

Ένα τηλεφώνημα προχτές
μη μου αλλάξεις
πάγωσε στα χείλια ο καφές
μη με ξεχάσεις

μια φωτογραφία δυο διπλά
και στην υγειά σου
δυο τσιγάρα όπως μια φορά
κι όλα δικά σου.

Πέρασαν δυο μήνες σε ζητώ
και με πονάω
κόλλησαν οι δείχτες στο κενό
μα πού να πάω...



Για πρώτη φορά μετά από καιρό αυτό το τραγούδι με αγγίζει όχι γιατί πάει σε κάποιον συγκεκριμένο αλλά σε όλους και σε κανέναν..

Το αφιερώνω λοιπόν...

....σ' αυτούς που κάποιος τους λείπει γιατί είναι μακριά ή γιατί είναι κοντά αλλά δεν είναι δίπλα τους...

...σ΄αυτούς που δάκρυα γέμισαν τα μάτια τους αφού ότι ονειρεύτηκαν απόψε μοιάζει μακρινό...

...μα πιο πολύ  σ΄αυτούς που απόψε είναι ή νιώθουν μόνοι...


Μη καπνίζεις τόσο σ'αγαπώ και να προσέχεις......

Μακάρι να μην ξεχάσουμε αυτούς που αγαπάμε, μακάρι να μην μας ξεχάσουν κι αυτοί. Μακάρι να μην ξεχάσουμε τα όνειρα μας...

Καληνύχτα...