...γιατί δεν μας λυπάσαι? λέει ένα τραγούδι... Από εχθές το σκέφτομαι. Ήταν πολύ πιο εύκολο από την αρχή αυτής της τραγωδίας να ρίχνω το φταίξιμο στο Θεό. Αν δεν φυσούσε τόσο... Αν έπιανε βροχή... Αν... Μα γιατί δεν βρέχει ρώταγα την ocsoul? Γιατί δεν γίνεται κάτι, αφού εμείς δεν μπορούμε μόνοι μας...
Είδα στις ειδήσεις που καιγόταν ένα μοναστήρι εδώ κοντά.Η αγία Σκέπη. Οι μοναχοί κρατούσαν σφιχτά εικόνες κ σταυρούς κ προσεύχονταν να σωθούν, να σωθεί το σπίτι του Θεού, το σπίτι τους. Μα τίποτα δεν γινόταν. Κλαίγοντας τους απομάκρυναν οι πυροσβέστες από τις φλόγες που τους έζωσαν. Δάκρυσα με την αδυναμία του ανθρώπου απέναντι στη φύση.... με την απουσία του Θεού από τη σκηνή.
Θυμήθηκα μια ταινία που είχα δει πρόσφατα. Σκληρή και τρομακτική. Μια παλιά καμμένη πόλη και στάχτες που έπεφταν από τον ουρανό . Ένα ουρανό που είχε πάρει εκείνο το τρομακτικό κίτρινομαυρο χρώμα.(χρώμα που έχει ακόμη κ εδώ ο ουρανός αυτές τις μέρες)
Είχε στο τέλος μια τρομακτική σκηνή, σκηνή γεμάτη κακία και μίσος γέματη δαίμονες και εκδίκηση, πόνο και δάκρυα."Μα που είναι ο Θεός σ΄αυτήν την ταινία?" φώναξα μέσα στην αίθουσα. Πουθενά. Κ δεν ήταν εκεί γιατί κ στην χαζοταινία μου κ σε τούτο τον αληθινό εφιάλτη υπέυθυνοι είμαστε εμείς. Τα κάναμε θάλασσα. Παίξαμε με τη φωτιά(κυριολεκτικά δυστυχώς) και καήκαμε(κυριολεκτικα κ πάλι κ ακόμη πιο δυστυχώς).
Είχα εχθές μια συζήτηση μ΄ένα καινούργιο φίλο. Του είπα πως ελπίζω να γίνουν καλύτερα τα πράγματα. Να σωθούμε, να μην έρθουν τα χειρότερα. Διαφώνησε. Ελπίζεις? μου είπε. Με το να ελπίζεις δεν γίνεται τίποτα. Πρέπει να πιστεύεις, να πράττεις. Να κάνω τι? τον ρώτησα. Πιστεύω πως σκέφτομαι υπέυθυνα, δεν θα έβλαπτα κανέναν, δεν θα πείραζα κανέναν κ νιώθω τύψεις κ γι΄αυτά που δεν φταίω ακόμη. Τα λές πουθενά αυτά μου είπε? Τα λες στους άλλους? Όχι.. είμαι ευχαριστημένη που εγώ δεν κάνω τίποτα κακό. Τόσο πολύ που δεν θα έκανα κ τίποτα καλό. Ελπίζω (πάλι) να μας έρθει η Θεία φώτιση. Να σταματήσουμε να σκέφτομαστε μόνο τον εαυτό μας οι άνθρωποι. Κ έτσι πάλι δεν γίνεται τίποτα. Κ έτσι δυστυχώς κάνουμε οι περισσότεροι. Άλλοι κάνουν εγκλήματα κ άλλοι δείχνουμε ανοχή. Ή αν προτιμάτε βγάζουμε την ουρά μας απ' έξω. Δεν κάνουμε τίποτα, μετά τα ρίχνουμε ο ένας στον άλλο κ τελικά στο Θεό. Είναι κ πιο εύκολο έτσι.
Ακόμη κ τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, φοβάμαι πως δεν ξέρω τι να κάνω. Δεν ξέρω τι να κάνω που να μην κάνει μόνο εμένα καλή στα μάτια των άλλων, αλλά που θα μας κάνει όλους καλύτερους κ θα αποτρέψει στο μέλλον εφιάλτες σαν κ αυτόν που μας τρομάζει ανελέητα αυτές τις μέρες.
Γιατί πρέπει ρε γαμώτο, να αλλάξουμε τρόπο σκέψης. Γιατί φταίμε όλοι.
Μακάρι να καεί κ η Αθήνα μου είπε θυμωμένα ένας άλλος φίλος σήμερα. Ίσως τότε ξυπνήσουμε... Μακάρι να μην θρηνήσουμε άλλο άνθρωπο λέω εγώ για να καταλάβουμε... για να αντιδράσουμε.
Αυτή η φωτιά ξεκίνησε από κάποιους (δεν θα χαρακτηρίσω) εμπρηστές. Αυτή η φωτιά δεν έσβησε γιατί δεν υπήρχαν αρκετοί (ήρωες είναι λίγο) πυροσβέστες. Αυτή η φωτιά καίει ακόμη γιατί δεν υπήρχε σχέδιο. Αυτά είναι τα γεγονότα αν τα έχω καταλάβει καλά.
Μα νιώθω πως αυτή τη φωτιά την βάλαμε όλοι μαζί. Κ είναι το αποτέλεσμα της δικιάς μας έλλειψης ευαισθησίας και ευθύνης. Έλλειψη ευθύνης απέναντι στη φύση, τους ανθρώπους, ακόμη κ απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό.
Μακάρι να μας λυπηθεί ο Θεός τελικά κ κάτι να γίνει. Να μην φύγουν άλλοι άνθρωποι. Να σωθεί ο κόπος μιας ζωής για εκατοντάδες ανθρώπους.
Κ όσο για μένα, μακάρι να μην ξεχάσω τούτες τις σκέψεις με το που θα σβήσουν οι φλόγες και θα σταματήσουν τα δελτία ειδήσεων...
Καλό κουράγιο σ΄αυτούς που παλεύουν. Καλή δύναμη στον αγώνα τους..
Δεν ξέρω που να ξεσπάσω, πόσο ακόμα να σπάσω.Δεν ξέρω αν ποτέ θα καταφέρω να ξεχάσω.