Φεύγω-Stereo Mike

Εγώ για μένα, καταργώ τα φρένα, Φεύγω για τα ξένα...

Σκέφτομαι...

"...Τώρα όμως είμαι στενοχωρημένος και δυστυχισμένος. Τι να κάνω?

Δε Θα έχω πια εμπιστοσύνη στους ανΘρώπους, γιατί κάποιος με πρόδωσε.

Θα μισώ όσους βρήκαν κρυμμένους Θησαυρούς, μόνο και μόνο επειδή εγώ δε βρήκα τον δικό μου.

Και θα προσπαθώ να διατηρώ τα λίγα που έχω, γιατί παραείμαι μικρός για ν'αγκαλιάσω τον κόσμο...."

Από τον Αλχημιστή του Coelho.

Είναι τόσο εύκολο να το βάλεις κάτω. Τόσο εύκολο να πληγωθείς και να τα παρατήσεις. Να συμβιβαστείς. Να παραδεχτείς την ήττα σου. Είναι τόσο εύκολο να σκύψεις το κεφάλι και να μην το σηκώσεις ποτέ. Πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που θα σε πληγώνουν.Καταστάσεις που θα σε κουράζουν και θα σε φοβίζουν κ εκεί είναι που πρέπει να δείξεις όλη σου τη δύναμη. Εξάλλου "όταν θέλεις κάτι πολύ όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις". Ο Coelho το είπε, κάτι παραπάνω θα ξέρει!

I Will Fade

Find answers on the street
In cracks between my feet
But I can't see

Try so hard in vain
To wipe away the stain
Of everyday pain

And you never see me walking towards you
If you did I would surely fade
And you never feel me trying to hold you
If you did I would surely fade away

With the wounded in my way
There's so much to say
But not today

I wonder if it will turn
Not fall apart and burn
When will I learn

And you never see me walking towards you
If you did I would surely fade

And you never see me trying to hold you
If you did I would surely fade away


(Έχω κολλήσει απίστευτα με αυτό το τραγουδάκι των Archive. Δεν είναι κάτι το φοβερό μα λίγο η μελαγχολική μουσική λίγο οι στίχοι μ' έκαναν να το ακούσω πάνω από 100 φορές απόψε. Ήθελα με κάποιον να το μοιραστώ οπότε το ανεβάζω εδώ.. Ελπίζω να σας αρέσει...)

Here it is ----> Αrchive-I will fade

Lost and Lonely

Προσπαθώ εδώ και ώρα να γράψω και δεν μπορώ από την κούραση.Το μυαλό μου πραγματικά υπολειτουργεί. Δεν ακολουθώ τις εξελίξεις. Δεν με νοιάζει τίποτα.Δεν ξέρω και εγώ τι μου συμβαίνει.

Έχασα το Mp3 player μου. Ε και? θα σκέφτεστε... Σοβαρή απώλεια. Όντως δεν είναι. Θα μπορούσα αύριο το πρωί κιόλας να πάρω ένα ίδιο. Ούτε πανάκριβο ήταν, ούτε κάτι το εξαιρετικό. Μα γαμώτο έχω καταστεναχωρηθεί που το έχασα. Το αγόρασα με τον πρώτο μου μισθό. Το ήθελα καιρό και περίμενα να το πάρω με τα δικά μου χρήματα. Ήταν λυπηρή η διαπίστωση πως αποτελούσε ένα από τα ελάχιστα πράγματα εδώ και καιρό που μου έδινε χαρά. Και εγώ το έχασα, πολύ σοβαρή αντιμετώπιση...

Το έχασα στη δουλειά. Στην ίδια δουλειά που μου δωσε τους πόρους για να το αγοράσω. Μια δουλειά που έχει αρχίσει να με διαλύει. Μια δουλειά που κάνω πεισματικά με σφιγμένα δόντια. Γιατί έτσι θα μου πείτε? Δεν ξέρω.. Μόνο έτσι νιώθω χρήσιμη ίσως.Ίσως τιμωρώ τον εαυτό μου. Ίσως γιατί δεν δέχομαι να τα παρατήσω ρε γαμώτο. Κουράστηκα. Ε και? Όλοι κουράζονται και δεν θα το βάλω στα πόδια ακόμη κ αν νιώθω πως δεν πάει άλλο.

Οι τελευταίες μέρες ήταν δύσκολες. Πολύ δουλεία. Πολύ ένταση. Νυστάζω και δεν μπορώ να κοιμηθώ. Λέω άλλα αντί άλλων ώρες ώρες. Δεν τρώω. Έτυχε. Το πιστεύω. Δεν ήταν και συνέχεια έτσι. Μπορώ να γλιτώσω τον εαυτό μου από αυτό αλλά δεν θα το κάνω. Γιατί μπορώ να τα καταφέρω? Η γιατί θέλω να καταστραφώ? Δεν ξέρω πια...

Απόψε νιώθω μόνη. Απόψε θα θελα μια αγκαλιά (ντρέπομαι που το παραδέχομαι) βουβή. Χωρίς λόγια, γιατί δεν αντέχω να ακούσω τίποτα. Χωρίς λόγια γιατί είναι ψεύτικα. Χωρίς λόγια γιατί δεν τα πιστεύω πια... Μπορώ να βγάλω τον εαυτό μου από αυτό μα δεν θα το κάνω.Γιατί πρέπει να συνηθίσω έτσι. Γιατί μόνη μου πρέπει να μάθω να τα βγάζω πέρα.