30 Οκτωβρίου, 2007

Άνθρωποι Μόνοι


Θα τους δεις να κλαίνε κρυφά
είναι άνθρωποι μόνοι
θα σου πουν πως είναι καλά
μα είναι άνθρωποι μόνοι

Συχνά, θα βρίσκουν χαρά
μόνο στη δουλειά τους
θα αγαπούν πολύ τα παιδιά,
δεν θα ‘ χουν δικά τους

Μην τους μοιάσω πόσο φοβόμουν
να σ’ είχα για πάντα ευχόμουν
Κι εγώ…κι εγώ που μπορεί να είχα σχεδιάσει αλλιώς τη ζωή
τώρα κι εγώ τον κόσμο μου εδώ με μόνους ανθρώπους τον φτιάχνω και ζω

Προτιμούν να μένουν μισοί να μη δοκιμάζουν
πως θα ήταν απ’ την αρχή το εγώ να μοιράζουν
κρατούν μια θέση κρυφή για τον άνθρωπό τους
για όποιον έφυγε μακριά και ζει στο όνειρό τους

Μην τους μοιάσω πόσο φοβόμουν

να σ’ είχα για πάντα ευχόμουν
Κι εγώ…κι εγώ που μπορεί να είχα σχεδιάσει αλλιώς τη ζωή
τώρα κι εγώ τον κόσμο μου εδώ με μόνους ανθρώπους τον φτιάχνω και ζω

Άνθρωποι μόνοι-Monitor

21 Οκτωβρίου, 2007

Το δάσος

Πρίν λίγη ώρα έφυγαν οι κολλητές μου από το σχολείο. Είχαν έρθει για Σαββατοκύριακο για να με δουν. Τελικά έγινε συνάντηση παλιών συμμαθητών. Πέρασα υπέροχα. Είδα φίλους μου παλιούς που είχα καιρό να δω, έκανα πράγματα που δεν είχα ξανακάνει, πέρασα τέλεια στα μπουζούκια (ποια εγώ, που ακούω τη λέξη κ βγάζω σπυράκια:P).

Μα οι μέρες πέρασαν γρήγορα κ έφυγαν πάλι. Λίγο αυτό, λίγο οι αναμνήσεις που μας γέμισαν μου μελαγχόλησαν.. πολύ.

Εχθές το βράδυ βγήκαμε σχεδόν όλη η σχολική μου παρέα κ η ocsoul(την τρελάναμε νομίζω). Η Μ. ήθελε μπουζούκια κ δεν θέλαμε να της χαλάσουμε χατήρι. Δεν έρχεται δα κ κάθε μέρα στην Αθήνα. Η βραδιά ξεκίνησε επεισοδιακά. Τα αγόρια της παρέας πήγαν νωρίτερα για να
ελέγξουν το τραπέζι κ παραλίγο να παίξουν ξύλο.
Τελικά λάδωσαν το σερβιτόρο για να κάτσουμε σ ένα αξιοπρεπές τραπέζι κ μας πήραν τηλέφωνο για να πάμε.

Ήταν όμορφα. Παρόλο που είμασταν πολύ δαφορετικοί σε σχέση με παλιά,παρόλο που παρεξηγήσεις και θέματα ανοιχτά υπήρχαν εγώ ένιωθα σαν να σταμάτησε ο χρόνος.Ήμουν εκεί με τους φίλους μου τους πιο παλιούς, κάποιους από τους πιο αγαπημένους, κάποιους καινούργιους αλλά καλούς κ ναι νομίζω πως ένιωθα απέραντα τυχερή. Τους κοίταζα και χαιρόμουν τόσο πολύ που τους έχω κ ας μην τους βλέπω συχνά. Γιατί υπάρχουν στη ζωή μου και θα υπάρχουν πάντα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Γιατί είναι κομμάτι από μένα ο καθένας με το δικό του τρόπο. Άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο.

Όμως επειδή τόση ευτυχία δεν θα την άντεχα, λίγο το ποτό,λίγο τα καψουροτράγουδα (έχει και καλά το παραδέχομαι) μ' έκαναν να νοσταλγήσω κάποιον άλλο αγαπημένο. Κάποιον που από πρωταγωνιστής στη ζωή μου έγινε κομπάρσος. Έγινε ή τον έκανα δεν ξέρω.. Πάει καιρός που έχει βγει από τη ζωή μου κ εξακολουθεί να μου λείπει. Φοβάμαι βέβαια μήπως δεν
μου λείπει ο ίδιος αλλά αυτό που είχαμε. Φοβάμαι πως σκέφτομαι πάρα πολύ κ μένω πίσω χωρίς λόγο. Όπως και να χει μου λειψε κ αυτό μ' έκανε να σκεφτώ τι έχω κάνει στη σχέση μου μαζί του.

Από τότε που χώρισαν οι δρόμοι μας. Επέλεξα να μην του λέω τπτ απ όσα νιώθω. ΤΙΠΟΤΑ. Καθαρός εγωισμός, ή καθαρή άμυνα?? Ούτε κ αυτό το ξέρω. Εδώ και μήνες δεν τον πήρα ποτέ πρώτη τηλέφωνο, δεν του έστειλα ποτέ πρώτη μήνυμα για να δω τι κάνει. Δεν του είπα ποτέ πόσο μου έλειψε. Δεν θέλω να πιστέψει πως με νοιάζει ενώ τον νοιάζομαι εννοείται πολύ. Δεν είναι σκέτη υποκρισία? Όποτε του μιλάω είναι σαν να μην συμβαίνει τπτ. Σαν να είναι απλά ένας γνωστός που μοιράζομαι τα νέα μου. Όπως έστρωσε θα κοιμηθεί. Δεν με νοιάζει γι΄αυτόν. Μα εγώ που τώρα θέλω να του μιλήσω τι να κάνω? Κι αν δεν θέλω να μιλήσω σ΄αυτόν τελικά αλλά είναι η μοναξιά που νιώθω που μ οδηγεί? Δεν είναι άδικο?

Σκέψεις κ άλλες σκέψεις πλημμυρίζουν το μυαλό μου. Όπως η (τέλεια) βροχή πλυμμηρίζει τους δρόμους την ώρα που γράφω. Μόνο που η βροχή ξεπλένει τη βρωμιά του δρόμου, ενώ οι σκέψεις βρωμίζουν το μυαλό μου και με μελαγχολούν χωρίς λόγο.

Τελικά καλά μου το 'λεγε ένας καθηγητής στο λύκειο κ τον κορόιδευα. "Το πρόβλημα σου είναι ότι σκέφτεσαι πάρα πολύ.., Βλέπεις το δέντρο και θα χάσεις το δάσος......."

07 Οκτωβρίου, 2007

Some morning rain...

will wash away our pain...

Δευτέρα,1 Οκτωβρίου
Επιτέλους μπήκε ο Οκτώβριος. Θα χειμωνιάσει σκέφτομαι με αφέλεια χειρότερη κ από παιδική. Ο Σεπτέμβριος ποτέ δεν λογαριάζονταν στους μήνες που κάνει κρύο. Ο οκτώβριος όμως?? Σήμερα πήρα μαζί μου ζακέτα.

Τετάρτη,3 Οκτωβρίου
Δεν κάνει κρύο αλλά φυσάει.Το βράδυ έχει ψύχρα. Όμορφα. Επιτέλους... σαν να γυρίζω σπίτι νιώθω.

Παρασκευή,5 Οκτωβρίου
Όσο και να σκοτώνομαι να φοράω φθινοπωρίνα δεν βρέχει και δεν φυσάει. Φόρεσα και κλειστά παπούτσια.. Τι το θελα? Σήμερα έσκασα από τη ζέστη.

Κυριακή, 7 Οκτωβριόυ
Και σήμερα ζέστη. Έβαλα καλοκαρινά πάλι.. Σταμάτησα να το παλεύω.


Πόσο περίεργο είναι να περιμένω να χειμωνιάσει για να ζεσταθώ? Πόσο τρελό ακούγεται να νιώθω παγωμένη με τόση ζέστη?? Θέλω να βρέξει.. να βρέξει μια βροχή που θα τα παρασύρει όλα.. Θα ξεπλύνει τον πόνο, και θα γίνει ένα με τα δάκρυα. Αυτά που φαίνονται κ αυτά που δεν φαίνονται. Θέλω να βρέξει μια βροχή που θα παρασύρει τις πίκρες και τα γιατί όλων μας. Μια βροχή που θα μας ζεστάνει με το δικό της μοναδικό τρόπο.

Ίσως και να περιμένω να βρέξει γιατί η μελαγχολία μου πάει καλύτερα και όλα τα παραπάνω είναι δικαιολογίες, Μπορεί. Είμαι εξαιρετικά καλή στο να βρίσκω δικαιολογίες για τον εαυτό μου και για τους άλλους και να τις πιστεύω κιόλας.

Αυτές τις μέρες ένιωθα να μου λείπει ζεστασιά. Κ όχι οποιαδήποτε ζεστασιά αλλά η ζεστασιά του σπιτιού μου. Τους τελευταίους 5 μήνες είδα τους γονείς μου 5-6 μέρες. Μου λειψαν. Μου λείψε το αίσθημα εκείνο της αγάπης, της ζεστασιάς, της ασφάλειας που ένιωθα από μικρή όταν ήμουν στο σπίτι μου. Όταν τα βράδια πεταγόμουν από τους εφιάλτες μου κ πήγαινα να τους δω πως κοιμούνται εκεί για να ησυχάσω. Ότι κ αν συνέβαινε θα βαζα μια φωνή κι όλα θα ταν εντάξει. Μου λειψε κ ο αδερφός μου που τσακωνόμαστε όλη την ώρα αλλά τον λατρεύω. Δεν είναι πως δεν μπορώ να τα καταφέρω μόνη μου aλλά μ΄έπιασε νοσταλγία...

Μη μου δίνετε σημασία, θα μου περάσει μόλις βρέξει...